Πωωωωωωωωωωωωωω ρε πούστη,τι μου θυμήσατε.Ήταν το μοναδικό rockwave που έχω πάει και πιστεύω ότι οι GRIP ήταν από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ.Θυμάμαι ότι ο ήχος ήταν σαν να τους άκουγες απο το cd,το παίξιμό τους ηταν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ και είχε πέσει ΠΟΛΥ ΞΙΛΙΚΙ!!! :D:D:D
Από τότε τους έχω παραπάνς σε εκτίμηση.
ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΗ ΜΠΑΝΤΑΡΑ!!!
R.I.P. GUS 
Bump για τί αναφέρθηκαν σε άλλο thread και μου έκανε κλικ (μλκες κόφτε το, θα βάλω Spultura σε λίγο!!!).
Ποιον δίσκο προτείνετε λεπόν. Απόψεις του στυλ γαμάνε όλα κτλ δεν γίνονται δεκτές. Ευχαριστώ.
γαμάνε όλα, αλλά άκου ντεμπούτο και νέμεσις για αρχή
και μετά το green από forbidden για να δέσει το γλυκό
Τα πρώτα 2 για αρχή και μετά το 4ο για κάτι πιο mainstream.
Εμένα να ακούς, τα πάντα όλα. 
- Nemesis
- Incorporated.
Δισκάρες, αφόρητα φανταστικές, ξεχειλίζουν υγεία και άποψη.
Μην διανοηθείς να μην ακούσεις και τα άλλα δύο.
Το πιο γνωστό τους βέβαια είναι το “ψεκάζουμε τουμπεκιζόλ τους Slayer του Divine Intervention” Hostage to Heaven. Ένα ριφ ουσιαστικά το οποίο πραγματικά ΑΠΟΓΕΙΩΝΕΙ ο Lombardo με το παίξιμό του και τον ήχο του, τσαμπουκάς από Gus Chambers και όπως πάντα μεστά και ουσιαστικότατα leads από τον Sorychta.
Ωραίος ο πρώτος, γκρουβάρει πολύ καλά και η χημεία των μελών ήταν άμεσα φανερή. Πολύ καλό και το songwriting αν και στο Nemesis απογειώθηκαν. Από το πρώτο, τα γκουρμέ για εμένα είναι τα Hostage to Heaven, Ostracized, Monster Among Us.
Στο δεύτερο όμως είναι που they really nailed it. Καταρχάς ξεχωρίζει το Rusty Nail ως το δεύτερο πιο γνωστό τους κομμάτι, το οποίο είναι σπουδή στην τελειότητα, είναι απλά ένα άψογο, γαμηστερό κομμάτι που ξεχειλάει προσωπικότητα.
Το αυτό ισχύει για τεραστιότητες τύπου Pathetic Liar και Scream at the Sky, το token Σλεϊερικό War Between One. Γκρουβ, λομπαρντίλα, gus τεράστιος και Sorychta ΤΕΛΕΙΟΣ.
Στο δυστυχώς παραγκωνισμένο Solidify, η μπάντα έχει βρει τον ήχο της και υπογράφει άμεσα κομμάτια, κομμάτια με απολαυστικά ιδιαίτερες στιγμές (Bug Juice τεράστιο instrumental) και η μοναδική χημεία μεταξύ των μελών έκδηλη.
Στο Incorporated εγώ λυγάω. Γράψανε απλά κομματάρες, χρησιμοποίησαν κάθε πτυχή του songwriting που βρίσκεται στα τρία προηγούμενα, η μπάντα έχει σταθερά υψηλότατο δείκτη performance, η παραγωγή διδάσκει μπαλίτσα, ο Lombardo είναι ο Lombardo και εν πάση περιπτώσει με κομμάτια σαν το Build to Resist και Prophecy, για μένα μιλώντας είναι υποδειγματικές συνθέσεις ΓΑΜΑΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΜΕΤΑΛ με τα εντελώς δικά του αρχίδια.
Ποτέ κανένας δεν θα μου βγάλει το μυαλό ότι οι Grip Inc είναι μπάντα που έχει επηρεάσει άλλες μπάντες χωρίς να έχει βγει στον κόσμο αυτό. Θεωρώ δεδομένο ότι οι System of a Down ας πούμε έχουν πάρει κάτι από αυτούς.
Το πρόβλημα της μπάντας είναι ότι τους συζητούσαν με point of reference τους Slayer. Πολύ αποπροσανατολιστικό. Όσο καινοτόμοι και leaders ήταν οι Slayer στα 80ς, τόσο αδιάφοροι ήταν στα 90ς, εν αντιθέσει με τους Grip που ήταν φάρος ΑΠΟΨΑΡΑΣ και ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ.
Είμαι βέβαιος πως σε καμιά δεκαριά χρόνια, οι Grip θα χαίρουν τουλάχιστον πολύ μεγαλύτερης εκτίμησης από ότι σήμερα. Οι δισκάρες εκεί είναι.
Να’στε καλά ωρέ!
Αγαπάμε Vic για τα κατεβατά που έγραψε σήμερα. 
Πολύ σωστά όλα και μερακλήδικα που είπε αλλά το quote είναι μεγάλη αλήθεια (αν και είμαστε και φανμπόυδες Slayer και μας αρέσαν και στα 90’s =P).
Να προσθέσω και μερικά δικά μου κολλήματα.
Μιας και τα άλμπουμ τα αγόρασα χρονολογική σειρά, ένα από τα αγαπημένα τραγούδια που πρώτα με άφησαν κάπως έτσι 8O, ήταν φυσικά το opening track του ντεμπούτου. Μετά το τρελό, industrial/tribal intro του Lombardo στο “Toque de Muerto”, σκάει στη μάπα το [B]Savage Seas (Retribution)[/B] με αυτό τον πορωτικό, συνδυαστικό καλπασμό κιθάρας και drums.
Και άλλο ένα από το Incorporated τώρα. Το [B]Enemy Mind[/B] με την φοβερή, κλασική κιθάρα του Βαλντεμάρ και τις flamenco τελειότητες που παίζει.
Ειλικρινά, από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες ever. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει αυτά τα 4 albums…
Bonus βιντεάκι εποχής : [I]http://youtu.be/EliwklTRrI0?t=45s[/I] (αγαπούλες)
“We are Heavier as in heavy and they are Fatter as in fat…”
:’) Εντωμεταξύ, δίπλα του είναι ο στρατηγός Patton…(βλ. Fantomas)
Πολλή θρασίλα από χτες, ή ιδέα μου; 
Ναι, δεν είναι γαμώ; Τι καλύτερο;
Οι Grip βέβαια έχουν ως ένα συστατικό μόνο το thrash και αυτό σποραδικά και φιλτραρισμένο από την μουσική τους. Τώρα που θυμήθηκα και την ερώτηση που έκανες στους Sepultura (ποιος άλλος;), να πω και εγώ ότι δεν μου κάνουν οι Haunted σαν απάντηση, με την εξαίρεση του Dark Intentions που ομολογώ με ψάρωσε καλά.
Μου κάνουν περισσότερο οι Testament στο Gathering, οι Exodus στο Tempo of the Damned, οι πάλιουρες γενικά. Από νέο αίμα Slayerίλα συγκινητική (την ΣΩΣΤΗ) βγάζουν οι Nekromantheon στο Rise, Vulcan Spectre.
Αν και γενικώς έχω το αξίωμα ότι το Slayer σπέσιαλ σταφ που έγραφα δεν το ακούμπησε κανείς, με την μοναδική, ιδιαίτερη περίπτωση των Infernal Majesty στο κολοσσιαίο None Shall Defy. Και άλλοι αντέγραψαν, κανείς όμως τόσο καλά και έβαλαν και δική τους σφραγίδα στο songwriting, ρισπεκτ.
Αυτούς τους Nekromantheon που λες δεν τους ξέρω καν. Μ’ έψησες να τους τσεκάρω πάντως, θενξ!
Εγώ αυτό το είχα πει έχοντας κατά νου κυρίως την τελευταία δεκαετία και μπάντες που ηγήθηκαν της λεγόμενης θρας αναβίωσης, από τις οποίες κάποιες μου αρέσουν λιγότερο ή περισσότερο αλλά σίγουρα καμία δε συγκρίνεται με τους πάλιουρες σ’ αυτό το πορωτικό feeling. Υπάρχουν ας πούμε οι Municipal Waste (δε μ’ αρέσουν), οι ντόπιοι οι Suicidal Angels (ωραίοι αλλά μέχρι ενός σημείου), οι Legion of the Damned (same), οι Evile (ιδανικός για μένα συνδυασμός παλιών Metallica και Exodus, αλλά άλλη φάση από το καθαρά δολοφονικό/σατανικό feeling των Slayer ας πούμε), ξέρεις, τέτοιες μπάντες.
Υπάρχουν βέβαια και οι Vektor… αν και αυτοί το πάνε αλλού μάλλον το πράγμα, περισσότερο σε techno-thrash μονοπάτια, άσχετα αν ήταν οι καραμπινάτοι θράσερς οπαδοί αυτοί που τους αγκάλιασαν.
Ρε συ το θέμα με τους Haunted ξέρεις ποιό είναι; Ότι η εικόνα που είχα μια ζωή γι’ αυτούς ήταν “μια πιο Slayer εκδοχή των At the Gates”. Και για να είμαι ειλικρινής με At the Gates δεν τρελάθηκα ποτέ. Άσε που ουσιαστικά δε μιλάμε για θρας με την παλιά, κλασσική έννοια. That said, τα περισσότερα απ’ αυτά που έχω ακούσει από Haunted ήταν πολύ δυνατά και σωστά παιγμένα, αλλά ποτέ δε μου έβγαλαν αυτό το “πουτάνα όλα” που θέλω να έχει το θρας μου.
έντιτ
Α! Παρεπιπτόντως πολύ σωστό αυτό που λες για τους Infernal Majesty (σοκ από τα λίγα που βιώνεις στη ζωή σου η πρώτη ακρόαση του None Shall Defy), αλλά ίσως θα μπορούσαν να μπουν στην ίδια κατηγορία (“σχεδόν Slayer”) και οι Dark Angel με το Darkness Descends (και μόνο). Τι λες;
Thread derailed in 3,2,1…
Προσοχή παίδες, μην το παρακάνετε ε. Bump-άρω σύντομα το Slayer θρεντ 
Θα συμφωνήσω στο σχόλιο για θρας At the Gates. Απλά την “πουτάνα όλα” αίσθηση μου τη βγάζουν εμένα τόσο στο ντεμπούτο τους όσο και σε μεμονωμένα κομμάτια από τα επόμενα τρία άλμπουμς. Kάτι Shattered, God Puppet κτλ, είναι για μένα τελείως για μακέλεμα.
Εγώ όπου θέλετε, για thrash μπορώ να συζητάω ανά πάσα στιγμή, μου ξυπνάει τον υπερμπλαμπλαδόρο μέσα μου.
-
Nekromantheon: 24χρονοι Νορβηγοί, ερωτευμένοι με τα σκοταδόψυχα και τσιτωμένα θρας (όλα, διαβασμένοι είναι αλλά οι Slayer είναι το βασικό συστατικό). Στο νέο Χάμερ που θα βγει έχω γράψει μια σελίδα για την πάρτη τους (γκρίζα διαφήμιση αλλά βασικά δεν θέλω να τα ξαναγράφω!). Το φετινό (ειδικά) και το Divinity of Death (2010) είναι απολαυστικότατα, στην αφρόκρεμα των νιάτων κατά την γνώμη μου.
-
Το νέο θρας έχει πολλούς Municipal Waste κλώνους (θρας κλισέ, επιθετικά φωνητικά, καθαρή, ξυραφάτη παραγωγή καρμπόν όλοι). Οι ίδιοι οι waste μου ήταν πολύ συμπαθείς όταν βγήκαν (πολύ ξηρασία τότε) και θεωρώ πολύ καλό δίσκο το Art of Partying (πρωτίστως) και το Hazardous Mutation. Εδώ και δύο δίσκους είναι απλώς αξιοπρεπείς στην καλύτερη, βαρετοί και αδιάφοροι στην χειρότερη. Αλλά σεβασμός και συμπάθεια παραμένουν. Οι Evile είναι καλοί αλλά δεν τους θεωρώ ιδιαίτερους. Συμπαθέστατα άτομα, ωραίο το Infected Nations αλλά σχεδόν καμία προσωπικότητα, θεωρώ συγκυρία το γεγονός ότι έχουν ακουστεί αυτοί ειδικά τόσο πολύ. Γενικώς σε αυτές τις μπάντες (Legion of the Damned, Suicidal Angels, Lazarus AD, Bonded by Blood κλπ) υπάρχουν πολύ ωραία πράγματα για τον νέο θρασά (που δεν έχει βρει ή λιώσει και χορτάσει τα παλιά) ή τον αχόρταγο θρασά (σαν και μένα) αλλά μεγαλείο είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί. Πάντως υπάρχει και η άλλη πλευρά, η πιο βίαια και που γουστάρει και μπίχλα (όπως οι Nekromantheon) ή οι Deathhammer με την απερίγραπτη λατρεία Fullmoon Sorcery από το Onward to the Pits. Τέσπα, για το συγκεκριμένο θέλει προετοιμασία το ποστ, υπάρχουν πολλά να ειπωθούν πάντως.
Πραγματικά μεγάλη μπάντα (ουσιαστικά) βρίσκω μόνο τους Vektor, εννοώντας μπάντα που προσωπικά κατατάσσω δίπλα στους παλιούς μεγάλους, δεν τους λείπει τίποτα και έχουν τόνους προσωπικότητας και αποψάρας. Είμαι μέγιστος φανμπόης τους και περιμένω εναγωνίως το καινούριο σε κανά χρόνο. Είναι πιο τεχνικοί σαφώς για να τους συγκρίνεις με Slayer και οποιονδήποτε δηλαδή, έχουν πολύ από Death (μπάντα και είδος), από black, νταξ, άλλη περίπτωση.
-
Ηaunted / At the Gates. Θεωρώ σπουδαιότερη μπάντα τους At the Gates και το Slaughter of the Soul καλύτερο δίσκο από όλες τις κυκλοφορίες των αδερφών. Εύστοχο το σχόλιο αν και μετά το γύρισαν μέχρι και σε αλτ μέταλ στο Unseen με εμπορικό γλασάρισμα (το βρήκα πολύ πετυχημένο και ευχάριστο btw). Ποτέ μου δεν ταυτίστηκα με την λατρεία που τους αγκάλιασαν, πολύ ωραίοι δίσκοι, φοβεροί στο live με Tankard/Exodus αλλά μέχρι εκεί. Συγκρίσεις με Slayer νοούνται μόνο για την μετα-Λομπάρντο εποχή και εκεί, ναι, το δίνω Haunted εγώ προσωπικά.
-
E, οι Dark Angel για μένα είχαν δικό τους τσαμπουκά, δικό τους ανελέητο σταφ και τους αδικεί το “σχεδόν Slayer” με την έννοια ότι η τσίτα Dark Angel είναι DARK FUKIN ANGEL και είναι άλλη γεύση από την Slayer τσίτα. Το ότι κοιτάζει στα μάτια το Reign in Blood όπως γράφεται συνέχεια (έχει καταντήσει υπότιτλος του δίσκου) είναι απόλυτα αληθές και αυτό από μόνο του τα λέει όλα. Χάνει σε επιδραστικότητα (όχι στα σύνορα του thrash/death αλλά η επιρροή του Reign in Blood απλώνεται τρομακτικά παντού) και στο θέμα “αύρα” (αφηρημένο τώρα αυτό, αλλά νομίζω κατανοητό). Από την άλλη το πιο γυαλισμένο του Reign in Blood ξενέρωσε κόσμο και σε αυτόν τον τομέα το Darkness Descends κερδάει. Ωμό και ευκρινές, είναι γαμημένα ανελέητο.
-
Γαμάνε οι Grip Inc. (οντόπικ, ορίστε! :p)
Ωραιο ποστ γενικα!
Συμφωνω παντως με αυτη την προταση. Εκτος απο ελαχιστες περιπτωσεις τα συγκροτηματα του “νεου” κυματος του θρας ειναι λιγο πολυ τα ιδια. Εκει που γινεται η ιδαφορα για μενα ειναι στα πιο “black” να το πουμε ετσι, Nekromatheon, deathhammer, cruel force κτλ κτλ. Αυτοι ειναι οι τοπ της σκηνης και μετα ακολουθουν αλλοι.
Off Topic μιας και πιάσαμε τους The Haunted. O Jensen, κάποια στιγμή έπαιζε σε κάποιους Witchery νομίζω εκεί στα τέλη 90s ή αρχές 00s (ή και τα δύο). Και βγάζανε κυκλοφορίες τακτικότατα, άλμπουμς, EP κτλ. Τότε διαβάζαμε στο hammer συνεχώς πόσο μεγάλοι θα γίνουν κτλ (δεν έγιναν). Η ερώτηση λοιπόν είναι: Τους έχει ακούσει κάποιος? Έχει κάτι να προτείνει?
Γαμάτη μπάντα πραγματικά! Hostage To Heaven και Rusty Nail τραγουδάρες μοντέρνου Thrash! Ότι καλύτερο είχε να επιδείξει το Thrash στα 90s! Έχω ήδη παραγγείλει το Power Of Inner Strength (dargaard 79 εγγύηση)
CONSCIENCE BURNING LIVES HELD HOSTAGE TO HEAVEN! 
Αν κάποιος μου έβαζε το μαχαίρι στο λαιμό και μου έλεγε “ποιος είναι ο αγαπημένος σου δίσκος από Grip Inc. ρε;;;” (στον καθένα μας μπορεί να συμβεί ) θα έλεγα Nemesis!
οι Witchery (όσο έχω ακούσει τα τελευταία 2 album τους) για μένα είναι στη φάση “θέλω κιαλλο the haunted και δε βρίσκω”. Δυστυχώς αν εξαιρέσεις διάσπαρτα 2-3 κομμάτια δεν τους αγγίζει.
άκου αυτό εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=er2aFbLlKps που είναι ωραίο groovατο και αν σε ψήνουν οι guest του τελευταίου τους άκουσέ το και δες αν σου κάνει
Προκαλώ έναν από εσάς να μου βρει πιο άνετο παίξιμο στην τρομερή δίκαση του Hostage To Heaven… και με τόση διάρκεια… και χωρίς τρίγκερς…
Θενξ…8)