Αυτα μπορουν να χαρακτηριστουν μαλλον με ευκολια punk παρα μελωδικο χαρντκορ, ειδικα millencolin και AFI. Οντως υπαρχουν περιπτωσεις που θολωνουν λιγο τις διαχωριστικες γραμμες αναμεσα στις υποκατηγοριες, αλλα συνολικα το υφος του μελωδικου πανκ υπερτερει. Γιαυτο δεν θα εβαζα ουτε τους Propagandhi, παρα τις εντονες χαρντκορ στιγμες που εχουν δισκαρες οπως τα supporting caste η failed states για παραδειγμα. Προσωπικα το μελωδικο χαρντκορ το ξεχωριζω κυριως λογω ελλειψης μελωδικων φωνητικων. Στα αυτια μου προκειται ουσιαστικα για μελωδικο πανκ κοντα στη SoCal ταση (με ορισμενες σαφεις διαφορες προφανως), σε συνδυασμο με κλασικα, μη μελωδικα χαρντκορ φωνητικα. Καποιες μπαντες μπορει να μπερδευουν λιγο γιατι εχουν μελωδικα φωνητικα στα ρεφρεν, αλλα προσωπικα και αυτες μελωδικο χαρντκορ τις θεωρω. Σιγουρα οι αποψεις θα ποικιλουν αλλα καπως ετσι σκεφτομαι το συγκεκριμενο ζητημα, χωρις να εχω και παρα πολλα ακουσματα στη συγκεκριμενη ταση.
Καταρχάς και το hardcore, ως hardcore punk γεννήθηκε 
Πήρε τον επιθετικό προσδιορισμό γιατί ήταν πιο γρήγορο κι ακραίο.
Από εκεί και πέρα (και συμφωνώντας - ελπίζω - ότι το punk ήταν πιο πρωτόλειο και σε ρυθμούς και πολλές φορές σε τεχνική) το hardcore είχε διάφορες στιγμές που επαναπροσδιορίστηκε ή εμπλουτίστηκε, με κυριότερη αυτήν που διασταυρώθηκε με το metal.
Αν συμφωνούμε στα παραπάνω, και κυρίως στο σημείο ότι το hardcore ήταν αυτό που “μπαστάρδεψε”, κι όχι το punk, ε όλες αυτές οι μπάντες (λόγω του DIY, νοοτροπίας τους, θεματολογίας τους, υποστήριξης στη σκηνή, ακτιβισμού - where applicable - κτλ) θα τις αποκαλούσα μελωδικό (και μεταλλικό ενίοτε - πχ A Wilhelm Scream) hardcore κι ουχί punk (που για μένα περιορίζεται σε πιο “στενό” ηχτικό φάσμα).
Προφανώς κάποια όρια είναι δυσδιάκριτα και κάποιες μπάντες, κυρίως στο πως αντιμετωπίζουν “εμπορικά” κι επαγγελματικά τους εαυτούς τους, πατάνε με το ένα πόδι στο, λιγότερο ρομαντικό, metal genre αλλά δε νομίζω ότι αναφέρθηκαν τέτοια ονόματα σε αυτήν την κουβέντα.
Καλα σίγουρα, γιαυτο βάζουμε σαφη χρονολογικο περιορισμο. Γενικως, οπως ειπε και ο @apostolisza8
Η αισθητικη του hardcore (η αν θελετε να το περιορισουμε περισσοτερο, του “εμπορικου” ηχου, ο οποιος ειναι συχνα ενα ηχητικο αμαλγαμα των παραπανω) ειναι πολυ διαφορετικη στα '00ς.
Αν λαβουμε υποψιν και αλλους παραγοντες οπως attitude/ιδεολογια, μουσικη παραγωγη κλπ, χαος, αν και προφανως εχει τεραστιο ενδιαφερον. Αλλα γενικα για να παραφρασω κατι που ειχες πει, αν ρωτησεις 100 ατομα σχετικα με το τι ειναι το μελωδικο χαρντκορ, που αρχιζει και που σταματαει, μαλλον θα λαβεις και 100 διαφορετικες απαντησεις. Ο καθενας θα θεσει μια μιξη προσωπικων και αντικειμενικων παραμετρων
Οι Age Of Apocalypse έβγαλαν ντεμπούτο LP τέλη Γενάρη μέσω της Closed Casket και γίνεται το έλα να δεις. Βαρύ (στα όρια του μεταλλικού) χάρντκορ, με ηχάρα, φωνητικάρες που βγάζουν και μια gothic αύρα ανά στιγμές, crossover εποχής 1986 αλλά στα '90s, αλλά και αρκετά μελωδικό ταυτόχρονα (για να κάνω και τη σύνδεση με την προηγούμενη κουβέντα). Eξαιρετικό.
To ρίχνω εδώ γιατί έτσι.
Χαοτικό math/grind/post/core υπερόργιο, ή αλλιώς η νέα danceviolence δισκάρα των p.s.you’redead:
Τρίτο συνεχόμενο post αλλά δε γαμιέται, πρέπει (εδώ να ξαναπώ πως το Age Of Apocalypse είναι κορυφαίο):
Οι Berthold City κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, “When Words Are Not Enough”. Straight edge (με αρκετές μελωδίες) παράκρουση, με ηχάρα και γενικά όλα τα κομμάτια είναι ένα και ένα.
Ποιοί είναι αυτοί;
Andrew Kline (Strife, World Be Free) - Vocals
Adam Galindo (Abrasion, Twist of Cain) - Drums
Dennis McDonald (Internal Affairs) - Guitar
John “Eightclip” Jenkins (Allegiance) - Bass
Dave Itow (A18, The Mistake) - Guitar
Επίσης, αυτό εδώ το, εντελώς χύμα και old-school όργιο από τους Warfare (φωνητικά από τον ιδιοκτήτη της Triple B Records, Sam Yarmuth, συμμετέχουν ο Justice Tripp από Trapped Under Ice/Angel Du$t σε κιθάρες, καθώς και μέλη από Kommand και Fury):
Στο “Legends Never Die” συμμετέχει και ο Chris Ulsh των Power Τrip. Γενικά τα 18 λεπτά του είναι όσο μανιακά και χαοτικά επιβάλλεται.
Ήθελα να το ποστάρω μέρες αυτό, αλλά τώρα έκατσε.
Αν και το όνομα των CLEARxCUT ίσως κάνει λίγο πρόδηλο το τι παίζουν, να πω πως πρόκειται για μια πολιτικοποιημένη vegan straight-edge metallic hardcore μπάντα από Γερμανία, με μέλη, πρώην και νυν, από μπάντες όπως οι Heaven Shall Burn, King Apathy και Implore.
Αυτό εδώ, είναι το τρίτο τους, (πολυαναμενόμενο για μένα), άλμπουμ.
Γενικά η φάση, σε επιφανειακό επίπεδο, είναι ένας μια απόδοση τιμών σε Earth Crisis και λοιπό σχετικό '90s ρεύμα σε συνδυασμό με πιο μελωδικά χάρντκορ μονοπάτια των επόμενων ετών. Αλλά το ζουμί είναι πως έχει τραγουδάρες, με συναίσθημα, ηχάρα, διπλά φωνητικά, και γενικά μια αίσθηση πιο σκοτεινή ως προς κάποια περάσματα που το κάνει, εθιστικό, στα όρια του απαραίτητου.
Ίσως φταίει η προδιάθεσή μου στο πόσο κοντά ηχούν στους αδικοχαμένους ΚΑ, αλλά μάλλον πρόκειται για μια από τις κυκλοφορίες της χρονιάς στον χώρο για μένα.
Περιλαμβάνει και ωραίο description. Bonus, κατατοπιστική συνέντευξη στο DIY Conspiracy:
Λιγες μερες μειναν για το λαιβ των SPY … ! Πανικουλης.
Δεν το είχα πάρει χαμπάρι αλλά πριν 1 μήνα βγήκε το νέο EP των Warthog.
Καλύτερος ήχος (αλλά ακόμα ο χύμα, ο ωραίος), “μεγαλύτερα” κομμάτια αλλά η ίδια ενέργεια. Εμένα μου άρεσε!
90s HC κ τα μυαλα μπλεντε
Δε ξερω ποσοι γνωριζετε αυτη τη μπανταρα, αλλα ειναι φετινη ανακαλυψη απο εμενα (θανκς reddit).
Ουσιαστικα οι Ευρωπαιοι Converge με μια μονο κυκλοφορια early 90s και 2 ακομα demo, που θα μπορουσαν να εχουν μια τρομερη πορεια αλλα δυστυχως διαλυθηκαν πολυ νωρις.
Το αλμπουμ ειναι αριστουργημα χαοτικο proto metallic hardcore μαζι με στοιχεια sludge κ grindcore που σπαει κοκκαλα - φανταστειτε να σκαει αυτη η κυκλοφορια τωρα το 1993-1994 (αν και το …To Reduce the Choir to One Soloist ειναι compilation κ βγηκε το 1996).
Απλα ακουστε το.
Straight-edge-άκια όλου του κόσμου ενωθείτε γιατί εδώ έχουμε εκλεκτό ψωμί:
και προσευχηθείτε γιατί επέστρεψαν οι θεοί:
Και ελπίζω να μην προσπεράσατε αυτό εδώ που είχα αναφέρει παραπάνω:
Πολύ αδύναμος ήχος στο Earth Crisis γαμώτο, ενώ δεν είναι άσχημες οι συνθέσεις. Ήθελε λίγο ντοπάρισμα η παραγωγή.
.
Έβαλες και εσύ την κομματάρα που συμμετέχoυν οι τραγουδιστές των One Step Closer και Magnitude, καλό μάρκετινγκ!
Φοβερός δίσκος. Και ο κιθαρίστας των Inclination είναι επίσης στους Knocked Loose, για να πιάσουμε και σχετικά πιο περαστικά άτομα.
Η αλήθεια είναι πως η παραγωγή είναι '90s μεν, μπούμερ δε, αλλά κάπως αυτή περίμενα από δαύτους. Όντως χάνουν οι συνθέσεις. Άκου ClearxCut.
Α, και κάτι άλλο, που δεν ήξερα που να το αφήσω, μέρες τώρα:
Synth/cyber-hardcore όλεθρος από Σουηδία.
Πάμε και ένα inside info για του λόγου το αληθές:
Summary
Devastating zynth-slaughter debut LP by Sweden Ä.I.D.S. Six tracks of deafening, blinding, four minute-warnings of heavy electronic mayhem.
Ä.I.D.S. are MeANkind (Wolfbrigade), CHB (Kite), Charlie (Anti-Cimex), Äibon (Wolfpack, Moment Maniacs), Na-Palm (Henrik Palm, ναι ο γνωστός από In Solitude/Ghost κλπ).
Έπεσα πάνω σε αυτήν την λίστα με τα καλύτερα 50 χαρντκορ άλμπουμς του 21 αιώνα.
Τα περισσότερα τα γνωρίζω (έστω και σαν ονόματα κάποια από αυτά).
Είχα ποστάρει κάποια στιγμή εδώ στο φόρουμ το ULTRAPOP των The Armed, που οκ μια χαρά είναι αλλά μου έκανε εντύπωση η τρίτη θέση. Πιο πάνω και από Turnstile δηλαδή χμμμ.
Σημείωσα κάποια ώστε να τα ακούσω, με πρώτο το Songs to Scream at the Sun των Have Heart που δεν γνωρίζω τίποτα και βρίσκεται στην 4 θέση.