Εμενα με ενοχλει καπως, οχι μονο για το εμπορικο της υποθεσης, αλλα κυριως για το οτι πολλες μπαντες κανουν το ιδιο και το ιδιο, επειδη βλεπουν φως και μπαινουν.
Καμια διαθεση για κατι φρεσκο (και μαλλον γι’ αυτο τα Estranged, Belgrado, Iceage ξεχωρισαν τοσο μεσα μου), απλα καποια μελωδικα leads σε ολη τη διαρκεια των κομματιων και παμε.
Δε θεωρω οτι εχουμε κορεστει ακομα, αλλα καποια στιγμη θα γινει και το hype οδηγει σε εμπορικη επιτυχια, οποτε μαλλον καταδικαζει τη φαση και ισως γι’ αυτο μου τη σπαει.
Ισως γι’αυτο γουσταρισα τοσο τις βραζιλιανες RAKTA, που επελεξαν να παιξουν ενα πανκ αργο και βαρυ τιγκα στην ψυχεδελεια λογω organ καταληγοντας σε κατι που ξεφευγει απο τα ιδια και τα ιδια.
Σε αυτό το επίπεδο, οι μπάντες που απλώς βλέπουν φως και μπαίνουν δεν είναι τίποτα παραπάνω από ακροατές που απλώς άκουσαν κάτι τους ψιλοάρεσε και το έπαιξαν. Και μόλις ακούσουν ΡΑΚΤΑ, αν είναι το ίδιο κουλ και εύηχοι όσο είναι οι ιστρέηντζντ και λοιποί, μπορεί να παίξουν σαν ΡΑΚΤΑ. Κοινώς, όλες αυτές οι μπάντες είναι εγώ κι εσύ, απλώς τυχαίνει να ξέρουν να παίζουν κάποιο όργανο. Το “βλέπω φως και μπαίνω” αν σημαίνει "δεν γουστάρω τη φάση, το κάνω επειδή είναι “μόδα” ", δεν πιστεύω πως ισχύει. Τουλάχιστον δεν ισχύει περισσότερο σε επίπεδο μπαντών απ’ ό,τι σε επίπεδο ακροατών. Αυτό που ισχύει (και στις δυο περιπτώσεις) και με αυτή την έννοια ισχύει και το “βλέπω φως και μπαίνω” είναι πως τόσο οι ακροατές όσο και οι μπάντες βαριούνται εύκολα και εφόσον βαριούνται εύκολα, παρουσιάζεται το φαινόμενο να περνάμε ταχύτατα από τους ιστρέηντζντ στους ρακτα ως άκουσμα (χωρίς ποτέ σχεδόν να φτάνουμε σε μια πιο ουσιαστική κατανόηση του τι σημαίνει ο ήχος των ιστρέηντζντ και των ρακτα), αλλά και ως καλλιτεχνική δημιουργία (χωρίς ποτέ σχεδόν οι μουσικοί να φτάνουν να εξερευνήσουν τον ήχο που τους αρέσει). Εν τέλει, το πρόβλημα δεν είναι ότι αυτό που παίζουν (ή αυτό που ακούμε) δεν τους (μας) αρέσει, αλλά ότι είναι τόσο εύκολο να σου αρέσει αυτό το πράγμα, και ακριβώς επειδή είναι τόσο εύκολο, πέφτεις με τα μούτρα και καταλήγεις να σουλατσάρεις στην επιφάνεια του και σχεδόν αναπόφευκτα να το βαριέσαι πριν την ώρα του (πόσο μάλλον όταν υπάρχει τέτοια υπερπροσφορά). Όλα αυτά τα σημειώνω με περιγραφικό τόνο παρά με αξιολογικό.
Οντως, δεν ειναι κακο να σου αρεσει κατι ευκολα. Το προβλημα ειναι οταν το καταναλωνεις, κιολας, ευκολα, οπως λες.
Και εκει μιλησα για hype …οτι τωρα που υπαρχει ο ντορος αυτος στο ειδος για να θεωρηθει κατι “καλο”, αρκει να κανει τα ιδια που αρεσουν ευκολα και τιποτα παραπανω. Καπως ετσι καταληγουμε στο να μην εξερευνουν οι μουσικοι το ειδος που τους αρεσει και να μην μπορουν να κανουν το βημα παραπανω για κατι φρεσκο οταν ειναι να δημιουργησουν.
Ο ακροατης που γινεται μουσικος απλως παιζοντας ενα οργανο βλεπει πως αρκει το ιδιο και το ιδιο. Παιζεις σαν τις αγαπημενες σου μπαντες, η μουσικη σου εχει απηχηση. Win-win.
Aπλα, δεν παει παραπερα ετσι. Δεν εχει κορεστει ακομα, αλλα δεν προχωραει. Και σε αυτο που λεω δεν ειναι τυχαιο οτι σ’ αυτο το revival που λεμε εχει εξερευνηθει ενα ειδος παιξιματος (τα leads που κλαινε πανω απο ενα σχετικα απλο και πιασαρικο rhythm section) σχεδον αποκλειστικα.
Πχ καθολου δισκοι με το κοφτο τσαχπινικο βρετανικο παιξιμο στις αρχες των 80ς, δε θα βρεις ευκολα μπαντες που ειτε να θελουν να πειραματιστουν με πολλα οργανα (σε φαση οτι δεν ξεκινησα να παιζω λογω Wipers, αλλα λογω των Ex, ας πουμε :p) ειτε θελουν να συνδυασουν διαφορες επιρροες για πιο ετεροκλητο αποτελεσμα. Οσες μπαντες κανουν κατι τετοιο (σαν αυτες που ανεφερα παραπανω) ξεχωριζουν, αλλα μαλλον δεν ειναι αυτο το θεμα.
Οποτε, εν τελει, το [I]“βλεπω φως και μπαινω”[/I] δεν ειναι [I]"δεν γουστάρω τη φάση, το κάνω επειδή είναι ‘μόδα’ "[/I], αλλα [I]“γουσταρω τη φαση μεν, το κανω ΟΠΩΣ η μοδα, αυτο αρκει”[/I], το οποιο στην τελικη δεν ειναι ουσιαστικα παραγωγικο. Ή δε θα ειναι στο συντομο μελλον, αφου για την ωρα δεν εχει κορεστει η φαση.
Το θέμα είναι τι βάζουμε κάτω από την ταμπέλα της φάσης. Τις περισσότερες φορές (και νομίζω αυτό συμβαίνει και τώρα), αναγνωρίζουμε κάτι ως φάση μόνο όταν μαζευτεί ένας αριθμός συγκροτημάτων που μοιάζουν αρκετά εως πολύ μεταξύ τους, ενώ αν έχουν χτυπητές διαφορές αναγνωρίζουμε ξεχωριστές φάσεις. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης ωστόσο, δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να περιλάβει ήδη στον ορισμό της έννοιας “φάση”, αυτό για το οποίο διαμαρτυρόμαστε. Το γεγονός δηλαδή πως οι μπάντες μοιάζουν πολύ η μία με την άλλη. Από τη μια μεριά, πρέπει οι μπάντες να μοιάζουν μεταξύ τους, έχοντας [I]όλες [/I]ένα δυο κοινά χαρακτηριστικά, ώστε να μπορέσουμε να μιλήσουμε για φάση και, από την άλλη, υπάρχει στασιμότητα γιατί οι μπάντες χρησιμοποιούν την ίδια συνταγή.
Το πρόβλημα αυτό δεν δημιουργείται αν αντί να ψάχνουμε για μερικά ουσιώδη κοινά χαρακτηριστικά που πρέπει να μοιράζονται όλοι --ωστε να υπάρξει φάση-- χρησιμοποιήσουμε έναν πιο ανοιχτό τρόπο κατηγοριοποίησης όπως[B][I] αυτός[/I][/B]για παράδειγμα.
Στο πανκ της εποχής, αντί να αναγνωρίσω τη φάση σε όσους ακούγονται ως wipers, μπορώ να την αναγνωρίσω στους εξής: estranged, white lung, the energy, masshysteri, mean jeans, marked men, insubordinates, regulations, culo, fucked up, double negative, burning love, cat party, criminal code .
Αυτή είναι μια ομοδοποίηση μπαντών που, παρότι έχει και μπάντες με τετριμμένο ήχο, αφήνει μεγάλο χώρο στο να διαφέρουν οι μπάντες μεταξύ τους.
Το να προσπαθήσω να βρω κάτι μη κορεσμένο σε μια κλειστή “ποστ-πανκ revival” φάση, είναι [I]κατ’ αρχήν[/I] αδύνατο. Όπως είναι αδύνατο να βρεις κάτι μη κορεσμένο σε μια “pop-punk revival” φάση και σε μια “80s hardcore revival” φάση. Ο ήχος όλων αυτών των μπαντών είναι κορεσμένος εδώ και 20 χρόνια. Οι estranged έχουν έναν εξαιρετικά κορεσμένο ήχο. Το ότι προηγήθηκαν των άλλων 20 μπαντών που μοιάζουν στους wipers, δεν τους ξεχωρίζει. Ίσως τους ξεχωρίζει το γεγονός ότι γράφουν καλύτερα τραγούδια.
Οπότε, για μένα, δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα να κάνω μια κατηγοριοποίηση που κατ’ ανάγκη το κυριότερο ουσιαστικό χαρακτηριστικό της είναι η ομοιότητα του ήχου και μετά να μιλήσω για κορεσμό. Αν θέλω κάτι πραγματικά μη κορεσμένο, θα αρκεστώ σε 4-5 μπάντες. Στα 70ς και στα 80ς υπήρχαν περισσότερες τέτοιες μπάντες όπως είναι φυσικό, αλλά ακόμη και τότε οι περισσότερες απλώς ακολουθούσαν, δεν έκαναν κάτι δικό τους. Αν θέλω παραπάνω μπάντες μπορώ να διαλέξω και μια-δυο από κάθε revival κίνημα και είμαι οκ. Ο κορεσμός, σε τελική ανάλυση, εξαρτάται από τις συνήθειες του ακροατή – στους διάφορους ήχους είναι σχεδόν αναπόφευκτο να μην υπάρξει ως φαινόμενο.
Αν και χαωθηκα λιγο στην αρχη, τελικα καταλαβα τι λες.
Γενικα, εγω το μονο που ειπα ειναι οτι (ισως αυστηρα μουσικα) απο τη στιγμη το ποστ-πανκ επανηλθε στη μοδα και ξαναεγινε αγαπημενο αναμεσα στα μεσα που θελουν να κατευθυνουν μια αλτερνατιβ κουλτουρα, τυποποιηθηκε ακομα περισσοτερο το pattern επιτυχιας για μια νεα μπαντα.
Αυτο εχει ως αποτελεσμα οι μουσικοι να μην ψαχνουν μουσικα το ειδος που τους αρεσει, οπως λες εσυ, καθως και το να ακουμπιεται ενα πολυ μικρο μερος του ειδους (αναφερα καποια παραδειγματα πιο πανω) στο revival αυτο και να μην υπαρχουν τοσο πολλες μπαντες που θελουν να κανουν κατι καινουριο ή εστω διαφορετικο, συμπληρωνω εγω.
(πχ οι Estranged που αναφερεις εχουν κορεσμενο ηχο, αλλα ταυτοχρονα αυτος ειναι διαφορετικος σε καθε δισκο και αυτο ειναι εξισου σημαντικο με το οτι οντως ξερουν να γραφουν καλυτερα τραγουδια)
Απο κει και περα, προφανως, δε θεωρω οτι διαφωνουμε καπου και ο τροπος κατηγοριοποιησης στην πραγματικοτητα συνηθως συμβαινει κιολας, παραλληλα. Απλα, χρειαζεται ενα αλλο κριτηριο ας πουμε συνηθως, πχ η σταση της μπαντας ή ο τοπος ας πουμε. Και μπορεις να παρεις (για σενα ως ακροατης) ενα συνολο μπαντων που καλυπτουν εσενα, αλλα και ενα ευρυ φασμα μουσικης κι ολα κομπλε, διαλεγοντας καποια συγκεκριμενα πραγματα απο καθε μουσικη ή καθε revival. Και, βασικα, ενας αλλος λογος που οντως στην πραγματικοτητα, σ’ αυτη την ομαδοποιηση καταληγουμε ειναι οτι δεν ακουμε μονιμα το ιδιο πραγμα.
Σιγουρα, λοιπον, θα υπαρχουν παντα αυτες οι 4-5 που χρειαζεσαι. Εγω απλα σχολιασα οτι αν συνεχισουμε ετσι, θα καταντησει εκνευριστικο να τις ψαχνεις αυτες τις 4-5 αναμεσα σε απειρα αναμασηματα ή αναμεσα σε χιπστερς και ροκσταρς. Ή οτι πχ με την εννοια του ευρους, οπως το θετεις εσυ, οτι αυτο το revival δε θα καλυψει καποια μερη του post-punk, επειδη απλα το σκηνικο ειναι ετσι, ωστε να μη χρειαζεται.
Αν δεν έχουν προταθεί συζητηθεί 'δω μέσα, οι Clair Obscur (πατεράδες, τι να λέμε τώρα) και πιο συγκεκριμένα το Play θα σου κάνουν καλή ζημιά. Περιεργοτέτοιοι Γάλλοι και από τους κυριότερους εκπροσώπους του coldwave. Ναι, δεν είναι καινούργιοι αλλά έπρεπε να το πω.
Ε, από 'κει και πέρα, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ τους δύο πρώτους δίσκους τον Lebanon Hanover (Joy Division/Bauhaus με γυναικεία φωνητικά). Αν σε πιάσουν στην κατάλληλη φάση, δεν ξεκολλάνε εύκολα.
Πιστεύω πως είναι αναπόφευκτο να ψάξει κάποιος, να καταβάλει μια άλφα προσπάθεια, ώστε να βρει τις μπάντες που ξεχωρίζουν. Αν δεν ακούσεις το κοινότοπο, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το προχώ. Η πρωτοπορία συγκροτείται μόνο μέσα στη διαλεκτική της σχέση με την τυποποίηση, δεν υπάρχει καθεαυτή. Αν λες ότι σε ενδιαφέρει η πρωτοτυπία, πρέπει να δεχτείς και την ύπαρξη τού κοινότοπου. Βέβαια, μπορεί κάποιος να αρκεστεί απλώς σε τραγούδια που του αρέσουν στα αυτιά (κι όχι στο μυαλό) και το θέμα λύνεται. Ακόμη, μου φαίνεται πως όταν βρούμε αυτό το πρωτότυπο, σπανίως ξεφεύγουμε από την επιφάνεια. Αν μας κάτσει καλά στ’αυτιά το καταναλώνουμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που καταναλώνουμε και το κοινότυπο, ενώ αν δεν μας κάτσει ηχητικά, το εγκαταλείπουμε παρότι η πρωτοτυπία αποτέλεσε το κριτήριο ώστε να το ψάξουμε και όχι το πόσο μας αρέσει αυτή η πρωτοτυπία (κάτι που προφανώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων). Υπάρχει μια αμφιταλάντευση σε αυτή τη συμπεριφορά που δείχνει πως μάλλον τις περισσότερες φορές δεν ψάχνουμε κάτι πρωτότυπο, αλλά κάτι διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε. Γενικεύοντας την κατάσταση που βλέπω τα γράφω αυτά, προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Ημουν σίγουρος πως από εδώ το έχω τσιμπήσει αυτό. Πολύ ομορφο δισκάκι το Blind Scenes. Να το ακούσετε γτ ο Ανγμαρ τα ελεγε πολυ σωστα προ τριετίας. Οτι καλύτερο μάλιστα αυτή τη στιγμή, περιμένοντας τον κατακλυσμό εδώ στα νότια των Αθηνών.
Aπλά θέλω να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά που ποστάρουν και παρουσιάζουν δίσκους και συγκροτήματα που κυκλοφορούν χαμηλότερα από τα ραντάρ των περισσοτέρων. Είμαι πια τριανταπέντε χρονών και δεν έχω δυστυχώς τον χρόνο και την ενέργεια για πολύ ψάξιμο. Ωραίες προτάσεις πραγματικά και μερικά διαμαντάκια σε αυτό το είδος μουσικής.
Λοιπον, εχω μια μπαντα να προτεινω η οποια αποτελει προσφατη ανακαλυψη και την ακουω πολυ τις τελευταιες μερες. Παρεμφερη με Soror Dolorosa λογω ατμοσφαιρας περισσοτερο, αλλα και καταγωγης καθοτι ειναι επισης Γαλλοι.
Η αρχη εγινε ως Stupid Bitch Reject με το περσινο ομωνυμο ep, [U]εδω[/U] το ακουτε ολο και ειναι πολυ δυσκολο να μη κολλησετε με τα δυο πρωτα κομματια Bean Niochain και Side By Side (κυριως το δευτερο). Ολο το ep ειναι πολυ καλο παντως και κινειται σε αυτο το goth rock/ethereal/cold wave πραμα που εχει περαση αυτο το καιρο.
Η συνεχεια εγινε με αλλαγη ονοματος ως Saigon Blue Rain με τη φετινη ΔΙΣΚΑΡΑ μπορω να πω What I Don’t See. Εδω τονιστηκε περισσοτερο το ethereal του πραματος με δυνατη εμφαση στην ατμοσφαιρα που ειναι λιγο δυσκολο να σ αρεσει αυτος ο ηχος και η αυρα του να μη συγκινει εστω και λιγο. Συγκεκριμενα το Corps Astral ειναι μεχρι στιγμης το αγαπημενο μου τραγουδι για φετος και πολυ δυνατο κομματι για επισης πρωτη επαφη το Beyond The Stone. Τα τσεκαρετε οπως και τον υπολοιπο δισκο [U]εδω[/U].
Θενκς ε λοτ. Πραγματικα χτυπαει πρωτη τριαδα για φετος, αν και αμα το συγκρινω δε νομιζω να εχω ακουσει κατι καλυτερο φετινο. Απο την αλλη βεβαια εχω μεινει λιγο πισω με τις φετινες κυκλοφοριες.
Αν ψαχνεις τιποτα παρεμφερες, εμενα προσωπικα μου αρεσει τρομερα το Half Life των The Eden House, [U]εδω[/U] και [U]εδω[/U] δυο καλα πρωτα δειγματα, αν και ολος ο δισκος φυσαει απο πιασαρικες μελωδιες.
Θανξ Razoreater!
