συμφωνω ως ενα βαθμο. ωστοσο δεν ξερω αν μπορουμε να μιλησουμε στην ιδια γλωσσα γιατι εγω εχω ασχοληθει περισσοτερο με τα πρωτα, ενω απο τα τελευταια εχω ακουσει περισσοτερο το candy apple grey. και εξαρταται τι εννοει ο καθενας filler. ισχυει οτι υπαρχει διαφορα ποιοτητας στο υλικο αλλα, για παραδειγμα, ποσο πιθανο ειναι να υπαρχουν σ εναν δισκο μονο dont want tο know if you are lonely; το συγκεκριμενο, για μενα, ειναι οσο τελειο μπορει να ειναι ενα ποπ κομματι και το θεωρω πρακτικα σχεδον αδυνατο να ειναι ολος ο δισκος στο επιπεδο αυτου, η ακομη και των crystal και sorry somehow. ακομη και στα πρωτα τρια wipers ας πουμε [τα οποια παρουσιαζουν αρκετα μεγαλυτερη συνοχη και ποιοτικα και απο θεμα υφους] υπαρχουν τραγουδια που μου αρεσουν πολυ περισσοτερο απο αλλα, χωρις ποτε να θεωρησω τα δευτερα φιλλερς. εκτος αυτου, θεωρω πως στα everything falls apart και metal circus δεν υπαρχουν fillers η μετρια κομματια. για παραδειγμα, το ομοτιτλο στο everything falls apart, ειδικα η μελωδια στα φωνητικα, δεν μου αρεσει οσο τα υπολοιπα. παρολαυτα, η συγκεκριμενη φωνητικη γραμμη ειναι πολυ πιασαρικη, απλως εμενα μου φαινεται καπως βαρετη. εκτος αυτου, απο τη μεση και μετα ειδικα, οι κιθαρες γαμανε. οποτε δεν ξερω αν θα το ελεγα filler, δεν το προσπερναω οταν ακουω το δισκο, ακομη κι αν στα καπακια ερχονται wheels και target που γαμανε πατοκορφα ολοκληρα. μεχρι το zen arcade που μπορω να εχω πιο ολοκληρωμενη αποψη, θα ελεγα πως η ισσοροπια απουσιαζει αλλα κυριως σε θεμα υφους, οχι ποιοτητας.
θυμαμαι μια συνεντευξη τους, πριν την κυκλοφορια του metal circus, απου μιλωντας για το land speed, ειχαν πει πως τους αρεσει πολυ, επαιζαν τα τραγουδια αυτα ζωντανα πανω απο δυο χρονια, και ενω καποια ειναι πιο μετρια, οι ιδιοι ηταν σε φαση “ειτε θα βγουν τωρα ειτε ποτε”. λιγο πολυ αυτην ηταν η νοοτροπια αρκετων hardcore μπαντων τοτε και θεωρω πως παρεμεινε ετσι για τους ιδιους, ακομη κι αν εφυγαν απο το hardcore. τουλαχιστον αυτο δειχνει η ποσοτητα του υλικου και τα μικρα διαστηματα μεταξυ των κυκλοφοριων. εξαλλου, νομιζω πως η ποιοτητα των τραγουδιων και ο αντικτυπος που εχουν αυτα, αλλαζει στην αντιληψη καποιου που για παραδειγμα ακολουθουσε τους χουσκερ το 82, συγκριτικα με τη δικη μας ας πουμε. εμεις εχουμε ολη την εικονα, εχουμε το αλτερνατιβ σχηματοποιημενο, το ποστ χαρντκορ αποκρυσταλλωμενο, εχουμε ακουσει μπαντες που πηραν ετοιμη τη συνταγη και την τελειοποιησαν ηχητικα. εχει μικροτερο αντικτυπο σε μας ενα "μετριο’’ χαρντκορ τραγουδι με μελωδικες κιθαρες και αρμονιες στα φωνητικα, γιατι απλως μας ειναι δεδομενο. δεν ηταν συνηθες για μια χαρντκορ μπαντα με τα μπουνια χωμενη στην diy νοοτροπια να γραφει στιχους σαν αυτους του real world επειδη τους εννοει κι οχι για να μπει στη μυτη καποιου αλλου πανκη, ουτε να ειναι τοσο ποικιλομορφο το υλικο της. τοσο που ισως φανταζει ασυνδετο, αναρωτιεσαι για παραδειγμα πως χωραει στον ιδιο δισκο το punchdrunk με το sunshinesuperman. οταν τα ζεις αυτα την ωρα που γινονται ομως και τα συνδεεις με καταστασεις, ενα μετριο τραγουδι δεν ακουγεται και τοσο μετριο, ολα φανταζουν απαραιτητα γιατι η διαδικασια ειναι σταδιακη. εμεις ξερουμε για τη σπουδαιοτητα τους και για την επιρροη τους, αλλα θεωρητικα ολα αυτα, εχουμε χασει ολη τη διαδικασια που οδηγησε εκει. μεσα σαυτη τη διαδικασια, ενα μετριο ακουστικο κομματι ειναι κατι πολυ περισσοτερο απο ενα απλο ακουστικο κομματι. δεν ξερω αν με πιανεις :Ρ οταν τα βλεπεις εξ αποστασεως ειναι λογικο να εισαι πιο “αντικειμενικος”, γιατι ειναι δυσκολο να σε αγγιξουν το ιδιο.