hahahahah!! ωχ sorry!! μπερδευτηκα!!
εμ βεβαια μπορεις να απορριψεις ποτε την εφη θωδη? ποτε των ποτων!!:lol::lol:
Dear Mr Mule,
Σε ευχαριστώ πολυ για την απάντησή σου, και βέβαια ευχαριστώ για τις απαντήσεις όλων. Το θέμα μου ήταν να δώ διάφορες αποψείς και να καταλάβω κι εγώ ποιοι και πως διχωρίζονται αυτες οι δυό ‘κατηγορίες’ μουσικής. Όπως πολύ καλά τσίμπισες, Mr Mule, μέταλ δεν πολυακούω (αλλα θέλω να μάθω). Aκουώ όμως πολύ ροκ - κλασσικό, σκληρό και γενικά απ’όλα - γιατί σήμερα τα περισσότερα είδη μουσικής που παίζονται στα ραδιοφωνα τα κατασσουν στην κατηγορία ‘ροκ’ . Έτυχε όμως κι βρέθηκα με μια παρέα μουσικούς κι είχαμε τη συζητηση αυτή που έκανα κι ποστ. Εγώ πραγματικά διαφωνούσα με το διαχωρισμό της ροκ και του μέταλ. Μάλιστα το πρώτο μέταλ κομμάτι ever … και διορθώστε με αν κάνω λάθος, ήταν των Beatles το Helter Skelter. Θα μπορούσε κανεις να τους κολλήσει την ταμπέλα των μέταλ??? Really???
Ομώς έχω μάθει στη ζωή μου όπου έχω αμφιβολίες/απορίες να ρωτάω κι ας κινδυνέψω να ακούσω κράξιμο. No problem. Μου αρέσει να έχω ανοικτό μυάλο και αυτιά! Μέσα απο όλο αυτό το θόρυβο θα ακουστεί και κάτι σωστό ή να το θέσω πιο καλά - κάτι που να μου ακούγεται λογικό. Τι πιο καλό από το να θέσω το ερώτημά μου αυτό στο πιο εγκυρό ροκ site.
Thank you!!!
Alice (in hell!)
ο πρωτος metal δισκος ειναι ο ομώνυμος των sabbath, το ερωτημα σου ειναι πολυ γενικο κ δεν υπαρχει ακριβης απαντηση…Το hard rock με το heavy metal ειναι πολυ κοντινα μεταξυ τους σαν πρωτα ξαδερφια ενα πραγμα:p αλλα γενικα το rock με το metal ως γενικες εννοιες εχουν μπολικη αποσταση μεταξυ τους
συμφωνώ σε όσα λέει ο Mule . διαφωνώ κάθετα με αυτό τον διαχωρισμό και τα δυο “στρατοπεδα” . το κακό όμως είναι πως εκτός από τους “κακούς” μεταλάδες που δεν ακούνε “φλωριές”* , υπάρχουν και οι ροκάδες που λένε τους μειντεν … καφρίλες και θόρυβο και άλλες τέτοιες πίπες .
*έχω ακούσει άτομο να το λέει αυτό και ακόμη αναρωτιέμαι πως δν του έριξα μπουνίδι
[SPOILER]η φάση είναι NWOBHM , η καλύτερη “αναλογία” μέταλ και ροκ . 
[/SPOILER]
εγω γιατι νομιζω οτι το χαμερ εκανε το ακριβως αντιθετο? οτι ταυτισε το χαρντ ροκ με το μεταλ αλλα και το ροκ γενικοτερα με το ροκ της αρενας και των 10 μεγαλων ονοματων και περασε τη νοοτροπια μπλουζ->ροκ->χαρντ ροκ->χεβυ μεταλ (ειμαστε οι γνησιοι απογονοι των αρχαιων ελληνων φαση) με αποτελεσμα πολλοι μεταλαδες να μην θεωρουν “αληθινο” ροκ οτιδηποτε συγχρονο δεν εχει επιρροες απο γκαλαχερ, περπλ, ζεπελιν κτλ η δεν εχει εντυπωσιακα κιθαριστικα σολο.
ροκάδες πού να λένε τους μέιντεν κάφρους δεν υπάρχουν … εκτός αν ροκάδες λέγονται αυτοί πού ακαούνε μάλαμα
χα , άκουγαν cream , gallagher , zeppelin κλασσικό ροκ εν ολίγοις.
αυτοι λεγονται απλα καλογουστοι.
Ολόσωστη πρόταση βασικά.
Ε όχι, είπαμε. Απλά την εποχή που πειραματίζονταν έριξαν - άθελά τους προφανώς - τους πρώτους σπόρους του metal, αλλά αυτό δεν αλλάζει ότι ήταν ένα ποπ/ροκ συγκρότημα, το σημαντικότερο όλων των εποχών προφανώς, αλλά με επιρροή περισσότερο σε άλλα είδη μουσικής παρά στο metal.
Η δική μου γνώμη είναι ότι αν και σίγουρα δεν υπάρχουν σινικά τείχη ανάμεσα σε hard rock και metal, διαφορές, όσο να ναι, υπάρχουν.
Συνήθως για κλασσικά metal συγκροτήματα όταν στη μουσική τους ρίχνουν κάπως τους τόνους και γίνονται λίγο πιο “γκρούβι”, με λιγότερο σκληρές κιθάρες, λέμε ότι χαρντροκίζουν (π.χ. οι Priest στο Rock Hard, Ride Free - και όχι δεν το λέω λόγω του τίτλου- ή οι Maiden στο Revelations - τυχαία παραδείγματα, off the top of my head).
Αντίστοιχα έχει ειπωθεί πολλές φορές για κλασσικά hard rock συγκροτήματα, όταν μιλάμε για τα πιο σκληρά/σπιντάτα κομμάτια τους, ότι “μεταλλίζουν επικίνδυνα” (π.χ. οι Rainbow στο Kill the King - τυχαίο παράδειγμα και πάλι).
Αυτό δείχνει ότι το hard rock κατά βάθος είναι κάποια κλικ λιγότερο σκληρό και “άγριο” σε σχέση με το metal.
Και βέβαια την ίδια ώρα τα αποπάνω παραδείγματα δείχνουν αυτό που λέω πιο πάνω, ότι υπάρχουν δεσμοί αίματος ανάμεσα στα δύο “είδη” - αδερφάκια είναι ουσιαστικά. Βασικά το metal, ιστορικά αν το πάρει κανείς, είναι ο τραμπούκος μικρός αδερφός του hard rock. =Ρ
Επίσης πρέπει να παρατηρήσω ότι οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα δύο “είδη” ήταν πολύ πιο θολές σε παλιότερες δεκαετίες και βασικά από τη δεκαετία του '80 και πίσω, όπως είπε και ο “Mr. Mule” (αχαχαχαχαχαχ, δε σε πειράζει να στο κολλήσω, ε μαν; =Ρ). Άλλωστε πολλές φορές metal συγκροτήματα χαρακτηρίζονταν hard rock…
Αυτά που γράφει όμως ο “Mr. Mule” για τη δεκαετία του ‘90 και πέρα είναι σωστά αλλά εν μέρει, δηλαδή η στενοκεφαλιά και τα στεγανά είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι το metal σ’ αυτή τη δεκαετία όπως και να το κάνουμε απομακρύνθηκε ακόμα περισσότερο από το hard rock και έγινε ακόμα πιο ακραίο, αφού γιγαντώθηκε το death, γεννήθηκε το black, άρχισαν να αυξάνονται σε αριθμό και τα doom συγκροτήματα κτλ. Μην το ισοπεδώνουμε και όλα δηλαδή, αν ένας μεταλλάς τη δεκαετία του '90 δεν άκουγε π.χ. AC/DC και Whitesnake μπορεί να το έκανε από άγνοια και στενομυαλιά, αλλά μπορεί να το έκανε και απλά λόγω αισθητικής, επειδή δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα λιγότερο ακραίο από black/death ας πούμε.
Αυτά.
εγω 2-3 χρονια πριν αρχισω να ακουω μεταλ, ειχα προσπαθησει να ακουσω μειντεν και μου φανηκαν καφροι. δεν τους αποκαλουσα ετσι αλλα ετσι ενιωθα. δεν ειναι παραλογο. τα φωνητικα τους (ενω ειχα συνηθισει πολυ πιο μελωδικες φωνες) μου φαινονταν οικτρα. λιγα χρονια αργοτερα τους ξαναακουσα και πορωθηκα ασχημα. αυτα γινονται…
Η άλλη είναι ότι το metal σ’ αυτή τη δεκαετία όπως και να το κάνουμε απομακρύνθηκε ακόμα περισσότερο από το hard rock και έγινε ακόμα πιο ακραίο, αφού γιγαντώθηκε το death, γεννήθηκε το black, άρχισαν να αυξάνονται σε αριθμό και τα doom συγκροτήματα κτλ. Μην το ισοπεδώνουμε και όλα δηλαδή, αν ένας μεταλλάς τη δεκαετία του '90 δεν άκουγε π.χ. AC/DC και Whitesnake μπορεί να το έκανε από άγνοια και στενομυαλιά, αλλά μπορεί να το έκανε και απλά λόγω αισθητικής, επειδή δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα λιγότερο ακραίο από black/death ας πούμε.
Αυτά.[/QUOTE]
:-k Xμμμ… Εχεις δίκιο… δεν είχα σκεφτεί το κομμάτι death/black & doom. Πραγματικά πολύ ενδιαφέρων αυτά που γράφεις. Επίσης πρέπει να παραδεχτώ ό,τι όντως υπάρχουν extreme τυποι που πραγματικά δεν μπορούν να ακούσουν κάτι ‘λιγότερο ακραίο από black/death’. Εδώ, ναι, υπάρχει απόσταση.
Το θέμα είναι να γνωρίζουμε και λίγο ιστορία μουσικής, να μην στεκόμαστε σε κατηγορίες και ταμπέλες και να είμαστε ανοικτοί σε όλα τα είδη - χωρίς σκληρές κριτικές.
Thanks!
ναι υπαρχουν αλλα δεν ειναι οτι δεν “μπορουν”. ειναι οτι η δεν θελουν η δεν μπαινουν στη διαδικασια για μεγαλο διαστημα. το 99% ξεκιναει απο κατι πιο χαλαρο και κατ εμε οσοι κραζουν αυτα που ακουγαν μικροι (ε ενταξει, εννοω αυτους που τα κραζουν ολα πλην οσων ακουνε στο παρον) ειναι η ηλιθιοι η υπερβολικοι. πως γινεται κατι που το εχεις αγαπησει και τραγουδησει παρα πολυ μετα να το αντιπαθησεις. αντε να μην σε πορωνει τοσο. αλλα το αλλο ακρο νομιζω οτι δεν ειναι και τοσο “υγιες”…
best post of tha thread
…Κάπως έτσι το Hammer εκτόπισε μορφές των '70ς όπως ο Bowie, ο Iggy Pop ή η Patti Smith, τους Beatles τους ανέφερε μόνο κανένας Κισατζεκιάν (πραγματικά σπουδαίος συντάκτης) και μάλιστα με… προειδοποίηση στην αρχή τύπου “όχι, μην θυμώνετε φίλοι αναγνώστες” (για ποιούς, για τους BEATLES!!!), κινήματα όπως το punk, το post-punk, βασικά όλο το εναλλακτικό ροκ απο τα '80ς και μετά είχε παραγκωνιστεί (μια που δεν είχε άμεση συσχέτιση με τη blues>hard rock>metal εξέλιξη), και φυσικά ήταν και είναι πολύς ο κόσμος που πολλά απο αυτά τα ονόματα δεν τα ταυτίζει καν με αυτό που οι ίδιοι εννοούν ως “ροκ”…
Πάντως για να δώσω και ένα δίκιο, μένοντας αυστηρά στον χώρο του hard ‘n’ heavy metal, δεν θεωρώ “λάθος” την στάση του περιοδικού ως προς το περιεχόμενο. Ένας Bowie ή ένας Lou Reed δεν κολλούσαν σε ένα έντυπο που θεωρείται εξειδικευμένο στο hard rock και στο metal. Το πρόβλημα για μένα ήταν περισσότερο στην όποια [B]αντίληψη[/B] μπορεί να καλλιεργούσε, οτι δηλαδή “εμείς” οι μεταλλάδες ξέρουμε απο “αληθινό ροκ”, το οποίο και είναι (μόνο) αυτό που σας παρουσιάζουμε. Και αντίστοιχα μια άλλη μερίδα του Τύπου μπορεί να παραγκώνιζε το μέταλ απο τις τάξεις της πχ, συντείνοντας σε αυτούς τους (πάντα χαζούς) διαχωρισμούς.
Για να μείνω αυστηρά στο θέμα όμως, hard rock και κλασικό μέταλ έχουν μικρή ουσιαστικά απόσταση - με την έννοια οτι συγκροτήματα “τυπικά” του hard rock style όπως οι Aerosmith ας πούμε θα μπορούσε να τους πει συγγενείς μουσικά με συγκροτήματα όπως οι Bon Jovi ή οι Def Leppard ή οι Van Halen ας πούμε, που στα '80ς λίγο πολύ “μέταλ” ήταν ο χαρακτηρισμός για όλους (μέχρι που στα '90ς έγινε ντεμοντέ ο χαρακτηρισμός αυτός).
Ωστόσο αν βάλουμε και διάφορα άλλα μέταλ παρακλάδια, η απόσταση ασφαλώς μεγαλώνει.
Πολύ ταμπέλα όμως ρε γαμώτο, ας πάμε στην ουσία…
ακριβώς! το Heavy Metal/Metal Hammer ηταν ενα εξειδικευμενο περιοδικο που μας παρουσιαζε συγκροτηματα Heavy Metal, τι σχεση εχει ο Lou Reed (θεος by the way) εκει μεσα ? για ποιον λογο να τον παρουσιασει ?? δουλεια του Χαμερ (και του καθε χαμερ, εγω μεγαλωσα παρεα και με το Metal Invader κλπ) ειναι το μεταλ, οχι να μας γαλουχησει σωστα στο θεμα μουσικης. απλα με αφορμη αυτο το ειδος, ο καθενας ψαχνεται και παραπερα.
PS1. ωραια κουβεντα γινεται εδω μεσα 
PS2. [B]ΖΗΤΩ ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ![/B] το πιο χρησιμο πραγμα στο μεταλ! απλα πεταξτε τις παρωπιδες!
δεν συμφωνω σ’αυτο. δεν ειναι απαραιτητα ή το ενα ή το αλλο. δεν ειπε κανεις να κανει δισκοκριτικη στους Portishead ξερω γω (αν και εχω πετυχει για diana krall λολ) αλλα δεν μπορει να περιοριζεται ενας συντακτης στο τι θα γραψει μηπως και ξεφυγει απο το πλαισια του μεταλ. αυτο ειναι μεγαλο κακο. μπορει το βασικο να ειναι το να γνωριζει καλα το αντικειμενο με το οποιο ασχολειται αλλα οταν γραφεις σε περιοδικο, μια γενικοτερη μουσικη παιδεια βοηθαει παρα πολυ, ειδικα οταν σε διαβαζουν πιτσιρικια. και αυτο γιατι οντως ο τυπος διαμορφωνει συνειδησεις (η τουλαχιστον διαμορφωνε) και μπορει να κανει τεραστια διαφορα αυτο το πραγμα. ο 15χρονος που εχει σαν βιβλο (της μεταλικης ενημερωσης) το χαμερ και το καθε χαμερ μπορει να κατσει και να ψαξει κατι απλα απο μια αναφορα σε ενα αρθρο. θυμαμαι οτι τους dead can dance για παραδειγμα, πρωτη φορα τους ειδα σαν ονομα μεσα στο χαμερ σε μια δισκοκριτικη σε κατι ασχετο.
τουλαχιστον σημερα με την ανθιση του ιντερνετ κλπ δεν διαμορφωνουν συνειδησεις στον βαθμο που το εκαναν παλια. αυτο ειναι ενα θετικο. εγω προσωπικα επαιρνα για καναδυο χρονια χαμερ και το εκοψα οταν συνειδητοποιησα το ποσο υποκειμενικα τα ελεγε ο καθενας εκει μεσα και το ποσο πολυ προωθουσαν αυτους που επρεπε να πορωθησουν. ειδικα στο δισκο του μηνα…
και ργω το 96 ειχα για βιβλο το χαμερ και το ινβειντερ…and i turned out just fine ! :lol:
κοιτα ναι αναφορες κλπ εννοειται, ολο και καπου θα βρεις, και εγω εχω ψαξει και ανακαλυψει παρα πολλα γκρουπς απο παρομοιες αναφορες, και μονο ενα ονομα σε μια ασχετη συνεντευξη μπορει να σε κανει να ψαξεις, εγω εννοουσα πιο πολυ συνεντευξεις, αφιερωματα κλπ, πιο μεγαλης εκτασης αρθρα δηλαδη. η γενικη μουσικη παιδεια σιγουρα βοηθαει παρα πολυ, ειναι σημαντικο να ξερεις την ιστορια σου, απλα δεν νομιζω οτι ειναι δουλεια του χαμερ και του καθε χαμερ. πιστευω οτι το εχουν σε “δοσολογια” οσο πρεπει. …αντε ισως να παιρνει και λιγο παραπανω χωρις να χασει την ταυτοτητα του.
true words…
Nα’σαι καλά και καλώς ήρθες στο φόρουμ.
Έχουμε σχεδόν τόση πλάκα όση και το Γαλατικό χωριό εδώ, γιατί έχουμε μαζευτεί διάφορες γραφικές μορφές, θα δεις…:D:lol:
Μr. στο φόρουμ προσφωνείται μόνο ο Whatshisname, αν και τελευταία δηλώνει raccoon! 
To Βlack γεννήθηκε στα 80’s με τον ομώνυμο δίσκο των Venom, αν τα θυμάμαι καλά. To αν υπήρξε πληθώρα συγκροτημάτων του πιό ακραίου ήχου από το '90 και μετά δεν σημαίνει πως αντίστοιχα εκείνη τη δεκαετία έπιασε και κορυφή ποιοτικά ο συγκεκριμένος ήχος, πολλοί αναμασούσαν πράγματα που είχαν παιξει από το 85-86 οι Slayer. Aυτοί που δεν μπορούσαν να ακούσουν τίποτα λιγότερο από black/death ή πέφτουν στην κατηγορία του στενόμυαλου/κατευθυνόμενου ή του “νεοφώτιστου” με τον υπερβάλλοντα ζήλο. Για μένα υπάρχουν μερικές απλές ερωτήσεις για να καταλάβω αν ο άλλος καταλαβαίνει τι ακούει από metal: “Sabbath ακούς; Priest ακούς;” Aυτός που ξεκινά με death και απαξιεί να πάει πίσω να ακούσει τους γίγαντες συνήθως είναι περαστικός από το είδος. Ξέρω άνθρωπο από το σχολείο που μου έχει φάει και -δανεικό και αγύριστο- δίσκο και δύο χρόνια μετά τον έβρισκε το ξημέρωμα να πετάει γαρδένιες στα μπουζούκια!
Σωστό και αυτό που γράφεις Βαγγέλη. Το θέμα είναι πως το Hammer “πήρε την αντιπροσωπεία” από τον Page και τον Blackmore όσο και ο Άδωνις Γεωργιάδης από τον Θουκυδίδη, αν γίνομαι σαφής…:roll:
Πριν από 20 χρόνια το Metal Hammer είχε συντάκτες που δυσκολεύονταν να διαχειριστούν περιπτώσεις σαν τους Soundgarden και τους Alice in Chains, που “δεν έμοιαζαν με σωστούς μεταλλάδες” και όμως η μουσική τους είχε έναν ομφάλιο λώρο που τη συνέδεε κατ’ ευθείαν με το hard rock των 70’s…