ειμαι στη δυσκολη θεση να παραθεσω αυτο το πολλ. αφενος επειδη ειναι ενα δυσκολο πολλ, αφετερου στο παρελθον δεν ειχα δωσει βαση σ’ αυτη τη μπαντα που ειναι απ’ τις σημαντικοτερες της Νορβηγιας και ντρεπομαι. στο πολλ υπαρχουν μονο το εφελς. δεν θα μπλεχτουμε ουτε με το Isle of Men ουτε με το live, το οποιο ειναι και μεσα στα καλυτερα που εχω ακουσει, ουτε με το Three Times Seven on a Pilgrimage. καλο ειναι να αναφερθουν, αλλα η μαχη βρισκεται εδω. εγω λοιπον τινω προς το Strange In Stereo, απ’ την αλλη οταν ακουω το Omnio αλλαζω δεκα εαυτους. το Heart of the Ages τωρα αποτελει την εναρξη της ατμοσφαιρας και της καταθλιψης και ειναι μεσα στα νορβηγικα κλασσικα αλμπουμς. περιμενω γνωμες.
H e a r t o f t h e a g e s
Επιτέλους να ένα thread και γι’αυτή την απίστευτη μπάντα…εγώ ψήφισα Omnio γιατί στο σύνολό του μου αρέσει καλύτερα από τα άλλα δύο χωρίς αυτό να μειώνει την αξία τους 
μακάρι να μην είχαν διαλυθεί…
Υπερμπάντα…ασύλλυπτη μουσική…τι να πώ, το ανατριχιαστικής έμπνευσης omnio? ή τη πύλη των παράλληλων μουσικών χωρόχρονων που λέγεται strange in stereo…οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να περιγράψουν αυτή τη μπάντα-βίωμα…Έπρεπε να βάλεις και το τελευταίο studio album (“Three times seven…”) γιατί και αυτό είχε απίστευτα κομμάτια και διασκευές (Karmakosmik, Epitaph, White rabbit) και δείχνει την έκταση των ικανοτήτων της μπάντας όπου φιλτράρει και οικιοποιείται όλες αυτές τις ετερόκλητες επιρροές…Ψηφίζω strange in stereo τελικά.
nice thread guys. Heart of ages για τις απιστευτα δυναμικες μελωδιες που σε ψαρωνουν αλλα και για το μοναδικο Mourning the death of Aase
Tην εποχή που κυκλοφόρησε το Omnio είχα πάθει μεγάλη πλάκα. Πρέπει να κάτσω να το ξανακούσω…
Πολύ μπροστά απο την εποχή τους…η αλλαγη του ηχου απο το heart of ages στο omnio εδειξε progressive χαρακτήρα και μια μπαντα που δεν διστασε να εξερευνησει νεα μονοπάτια και να δειξει τον δρομο σε αλλες μπαντες…Ηξερα ατομο που πηγε στο τελευταιο live τους σε ενα ξενοδοχειο στο Bergen (?) και μετα παραμιλούσε για μήνες…
omnio
απλα
ενας απο τους καλυτερους δισκους εβερ
δισκος εμπειρια
δεν ριχνω ψηφο ακομη…
αλλα το θεμα ειναι ενα μονο…
[SIZE=“3”]ρε ειναι θεοι μιλαμε…[/SIZE]
Omnio απλά ασύγκριτο, αλλά το Strange In Stereo είναι ένα άλμπουμ επίσης εκπληκτικό.
1Χ.
Αλλά από την άλλη είναι και το Three Times Seven On A Pilgrimage, που είναι τόσο τέλειο και γενικώς υποτιμημένο, αν και όχι με την έννοια του άλμπουμ σαν τα παραπάνω. Ίσως είναι και η μοναδική μπάντα που προσπάθησε να διασκευάσει King Crimson και τα κατάφερε!
Μάλλον Omnio!
:-s
Heart of the Ages για την απιστευτη ατμοσφαιρα του !
Ακόμη στοιχειώνει το “Heart of the Ages” τις νύχτες μας, ακόμη να το ξεπεράσουμε κ να πάμε παρακάτω…
Μια μπάντα όνειρο, μια μουσική ταξιδιάρικη που δεν αφήνει περιθώρια να προσπεράσεις.
τον ειχα παρει (τον δισκο) μαζι με το metal hammer και επαθα σοκ…
τοτε ακουγα απο maiden εως … maiden #-o
τρομερη δισκαρα
To Omnio είναι αλμπουμάρα ! Δεν είναι μόνο το καλύτερό τους για μένα, αλλά, είναι απο τα καλά μέταλ άλμπουμ που κυκλοφορούν εκεί έξω.
“Strange In Stereo”. Κυρίως γιατί ήταν το album στο οποίο έδειξαν ότι όταν όλοι άλλοι έμεναν στους Floyd του “Wall” και του “Dark Side Of The Moon”, αυτοί ακολουθούσαν το “Saucerful Of Secrets” και το “Atom Heart Mother”. Από τα πιο ουσιαστικά ψυχεδελικά album που βγήκαν από τον ευρύτερο metal χώρο. Όχι ότι τα προηγούμενα ήταν κατώτερα (η δυσκολία επιλογής ανάμεσα σε αυτό και το Omnio ήταν πάντα πονοκέφαλος). Σε κάθε πτυχή τους ήταν μια μπαντα που είχε σαφές όραμα και το ταλέντο να το πραγματοποιήσει. Και δεν μνημονεύονται και πολύ συχνά από αρκετούς φαν της εποχής εκείνης. Γεννησαν και αρκετά ενδιαφέροντα συγκροτήματα οπότε άφησαν και κληρονομιά πίσω τους.
strange in stereo…
Όχι οτι τα άλλα δεν είναι δισκάρες,αλλά στο συγκεκριμένο έχω μια αγάπη παραπάνω…
και μόλις συνειδητοποίησα πόσο καιρό έχω να το ακούσω…πάω να απολαύσω…
Tι πολ είναι αυτά, έλεος θρεντστάρτερ είσαι πολύ κακός άνθρωπας.
nai!
( message too short)
Heart of ages
δισκάρα δισκάρα δισκάρα!!!
Λοιπόν ξεκινάω αναφέροντας ότι μου αρέσουν όλα. Εάν τους έχεις ακούσει προσεκτικά, με το χώρο και με το χρόνο που αρμόζει, δε γίνεται να μη σου αρέσουν όλα. Τώρα, για να βρεις το καλύτερο είναι άλλη υπόθεση. Καταρχήν, πρέπει να καταλάβεις γιατί μνημονεύεται το καθένα. Το Heart of the ages, κατά γενική ομολογία εισήγαγε τις τρομερές ατμόσφαιρες με τα keyboards και τα φωνητικά. Το Omnio έχει αυτές τις υπέροχες κιθάρες που σε στοιχειώνουν. Το Strange In stereo έχει αυτό το doom στοιχείο που μπορεί να σε στείλει τελείως. Τέλοσπάντων, ακούστε τα όλα και βρείτε κυριαρχεί περισσότερο επάνω σας.
Όσο για μένα, το ρίχνω στο Heart of the ages, γιατί είναι από τα άλμπουμ στα οποία πέφτει ψυχαναγκασμός για να τα ακούσεις, αλλά όταν μπεις στο πνεύμα τους παραδίνεσαι και τα λατρεύεις. Έχει μέσα και αυτό το Yearning the seeds of a new dimension. Τρέλα σκέτη. Ενώ ας πούμε το Όμνιο σε κερδίζει με τη μία και διαπαντός.
To μόνο που μένει από αυτό το βήμα είναι να δωθούν εύσημα στο Γ. Φλωράκη, που μέσα από το SubTerra και τη ραδιοφωνική εκπομπή που είχε τότε είχε επιμείνει τρομερά στους In the woods.