Εκεί είναι το πρόβλημα.
Όταν αυτό είναι στις καλές στιγμές του λαιβ και λέμε «για τα δεδομένα του», «κάπου χάθηκε αλλά» κοκ…
Δε ξερω ρε παιδια. Με βάλατε στο τριπακι κ ειδα 2 3 βιντεακια. Nightrain καλος λιγο εκτός χρονου.
Αλλα. Reckless life και you could be mine τι στο διαολο περιμένουμε περισσότερο απο τον Axl;
Τεσπα. Το Coma να σταματησει να λεει γιατι εκει μιλαμε για τρελο ζορι κ ειναι κρίμα. Εδω δε το έπαιζαν στα prime τους.
Μέχρι που τραγούδησε για τους AC/DC ήταν υποφερτός,μετά μόλις ακολούθησε η μεγάλη περιοδεία GNR,η φωνή του άρχισε να έχει προβλήματα,το 2022 είχε και πρόβλημα όπου έκανε damage τις φωνητικές χορδές και έκανε με vocal coach αποκατάσταση,έκτοτε δεν έχει επανέλθει.
Έχει χάσει κάποια κιλά και είναι ορατό,αλλά δεν φτάνει αυτό από μόνο του.
Το perfect crime νομίζω είναι από τα πιο απαιτητικά κομμάτια τους και δεν το έχει πει ξανά live.
1 Like
δεν ξέρω τι λετε , αλλά στο χθες στο villa park ήταν τουλάχιστον αξιοπρεπής
απο βιντεο ότι είδα -δεν ήμουν εκεί (δυστυχώς)
4 Likes
Πολύ καλύτεροι από το Wembley, με προσπάθεια να τιμήσουν τους Sabbath (σε αντίθεση με το safe set των Slayer πχ που πολλοί ξεχώρισαν)
5 Likes
Στο sabbath bloody sabbath τα γαμησε όλα, δεν μπήκε ούτε μια φορά σωστά έτσι για την έκπληξη ρε αδελφέ. Ευτυχώς η μπάντα ήταν δεμένη έως και αψεγάδιαστη
2 Likes
Στο Μπερμινγχαμ ηταν τραγικος εκτος του Welcome to The Jungle. Απο την αλλη μου εκανε φοβερη εντυπωση η μπαντα. Μου φανηκαν καλυτεροι απο ολους παιχτικα. Κλασεις ανωτεροι πχ των Metallica. Απορω κιολας πως βγηκαν τοσο καλοι εχοντας τοσο εκτος τοπου κ χρονου τον Axl. Το Sabbath Bloody Sabbath το παιξανε φοβερα ενω ο αλλος παταγε οπου να ναι.
3 Likes
Ενώ μουσικά, το Sabbath Bloody Sabbath, η μπάντα το έσκισε, με την καλή έννοια, στα φωνητικά το έχασαν, τα φωνητικά έπρεπε να είχαν μια πυγμή, μια αγριάδα, μια οργή, εν προκειμένω όμως. Τους το δίνω όμως ότι επέλεξαν και δύο από τα πιο άγνωστα κομμάτια των Sabbath, αυτό οφείλω να τους το αναγνωρίσω…
1 Like
O Slash έχει παίξει τόσες φορές με τον ozzy,με τον Wylde υλικό τόσο του ozzy,όσο και των sabbath,χωρίς να έχει βεβαίως το heavyness στον ήχο του,προσαρμόζεται ανάλογα ώστε να τα φέρνει στα μέτρα του.
Ο Axl ήταν απροβαριστος?,δεν του πηγε το συγκεκριμένο κομμάτι,απλά δεν μπορούσε βρε αδερφέ γιατί αυτός είναι στην τελική σε αυτή την φάση.
Μέχρι που διάβασα γιατί δεν έφερε τον Myles Kennedy.
2 Likes
Μια χαρα heaviness ειχε. Γενικα μου κανανε εξαιρετικη εντυπωση. Πολυ δεμενοι ο Slash με τον Duff και τον ντραμερ που εχουν τωρα
1 Like
Διάβασα στο τοπικ για τους sabbath μια μινι αναφορα στη συναυλία προς τιμη τους απο εναν κατα τ αλλα συμπαθή ελληνα μουσικο δημοσιογράφο κ αυτο που σκεφτηκα αμέσως ειναι “ενταξει δεν σας αφησαν να τραβηξετε φωτογραφίες το 93, ξεπεραστε το επιτελους”.
2 Likes
“Ε εντάξει και κανα προηχογραφημενο εδω και εκει δεν παιζει ρολο δεν χαλαει την όλη φαση της συναυλίας δεν τρέχει τιποτα ζουμε την καινούργια εποχη”
Εντωμεταξύ οι guns
6 Likes
Πω ρε μλκ, παιξανε TWAT 
3 Likes
Προλαβαίνω να πάω. Σόφια;
3 Likes
Με 300 ευρώ για αεροπορικά, προλαβαίνεις.
1 Like
Εκατσα κ ειδα καμια 10αρια βιντεακια. Δεν θα πηγαινα. Ο Axl ακούγεται σαν τον μικυ μαους κ η υπολοιπη μπαντα φαίνεται οτι ξενερώνει απο αυτο. Προτιμώ να περιμένω να βγουν εισιτήρια για την μεγαλη συναυλια του χρονου να ακούσω 17 τραγούδια.
Α ρε Θειε τι ξυδακι τους ποτιζεις.
1 Like
Παιζουν μεγαλο σετλιστ,με καποια covers βεβαια,αλλα τι να το κανεις οταν η φωνη του frontman δεν μπορει να τα βγαλει περα και οπως ανεφερες σωστα,αυτο ισως να ξενερωνει την μπαντα συνολικα,αφου ερχεται σε μια αμηχανια να μην μπορει να καλυψει τις αδυναμιες του Rose,δλδ ποσα δευτερα φωνητικα και το να κανουν αλλο.
1 Like
Ο νο.1 δισκος που εχει σημαδεψει την ζωη μου με τεράστια διαφορά απο τους υπόλοιπους.
Αντικειμενικοτητα; χα καλα. Βρωμια αλητεια γυναικες αλκοολ ναρκωτικά ερωτες. Ολα μαζί σ ενα. Δεν υπηρξε δεν υπάρχει δεν θα υπαρξει αλλο τετοιο αλμπουμ.
Προχθες ψάχνοντας τις διαφορες κουτες στο υπόγειο βρηκα την παρακατω φωτο απο το παιδικο μου δωμάτιο καπου 1991 1992
Ο μικρός Μιχάλης ηταν εντελώς φανμπόυς. Και τον τιμαω παραμένοντας ενας τετοιος.
Yeah this song is dedicated to All the Guns n’ fuckin’ Roses fans
Who stuck with us through all the
Fucking shit
And to all those opposed…
Hmm… well
16 Likes
«Οι μύες μου χειροτερεύουν, λεπταίνουν μέρα με τη μέρα.»
Ο Duff McKagan το ψιθυρίζει αυτό με μια ήσυχη ειλικρίνεια που κόβει βαθιά. Για τον άνθρωπο που κάποτε στεκόταν στη σκηνή σαν καταιγίδα, με φλέβες φωτιάς και ένα μπάσο που σεισμούσε αρένες, η σκέψη πως χάνει τη δύναμή του μοιάζει σαν να χάνει ένα κομμάτι του εαυτού του.
Θυμάται τις πρώτες μέρες — λιγοστός, πεινασμένος, άθραυστος — τότε που κάθε συναυλία έμοιαζε με πόλεμο και κάθε βράδυ τελείωνε με ιδρώτα, αίμα και γέλια. Το σώμα του ήταν το όπλο του, η πανοπλία του, η απόδειξη ότι μπορούσε να επιβιώσει σε οτιδήποτε του πετούσε ο κόσμος.
Τώρα, μπροστά στον καθρέφτη, βλέπει έναν άντρα που έχει γεράσει, που έχει αντέξει, που έχει πληρώσει το τίμημα μιας ζωής σκληρής, γεμάτης μάχες. Οι μύες που κάποτε τον κουβαλούσαν μέσα στο χάος τώρα πονάνε, τώρα μικραίνουν, θυμίζοντάς του πως ούτε οι ροκ σταρ δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον χρόνο.
Όμως ο Duff δεν βλέπει μόνο αδυναμία — βλέπει την ιστορία γραμμένη στο δέρμα του. Κάθε ουλή, κάθε γραμμή, κάθε σημάδι είναι απόδειξη ότι έζησε, ότι δεν υπήρξε απλά αθόρυβα, αλλά κάηκε μέσα σε δεκαετίες με τους Guns N’ Roses, δίνοντας τα πάντα στη μουσική και στους θαυμαστές.
Μερικές φορές πονάει — όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά — να ξέρει ότι οι θαυμαστές τον φαντάζονται ακόμη σαν τον άγριο, ασταμάτητο νεαρό από τις μέρες του “Welcome to the Jungle”. Θέλει να ουρλιάξει: «Είμαι ακόμα εδώ, είμαι ακόμα ο Duff, ακόμη κι αν το σώμα μου δεν είναι το ίδιο.»
Κι όμως, ακόμα και με τον πόνο, ανεβαίνει στη σκηνή. Ακόμα και με την αδυναμία, κρατάει το μπάσο και το αφήνει να βρυχηθεί. Γιατί για εκείνον, η μουσική ήταν πάντα κάτι παραπάνω από παράσταση — ήταν επιβίωση. Είναι το μοναδικό πράγμα που του θυμίζει πως εξακολουθεί να έχει σημασία, πως η ιστορία του δεν έχει τελειώσει.
Κοιτάζει τον Axl Rose, τον Slash, την μπάντα που λίγο έλειψε να τον διαλύσει αλλά και να τον σώσει, και νιώθει ένα κύμα ευγνωμοσύνης. Όλοι είναι τώρα μεγαλύτεροι, όλοι έχουν αλλάξει, αλλά μαζί κρατούν ο ένας τον άλλον ζωντανό με έναν τρόπο που καμία ιατρική δεν θα μπορούσε ποτέ.
Ο Duff εξομολογείται ότι φοβάται — φοβάται τη μέρα που ίσως δεν θα είναι αρκετά δυνατός για να παίξει, φοβάται τη σιωπή που μπορεί να ακολουθήσει. Μα ο φόβος ποτέ δεν τον σταμάτησε, και δεν θα το κάνει τώρα. Θα παίξει μέχρι τα χέρια του να μην κινούνται πια, μέχρι να σβήσει η τελευταία νότα.
Γιατί ο Duff McKagan ήταν πάντα κάτι περισσότερο από τους μύες του, περισσότερο από το σώμα του. Είναι ο παλμός των Guns N’ Roses, και αυτή η καρδιά χτυπάει ακόμα δυνατά, ακόμα κι αν τα χρόνια προσπαθούν να του κλέψουν κομμάτια.
Κι ίσως αυτό είναι το πιο δυνατό μέρος της ιστορίας του — όχι ότι υπήρξε κάποτε άτρωτος, αλλά ότι ακόμη και εύθραυστος, ακόμη και κουρασμένος, ακόμη και γηρασμένος, συνεχίζει να στέκεται όρθιος. Και κάθε φορά που το κάνει, ο κόσμος θυμάται γιατί τον ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή.