Η δεκαετία τελειώνει οπότε είπα να κάνω μια ανασκόπηση αυτών που με αρέσαν περισσσοτερο. Όπως δεν είπα, θα λέμε τα καλύτερα rock άλμπουμς που κυκλοφόρησαν στην δεκαετία που λήγει από αγγλόφωνα ελληνικά γκρουπς. Το έχω κάνει rock και όχι metal ε! Ξέρω, έχω αφήσει άπειρους έξω, θα με κάψει ο θεός που δεν έχω στο πολλ μπάντες όπως Ducky Boyz, Closer, Abbie gale, raining pleasure κλπ αλλά δεν μπορω να τους βάλω όλους. Αμα θέτε πείτε τα εσείς για μένα. Από την άλλη επισημαίνω ότι το νέο άλμπουμ των New Zero God που κατεδαφίζει τα συμπαντα θα κυκλοφορήσει σε cd τον Φεβρουάριο, οπότε παρά το ότι ήδη διατίθεται σε ηλεκτρονική μορφή, το θεωρώ άλμπουμ του 2010 οπότε δεν το συμπεριλαμβάνω στα 00’ς 
Επίσης βαριέμαι να βάλω εικόνες.
Deus Ex Machina - Signs (2003)
Η επιστροφή των Deus Ex Machina με φουλ άλμπουμ μετά από πολλα χρόνια. Ο πανκ ήχος συναντά πιο καθαρο rock ακούσματα (πχ Lovesong). Με αυτο το άλμπουμ μία ολόκληρη νέα γενιά έμαθε ένα από τα ιστορικότερα συγκροτήματα της χώρας μας κάτι που αποδεικνύεται εξάλλου από τα δυναμικότατα live τους και την εκδηλωτικότητα του κοινού. Ήδη κλασσικό.
Earthbound - Brotherhood of the dog (2004)
Βάλε μέλη από την πιο ιστορική ελληνική μπάντα μαζί με μέλη των Honey Dive και Rockin’ Bones ανακάτεψα καλά και άκουσε. Το αποτέλεσμα? Surf μελωδίες, κολληματικά τραγούδια, ανάμειξη 9482 ειδών, από surf / funk μέχρι garage ψυχεδέλεια.
Film - Angel B (2005)
Οι Film γράψανε alternative κομμάτια με πάθος και τσαμπουκά. Που τον συγκεκριμένο τσαμπουκά δεν τον συνάντησα σε πολλές (εγχώριες) κυκλοφορίες αναλόγου ύφους. Η Μαρία Τζαβάρα ίσως να έχει μία απο τις πιο χαρακτηριστικές φωνές που ακουσαμε στα 00’ς.
Ιnterstellar Overdrive - S/T (2000)
To συγκεκριμένο άλμπουμ είναι ίσως το πιο αδικημένο της λίστας. Όχι ότι τα υπόλοιπα δεν είναι, αλλά εδώ ακούγεται εγκληματικό να μην έχει την καταξίωση που του αξίζει. Το άλμπουμ αυτό για μένα είναι η πεμπτουσία της τάσης του ροκ στην δεκατία που διανύσαμε. Ότι δεν υπάρχει τάση δλδ και κυρίαρχο ρεύμα. Παντρεύουν την progr ψυχεδέλεια των πρώιμων Floyd με το gothic rock και το alternative. To αποτέλεσμα είναι απλώς ιδιοφυές. Τον συγκεκριμένο δίσκο άργησα να τον ανακαλύψω καθώς τον άκουσα καμμιά πενταετία μετα την κυκλοφορία του, και απλά έμεινα.
Last Drive - Heavy Liquid (2009)
Όταν επισττρέφει ο άρχοντας ύστερα από μία μεγάλη απουσία πολλοί τον κοιτάνε με καχυποψία, διστακτικότητα και με χαμηλό καλάθι. Στις άλλες περιπτώσεις όμως. Εδώ ο άρχοντας είναι πιο δυνατός και σοφός από ποτέ. Το Heavy Liquid είναι το άλμπουμ που έχω λιώσει περισσότερο φέτος και σίγουρα ένα από τα αγαπημένα της δεκαετίας που φεύγει γενικότερα, και όχι μόνο από τον εγχώριο χώρο. Σε κάποια κριτική είχα διαβάσει ότι το Heavy Liquid δεν ανήκει σε κανένα παρακλάδι του ροκ και ότι είναι η ίδια η πεμπτουσία του. Και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Νightstalker - Just A Burn (2005)
E δεν έχω να πω πολλά εδώ, μιας και είναι πιο γνωστά τα πράγματα. Προσοχή μόνο, γιατί το κάψιμο που επιφέρει η ακρόαση του συγκεκριμένου δίσκου είναι μόνιμο!
Semen Of The Sun - Radio Adult: Slow Songs, Cheese and Wine ( 2008 )
Η περσινή κυκλοφορία της Lab Records που τάραξε για τα καλά τα νερά της εγχώριας σκηνής. Ο δίσκος είναι ήδη κλασσικός. Grunge-ίζον Heavy rock, με πανκ και garage πινελιές. Ό,τι πρέπει για να το ακούτε πριν πας να κάνεις σαματά στο μπαρ για την ζεστή μπύρα, ή οδηγώντας τσατισμένος. Ή μπορεί και όχι γιατί μπορεί “η γη να αρχίσει να γυρίζει ανάποδα”. Όπως και να χει, μπορεί όλα τα φρούτα να σαπίζουν κάποτε, αλλά τούτο δω φαίνεται πώς όσο πιο πολύ ωριμάζει, τόσο καλύτερο γίνεται.
Sigmatropic - Dark Outside (2007)
Ο Άκης που λέτε είναι ένας τύπος σαν τον Dan Swano ένα πράγμα για την ελληνική σκηνή όμως. Έχει συμμετάσχει σε μερικά από τα πιο αξιόλογα συγκροτήματα της σκηνής κατά την δεκαετία του 80. Ασε που έχει έχει γράψει και το In My Room ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια new wave που έχω ακούσει. Στα των σιγματροπικών τώρα. Όταν πέρυσι είδα τον Άκη Μπογιατζή και την παρέα του να παίζουν live μέσα στο κατακαλόκαιρο, άρχισε να αστράπτει και να βρέχει. Όπως και αυτό το δροσερό συναίσθημα που δημιουργεί η μουσική των Sigmatropic δηλαδή. Οι εξαιρετικά δουλεμένες συνθέσεις, τα αισθαντικά φωνητικά της Άννας, οι ενδιαφέρουσες συμμετοχές από μέλη αρκετά γνωστών ονομάτων (Nick Cave & The Bad Seeds, Walkabouts, Willard Grant Conspiracy και Giant Sand) είναι απλώς πολύ φτωχά λόγια και αδυνατούν να περιγράψουν την ατμόσφαιρα του δίσκου.
Sleepin Pillow - Apples On An Orange Tree ( 2008 )
Μάλλον οι SP αποτελούν τη νέα πρόταση στον χώρο. Το επιτυχημένο πάντρεμα σκοτεινων εναλλακτικών μουσικών με παραδοσιακά ακούσματα όπως ποντιακές λύρες κλπ ίσως να φαίνεται δύσπεπτο σε αρκετούς. Αλλά να μου πεις κάτι παρόμοιο (τηρουμένων των χρονικών αναλογιων κλπ) δεν επιχειρήσαν και οι Eν Πλω στα 80’ς με αποτέλεσμα μετά από τόσα χρόνια ο δίσκος τους να θεωρείται ίσως ο,τι πιο ενδιαφέρον βγήκε από τον ελληνοφωνο χώρο. Ε μακάρι λοιπόν οι SP να έχουν την συνέχεια που περιμένουμε.
Will-o-the Wisp - Ceremony of innocence (2002)
Η παρέα του Τ. Μπαρμπαγαλά (ex Λευκή Συμφωνία). Prog/ψυχεδελική διάθεση, μουσική που σε συνεπαίρνει και σε ταξιδεύει. Ό,τι πρέπει. Θυμίζει τους Purple Overdose να συναντούν τους Into The Abyss και τους Camel. Προτίμησα αυτό το άλμπουμ από το (επίσης εξαιρετικό) Α Gift For Your Dreams, απλώς γιατί σε αυτό ακούγονται περισσότερο άμεσοι και “δυναμικοί”, ή λιγότερο παραμυθένιοι αν προτιμάτε.
