Ακουγα χθες το ομοτιττλο απο Raging Storm και για αλλη μια φορα σκεφτηκα ποσο ΜΕΓΑΛΗ μπαντα ειναι…
προσωπικη μου αποψη ειναι οτι αμα αυτος ο δισκαρος ειχε μια πιο γεματη παραγωγη, δεν θα τον εφτανε καμμια ελληνικη μπαντα και θα ηταν στους μεγαλυτερους Heavy-Power-Εpic δισκους της Ευρωπης.
Εκτος απο το Heavy Metal Faith το οποιο ειναι πιο ‘‘φτωχο’’ συνθετικα αλλα δεν παυει να ειναι ενα καλο κλασσικο χεβυ μεταλ κομματι ολα τα υπολοιπα εχουν ενα μεγαλειο συνθεσης, ερμηνειας και ατμοσφαιρας που δεν το συναντας ευκολα στην Ελληνικη σκηνη…
πιστευω εχετε καταλαβει που παει η δικη μου ψηφος ε??
ωραίο θρεντ, έχει ρέντα με τα πολλ που επιλέγει ο mariner τελευταία
ragint storm όντως παίρνουν σκαλπ! δε μπορώ να ψηφίσω ακόμα ,πρέπει να το σκεφτώ!! έχω την εντύπωση πως το a vertigo edda arise (airged lamh) το αγαπάω πιο πολύ από όλους τους δίσκους όλων των συγκρομάτων που έχει το πολλ. βέβαι ίσως είναι και το συναισθηματικό δέσιμο επειδή το είχα πάρει πιτσιρικάς, όταν έιχε πρωτοβγει και είχα πάθει τη πλάκα μου τότε. αλλά ότι είναι τρελλή δισκάρα είναι:!:
Ωραίο θρεντ όντως, μπράβο Μαρίνε. Τώρα εγώ αν και δεν είμαι στην κατάλληλη εποχή για να τοποθετηθώ, είμαι ανάμεσα σε Battleroar, Sarissa και InnerWish.
Θα το σκεφτώ λίγο και στο τέλος θα ασκήσω με σύνεση και ευσυνειδησία το δημοκρατικοφορουμικό μου δικαίωμα.
Battleroar, γιατι εχουν κανει τρομερα βηματα, και το To Death and Beyond το θεωρω (μαζι με τον δισκο των Crush), οτι καλυτερο εχει βγει στο ελληνικο επικ μεταλ, τεραστια δισκαρα που κοιταει καταματα (για να μην πω κοιταει προς τα κατω) δισκους απο μπαντες εξωτερικου της ιδιας εποχης… τρομερο επιπεδο!
Πραγματικά εύχομαι κάποια στιγμή να σταματήσουμε να λέμε αυτή την καταραμένη Χαμερική μαλακία “δεν έχει τίποτα να ζηλέψει τίποτα από…”
Ρε μαλάκες, τόσο δύσκολο είναι να πούμε κάποτε “δισκάρα, το καλύτερο/από τα καλύτερα του είδους τους για τη χρονιά/για τη δεκαετία κτλ.”, ΧΩΡΙΣ να κοιτάμε αν είναι Έλληνες ή ξένοι αυτοί που το βγάλανε;
Φίλε Γράκχε συγγνώμη αλλά όταν μιλάς για τη σκήνη μιας χώρας η οποία όπως και να το κάνουμε δεν έχει ακούστει πολύ στο εξωτερικό αναγκάστικα θα συγκρίνεις τις ποιοτικές κυκλοφορίες με αυτές χωρών πoυ είναι ήδη καταξιωμένες.Πρόσεχε αναφέρομαι σε σκηνές και δε το βλέπω από πατριωτικής άποψης.
Όποιος θέλει λέει ότι οι Battleroar π.χ. είναι μέσα στα κορυφαία epic/power συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας, χωρίς καμία τύψη και γιατί άλλωστε, αφού είναι αλήθεια και το λένε κι έξω αυτό, και όποιος θέλει πάλι ξηγιέται κάτι μίζερα “εεεε κοιτάνε τα συγκροτήματα του εξωτερικού στα μάτια”.
Μόνο που με τα άμα δεν γ@@σε ποτε κανείς αφενός και αφετέρου ας πάψουμε να αντιμετωπίζουμε με επιεικεια κάθε ελληνική μπάντα απλά επειδή είναι Έλληνες.
Ευτυχώς για κάθε έναν που έχει μια μπάντα χόμπυ, υπάρχουν και μπάντες όπως οι RC, οι Firewind (που εμένα δεν μου αρέσουν), Nightstalker και άλλες που δουλεύουν με επαγγελματισμό και σοβαρότητα. Ανεξάρτητα από το αν μας αρέσει μια μπάντα ή όχι κάποια πράγματα είναι αντικειμενικές και για κάποιους πικρές αλήθειες.
Αμ αυτό σου λέω τόσην ώρα, ότι κάποτε πρέπει να τελειώνουμε με τέτοιου τύπου “αυτόματες αντιδράσεις”.
Ντάξει γενικεύεις όμως. Μπορεί η Χ ταλαντούχα μπάντα να μην κατάφερε να βγάλει μια σωστή παραγωγή στον πρώτο της δίσκο όχι λόγω ερασιτεχνισμού ή κάτι τέτοιο, αλλά επειδή δεν έχει αρκετά φράγκα να κάτσει περισσότερο καιρό στο studio να δουλέψει τον ήχο και να βγάλει τον ήχο που θέλει. Αυτό είναι μαρτυρία, και ούτε καν από συγκρότημα, από παραγωγό.
Άσε που ακόμα και οι Rotting Christ ή οι Septic Flesh στα πρώτα τους δεν ακούγονταν από πλευρά παραγωγής, και ήταν και λογικό. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να βγάλουν σωστό ήχο στο studio.
Απ’ την άλλη όσο περνούν τα χρόνια τα πράγματα βελτιώνονται αισθητά και σ’ αυτόν τον τομέα. Ας ακούσει κάποιος π.χ. τις περσινές δουλειές των Wrathblade και War Dance και ας πει ότι έχουν κάποια σχέση με την τυπική παραγωγή ελληνικής μπάντας τη δεκαετία του '90, μπόμπες είναι τα δισκάκια.
δεν αντιμετωπίζουμε με επιείκια κάθε ελληνική μπάντα.το φαινόμενο αυτό που είπε ο mariner το συναντάμε και το σχολιάζουμε και σε μπάντες εξωτερικού. απλά επειδή στο χώρο του επικού/παραδοσιακού μέταλ έχουμε ακούσει πολλά διαμάντια με όχι τόσο καλή παραγωγή (είτε λόγω μπάντας πυροτέχνημα των δύο δίσκων, είτε λόγω χρονολογίας κτλ) , δεν κρίνουμε μόνο σε σχέση με τον επαγγελματισμό της δουλειάς. προσωπικά χίλιες φορές να ακούω τη σάπια παραγωγή και τη ψυχή που έχουν οι raging storm παρά καλογυαλισμένες/σούπερ,επαγγελματικές δουλειές χωρίς balls.
και οι raging storm συγκεκριμένα δεν είναι η κάθε ελληνική μπάντα, γαμάνε και δέρνουνε :roll:
Δε νομίζω ότι γενικεύω χωρίς λόγο, εξάλλου δεν αναφέρομαι για παράδειγμα στο spitfire που οκ τη χρονιά που βγήκε στην Ελλάδα ήταν πολύ ζόρικα τα πράγματα ή στο ντεμπούτο των RC που και πάλι δεν υπήρχε τεχνογνωσία στη χώρα.
Επίσης στο βαθμό που έχω ασχοληθεί συμπεραίνω πως δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων μια παραγωγή. Είναι σίγουρα και αυτό αλλά είναι και οι γνώσεις και κολλημένα μυαλά δεν βοηθάνε να βγει ένα καλό αποτέλεσμα.
Τέλος, ο διαχωρισμός που κάνω εγώ συνοψίζεται στη φράση “μπάντες-χόμπυ” και επαγγελματικές (σε όλα τους). Το πρώτο δεν είναι απαραίτητα κακό. Στο βαθμό δηλαδή που ως τέτοιο αντιμετωπίζεται, μια χαρά είναι. Όταν όμως δίπλα από τέτοιες μπάντες μπαίνουν φράσεις και λέξεις όπως “κορυφαίο”, “καλύτερο” κλπ δε μπορώ να μην αναφερθώ. Όπως λέει και ο Κατσιώνης ας πούμε δε μπορεί να είσαι επαγγελματίας μόνο όπου και όταν σε συμφέρει αλλά στα σημεία που θέλει δουλειά, αγγούρι και αφοσίωση να κοτσάρεις ένα “εμένα το μεταλ είναι η ζωή μου και δεν θα γίνει ποτέ επάγγελμα”. Διότι κάποιος θα αναφέρει και την παροιμία με την αλεπού και όσα δεν φτάνει.
Τα προσφατα που λες δεν τα άκουσα, φυσικά δεν έχω λόγο να μη σε πιστέψω.
Το γνωρίζω αυτό που λες πολύ καλά, αλλά είπα να μην προκαλέσω γιαυτό και μίλησα μόνο για ελληνικές μπάντες και δεν επεκτάθηκα σε ιδίωμα. Είναι όντως γνώρισμα του επικού μέταλ όλο αυτό που η μετριότητα γίνεται ψυχή, οι κακές εμπνεύσεις πίστη στην παράδοση και πάει λέγοντας.
Το αν γαμάνε οι raging storm είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, προσωπικά έχω ακούσει έναν δίσκο και τους έχω δει μια φορά live πριν 7/8/9/κάπου τόσα τέλος πάντων χρόνια. Δεν μου αρέσουν και δεν διέκρινα καμία ψυχή ούτε balls. Όπως τη βρίσκει ο καθένας βέβαια…
μαλλον εχει δικιο ο γρακ σε στην παρατηρηση του… τι να πω, μαλλον ειναι καταλοιπο απο την εποχη 98-99 που οτι ακουγαμε σε ελληνικο επιπεδο, δεν ειχε τον “αερα” τον ξενων κυκλοφοριων… και κακα τα ψεμματα, παιρναμε (επαιρνα) ακομα χαμερ… χωρις φοβο και παθος
)