Χαχαχαχα, μαλάκες ο Ντίνος έγινε Lenny Cravitz;;;
2 Likes
3/3 οι άτιμοι για να δούμε.
2 Likes
Κυκλοφόρησε πριν 3-4 μέρες σε cd, βινύλιο και κασέτα.
Είναι μια εμφάνιση από το 2016 σε ένα φεστιβάλ στην Βραζιλία.
1 Like
3 Likes
Είναι πάρα πολύ καλός δίσκος πράγματι, στο repeat διαρκώς! Και ναι, το “Strangers” είναι κομματάρα. Και ο δίσκος έχει αρκετές μέσα…
2 Likes
Double post αλλά πρέπει.
Κλείνει και με διασκευάρα στους τεράστιους.
2 Likes
Πολυ ωραια και τα 2 που εχεις ποσταρει.
Το Actors επαιζε ολο το ΣΚ και τωρα εχω βαλει το Dead Finks και ειναι πολυ καλο.
1 Like
Χαίρομαι που σου άρεσαν, δεν φεύγουν από το rotation κανένα από τα δύο.
Θα συνεχίσω από εκεί που έμεινα, μιας και στο ευρωπαϊκό label των Dead Finks έβγαλαν και δίσκο οι Dramachine, το “Συγκινησιακή Πανούκλα”, που το θεωρώ τουλάχιστον ενδιαφέρον:
Συνδυασμός synth-punk με post-punk (των στοιχείων τους που δεν ταυτίζονται απαραίτητα), μικροί πειραματισμοί με ηλεκτρονικά beats έως και hip-hop, γενικά ιδανική ισορροπία στην weird-core πλευρά του ήχου και ωραίοι στίχοι. Αυτά προς το παρόν.
Bonus video-clip:
Αγαπημένο του δίσκου:
4 Likes
3 Likes
Α ρε Ισλανδία με τις μπαντάρες σου.
4 Likes
Πολύ καλό, πριν λίγο το άκουγα!
1 Like
Κυκλοφόρησε χθες το νέο A Place To Bury Strangers
3 Likes
Ναι η γκρουπαρα!
3 Likes
5 Likes
Κερκυραϊκό Ποστ-Πανκ
Λοιπόν, εδώ και δυο μέρες παίζει στο repeat:
Φαινομενικά, έχουμε να κάνουμε με κάτι που φέρνει στο all around νεο-punk των Idles.
Όμως. Υπάρχει εδώ μια ευθύτητα κι ένα εξαιρετικά λειτουργικό songwriting που κάνει το άλμπουμ να ακούγεται τρομερά ευχάριστα, παρά την “σκοτεινή” του φύση.
3 Likes
Το παρακάτω θα ταίριαζε και σε πολλά άλλα θρεντς (π.χ alternative, experimental, art rock και garage) και λιγότερο εδώ. Για κάποιο λόγο πιστεύω θα εκτιμηθεί περισσότερο από τους εδώ θαμώνες.
Ο λόγος για τους Cassels από το Λονδίνο όπου αποτελούνται από δυο μέλη (αδέρφια). Τέρμα Βρετανίλα ο ήχος τους, με ξεκάθαρες επιρροές αλλά ακούγονται πολύ φρέσκοι ταυτόχρονα.
Ένα μικρό tip: Το πρώτο κομμάτι προσωπικά με μπέρδεψε. Είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια. Μια χαρά είναι, απλά στα επόμενα τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα για να πάρει κάποιος/α μια πρώτη ιδέα.
Προσωπικά αγαπημένα: Mr Henderson Coughs (μέχρι και ο τίτλος είναι Primus), Beth’s Recurring Dream (σονικ-γιουθίλα) και Charlie Goes Skiing.
Γενικά έχει ποικιλία ο δίσκος. Από χορευτικές στιγμές μέχρι πολύ χαλαρές και μικρά ξεσπάσματα.
4 Likes
1 Like