Ναι ισχύει αυτο. Ακομα και το dark ride, που το ακουω με την ιδια ευχαρίστηση οπως το 2000, δεν ξερω αν το ακουγα τωρα πρωτη φορα, τι εντυπωση θα μου εδινε. Βεβαια εχει διαφορερικη παραγωγή και φιλοσοφια απο τα αλλα.
Παντως ισχυει με αρκετούς δισκους αυτο, ακομα και με αγαπημένους (πχ imaginations που το χω σιγουρα στην 20αδα αγαπημενων δισκων εβερ), οτι αν δεν τους ακουσεις την εποχη που “πρεπει” ως ακροατης, τοτε χανονται πολλα πραγματα.
Ημουν σίγουρος οτι το Madness of the crowds είναι απ το single “Just a little sign” μιας και το έχω…συν τα 2 single απο dark ride “If i could fly” και “mr torture” απο dark ride που δεν υπάρχει σε κανένα απο αυτά…Δεν ήξερα καν οτι ήταν επίσης στην special/japan edition του Dark ride μιας και οταν είχε βγει είχα πάρει το box set 
Πάντως όποιος δεν τα έχει ακούσει να τσεκάρει οπωσήποτε τους 2 (bonus) ύμνους του Grosskopf απο Gambling With the Devil
Νομίζω ότι πάει με το τι ακούσματα έχει γράψει το κοντέρ/αυτι του καθενος, όχι με συγκεκριμένες era. Είναι ατομική υπόθεση, όχι χρονολογικη. Βλέπω τώρα άπειρους πιτσιρικάδες που περνάν φάσεις με Guardian/Helloween πχ όπως περνούσαν φαντάζομαι αυτοί που ήταν teens στα mid 90s. Πολλοι πιτσιρικάδες στις συναυλιες. Μετά και αυτοί θα μεγαλώσουν, θα ρεφιναρουν την αισθητική τους, κάποια θα ηχούν πλέον παρωχημένα στα αυτιά τους, άλλα θα μείνουν κλασσικς φορεβερ κλπ. Εκτός αν λέμε το ίδιο πραμα.
Time well spent 
Ναι ναι, αυτό εννοώ εποχή. Tότε τέλη 90 ακουγα power, τώρα πρέπει να είναι κατι εξαιρετικό για να ακούσω κάτι τετοιο, εκτός από τους ιερούς δίσκους (για μένα), βλέπε κάτι imaginations, κατι nightfall in middle-earth, better that the raw, holy land, manifestation of fear (αν και αυτό πάει προς το προγκ) κλπ.
Θα συμφωνήσω επίσης ότι το Dark Ride είναι από τα καλύτερα άλμπουμ τους.
Αυτό μαζί με το Time of the Oath είναι τα πιο δυνατά της περιόδου αυτής των Helloween αλλά και γενικά στα κορυφαία της καριέρας τους.
Το Master και το Better than Raw τα θεωρώ μέτρια.
Την εποχή από το Rabbits και μετά δεν την έχω ακολουθήσει ιδιαίτερα, εκεί τους παράτησα!
πολύ καλή εποχή τα 90’s πρώιμα 00’s για power-prog αλλά και γενικά για metal μουσική. Ίσως το ότι έφυγε από το παρασκήνιο και τη μόδα ήταν καλό για τη μουσική.
Σίγουρα παίζει ρόλο και η εποχή που τα ακούει κανείς. Δεν ξέρω πως τα βλέπουν τώρα οι νεότεροι… οι περισσότεροι δεν ακούν μέταλ οπότε δεν ξέρω χαχα.
Ούτε εμένα μου αρέσουν οι “κομπρεσαρισμένες” παραγωγές που κατέστρεψαν πολλά άλμπουμς στα 00’s. Συμφωνώ μαζί σου με το “χωρίς χαρακτήρα και ψυχή”. Όμως η σύγκριση που κάνω εγώ είναι με το “Master of the rings” που έχει εκπληκτική παραγωγή και είναι 90’s. Δύο χρόνια μετά, κι έχοντας στα χέρια τους ίσως ακόμα καλύτερες συνθέσεις, δε μπορούσαν να έχουν έναν ανάλογο ήχο;
Δεν είναι καν “επιστροφή στις ρίζες”, γιατί και τα Keepers μια χαρά ακούγονται. Εδώ μιλάμε ότι δεν ξεχωρίζεις το ταμπούρο από την κάσα! Είναι απλά λάθος, ερασιτεχνική παραγωγή.
Ωραια συζητηση για καμια 10αρια θεματα
Τα χουμε ξαναπει για τον ηχο του Τime of the oath κ καταληγουμε στην ερωτηση τι σκατα ήθελαν να κανουν αλλα στο τέλος πραγματικα εγω τον αγαπαω αυτον τον ηχο ειδικα τον πανζουρλισμο στο kings will be kings. Ετσι κ αλλιως κ διαφορετικο ηχο να ειχε δεν θα τυγχαινε καλυτερης αντιμετωπισης απο τον μουσικο τυπο της Ελλαδας ( καλα του μεταλ χαμερ) αφου τοτε ο συνεχιστης των helloween ηταν ο hansen o weikath ηταν ο μαλακας που σκοτωσε τον Ingo ηταν μουνοπανα που εβγαλαν λαιβ με μονο 4 τραγουδια της χρυσης εποχης κτλ κτλ οσοι τα ζησαμε καταλαβαινουμε τι σκατο εφαγαν. Εδω τους εκραζε ακομα κ ο Hansi των guardian.
Έχω την ίδια άποψη btw, χωρίς να σημαίνει ότι η αντίθετη είναι λάθος και η δική μου σωστή
απο υπολογιστη τωρα πιο ανετα
δεν λεω οτι ο hansen και οι Rays δεν ηταν ενα πολυ καλο υποκαταστατο των helloween απλα μαζι με τα υπολοιπα που εγραψα ηθελα να υπενθυμισω σε τι κατασταση ηταν το συγκροτημα που ετρωγε ντου απο παντου μετα τον Χαμαιλεοντα. θα ηθελα παρα πολυ να υπηρχαν τοτε τα σοσιαλ μιντια…τι ωραια θα περνουσαμε.
ειδικα ο weikath εφαγε το μεγαλυτερο σκατο γιατι αυτος εφταιγε για ολα -μαλακας της χρονιας δημοψηφιμσα χαμερ και σιγουρα παραπανω απο μια φορα-. αυτα τα “ο πατερας του παουερ μεταλ” για τον Χανσεν εδω μου καθοταν νταξ μπορει να το εβλεπα και λιγο οπαδικα ημουν κ πιο μικρος. και ηταν βεβαια και ωραια αυτα τα οπαδικα με τρομερες συζητησεις εκεινη την εποχη ενω τωρα με τα σοσιαλ θα βριζαμε μανες οικογενειες παναγιες κτλ
ξερω γιατι τον χανσεν τον αποκαλουσαν ετσι αφου βοηθησε συγκροτηματα -ε ναι blind guardian- αλλα του πουστη ο “αλλος” ειχε γραψει eagle fly free και keeper και και
τεσπα αυτα περασαν μεγαλωσα κλαιν που λενε και στο χωριο μου. ηταν ονειρο να δω ξανα τον Hansen να τραγουδαει
“Send me a sign, want to leave it all behind
I’ll be leaving the hands of doom
Rearrange the master plan, take the future in my hands…”
στο τελος του κομματιου και ο weiki να παιζει την φωνητικη μελωδια στην κιθαρα -ποσες φορες με ειρ γκιταρ- το ειδα εστω και σε βιντεο και ολα τελεια.
οσοι δεν συμφωνειτε με οτι εγραψα γαμιεστε για να μην ξεχνιομαστε οτι εχουμε 2019 σ ενα φορουμ.
καποιος πιο επανω μου θυμησε την κριτικη του hammer τοτε στο chameleon που τελειωνε με το θεικο “ΠΟΥ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΟΙ ΚΟΛΟΚΥΘΕΣ ΑΝ ΣΥΝΕΧΙΖΑΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΠΑΟΥΕΡ ΜΕΤΑΛ” μ ενα ωραιοτατο 8 και οσες φορες ανεβαινω στο πατρικο μου στη σαλονικα και ξεσκονιζω τα παλια τευχη οταν το πετυχαινω θελω να το βγαλω φωτο και να το ανεβασω εδω να υπαρχει για την ιστορια 
νεξτ ταιμ
Και τον Kiske όμως εκραζε , θυμάμαι είχε πει για το Time to breakfree από το Land of the free ότι είναι το χειρότερο τραγούδι του δίσκου, το πιο ποπ μάλιστα, επειδή τραγουδάει αυτός. Ωραία κουβέντα γενικά
Ολοι τον κραζαμε τον Κισκε λιγο πολυ. Τον παρομοιαζα με παιχτη ποδοσφαιρου που ξερεις οτι το κατεχει το τοπι αλλα κανει μαλακιες κ του φωναζεις απο την κερκιδα " παιξε μπαλα ρεεεεε" κατι σαν τον ιντεγε στον Αρη 
Οποιος θυμηθει εστω κ ενα τραγούδι απο το instant clarity χωρις ν ανατρεξει σε γκουγκλ ή στην δισκοθηκη κερδιζει το μεταλ χαμερ με την κριτική στο chameleon
Έλα ρε, αυτό είναι ευκολάκι λόγω “Always” (που είναι φανταστική μπαλάντα)… Να λεγες κανένα από τις μετέπειτα συνεργασίες με Somerville ξέρω γω, να πω εντάξει, δεν θα βρεθεί κανείς 
Κερδισες
Ναι, εγώ το έγραψα αλλά δε θυμόμουν αν ήταν 8 στα 10 ή 4 στα 5 αστέρια! Πάντως ήταν καλή βαθμολογία. Το ότι μετά από 3 χρόνια το Time of the Oath θα έπαιρνε 6,5 είναι άλλη ιστορία…
Δεν υπήρξε μπάντα που να έφαγε τόσο άδικο κράξιμο από τον μουσικό τύπο κάποιας χώρας όσο οι Helloween από το ελληνικό Metal Hammer στα 90’s. Ο Weikath ήταν κάτι μεταξύ πουλημένου στις πολυεθνικές, δικτάτορα, δολοφόνου και κακομούτσουνου.
Με την ευκαιρία, τυχαίνει να έχω ένα παλιό τεύχος μαζί μου - Μάρτιος 1988 το τελευταίο Heavy Metal πριν γίνει η ένωση με το Metal Hammer. Δημοψήφισμα για το 1987:
Υπήρξε λατρεία για τους Helloween στην Ελλάδα με τα Keepers κι επειδή μας αρέσει να παθιαζόμαστε με τέτοια πράγματα και να δημιουργούμε δράματα, ίσως αυτά που έγιναν μετά μεγαλοποιήθηκαν. Δηλαδή έπρεπε να διαλέξεις στρατόπεδο, Hansen ή Weikath, και το 90% διάλεξε το πρώτο. Μετά ήρθε το Chameleon, η απόλυση του Kiske, ο θάνατος του Ingo που μαθεύτηκε από συνέντευξη Hansen στο Metal Hammer και φορτώθηκε στον Weikath, ε, κάποια στιγμή η αντιμετώπιση των Helloween ήταν “α, υπάρχουν ακόμα κι αυτοι;”
Δε νομίζω ότι ο Hansen κι ο Weikath “μισούσαν” ο ένας τον άλλο όσο εμείς νομίζαμε.
Τέλος πάντων, Helloween - Gamma Ray - Blind Guardian: ο καθένας τους βάζει στις θέσεις 1, 2, 3 όπως θέλει, αλλά όλοι τελείωσαν δημιουργικά λίγο μετά το 2000.
Περιεγραψες ακριβως την κατασταση.
Μπορει να εχεις δικιο για τ αστερια. Η απαντηση στο πατρικο μου.
Πως το πετσοκοψαμε ετσι το Φαμιλυ ; 
Αναμένουμε! 
Αυτά γεια σας και αντίο
Τι αντιο; δεν θα μας πεις γιατι δεν συμπαθουσες τελικα τον Weikath;
Ο Kai έβγαζε πολύ δυνατά άλμπουμ μέχρι το powerplant και γι’ αυτό θεωρήθηκε δικαίως ως ο συνεχιστής των Helloween.
Ο Kiske μετριότητες… είχε αποκηρύξει το μεταλ αλλά δεν έβγαλε και κανένα προσωπικό άλμπουμ της προκοπής. Δεν ήταν ποτέ ο μεγάλος συνθέτης.
Οι Helloween έκαναν πολλές αποτυχημένες επιλογές.
Εξαιρετική μη ηθελημενη κάθετη πάσα στο 94’ πάρε βάλε για να αρχίσει flame Ε Rays στο 3 ψιλοευκολα, μετά θέλει σεντόνια η φάση.
Καλά κλαιν για τον μουσικό τύπο της Ελλάδας ρε…ο χρόνος εδειξε. Απλά καθαρά μουσικά καλό είναι να αποτυπώνονται όπως τους αξιζει τα πράγματα. Ο Ουλι πχ σε κάτι Before the War στήνει γλέντι και θαβεται…και κιθάρες/ενισχυτές λες και τα πήραν από Jumbo, βαβουρα. Δε θέλω ούτε γιαλαδα ούτε τίποτα που είπε κάποιος άλλος, μια “ζεστή” καθαρή παραγωγoυλα να ξεχωρίζουμε τα όργανα.
To μόνο καλό είναι ότι ο,τι κομμάτι ακούς/βλέπεις λάιβ από αυτό το δίσκο ακούγεται σβαροφσκι συγκριτικα
