Uthull.
Παιχταραδες απ τους λιγους και fusion καταστασεις σπανιες για τα ελληνικα δεδομενα.
Convixion.-
μοντ μπλαγκαλ!
παντρεμα Jazz με παραδοσιακη μουσικη!
Necromantia, Varathron, Rotting Christ, Nightfall, Tzimhs Panoyshs, Antidrash, Trypes, Pavlos Sidhropoylos(R.I.P.), Nikolas Asimos, Diafana Krina .
asoi tou karate kai jet lag (anerxomenoi)
Socrates. Σταθερή αξία στα live.
Tώρα από metal, δεν ξέρω αν οι Firewind θεωρούνται Ελληνική μπάντα, αλλά αν θεωρούνται έχουν πολύ καλά instrumentals. To Feast of the Savages και άλλο ένα που δεν θυμάμαι τον τίτλο. Θυμίζουν την καλή εποχή της Shrapnel
Firewind, Τρυπες, Ξυλινα Σπαθια
Deus EX Machina, Spitfire, Innerwish. Αυτα είναι τα πρώτα που μου ρχονται στο μυαλό
το πραγματικά “κορυφαίο αλλά αγνοημένο” - για να χρησιμοποιήσω και έναν χαμερικό όρο, ελληνικό μεταλ γκρουπ, ήταν οι Deceptor. Και όποιος ξέρει, ξέρει…
PURPLE OVERDOSE μαγκες αλλα δυστυχως ποιος να τους ακουσει…αφου παιζουν μουσικη με παραπανω απο μια συγχορδια…
Τους άκουσα και είδα πρώτη φορά σε live και κόλλησα. Δεν έχουν βγάλει ακόμα ep. Είναι θεοί.
Είναι οι MISUSE.!!!:-({|= :respect:
http://www.myspace.com/misuseband
οντως…
Ρε φίλε για να ακούσεις ένα συγκρότημα πρέπει από κάπου να έχεις διαβάσει γι’ αυτό ή να ακούσεις από κάποιο φίλο…
Εγώ προσωπικά μια φορά είχα δει μια αναφορά από Hammer και αυτό ήταν.
Σε κανένα έντυπο και σε καμμιά ηλ. σελίδα τπτ…
το θεμα ειναι οτι οι ανθρωποι παιζουν κυριως ψυχεδελια και αυτο το ειδος δεν προμοταρεται πουθενα στον πλανητη πια. φαντασου να επαιζαν metal ας πουμε και να ηταν καλοι (γιατι σε αυτο που παιζουν ειναι πολυ καλοι) πως θα τους μαθαιναν ολοι στην ελλαδα αμεσως
Οσοι απο εσας ακουγατε καποτε… ξυλινα σπαθια … πως κρινετε τη νεα κατευθυνση και τα 2 album της νεας καριερας του παυλου παυλιδη? Σιγουρα δεν ειναι ο γνωριμος ηχος των σπαθιων,αλλα μ’αρεσει αυτο το “ηλεκτρονικο” στοιχειο που εχει το Αλλη μια μερα(2ο αλμπουμ) και φυσικα οι γνωστοι στιχοι που γραφει ο παυλιδης και ειναι “μανουλα” σε αυτο…:lol:
Στοιχιωμενο σπιτι, αερικο, θεριστες,σουπερ σταρ,δεν ειμαι απο εδω,οσο μικραινω,η μικρη μας πολιτεια εχω ξεχωρισει και ειναι “ευχαριστα” στο ακουσμα… :roll:
Βασικά, εμένα αυτή η κατεύθυνση των Ξύλινων Σπαθιών μου αρέσει. Τα δύο πρώτα τους άλμπουμ απλώς είναι συμπαθητικά. Πολύ παιδικά μεν, αλλά συμπαθητικά. Από την άλλη τα δύο τελευταία είναι πολύ πιο ώριμα, και σίγουρα δεν έχουν καμμία σχέση με τα χαζοχαρούμενα τραγουδάκια με τα οποία έγιναν γνωστοί. Μαγκιά τους μεγάλη που αλλάξαν. Βέβαια όλοι τους κράζαν για την αλλαγή τους, αλλά τι να πεις… εδώ είμαστε 500 χρόνια πίσω σε κάτι τέτοια πράγματα. Δεν έχω ακούσει ακόμα βέβαια τα σόλο του Παυλίδη, αλλά σίγουρα με αυτά που είπες θα το ψάξω.
Ξερεις κατι, ο παυλιδης ηταν προνοητικος, σταματησε η αν θελεις το διελυσαν την πιο καταλληη στιγμη τοτε που η ελληνικη ροκ ειχε παρει για τα καλα την κατιουσα, για τη σολο καριερα του θεωρω οτι ειναι αν μη τι αλλο αξιοπρεπης κ κυριως το 2ο αλμπουμ του, βεβαια οσοι δεν τα εχουν ακουσει κ εχουν στο μυαλο τους τον ηχο τον σπαθιων μαλλον θα απογοητευτουν απο τον πρωτο κυριως δισκο “Αφου Λοιπον Ξεχαστηκα” ο οποιος κινειται σε πιο “χαλαρα” μονοπατια κ πιο μπαλαντοειδες υφος χωρις δυνατες στιγμες αλλα παλι με καποια αξιολογα κομματια που κανουν τη διαφορα, το 2ο αλμπουμ “Αλλη μια μερα” ειναι σαφως πιο καλο κ με το ηλεκτρονικο στοιχειο εντονο κ με τις απαραιτητες στιγμες χαλαρωσης εννοειται… Με λιγα λογια ο παυλιδης προσπαθησε να κανει το κατι διαφορετικο κ να μην αναλωθει στην πετυχημενη συνταγη των σπαθιων κ το καταφερε με επιτυχια σε μεγαλο βαθμο.
Rotting Christ,Raining Pleasure και Ολεθριο Ρηγμα.
:thumbup: