Δεν ξέρω αν έχει αναφερθεί πουθενά, αλλά αν γουστάρετε ατμόσφαιρα ντεμπούτου Sisters of Mercy και δεν έχετε ακούσει το νέο Night Sins, μπαλώστε σύντομα.
Ρε ο δίσκος έχει απίστευτη ροή. Και φωνάρα ε; Κυλάει νεράκι.
Αυτούς δωδά τους έχεις τσεκάρει; http://www.youtube.com/watch?v=WvzEs__XmXM
Άλλο κλίμα, πιο σχεδιασμένα χύμα και τίγκα θορυβώδεις σε φάσεις, ακόμα και όταν παίζουν πιο “χορευτικά” (και χαρωπό Μέυχεμ εξώφυλλο).
Μωρέ μπράβο αποθέωση οι Night Sins! Νταξ, το αξίζουν, ό,τι και να λέμε. Το Dear Marquis είναι απ’ τα κορυφαία του δίσκου στο κεφάλι μου.
De nada Φαουστάκο. Καλοί οι Catholic Spit, με μια πρώτη ακρόαση δεν πέθανα κιόλας αλλά θα ξανατσεκαριστούν συντόμως. Έχουν ψωμί.
Και παρεμπιπτόντως το σχήμα δύο γνωστών μου http://fleshunited.bandcamp.com/album/rebirth
Τρελή synthpunk γηπεδίλα/διαστροφή. Το The Boy And The Horse το τσεκάρετε όπως είστε. (ο Γκρύμαρος εγκρίνει)
Μιας και το θρεντ, εχει μια κινηση αξιζει να αναφερθει και ενα πολυ σωστο (απ’ ολες τις πλευρες) και σχετικο λαηβ αυριο (επειδη υποθετω κι οτι οι περισσοτεροι ειστε Αθηνα).
Ναι ναι εγκρίνουμε το Αγόρι και το Άλογο 8)
Ωραιότατοι αυτοί οι Catholic Spit.
Για Night Sins τα είπατε όλα. Εξαιρετικός δίσκος.
Από την ίδια εταιρία, υπάρχουν και οι LAKES με το Blood of the Grove. Κι εδώ ποστ πανκ έχουμε αλλά αρκετά πιο σκοτεινό, με μια αύρα Current 93 να πλανιέται στην ατμόσφαιρα θα 'λεγα εγώ. Πολύ ενδιαφέρον δίσκος.
Δεν ξερω ποσους θα ενδιαφερει αυτο αλλα ας το ποσταρω, τσαμπα ειναι
To Running From The Dawn ειναι ο πρωτος και μοναδικος δισκος των Red Sun Revival μεχρι τωρα, το βαζω επι την ευκαιρια της συναυλιας τους τη 1η Μαρτιου στη Death Disco (ιδεα δεν εχω που ειναι αυτο αλλα τεσπα). Γενικα ψιλοθυμιζουν Fields σε σημεια, το βιολι δενει απιστευτα στη μουσικη τους και γενικα αν και δεν παιζουν κατι που δεν εχεις ξανακουσει το κανουν καλα. Αγαπημενο κομματι μαλλον το Miracles που ειναι και η πιο Fields συνθεση στο δισκο
Πράγματι πολύ ενδιαφέρων δίσκος! Θα συμφωνήσω για το σχόλιο για Current 93.
!!!
Ρε γαμώτο πρέπει να ήταν ανεπανάληπτο live… Για μένα τουλάχιστον. Οι Οδος 55 με έκαναν έτσι κι αλλιώς να κυλιέμαι στα πατώματα από πέρσι το Δεκέμβρη που τους ανακάλυψα, νταξ οι Era of Fear [B]υπεργαμάνε[/B] (δεν τους ήξερα), οι Κωμωδία Θανάτου σε παρόμοια πλαίσια κι ακούγονται επίσης πολύ γαμάτοι και οι Gay Anniversary ό,τι πρέπει για live…
Πωωω τι χάνω ρε γαμώτο.
Σχετικό-άσχετο: αυτό το bandcamp λέει ρε παιδιά; Να γραφτώ;
[B]Protomartyr - Under Colour of Official Right [/B]
Ο πρώτος δίσκος που στέκομαι στο '14. Καιρό είχα να ακούσω τόσο καλή Post Punk κυκλοφορία από νέα μπάντα. Πιθανώς να τους ξέρετε καποιοι από το φοβερό ντεμπούτο τους, εγώ τους έμαθα τώρα με αυτό να πω την αλήθεια. Οσοι δεν, τσεκάρετε, δαγκωνει ο δίσκος και εχει κάποιες κομματάρες μέσα όπως αυτή. [B][I][U]I stare at floors[/U][/I][/B]
Δεν υπαρχει λογος να ξαναγινω γραφικος με τους Estranged (δισκος της χρονιας κτλ κτλ), αλλα και παλι στα τελη του 13 ειχαμε το Belgrado να σου παγωνει το αιμα, το Night Sins ειναι δισκος με φοβερη ατμοσφαιρα, το Iceage οσο βλακες και να 'ναι οι Δανοι ειναι απο τους δισκους της χρονιας, ενω τα Beastmilk (δε μου αρεσει, το βαζω χαριν αντικειμενικοτητας), Savages, Eagulls oσο σπρωξιμο και να πηραν, δεν παυει να ειναι καλα ντεμπουτα. Και, γενικα, υπαρχουν γνωστοι ή μη (πχ Bernays Propaganda) εξαιρετικοι δισκοι και το ειδος ειναι στην καλη του φαση δημιουργικα, παροτι αρχιζει να 'χει λιγο hype.
Aπο κει και περα, τους Protomartyr θα τους τσεκαρω, δεν τους εχω ακουσει.
Ωπα, δεν το είπα με την έννοια πως έβγαλαν τον υπερδίσκο που πάτησε ολους τους άλλους. Καμμία σχέση. Απλά στο '14 είναι ο πρώτος στο είδος που μου έκανε κλικ και που έχει παρει προς το παρόν θέση στα best της χρονιάς (φυσικα μπορει να αλλάξει αυτό), ενώ ταυτόχρονα δεν έχει αναφερθεί εδώ.
Από αυτά που ανέφερες νομίζω μόνο το Estranged και το Eagulls είναι το 14. Για την κουβέντα, τo Enstranged φυσικά και είναι πολυ καλός δίσκος και απλά δεν έτυχε να γράψω. Το Eagulls είναι πιο αλήτικη φάση και οταν τον ακουσα δεν ημουν σε τέτοιο mood. Θα τον ξαναπιάσω αν είναι.
Από τα υπόλοιπα μιας και δεν εχω πει κάτι, το Night Sins είναι τρομερό (από τον Razoreater το ακουσα και εγώ), το Beastmilk το αγαπημένο μου στο χώρο πέρσι και το Belgrado καλό, αλλά χωρίς να τρελαθώ όπως οι περισσότεροι.
Το Protomartyr είναι λίγο διαφορετικό από τα παραπάνω, ίσως λίγο πιο φλώρικο και πιο ποικιλόμορφο. Είναι καλός δίσκος και έχειόμορφα πράγματα μέσα. Αυτο το (παράξενο) [B][I][U]Tarpeian Rock[/U][/I][/B] ειδικά έχει γίνει κόλλημα.
Το hype πάντως που επανέρχεται στο είδος ούτε με νοιάζει ούτε με ενοχλεί. Δεν σου κρύβω βέβαια για να πω και την αλήθεια μου πως χάρηκα (π.χ.) με την αναγνώριση του Beastmilk . Μακάρι να βγαίνουν πραγματάκια να ακούμε.