to Silver Scream ειναι δισκαρα. Δυστυχώς το τελευταίο τους δεν ηταν κατι ιδιαίτερο περα απο 2-3 πολυ καλα τραγουδια Funeral Derangement, Assault and Batteries, Hip To Be Scared… Επισης ηταν παρα πολυ καλοι και στο live που ειχαν ερθει ως support σε Papa Roach.
Τους εμαθα εξαιτιας του live των Papa Roach. Η αληθεια ειναι οτι ο Σπενσερ (μαλλον προκειται για μπαντα one man show) εχει την ικανοτητα να γραφει απιστευτα κολλητικες ρεφρεναρες!
Indonesia represent 
εχουν πολλα στοιχεια απο SPEED.
H νεα μπαντα της Lady Gaga τα σπαει .-
https://www.brooklynvegan.com/gel-break-up-due-to-the-heinous-acts-of-their-former-guitarist/
γτχμ με τον καθε ινσελ… ΟΦ ρε μλκ
Δεν περίμενα ποτέ να πω αυτές τις λέξεις, ακόμη δεν είμαι βέβαιος πως είναι σωστές, αλλά…
νέος
δίσκος
Catharsis
Καλό μήνα.
Αντίο ζωή.
edit:
Το booklet του άλμπουμ:
WHAT
THE
FUCK
Complete sentence είναι γαμώτο.
Συνέντευξη Catharsis στην Kim Kelly, ιδανικό παραλιακό ανάγνωσμα:
Θα τα πούμε και πιο αναλυτικά σύντομα για το δίσκο.
Με 2-3 ακροάσεις μόνο, αν δεν έγραφε Catharsis δεν θ’ ασχολούμασταν τόσο.
Λες? Πες τίποτα παραπάνω όταν το λιώσεις 
Και εγώ που το λιώνω, δεν ξέρω αν έχω καταλήξει ακόμα, προσπαθώ να το εντάξω σε ένα πλαίσιο, και να ξεκαθαρίσω και σε εμένα τη ζηταω, μιλάμε και για συνθέσεις ψιλοετοιμες 20+ χρόνια, υπάρχει και έντονη αλλαγή ύφους σε σημεία, πιο “στρωτά”, άλλα όμως ηχούν επικοτατα.Το συναίσθημα όμως είναι εκεί, ο,τι και να λέμε.
Θέλω να του δώσω ακροάσεις πριν “αποφανθώ”, γιατί εδώ δεν μιλάμε για αγαπημένη μπάντα, μιλάμε για κάτι μεγαλύτερο. Μέχρι στιγμής: στυλιστικά εγώ το εντάσσω στο γνωστό ύφος των Catharsis, εάν σαν “γνωστο ύφος” ΔΕΝ ονοματίσουμε το “Passion”, αλλά το “Catharsis” και το “Samsara”. Οι Catharsis ανέκαθεν μεταλλικό hardcore παίζανε -στρωτό κι επικό όπως λες. Νομίζω ότι το “Passion” ήτανε αλλαγή πλεύσης/πειραματισμός -άσχετο αν σήμερα έχει πάρει διαστάσεις “κλασικού” και κανείς δεν αμφισβητεί την ποιότητά του΄. Θυμάμαι, ωστόσο (χωρίς να το έχω ζήσει -απλά το έχω διαβάσει), ότι είχε φάει και κράξιμο όταν βγήκε -κι αυτό δεν μου φαίνεται περίεργο. Συνεπώς εάν αποστασιοποιηθούμε από την τεράστια αίγλη του, το “Hope against hope” στην πραγματικότητα (που σε κανένα σημείο του εγώ δεν εντόπισα ούτε δευτερόλεπτο της τόλμης του “Passion”) ακολουθεί πιστά το γνωστό στυλ των pro-“Passion” Catharsis.
Μέχρι στιγμής δυστυχώς πουθενά δεν κατέβασα σαγόνι, παρότι ό,τι ακούω είναι ευχάριστο. Αλλά μέχρι εκεί. Και κάποιες cringe στιγμές εντόπισα, αλλά αυτά αφού τον υπεραναλύσουμε τον δίσκο.
Το ακούμε και βλέπουμε. 
Συμφωνώ σε διάφορα μέχρι στιγμής περί τόλμης και pro-Passion, θα πω πως είναι και πιο κραστιλα από όσο περίμενα, αλλα αυτός είναι εγώ, που στην πρώτη αλλαγή ρυθμού θα ανατριχιασω, βλέπουμε.
Θα επιμείνω στο πλαίσιο που εξερευνώ, γιατί πάντα κάπως είχα στο μυαλό μου πως η οπτική γωνία που έθιγαν ζητήματα συνδεοταν με τη μουσική κατεύθυνση, και γιατί πήγαν εκεί, και μετά από τα κομμάτια στα σπλιτ που έβγαλαν. Με ιντριγκάρει το πώς προσεγγίζεις θέματα μετά την επανένωση σου, και που στέκεσαι πλέον ως μουσικός και όχι μόνο, και η συνέντευξη και το booklet νομίζω κάπως βοηθάνε. Τουλάχιστον εμένα.
Τη συνέντευξη τη διαβάζω τώρα και είναι ενδιαφέρουσα. Booklet ακόμα περιμένω. 
Περί reunion είχα προσπαθήσει να τον ρωτήσω κι εγώ τον Brian όταν κάνανε τα πρώτα live, ουσιαστικά να “του την πω” λίγο, γιατί δεν έβρισκα κανένα νόημα όταν φαινόταν ότι μπορούσαν κάλλιστα να συνεχίσουν να ενεργοποιούνται με άλλα ονόματα, σε συγγενικά μουσικά/πολιτικά πλαίσια, δίχως να μηρυκάζουν την κληρονομιά των πιο ονομαστών. Τα μάσαγε και τότε, αλλά ΟΚ, κανείς δεν μπορεί να σκέφτεται ακριβώς σαν εμάς! Τουλάχιστον χαίρομαι που με τους “δικούς μου” “Metallica” προσπαθώ ακόμα να θέτω υπό αμφισβήτηση τα πάντα και να μη δικαιολογώ τίποτα εκ των προτέρων.
Κάπου εδώ να πεταχτώ και να πω ότι θα μπορούσαμε απλά να το λέμε metalcore. Μπορεί να έχει γίνει dirty word αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι ακριβώς αυτό έπαιζαν τέτοιου είδους 90s συγκροτήματα, και μάλιστα στη γνήσια (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μορφή του
Όσο για τους Catharsis, αν και τους ξέρω πολλά χρόνια σαν όνομα, δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μαζί τους (δεν ξέρω γιατί). Από χτες έχω ακούσει 2-3 φορές το φετινό και πραγματικά μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που ακούω. Ναι, ξέρω, πρέπει να ακούσω τα παλιά πάραυτα.
Έλα.
Καλά τα λες
Έχουν γραφτεί ιντερνετικά σεντόνια στο 52 εδώ μέσα και όχι μόνο, για αυτά, μην ξεχνιόμαστε χαχ
Εγώ συμφωνώ μαζί σου, metalcore είχα ξεκινήσει να το γράφω στο post μου, αλλά το έσβησα, γιατί φοβήθηκα ότι θα παρερμηνευθεί. Η αλήθεια είναι αυτή, “metalcore” ήταν ο ήχος των Catharsis, Integrity, Kickback κ.ά., αλλά νομίζω μετά τη δεκαετία του 2000 σαν “ταμπέλα” πλέον ο κόσμος αντιλαμβάνεται κάτι εντελώς διαφορετικό, οπότε δεν ξέρω αν παίζει ασυνεννοησία.
Ωραίος.
