R.I.P. 
“I Walk Alone”, “Harbinger of Fate”.
Κατα τ’ άλλα…ανέμπνευστο, βαρετό και πρόχειρο. Νόμιζα ότι άκουγα συλλογή τραγουδιών που δεν κυκλοφόρησαν πριν φύγει ο Ματ από την μπάντα.
Mid-tempo και καλά για ατμόσφαιρα, γκάζια πουθενά και το χειρότερο…ο Schaffer φαίνεται πως δεν έχει εξελίξει το παίξιμό του τόσα χρόνια. Αυτό σόρυ, αλλά δεν είναι come back αλλά πισωγύρισμα…
Έχουμε καταλάβει κ. Schaffer το μανατζεριλίκι και το οπαδιλίκι που πουλάτε, δεν πέφτουμε στην παγίδα…
ΥΓ.Είμαι σίγουρος ότι το Hammer (δεν έχω αναφερθεί ξανά γι 'αυτό) θα γράψει για 2η νεότητα και λοιπά γραφικά…εδώ είμαστε. :thumbdown:
Δεν πρόκειται να κάνω δεύτερη ακρόαση με τη μία, θα κάτσω να ακούσω τραγούδια που ξεχώρισαν σε άλλους προς το παρόν :p.
To Come What May με αρκετά πιο ανεβασμένη την ένταση απ΄την πρώτη ακρόαση (λογω μεσημεριού :p) είναι αρκετά καλό…
απο τις λιγες φορες που συμφωνουμε ολοι σε κατι.εμενα μαρεσαν τα the revealing-divide and devour και αλλα 2-3 λιγοτερο.κριμα παντως.εχει μελλον ομως η μπαντα μην ξενερωνουμε.αλλη μια δισκαρα θα την βγαλουνε δεν μπορει.
Μπα! Έχουν να βγάλουν 17 χρόνια δισκάρα… :lol: :lol:
Οπα χαλάρωσε :p.
Το Glorious Burden το θεωρώ δισκάρα, αλλά και αυτό να μην σου αρέσει, δεν γίνεται να μη σου αρέσει το Burnt Offerings ή το Dark Saga :p. Αλλιώς δεν παίζει να χες κάτσει να ακούσεις ούτε ένα τραγούδι απ’ το The Crucible of Man :p.
edit: Μέχρι στιγμής Harbinger of Fate και Come What May. Ελπίζω με τον καιρό να τα αγαπήσω περισσότερο και κατ’ επέκταση τον ίδιο τον δίσκο…
Όπως έχω πει πολλές φορές οι δισκάρες τους είναι τα πρώτα τους δυο!
Ή τουλάχιστον έτσι είναι για μένα!
Το Burnt Offerings το έκραζα από την μέρα που βγήκε (άρεσε σε όλους τους μεταλλάδες συμμαθητές μου εκτός από εμένα! :lol:), αν και τα 4 από τα 8 κομμάτια του τα βρίσκω πάρα πολύ καλά!
Το θεωρούσα πάντα όμως άνισο album και πολύ death metal-άδικο για τους Earth (κάτι που ο Schaffer πολλά χρόνια μετά είπε ακριβώς το ίδιο! 
), ενώ το Dark Saga και Something Wicked θεωρώ πάρα πάρα πολύ καλά, αλλά όχι δισκάρες του 10!
Θεωρώ ότι μέχρι το 1998 κάνανε ότι κάνανε!
Φαντάζομαι ότι για τους περισσότερους ακούγονται κάπως αιρετικά όλα αυτά, αλλά πρέπει να λάβετε υπόψιν ότι άρχισα να τους ακούω με το Travel In Stygian (και λίγο μετά πήρα το δίσκο), δηλαδή πριν καν πάρουν τιον Barlow και βγάλουν το Burnt Offerings!
Όταν σε κάποιον αρέσει ένα συγκρότημα για τα υψίφωνα φωνητικά του και για τις classic heavy / epic / speed / καλπάζουσες διαθέσεις του, του κακοφαίνεται όταν ο επόμενος δίσκος απομακρύνεται τόσο από αυτό που τον έκανε να γουστάρει την μπάντα!
Και είναι λίγο ειρωνικό να μιλάει το 90% των οπαδών του group για τον Ripper και τον Barlow και να μαλώνει για αυτούς τους δύο, όταν οι πρώτοι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την μπάντα και στήριξαν τον Schaffer έχουν να ακόυσουν υλικό της αρεσκείας τους από τα very early '90s!
Και δεν μιλάω τόσο για μένα, (γιατί και εγώ ανδρώθηκα επί εποχής Barlow), όσο για ακόμα παλιότερους μου!
Anyway, όλα αυτά είναι παρελθόν και ευτυχώς που υπάρχουν τα παλιά βινύλια για να μας τα θυμίζουν…
Εγώ ένα έχω να πω…
Να φύγει ο Troy Seele ρε… αυτός φταίει! 
Χαλάει όλη την μπάντα, και μουσικά και αισθητικά! ¶κουσα στο Rock Em All το σόλο του στο Melancholy και ξενέρωσα! Ουστ! Που είσαι ρε Larry; :roll:
Κρίμα… Ο Ιανός δε το κατέχει πια το άθλημα… Αδιάφορος ο δίσκος…
Σε καμια απο τις ακροασεις δεν βρηκα κατι το ιδιαιτερο στο δισκο,μην πω οτι με κουρασε κιολας.Κριμα.
Ας τους δουμε σε ενα λαηβ οπως πρεπει τουλαχιστον,μονους τους σε κλαμπακι με 2.30 ωρες σετ,να βγαλουμε την καβλα μας,και να τελειωνουμε με αυτους.Δυστυχως,οι Iced Earth συνθετικα ξοφλησαν.Εδω και καιρο θα μου πειτε,αλλα νταξει.
Αυτό.
Κι ευτυχώς που δε παίξανε τίποτα απο το δίσκο στο λαιβ.
δυστυχώς, σε κανά 2 ακροάσεις μου φάνηκε πολύ μέτριο.
Ο Mat Barlow επανέφερε την ενέργειά στο συγκρότημα αλλά για να είμαστε ειλικρινείς το reunion που περιμέναν όλοι δεν είναι αντάξιο της ιστορίας τους. Η ταχύτητα απουσιάζει, τα περισσότερα τραγούδια δεν ξέρω αν θα τα θυμάται κανείς ή αν θα τα ζητάει ο κόσμος στις συναυλίες, οι μπαλαντοειδείς συνθέσεις είναι περισσότερες απ? όσες θα έπρεπε και τα ήρεμα σημεία φαίνονται αδιάφορα. Δοκιμάζουν την παλιά δοκιμασμένη συνταγή αλλά με τρόπο επαναλαμβανόμενο και καθόλου ενθουσιώδη. Οι καλές ιδέες δυστυχώς περικυκλώνονται από ρουτινιάρικα σημεία (ακούστε για παράδειγμα το ?The Revealing? με το Powerslave feeling). Κάτι λείπει απ? τον δίσκο και αυτό είναι η έμπνευση.
Η φλόγα των Iced Earth σβήνει, ναι μεν προσπαθούν να εξελίξουν το στυλ τους κάπως, αλλά δεν μπορούν και γίνονται κουραστικοί. Οι οπαδοί πιθανόν να λατρέψουν τον δίσκο αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Όσοι αγάπησαν τις πρώτες τους δουλειές το πιθανότερο να απογοητευτούν για 4η συνεχόμενη φορά?Μήπως, λέω μήπως καλό θα ήταν να σκεφτούν την αποχώρησή τους;
[-X
Ο δίσκος είναι μάλλον “χλιαρός”, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση και λίγα αξιόλογα τραγούδια (“Harbringer of Fate”, “Come What May”, “I Walk Alone”…άντε και το “Divide and Devour”). Το προηγούμενο μ’άρεσε περισσότερο, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω χρόνια να εντυπωσιαστώ με δίσκο των Iced Earth…τώρα που το σκέφτομαι ίσως έχει περάσει και δεκαετία.
Ο επόμενος δίσκος τους θα πρέπει να είναι κάτι πραγματικά ξεχωριστό αν θέλουν να συνεχίσουν να έχουν λόγο ύπαρξης.
εγω παλι εχω την εντυπωση οτι τα κομματια ηταν γραμμενα απο πριν,για τον ripper δηλαδη,οποτε στην ουσια δεν εκανε καμια διαφορα ο ερχομος του matt,απλα τα τραγουδισε…
προσωπικα εγω θα τους δωσω μια τελευταια ευκαιρια,στον επομενο δισκο (αν υπαρξει τετοιος)
και στον πολυαγαπημενο μου matt θα ελεγα να βγαλει κανενα δισκο με Pyramaze για να τον ακουμε να ερμηνευει ωραια κομματια…
Με τις ακροάσεις με κερδίζει όλο και περισσότερο. Κομμάτια σαν το Come What May πχ τώρα τα χαρακτήριζω και αρκετά καλά μη σας πω…
To Come What May είναι ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ! Έχω φάει μεγάλο κόλλημα με αυτό!
Οι Pyramaze έχουν πλεον τον Urban breed στα φωνητικά.
Τελειωσαν απλα…οσοι ακουτε αυτο το δισκο ριξτε μια αυτια στο νεο Pyramaze με Barlow στα φωνητικα και δειτε την διαφορα!
Κρίμα. Περίμενα πολύ περισσότερα από αυτόν τον δίσκο. Πάντως και εμένα μου φαίνεται πως τα τραγούδια έχουν γραφτεί πάνω στην φωνή του owens. Τα φωνητικά μοιάζουν πολύ με αυτά του προηγούμενου άλμπουμ. Τώρα στα του άλμπουμ. Διάσπαρτα καλά σημεία, χωρίς κάποιο κομμάτι να με ξετρέλανε. Oι ταχύτητες έχουν όντως πέσει πολύ. Επίσης ένα ρεφρεν της προκοπής δεν άκουσα. Όλα ήταν βαρετά σαν του προηγούμενου δίσκου με εξαίρεση κανά 2 που ήταν απλώς καλά. Πρέπει να παρατήσει αμέσως αυτήν την ηλίθια ιστορία που γράφει. Με εξωγήινους και αιγύπτιους και δεν ξέρω τι άλλο. Όσοι πάντως θέλουν να απολαύσουν barlow να ακούσουν το τελευταίο pyramaze, το οποίο θυμίζει και πάρα πολύ earth.
Όντως… είναι σαν να ακούω τον Barlow να λέει τα ίδια σε κάθε τραγούδι.
I am the one - the wicked one - I walk this earth - The human race… καταντάει βαρετό από ένα σημείο και μετά.