Αναρχοτροτσκι δεν ηταν?
Ναι. Η φαρμα των ζωων μαλιστα ειναι παραλληλισμος με την φαση Λενιν και την διαθηκη του/τον Σταλιν που πηρε την εξουσια που ουσιαστικα ανηκε στον Τροτσκι μπλα μπλα μπλα…
[Και κανεις να μην καταλαβει οτι αυτο παιζεται στο βιβλιο, παραμενει ενα ομορφο βιβλιο με ωραια νοηματα. Προσωπικα μ’ αρεσει σαν λογοτεχνια+τροπο γραφης γενικοτερα κι οχι σαν αξια, ιστορια κτλ.]
Ναι, ο Orwell ήταν στο POUM (τροτσκιστές) και στο βιβλίο αυτό τα χώνει πολύ στους σταλινιστές/’‘κομμουνιστές’’. Είναι πολύ καλό ντοκουμέντο του τι γινόταν εκείνες τις μέρες στην Ισπανία, που δυστυχώς πολύς κόσμος δεν έχει ιδέα.
Θελω να το διαβασω κι εγω αυτο το βιβλιο.Τo μονο που εχω διαβασει για τον ισπανικο εμφυλιο ειναι “ο ισπανικος εμφυλιος” του Ρουντολφ ροκερ που ειναι κι αυτο βεβαια πολυ καλο.Για τον “φορο τιμης στην Καταλονια” εχω ακουσει ομως τοσα καλα λογια…
Ναι ο Οργουελ οπως ειπε ο Leper Jesus ανηκε στο POUM,ενα αιρετικο κομμουνιστικο κομμα που ειχε κρατησει πολυ σωστη σταση στον ισπανικο εμφυλιο.Για το POUM μιλαει και ο Loach στη ταινια του “γη κι ελυθερια”.
Μιας και το φερε η κουβεντα εδω ειναι ενα πολυ ωραιο ντοκυμαντερ για τον ισπανικο εμφυλιο οπου συμμετεχουν οι ιδιοι ανθρωποι που πολεμησαν τοτε και διηγουνται την ιστορια του.Οσοι δεν το χουν δει να σπευσουν να το δουν!
συγκλονιστικο, συγκινητικο, οτι και να πω ειναι λιγο γιάυτο το βιβλιο του τζορτζ οργουελ…εξιστορηση του ισπανικου εμφυλιου απο τον ιδιο τον οργουελ, αρχικα ανταποκριτη του ΒΒC, εν συνεχεια εθελοντη των διεθνων ταξιαρχιων στο πλευρο των δημοκρατικων… ενα βιβλιο για μια χαμενη ουτοπια…γεματο ιστορικα διδαγματα για το μελλον… εξαιρετικο…
Και η αρχη του βιβλιου ειναι ακρως συγκινητικη…η συναντηση δυο αγνωστων (ο οργουελ με τον ιταλο -νομιζω - εθελοντη…η θερμη χειραψια… η, επι του πρακτεου, αλληλεγγυη στον δημοκρατικο ισπανικο λαο αλλοεθνων, αγνωστων ατομων που στον ισπανικο εμφυλιο βλεπουν το κινδυνο της φασιστικης ευρωπης να ξεπροβαλλει.
Σκεφτομαι, απο τη μια μερια, τους χιλιαδες εθελοντες, που παρανομα μεταναστευουν στην ισπανια για να σωσουν τη δημοκρατια, οταν δηθεν δημοκρατικες χωρες (Αγγλια, Γαλλια) σιωπουν και ουσιαστικα σιγονταρουν τη συμμαχια Χιτλερ - Φρανκο. Για να μη μιλησω για την πλεον υποκριτικη σταση της σταλινικης ΕΣΣΔ, που παρατησε τους δημοκρατικους σα ροβατα στη σφαγη.
Και απο την αλλη, σκεφτομαι, λιγα χρονια πισω - τελη 1ου παγκοσμιου πολεμου, πως οι ιδιες δηθεν δημοκρατικες (Αγγλια, Γαλλια) συνεπραξαν με τους προτινος εχθρους τους (Γερμανους), για να χτυπησουν τους μπολσεβικους και την νεοκοπη οκτωβριανη επανασταση, προς υποστηριξη του παραπεοντα λευκου στρατου του τσαρου στον ρωσικο εμφυλιο. Στην εκστρατεια αυτη, για να μαθαινουμε και λιγο την ιστορια μας, συμμετειχε και η ελλαδα με εκστρατευτικο σωμα στην περιοχη της Ουκρανιας.
Εχουμε λοιπον :
-
1917 : Οκτωβριανη Επανασταση, ρωσικος εμφυλιος, συμπραξη δημοκρατικων και αντιδραστικων καθεστωτων για επανορθωση του τσαρου, με επιστρατευση και αποστολη τακτικου στρατου.
-
1936 : Πραξικοπημα Φρανκο, Ισπανικος εμφυλιος, απουσια υποστηριξης των - κατ’ονομα- δημοκρατικων κρατων, στην νομιμη εκλεχθεισα δημοκρατικη ισπανικη κυβερνηση. Ενω η ναζιστικη γερμανια με την υποστηριξη της ουσιαστικα χαρισε την νικη στον Φρανκο.
Διαβαστε επισης :
Θανασης Σφηκας, Η Ελλάδα και ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, Εκδοσεις Σταχυ.
Έτσι όπως τα λες είναι Isis. Βέβαια οι δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης (Αγγλία, Γαλλία κλπ) δεν είχαν υποστηρίξει τους δημοκρατικούς στην Ισπανία, γιατί ήλπιζαν πως με αυτόν τον τρόπο δε θα εμπλακούν σε κάποιο πόλεμο με την ισχυρή ναζιστική Γερμανία, την οποία και έτρεμαν. Γι’ αυτό και ήλπιζαν σχεδόν μέχρι το τέλος πως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα μπορούσε να αποφευχθεί, αν εκείνες δε δείξουν καμιά διάθεση αντιπαλότητας απέναντι στους Γερμανούς… ασφαλώς έκαναν λάθος.
Και ο Β’ Παγκόσμιος έγινε, και οι δημοκρατικοί στην Ισπανία ηττήθηκαν τελικά… ποιός ξέρει τι θα είχε γίνει αν οι υπόλοιπες ευρωπαικές δυνάμεις είχαν βοηθήσει τότε τους Ισπανούς, και ο Β’ Παγκόσμιος είχε ξεκινήσει 3 χρόνια νωρίτερα…
Ο Τσορτσιλ ηταν θαυμαστης της ναζιστικης γερμανιας, μαλιστα ηταν δηλωμενα εχθρος της δημοκρατιας, ασχετα αν οι δημοκρατικοι θεσμοι τον ειχαν φερει στην εξουσια. Την πολιτικη του την ενιωσε για τα καλα η χωρα μας στον δικο μας εμφυλιο την περιοδο 1946 - 1949. Ποιος ξεχναει αραγε την εντολη του Τσορτσιλ στον στρατιωτικο διοικητη των βρετανικων δυναμεων στην Ελλαδα, " να πραξετε σαν να βρισκεστε σε χωρα υπο κατοχη", οπου οδηγηθηκαμε στα δεκεμβριανα και τα υπολοιπα ειναι ιστορια.
Μαλιστα μεχρι το 1938 περιπου, Γαλλια - Αγγλια, εβλεπαν στον χιτλερ τον ανθρωπο που ειχε την δυναμη να καταστρεψει την ΕΣΣΔ (εξαλλου οι βλεψεις του Χιτλερ, προς ανευρεση ζωτικου χωρου, ηταν προς την ανατολη). Ανεπισημα και υπογεια μαλιστα, η Αγγλια περι τα 1938 προσπαθησε να ερθει σε συμφωνια με την ναζιστικη Γερμανια, σε μια συμαχια εναντιον της ΕΣΣΔ. Ακριβως σε αυτη τη πολιτικη στηριχθηκε, και η απουσια των δημοκρατικων κρατων απο τον ισπανικο εμφυλιο.
Καταρχήν να πω ότι το “Γη και Ελευθερία” είναι σε μεγάλο βαθμό επηρεασμένο από το “Φόρος τιμής…”
Δεύτερον να πω ότι όταν λέμε “δημοκρατικοί” στην Ισπανία και “δημοκρατία” στην Αγγλία εννούμε δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Στη μεν πρώτη περίπτωση εννοούμε έναν συνασπισμό αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων (κάτι σαν το δικό μας ΕΑΜ) που πήρε με εκλογές (!) την εξουσία και τον ανέτρεψε ο Φράνκο, στη μεν Αγγλία την αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Θέλω να πω ότι η έννοια δημοκρατία χωράει πολλές φιλοσοφίες και δε σημαίνει πάντα το ίδιο πράγμα. Βλέποντας το κανείς από αυτή την οπτική δε θα έπρεπε να αναρωτιέται γιατί μία “δημοκρατία” προτιμά (ή έχει περισσότερα κοινά με) μία φασιστική παράταξη (βλ. Φράνκο, Χίτλερ) σε σχέση με μία “δημοκρατική” (βλ. Ισπανία, ΕΣΣΔ).
Όσο για τον Τσόρτσιλ (βαρύ να είναι το χώμα που τον σκεπάζει) να θυμήσω ότι από όλους τους κατακτητές που πέρασαν από την Ελλάδα οι Άγγλοι ήταν οι μόνοι που βομβάρδισαν την Ακρόπολη. Αλλά δε φταίνε αυτοί. Ας όψονται οι εθνοπατέρες και οι γερμανοτσολιάδες που τους φώναξαν να “σώσουν” την Ελλάδα από το ΕΑΜ.
1984 απο τα βιβλια που μου εκαναν “ζημια”.οταν το τελειωσα,ειχε γεννηθει μεσα μου μια απεχθεια για τις καμερες και για την τηλεοραση.ημουν που ημουν δυσκολος ανθρωπος,σταματησα να εχω εμπιστοσυνη προς τον οποιονδηποτε.ακομα και σημερα,αυτα μου εχουν μεινει.παντως πιστευω πως μου ανοιξε τα ματια αυτο το βιβλιο.τι βιβλιο…προφητεια ηταν…
η φαρμα των ζωων εκτος απο την καλυτερη αλληγορια που εχω διαβασει,ειναι και τρομερα ευστοχο.
:respect: στον Orwell!
Βασικά και αναρχοσυδικαλιστικών έτσι; Μη ξεχνιόμαστε. Και προσωπικά, για μένα,
ήταν Ισπανική Επανάσταση κ οχι ακομα ένας “απλός” εμφύλιος.
Τεσπα ολα αυτά offtopic
Την παραπάνω παρατήρηση ήθελα να κάνω απλά.
1984 και Animal Farm έχω διαβάσει, και τα δύο στ’ αγγλικά.
Απ’ τους αγαπημένους μου συγγραφείς μέχρι στιγμής, και το 1984 στα πολύ αγαπημένα μου βιβλία, χωρίς η Φάρμα των Ζώων να μένει πολύ πίσω, απλά με άγγιξε περισσότερο το πρώτο.
Το τι παρομοιάζει η Φάρμα των Ζώων και η διαχρονικότητα του 1984 ειπώθηκαν παραπάνω, οπότε δεν μου μένει τίποτα παρά να τα προτείνω ανεπιφύλακτα στον οποιοδήποτε. Για το Animal Farm μία έκδοση σ’ ένα κόκκινο βιβλιαράκι είναι πολύ όμορφη και σε κάνει να το διαβάζεις ακόμα πιο ευχάριστα. Το 1984 δεν το διάβασα απ’ την ίδια έκδοση, το διάβασα από μία πολύ παλιά, αλλά καλή φαίνεται.
poly eksipnos anthropos, alla roufianos…
Τα εχω διαβασει και τα 2,το 1984 μαλιστα 2 φορες γιατι την πρωτη ημουν10,και με μαγεψε,με προβληματισε κλπ…Με την ζωη του και τις ιστορικες λεπτομερειες δεν εχω πολυασχοληθει…
Γιατί?
Για πολλους ενα μεγαλο λαθος που εκανε η CNT
οff- topic αλλα μια και που ξαναδιαβαζα τα ποστ μου ρθε
Γιατί όπως ακούγεται κάρφωνε “σταλινικούς” στην MI6. 
Το 1984 ειναι το καλυτερο βιβλιο που εχω διαβασει.Τωρα σχετικα με το τι εκανε με τους σταλινικους και γενικα στη ζωη του δε με νοιαζει.
Γιώργο, καθόλου;
Νταξει δεν ηταν και λιγο αυτο που εκανε,απλα ηθελα να πω οτι δεν αμαυρωνουν την εικονα που εχω σχηματισει για το εργο του.Ετσι το εννοουσα εγω.
Λέμε όλοι για τη Φάρμα των Ζώων και το 1984, χθες πάντως τελείωσα ένα κρυφό διαμαντάκι του Orwell, την Παγίδα του Χρήματος, aka “Keep the Aspridistras Flying”.
O ήρωας του ένας ιδεαλιστής όσο δε πάει άλλο 30αρης επίδοξος ποιητής, που έχει αποφασίσει να κυρήξει τον δικό του πόλεμο ενάντια στον κόσμο του χρήματος και να ζήσει έξω απο την διαφθορά του… το τίμημα είναι η ολοένα και μεγαλύτερη κατάπτωση του σε άθλιες συνθήκες ζωής και η αποξένωση του απο τους γύρω του, οι οποίοι προσπαθούν να τον κάνουν να δει αλλιώς τα πράγματα, αλλά αυτός αρνείται…
…αυτή είναι η βασική υπόθεση τουλάχιστον, για ένα θέμα που αν μη τι άλλο είναι διαχρονικό, για όλους τους ιδεαλιστές αυτού του κόσμου. Φοβερό βιβλιαράκι που βάζει σε πολλές σκέψεις τον αναγνώστη του, όπως όλα τα βιβλία του Όργουελ εξάλλου.