Μπα οχι ρε τπτ και btw μάπα το εισιτήριo…Απλά καμία σχέση με το δικό μας…δεν δίνουν βάση σε αυτά τα πράγματα
Για κοίτα εκεί που λέει Fahrkarte 
. Υποψιάζομαι ότι λέει πως το εισιτήριο σου επιτρέπει να χρησιμοποιήσεις τα ΜΜΜ για να πας στο Sporthalle και για να επιστρέψεις.
Μαλλον εχει δικιο παντελης,εχω δει Maiden ετσι Αμβούργο
Παίδες μπορεί να ισχύει δεν ξέρω χριστό γερμανικά… αλλά επειδή όταν πήγαμε το 18 δύο παιδιά απ την παρέα ήξεραν καλά γερμανικά μου κάνει εντύπωση που κάνεις δεν το παρατήρησε αυτό…εκτος και αν δεν έδωσε κάνεις βάση λόγω του ότι ούτως ή αλλιώς είχαμε βγάλει κάρτα για όλα τα μέσα για 2-3 μέρες
ισχυει αυτο με τα ΜΜΜ στην Γερμανια, εαν θυμαμαι καλα ειναι απο τρεις ωρες πριν ανοιξουν οι πορτες μεχρι τις 05,00 το πρωι της επομενης η δωρεαν μεταφορα με το εισητηριο της συναυλιας. (κοιταξα το εισητηριο Ghost 
)
1 Like
22 χρονια σημερα απο την υπερδισκαρα, συμφωνα με τον επισημο λογαριασμο της μπαντας, αν και η wikipedia λεει για Απριλιο. Μικρη σημασια εχει.
Η πρωτη μου επαφη με τους Helloween στην εφηβεια ηταν με τα δυο Keeper φυσικα, απο τα οποια ομολογω πως δε μου αρεσαν και τρελα ολα τα τραγουδια (και ουτε τωρα), αλλα ΕΝΙΩΘΑ πολυ με I Want Out, Future World κτλ.
Καπου εκει αρχισα να ασχολουμαι περισσοτερο με τους Helloween, εμαθα οτι λιγα χρονια πριν ειχαν παρει αλλον τραγουδιστη, αρχισα δειλα δειλα να μαθαινω τραγουδια οπως Power, Perfect Gentleman, Time Of The Oath και συνειδητοποιησα πως μου αρεσει απο πολυ, εως ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ αυτο που ακουω.
Σε αυτην την φαση εσκασε στην τηλεοραση σε γνωστα λημερια το βιντεοκλιπ του I Can και απλα επαθα πλακα με την μια, γιατι προκειται μεχρι και σημερα ενα απο τα 10 αγαπημενα μου τραγουδια απο τις κολοκυθες. Ακολουθως αγορασα το CD με το καλυτερο εξωφυλλο τους και το λατρεψα απο το πρωτο ακουσμα, εως και σημερα. Ουτε μια περιττη νοτα στον δισκο κατα την γνωμη μου.
Η εισαγωγη με τον τεραστιο τιτλο ειναι αναμφισβητητα η καλυτερη εισαγωγη των Helloween (καποτε συνηθιζαν να εχουν πολυ ενδιαφερουσες εισαγωγες σε δισκους) και δειχνει το συνθετικο μεγαλειο του Uli Kusch, του πιο τεχνικου ντραμερ που ειχαν μακραν. Το Push (αλλη μια συνθεσαρα του Kusch) σε πιανει απο τα μουτρα απο την πρωτη νοτα με την ριφφαρα και τις νοτες του Deris που απο μια ηλικια και μετα δε θα μπορουμε να ακουμε καν, οποτε ας απολαυσουμε οσο προλαβαινουμε. Το εκπληκτικο με την φωνη του Deris, ειναι πως οσο ψηλα και να παει, ακουγεται παντοτε επιθετικη.
Στη συνεχεια εχουμε μια απο τις καλυτερες στιγμες του Weikath, σε μια χρυση για τον ιδιο εποχη κατα την γνωμη μου. Η εισαγωγη του Falling Higher ειναι για standing ovation με το που ξεκιναει το τραγουδι, τα lead σημεια τσακιζουν και το ρεφρεν ειναι βγαλμενο απο ονειρωξεις οπαδων Helloween. Τα χορωδιακα σημεια σε ολον τον δισκο ειναι μια τεραστια επιτυχια για την μπαντα και ταιριαζουν αψογα με την μουσικη. Το τραγουδι κλεινει με τον Deris να φτανει την φωνη του σε συχνοτητες ακτινων γαμμα, προφανως απο την σουπερνοβα εκρηξη που ακουγεται στο τελος.
Hey Lord και all the feels. Μελωδια, κουπλε, ρεφρεν, σολιδι, εισαγωγαρα, ριφφαρα, κλασικη 90ιλα που ξεχειλιζει απο το τσιγαρο του Weikath εως τις μπουκλες του Grapow. Το τριζονι που ακολουθει μας βαζει στο κλιμα του Don’t Spit On My Mind στην συνεχεια, για ελαφρως πιο χεβι καταστασεις, ριφφαρα που συνοδευεται απο αψογο rhythm section, και θεατρικο Deris στο μαξιμουμ της εκφραστικοτητας του. Οχι απο τα αγαπημενα μου τραγουδια στον δισκο, αλλα δεν κανω ποτε μα ποτε κανενα σκιπ στο Better Than Raw.
Το Revelation αξιζει πανω απο μια παραγραφο, αλλα νυσταζω, κι ετσι το μονο που θα πω ειναι πως ειναι η επιτομη ολων οσων εχουν να προσφερουν οι Helloween με την μουσικη τους στο συμπαν. Απο τη μια power metal υμνος, απο την αλλη τα προγκ στοιχεια προκαλουν στυση μεχρι και στον πιο ελιτ οπαδο της μπαντας, ενω νιωθω οτι πρεπει να αποδωσω αποθεωση (σιγουρα μη δοκιμος ορος) στην εισαγωγη και το χτισιμο του τραγουδιου μεχρι να επελθει ο ολεθρος απο τυμπανα και κιθαρες. Καμια εκπληξη αφου μιλαμε για μια ακομα συνθεση του Kusch. Ναι θα το πω. Εχει υπαρξει ο καλυτερος συνθετης διαχρονικα στα 30 χρονια υπαρξης των Helloween. Λειπει στα τελευταια 4-5 αλμπουμς αυτο το δεσιμο και το οραμα στις συνθεσεις. Αν εχετε καποιον φιλο που επεσε σε κωμα το 1993 και ξυπνησε τωρα και σας ρωτησει “τι εχασα απο τους Helloween?” απλα του βαζετε το Revelation και απο κει και περα θα κανει σωστο catch up και με τα υπολοιπα.
To Time αποτελει ισως την δευτερη αγαπημενη μου power ballad των Helloween, σε σκληρο ανταγωνισμο με τα Foerever And One και In The Middle Of A Heartbeat. Εκτος συναγωνισμου στην πρωτη θεση το If I Could Fly. Για το I Can δεν χρειαζεται να πω πολλα, ειναι απλως το απολυτο single και παιρνει 11/10 στο ποσο πιασαρικο και συναμα ποιοτικο ειναι. Το A Handful Of Pain εχει ρεφρεν που θα μπορουσε να ειναι διαφημιση οδοντοπαστας Colgate, αλλα μαλλον αυτο ειναι ενα απο πολλα θετικα του. Ακομα ενα πολυ πιασαρικο τραγουδι, αψογα τοποθετημενο ακριβως μετα τα Time και I Can.
Comic relief με το Laudate Dominum, που οπως σε καθε δισκο των Helloween αναλαμβανει τον ρολο του χαβαλε, και το κανει αψογα, εχοντας μαλιστα πολυ ωραιες ιδεες οσον αφορα τα ριφφς και την δομη. Ο δισκος ολοκληρωνει με την καλυτερη στιγμη του Weikath στα 90ς (αντε μαζι με το Power), το Midnight Sun με τις παμπολλες ριφφαρες και σολαρες και γενικοτερα απλα ενας ΧΑΜΟΣ.
Ειδικη μνεια στα Back On The Ground και A Game We Shouldn’t Play, τα οποια νιωθω πως ανετα χωρουσαν στον δισκο, αν και καταλαβαινω πως μπορει να πλατιαζε λιγακι αν ειχε και αυτα μεσα. Σιγουρα παντως χωρουσαν σε καθε δισκο μετα απο το Dark Ride (χρονικα).
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1276258-1430745579-2478.jpeg.jpg)
12 Likes
Και πολύ σωστά λέει ο επίσημος λογαριασμός μιας και θυμάμαι την ημερομηνία λογω οτι το ειχα γραψει στο τετράδιο για να μην το ξεχάσω…Πρώτη λυκειου 1998
Το A Game We Shouldn’t Play ανετα μπορούσε να ειναι στον δίσκο και ειναι ίσως το καλύτερο bonus track που εχουν γράψει μαζι με το Find my Freedom απο to Gambling και το Walk your way απ τα bonus του Time of the oath
3 Likes
Διορθωση
3 Likes
Να αυτά να έλειπαν, πραγματικά γιατί; Γαμάτο ποστ κατά τα άλλα
Με 4 κομματια
Αν κ πηραμε την κρυαδα με τις 2 εμφανίσεις τους για την προώθηση του άλμπουμ σε σαλονικα κ αθενς. Εγω τους ειδα σαλονικα κ περασα φοβερα πριν την συναυλια αφου ηπιαμε καφεδακι με τον weikath εκει στον Μυλο τα ειπαμε, κοροιδεψε τους Oasis παιζοντας ειρ γκιταρ κανοντας τα φωνητικα τους “νιααααα νιαααουυ” καπως ετσι, μου εδωσε μια χουφτα πενς 
να τις μοιρασω αλλα μεσα στη συναυλια ο ηχος ηταν αθλιος κατι που εξηγησαν οτι δεν ειχαν τα δικα τους μηχανηματα κ μπουρδες κ φαινοταν οτι δεν ηταν κ στα καλυτερα τους σε προσωπικες σχεσεις κ ισως εγραψα την μεγαλύτερη προταση που εχω γραψει χωρις να βαλω τελεια. (Καραολιδης)
3 Likes
Συγνωμη για το νταμπλ ποστ αλλα θυμηθηκα οτι τον ρωτησα τον Weiki τι εννοει με τον στιχο “Ding by ding can you dig my dong” απο το secret alibi κ μου απαντησε ξεκάθαρα οτι σημαινει Ding by ding can you dig my dong. Θεαρα ο πουστης.
2 Likes
μεσα στη συναυλια ο ηχος ηταν αθλιος
Τα ίδια και στο Ρόδον χάλια ο ήχος σε.πολλα σημεία δεν καταλάβαινες πιο κομμάτι έπαιζαν… απλά ήταν τόσο μεγάλη η χαρά που τους έβλεπα πρώτη φορά που λίγη σημασία έδωσα…
2 Likes
Μια χαρά το έγραψα.
Καταλαβαίνεις ότι είναι υπερβολάρα τουλάχιστον όταν στην ίδια μπάντα υπάρχουν Weikath, Deris και πιο πριν Hansen αλλά εντάξει δεν είναι η μοναδική που έχουμε διαβάσει από σένα
Πω καλά οκ ντάξει… Ο Μαστεην βασικά κι ο Σαφφερ ήταν οι καλύτεροι συνθέτες των Helloweeen.
Όχι ο Newsted είναι ο καλύτερος συνθέτης των Metallica επειδή έγραψε το riff του Blackened. Η λογική του παραλόγου
Κι αυτό ο Μαστεην το έγραψε
κ εγώ παρόν σε εκείνο το λαιβ στο Μύλο. Όντως χάλια ήχος, άλλα έφυγα με τη μπαγκέτα του Uli που στο εφηβικό μυαλό μετέτρεψε το λάιβ μια αξέχαστη εμπειρία
3 Likes
Κι εγώ ήμουν στο Μύλο το 1998 
Τελικά μαζευτήκαμε πολλοί! Βασικά αυτή είναι η μοναδική συναυλία που έχω παρακολουθήσει στη Θεσσαλονίκη.
Αυτός πρέπει τελικά να είναι ωραίος τύπος και παρεξηγημένος λόγω της “αντιτουριστικής” του φάτσας. Και λόγω του Χάκου και των “Michael Weikath FOAD” φοβερών γραπτών του, αλλά μην το σκαλίζουμε πάλι. Τέλος πάντων, για Γερμανός πρέπει να έχει χιούμορ.
Μετά από 25+ χρόνια λοιπόν, επιτέλους λύθηκε κι αυτό το μυστήριο! Κομματάρα το “Secret alibi”. Λέει και στη συνέχεια “it may come short but it might come long”…
Όπως λέγανε και οι Zeppelin: “squeeze me baby, till the juice runs down my leg”, τελείως rock στίχοι… κάποτε. Τώρα θα τους πλάκωναν στις μηνύσεις οι φεμινίστριες του twitter.
5 Likes