ψιλοκατατύχη μπήκα επειδή βαρέθηκα τα πάντα και νιώθω μια πολύ γκόθ μοναξιά και αρνητικίλα. και βρήκα ένα post μου από το 2008 σε αυτό το θρεντ. ας τα βράστα. χαίρομαι πολύ που υπάρχει ακόμα αυτό το φόρουμ. είναι σχεδόν θαύμα. εμείς τότε το 2008 είμασταν τραυματισμένοι από το κλείσιμο του rockfm.gr
ήθελα να ρωτήσω ρε μμτ, … ψάχνω μάλλον ένα καινούργιο στέκι - υπάρχει κανένα μαγαζί εκεί έξω που έστω που και πού να βάζει καμια βραδιά gothic metal? (και να μην το θεωρεί ντροπή) ναι δεν μιλάω για το darksynth darkwave coldwave και όλα αυτά που έχουν γίνει λίγο της μόδας την τελευταία δεκαετία. αλλά για ατμοσφερικό μέταλ που να κλείνει σε γκόθ (και ίσως να έχει γίνει πιο ντεμοντέ και από ντεμοντέ) δυσκολάκι, μάλλον…
Δεν ξέρω αν είναι περισσότερο post-punk ή noise rock αλλά here we are.
Το δεύτερο άλμπουμ των Ditz από το Brighton έρχεται μάλλον να τους εδραιώσει ώς ένα από τα καλά καινούρια σχήματα αυτού του ήχου. Οι ίδιοι οι Idles - με τους οποίους έχουν αρκετές συγγένειες - τους έχουν λατρέψει.
Το Never Exhale είναι ίσως λίγο λιγότερο σκοτεινό από το εξαιρετικό τους ντεμπούτο, κερδίζει πόντους όμως λόγω της περιγραφικότητας που έχει η μουσική τους, ειδικά στο δεύτερο μισό του άλμπουμ. Εκεί έχει μερικά φανταστικά τραγούδια.
Μοιάζει σαν να λείπει κάτι για να γίνουν μεγάλοι - ίσως λίγο περισσότερη προσωπικότητα στα φωνητικά; Ίσως. Συνολικά όμως πρόκειται για ένα πολύ καλό άλμπουμ που, από ποιοτική άποψη, ξεχωρίζει.
Η περσινή έξοχη κυκλοφορία των THE ROPE μου σύστησε την Swiss Dark Nights, οπότε είπα φέτος να τσεκάρω τις κυκλοφορίες της. Οι περισσότερες αν όχι όλες αξιόλογες πρέπει να πω, σε καθεμιά όμως κάτι μου έλειπε.
Πλην του “Spettro” των εξ Ιταλίας ορμώμενων THIS ETERNAL DECAY (δυστυχώς έχασα το πρόσφατο λάηβ τους), το οποίο τικάρει όλα τα κουτάκια του darkwave/ebm/σκοτεινής ποπ με μπόνους τα “γεμάτα” φωνητικά του Riccardo Sabetti. Από τους SISTERS μέχρι τους CURE κι από κει σε DIARY OF DREAMS και λοιπούς καταραμένους ποιητές, το Φάντασμα (“Spettro”) είναι εδώ για να χορέψουμε μαζί του.