Χειρότερο Helloween το Rabbit, πιο αδιάφορο μάλλον το τελευταίο. Το Chameleon, απλά δεν είναι Helloween με την έννοια που τους έχουμε οι περισσότεροι κατά νου, ενώ και συνθετικά για κάθε ενδιαφέρον τραγούδι έχει κι ένα εντελώς αδιάφορο…
2 Likes
Σώπα ρε , νομίζω δεν ήταν στην core setlist 
ειμαι εδω να υποστηριξω το rabbit dont come easy με καθε ρανιδα του αιματος μου
το βαζω ναι παιζει και ξεκιναω
καταρχην ειναι ενας αρκετα βαρυς δισκος με παραδειγμα το back against the wall και την ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΑΡΑ το Liar -γκα γκα γκα κιθαρες- και Andi υπερκαυλωμενος
και παμε στην 3αδα προσωπικης αγαπης
The tune: μελωδιαρες δικασες ρεφερεναρα στιχαρες δεν ξερω ρε πουστη μου τι αλλο θετε πραγματικα μ εκνευριζετε
hell was made in heaven: ελα σε παρακαλω πολυ καταρχην ειστε μαλακες που δεν το παιζετε με τους United και κατα δευτερο σας παρακαλω πολυ ελεος. δε ξερω δεν εχω να πω κατι αλλο.grosskopf θεαρα παρτο πανω σου.
και…NOTHING TO SAY…το τραγουδι εννοω
στιχοι για γκομενα/γκομενο οτι θετε
.You called me up the other day just when I thought you would
And asked if we could break apart as things ain’t been too good
I swallowed hard and got that feel I know it’s called unease
The confidence I’ve kept so well just came down piece by piece
δεν εχετε χωρισει ρε πουστη μου ποτε σας; δεν νιωθετε;
δεν νιωθετε το reggae σημειο στο ρεφρεν; το περιμενατε;ποσο θεαρα εισαι ρε Weikath και εσυ; πως τους πετσοκοψες ετσι; 
και αντε ολα αυτα…στο τελευταιο 2λεπτο με την ορχηστρα με ευθειες αναφορες “i see a raaaainbow riiiising” σχεδον αντιγραφη φορος τιμης του STARGAZER παλι δεν νιωθετε;
παρτε και τα βατραχια στο τελος με την πορτα ετσι για να μην παιρνετε τα πραγματα πολυ σοβαρα.και επειδη ειμαστε γερμανοι με τρελο χιουμορ
καλα για τον mickey dee τι να πεις; nothing to say.
αυτα. nothing -else- to say
8/10
υγ; εχω ρεπο σημερα γιαυτο ορεξη για λιστες 
1 Like
Gambling & Sinners δεν είναι οτι είναι τοσο κακά αλλα στα αυτια μου τα κατεβάζει η ξερή και τσιταρισμένη παραγωγή τους. Ειδικά οταν πριν και μετά έχουν πολυ καλύτερα ηχιτικά - αστο απο τραγούδια αποτελέσματα. Το Keeper 3 ο deris έλεγε οτι είναι ενας Keeper themed δισκος + καμποσα εξτρά κομμάτια, οποτε πλατυγιάζει λίγο, αλλά είχε πει και ατάκα τεράστια ο Weikath οτι αν τραγουδούσε ο Kiske θα κανατε κολοτούμπες με τα ίδια ακριβώς κομμάτια. Και δεν έχει αδικό.
Από την άλλη, δίσκο με 4 (στα 12) καλά έως γαμάτα (το Hell Was Made In Heaven όντως είναι Grosskopf-κική χιτάρα) κομμάτια, δεν το λες ακριβώς καλό, τον λες; 
αναφερθηκα σε 5 τοπ για εμενα
το μονο που δεν βρισκω κατι ενδιαφερων στο αλμπουμ ειναι το dont stop being crazy που ειναι αρκετα μετριο μπαλαντοειδες κ εχουν ηχογραφησει καλυτερα
οποτε το ποσοστο σου αλλαζει 
τρωει αρκετο σκατο ο δισκος κα δεν του αξιζει
επισης ν αναφερω οτι λατρευω το εξωφυλλο
η εικονα της παναγιας ειναι της γυνακας:grin:
2 Likes
Συμφωνώ απόλυτα. Σαφώς ανώτερος δίσκος από Rabbit, Gambling και My God Given Right. Σίγουρα περιέχει κάποια άκυρα τραγούδια, αλλά από την άλλη τα Giants, I Believe, Longing, Music και Step Out Of Hell είναι πολύ καλά. Ακόμα και το Crazy Cat δεν είναι κακό. Επίσης όπως έγραψε και ο Ixnay είναι καλό που υπάρχει και ένας τόσο διαφορετικός δίσκος στην δισκογραφία τους.
1 Like
Όχι δεν ήταν το 2017 αλλά το 2018 αντικαταστούσε το Rise and Fall συνήθως και ευτυχώς συμπεριλήφθηκε στο DVD
Απαντάω λίγο καθυστερημένα σχετικά με το “Chameleon”, αλλά πού να περίμενα ότι θα το ρίξουμε στην κολοκυθοκουβέντα σήμερα!
Εμπορικά ήταν εντελώς αποτυχημένη προσπάθεια. Θυμάμαι που είχε γραφτεί τότε (1993) στη θετική κριτική που είχε γίνει στο Metal Hammer: “πόσο μακριά θα πήγαιναν με το power metal;”.
Ίσως νόμισαν κι αυτοί το ίδιο, γιατί το 1993 ήταν περίεργη χρονιά. Τελικά το power metal έκανε ένα μεγάλο δεύτερο μπαμ τα επόμενα χρόνια - Blind Guardian, Gamma Ray, Stratovarius, Angra, Rage - και οι Helloween έτρεχαν να πείσουν ότι κι αυτοί ανήκουν εκεί και κανείς δεν τους πίστευε! Παρόλο που το “Master of the rings” και το “Time of the oath” είναι δισκάρες!
Τους έκανε μεγάλη ζημιά το “Chameleon” στη συνείδηση του κόσμου, πιο πολύ από ότι θα έπρεπε. Ακόμα και το ότι ο Deris προερχόταν από “ποζεράδικη” μπάντα μέτρησε αρνητικά, ενώ ο τύπος έβγαζε τα λαρύγγια του στους Helloween. Βάλε και την αντιτουριστική φάτσα του Weikath που-όλοι-έπρεπε-να-τον-μισούν κι έδεσε το γλυκό.
Πέρα από όλα αυτά, για μένα το “Chameleon” είναι ένα 6-7άρι, ανεξάρτητα από το όνομα της μπάντας που το ηχογράφησε. Track-by-track:
- First time: hard-rockάδικη κομματάρα, χαζοπονηροί στίχοι που στις σημερινές politically correct εποχές θα είχαν φάει λογοκρισία.
- When the sinner: τελείως διαφορετικό και pop, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα σύνθεση.
- I don’t wanna cry no more: νερόβραστη μπαλάντα που έγραψε ο Grapow για το αδερφό του που είχε μόλις πεθάνει. Σεβαστός ο λόγος, μέτρια η σύνθεση.
- Crazy cat: σχετικά ευχάριστη μαλακιούλα
- Giants: το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω “έπος”
- Windmill: η χαλαρή συνέχεια του “Giants”, το λες και νανούρισμα αλλά είναι ωραίο και ατμοσφαιρικό
- Revolution now: χάλια - και καλά τι ωραία που ήταν όταν ήμασταν hippies στο San Fransisco
. Fuck hippies anyway, ήθελε ο Weikath να γράψει κάτι 70’s κι έγραψε το χειρότερο κομμάτι του δίσκου - Music: ας πούμε το πιο κιθαριστικό κομμάτι του δίσκου, το μόνο που σώζεται όμως είναι οι σολάρες του Grapow
- In the night: ευχάριστο αλλά κάπως αδιάφορο ακουστικό κομμάτι του Kiske, νομίζω κι εδώ αναφέρεται στις θρησκευτικές του ανάγκες
- Step out of hell: καλό hard-rockάκι του Grapow, υποτίθεται για τα προβλήματα που είχε ο Ingo με τα ναρκωτικά. Γενικά ο Grapow είχε καλές ιδέες, αλλά δεν το είχε στιχουργικά.
- I believe: το δεύτερο καλύτερο κομμάτι του δίσκου, αρκετά πομπώδες
- Longing: η χαλαρή συνέχεια του “I believe” και πολύ καλό κλείσιμο
2 Likes
Ξέχασες το open your life που γαμάει ασύστολα Do you feel good με την σολάρα του Weikath μέσα και αγαπημένο του αείμνηστου φίλου Πολωνού συν αυτα που έγραψες δηλ the tune,liar,back against the wall και nothing to say είναι λίγο παρεξηγημένο το rabbit η αλήθεια είναι δεν ειναι τόσο κακό album απλα ίσως δεν έχει τόσο δυνατό σύνολο ώστε να το ξαναβάλεις να το ακούσεις…πάντως θυμάμαι το release πάρτυ του rabbit το 2003 στο Texas με Weikath και Gerstner και το πόσο πολύ το είχα λιώσει εκείνη την εποχή
1 Like
FT : Σαν να ακους Scorpions ? Λείπει η σκληράδα, δεν το λές κακό αλλά δεν το βάζεις για opener εκτός αν το δευτερό σου κομμάτι είναι το χίτ.
WTS : Pop δεν είναι. ενας αποτυχημένος πειραματισμός, με ωραία φωνητικά, αλλά αδειό σαν κομμάτι.
IDWCNM : Λιγο χαρούμενο για το “θεμα του” και αλαφρύ.
CC : Αδιαφορό αν και με συμπαθητικά πραγματάκια μεσα, πνευστά … που πας ρε καραμήτρε, δεν πήγε καλα ο προηγούμενος σου, αλλά εδω θα κερδίσεις το παιχνίδι στα σημεία. Για B side άνετα.
G : To πρώτο κομμάτι που θυμίζει το συγκρότημα.
W : Νανι νάνι, μπουζουκλερί, δεν είναι κακό πάντως.
RN : Δεν νομίζω οτι είναι κακό, αλλα με τις φωνές όπως είναι και το πλαδαρό εκτος κλιματός ήχο οκ.
ΙΤΝ : Πολυ soft, συμπαθιτικό μεν, αλλά δεν είναι οτι αλαφρώνει ενα δισκο γεμάτο κομματάρες.
M : Μακρόσυρτο, καλλιτεχνικό, αργό… αλλού.
SOOH : δεν είναι κακο, αλλα η γέφυρα το ξενερώνει και το ρεφραίν είναι σαν να ηρθε απο άλλο κομμάτι, πιο Χολυγουντιανό.
IB : Καλό με σοβαρότερες κιθάρες - απλά στη νοοτροπία του δίσκου, δεν έχει “ογκό”. Μπαντα με 2 κιθάρες είσαι…
L : Καλό, απάλο γενικά.
Σύνολο ? Ενα νεροβραστο πράγμα με 1-2 καλά κομμάτια και 2-3 ακομα συμπαθητικές στιγμές, με αναιμικές κιθάρες που γενικά δε τραβάει.
4άρι-5άρι χαριστικά. Επειδή μας αρέσανε, επειδη είναι παικτες επειδή Kiske… αλλιώς αυστηρά παρακάτω.
Φίλε επειδή θυμάμαι αρκετα καλά μην ξεχνάμε και το θάψιμο που ειχαν φάει απο Μetal hammer εκείνη την εποχή με το master να παιρνει χαριστικά 8 το time of the oath 6 1/2 με τον παλαντζα να κανει κριτικη που το πιο συνθετο που ειχε ακουσει εκείνη την εποχή ηταν οι motorhead…και κλεινουμε με χακο που είχε βάλει 7 1/2 sto better than raw και που ο ιδιος παραδεχτηκε πιο μετα οτι ειναι διαμάντι και οτι είχε κανει λαθος στην βαθμολογία
Μα ειναι έπος και μακράν το καλυτερο κομμάτι στο chameleon τρομερή σύνθεση του weikath πάλι με το i believe να ακολουθεί
2 Likes
Σίγουρα με μένα δε θα βρεις ποτέ καμία τέτοια λογική, αλλά κι εγώ πρέπει να πω ότι το Chameleon είναι η επιτομή της βαρεμάρας… Δεν θα έλεγα ότι είναι το χειρότερο των Helloween, λόγω της τελευταίας 15ετιας κυρίως, αλλά το Better Than Raw το βρίσκω το καλύτερό τους γενικά, οπότε για μένα δεν υπάρχει καν σύγκριση. I Can, Push, Time, Revelation, Midnight Sun κτλ είναι τραγούδια που έχουν γεράσει υπέροχα.
Ναι, το ξέρω 
Επίσης, θυμάμαι που είχες αναφέρει το “Better than raw” ως το αγαπημένο σου / καλύτερο Helloween. Κάποια εποχή το έλιωνα κι εγώ σαν τρελός, αλλά κάπως τελευταία με κουράζουν τα μεγάλα του κομμάτια, όπως το “Revelation” και το “Time”. Οι ποζεριές τύπου “I can” και “Handful of pain” από την άλλη μου φαίνονται ακόμα απολαυστικές!
Από την εποχή Deris-Weikath-Grapow-Grosskopf-Kusch μου αρέσουν και τα 4. Πρώτο για μένα είναι πάντα το “Master of the rings” και τα άλλα 3 παίζουν ανάλογα με την εποχή. Κάπου εκεί χώνω και το “Chameleon” στην προσωπική μου λίστα, ίσως και γιατί το άκουσα σε καλή ηλικία όταν την έψαχνα με το rock και δεν ήθελα οπωσδήποτε metal ακούσματα. Θεωρώ βαρετή την τρίτη πλευρά με βινυλιακούς όρους, δηλαδή τα “Revolution now” - “Music” - “In the night”, αλλά το υπόλοιπο όχι.
1 Like
All Over και Salvation είναι στα καλύτερά του δίσκου εν τω μεταξύ. Πολύ καλύτερα από τα χέβι Εσκαλεσιο και I live for your pain πχ. Από κει και πέρα τα φίλτρα “ενδιαφέρον και χέβι” είναι μια δική σου πατέντα.
(Επίσης ο Weiki θα είχε credits και σε 3η κομματάρα στο δίσκο, ε βερι χέβι ουαν, απλά το back against the wall που γράφτηκε στα σεσσιονς του TDR χρησιμοποιήθηκε εν τέλει στο Λαγος Δε Βγαίνει Εύκολα - και χάθηκε ως ένα από τα καλά κομμάτια ενός κατώτερου δισκου)
Ε, όχι δα.
Σέβομαι το γούστο σου και το γεγονός ότι ενδεχομένως να μη γουστάρεις τον -εντελώς "σκοτεινό" και heavy- ήχο του "The Dark Ride", αλλά τα εν λόγω κομμάτια είναι εντελώς παράταιρα.
Καταστρέφουν ολοκληρωτικά τη ροή του δίσκου. Κατάσταση “σαν τη μύγα μες στο γάλα”. Άσε που η “τυρίλα” τους είναι περισσότερη και από fondue τυριών (βλ. “Ο Αστερίξ Στους Ελβετούς”).
Είναι ξεκάθαρο ότι ο ίδιος ο Weikath έβαλε “ετσιθελικά” τα συγκεκριμένα στο album, βάσει και του πόσο διαλλακτικός είναι (NOT). Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σε συνέντευξή του, αφού είχαν “τζάσει” Grapow και Kusch, έλεγε ότι δεν γούσταρε την νέα ηχητική κατεύθυνση του tDR και ότι προσπαθούσε να διαφυλάξει τα “ιερά και τα όσια”.
Ευχαριστούμε Michael που μας γ&*%σες τη συνοχή ενός album που “προσκυνάει” όλη η υφήλιος, εκτός από εσένα.
Kudos στον Grapow για το ομώνυμο κομμάτι του εν λόγω δίσκου, αυτό το έπος επών. Kudos και για το παρακάτω:
2 Likes
Οταν λες δικη μου πατεντα, εννοεις οτι τολμησα στο ποστ μου να γραψω την αποψη μου και οχι την αποψη καποιου αλλου?
Τα Escalation 666 και I Live For Your Pain τα γουσταρω καργα, κυριως γιατι μαζι με το Mirror, Mirror εχουν ριφφαδουρα Metallica 1990s, εντελως ομως. Ειδικα το Mirror Mirror.
Απο κει και περα, τα ειπε αψογα ο The Black League. Εγω δεν ειμαι καν τοσο αυστηρος. Δε με ενοχλει πολυ η υπαρξη του All Over The Nations και του Salvation, τα ακουω ευχαριστα στην ροη του δισκου, και μου αρεσει ενας δισκος να εναλασσεται και καποια τραγουδια να εχουν διαφορετικο μουσικο υφος. Να πω την αληθεια, το οτι παιζει το Salvation και οντως ακουγεται λιγακι παραταιρο, με κανει να εχω μια γλυκια ανυπομονησια για το Departed, που ειναι και τρελη αδυναμια στον δισκο.
Ρε σεις το All Over The Nations έχει ΡΕΦΡΕΝΑΡΑ!
1 Like
Άκυρη υπόθεση αυτη και τα μπλέκουμε όλα νομιζω χωρίς λογο…τον λατρεύω τον ήχο του Dark Ride, αλλά δε καταλαβαίνω γιατί είναι δύσκολο την ίδια στιγμή να λατρεύω και αυτές τις 2 κομματάρες. Η συνοχή του δίσκου είναι πάλι κάτι άλλο , μιλάμε για τη ποιότητα των κομματιων. Ναι είναι 2 feel good κομμάτια σε έναν “σκοτεινό” δίσκο, νομίζω είναι φανερο.
Quintom αυτό που εννοώ είναι ότι ο Weikath ποτέ δεν ήταν ο τύπος που εγραφε heavy , οπότε χαιρω πολύ αμα θες να τον αποκλείσεις συγγραφικα, ε ψάχνεις heavy κομμάτια.
Επίσης στα feel good κομμάτια τους υπάρχει τεράστια διαβάθμιση, Laudate και Salvation δε μπαίνουν στην ίδια πρόταση, παρα μονο από άτομα που δε γουστάρουν καθόλου αυτή την ηχητική προσεγγιση. Σεβαστοτατο, αλλά πάντα υπαρκτό στη δισκογραφία τους και κομμάτι της ταυτότητας τους.
Όπως είδες (χρήση του “ενδεχομένως”) υπέθεσα ότι ενδέχεται να μην σ’ αρέσει ο ήχος του album. Χαίρομαι που δεν είσαι από αυτούς που οικτίρουν τη “σκοτεινή” προσέγγιση.
Η όλη μου ένσταση αναφέρεται:
α) στο ζήτημα της συνοχής και της ροής του album, και
β) στο ότι -κατά την άποψή μου- τα δύο κομμάτια είναι “χαμηλού” επιπέδου (ανεξαρτήτως του παράταιρου χαρακτήρα τους).
Περί ορέξεως, βέβαια, pumpkin pie, οπότε όλα καλά φίλε μου!
1 Like