Indie κυκλοφορίες

Στο μπολνταρισμενο υπαρχει σαφες προβλημα !!

Και δν ειναι μονο οτι δεν βγαινουν καλα κιθαριστικα αλμπουμς.εχουμε επιπροσθετως καποια γκρουπς (οπως πχ οι στροουκς) που ξερουν να φτιαχνουν κομματια στα οποια Α` ρολο παιζει το ριφ της κιθαρας,αλλα για καποιο λογο (ποιον αραγε :roll:) ,αποφασισαν να κατευθυνθουν σε πιο ποπ και σοφτ γενικοτερα ηχους.

Οκ υπαρχουν φανς του ιντιε που τους αρεσε αυτο (βλ χορρορ ας πουμε :p).Εγω μπορω να πω οτι με ανησυχει,αν οχι ξενερωνει…

Και οσο σκεφτομαι οτι η τελευταια δηλωση των Μονκις για το επερχομενο αλμπουμ ηταν πως "το νεο αλμουμ θα ειναι πιο [B]poppy και αμεσο ![/B],με ζωνουν τα φιδια…

εντιτ . Οι στροουκς δν ειναι βρετανοι αλλα νταξ καταλαβατε τι εννοω !

ντάξει, μ’αρέσει αυτή η πρόσμιξη κιθαριστικών ήχων με synths, εφόσον όμως γίνεται καλά. και στο νησί αυτό δε γίνεται και τόσο επιτυχημένα είναι η αλήθεια…

πάντως σχετικά με το νέο arctic monkeys, θέλω να πιστεύω πως ο χαρακτηρισμός poppy αναφέρεται στις δομές, και όχι στο περιεχόμενο. πάρε για παράδειγμα το “brick by brick”. είναι πολύ πιο άμεσο και in your face από προηγούμενες δουλειές τους. και μιας και θα υπάρχει και συμμετοχή από homme, δε νομίζω να μαλακώσουν τον ήχο τους. τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω. θα δείξει…

α, και οι strokes είναι από τη Νέα Υόρκη. :stuck_out_tongue:

edit: θα κάνουμε πω καταλάβαμε! :stuck_out_tongue:
αν και εδώ που τα λέμε, το φετινό τους άλμπουμ έχει αρκετή βρετανίλα, οπότε μέσα είσαι.

Δεν διακρινω να διαφωνουμε καπου με βαση αυτα που εχω γραψει:p, απλως τα εκφραζω με καποια μετριοπαθεια ισως. Κραταω επιφυλαξεις για το μελλον τους, γιατι αυτο μας εχει διδαξει η βρετανικη σκηνη.

Κατα τ’αλλα το ακουω το δισκακι αρκετα

εκανα εντιτ πριν μου την πεις ! :smiley: . Αν και αυτοι και οι ΚΟL στην καρδια μας ειναι Αγγλαρες !

ασχετο.ακουσε κανεις το νεο Pains of being pure at heart ?Γτ ειδα κατι reviews - υμνους …Αλλα που να προλαβεις να τα ακουσεις ολα γαμω !

τώρα που το λες, δεν έχεις και άδικο. :stuck_out_tongue:
βασικά το μόνο πρόβλημα είναι ο βρετανικός μουσικός τύπος. σε αυτόν οφείλεται η κατάρα του τρίτου δίσκου. από το κυνήγι των νέων radiohead, τώρα φτάσαμε στο κυνήγι των νέων white lies. τους πέρνουν τα μυαλά. ας ελπίσουμε ότι δε θα συμβεί το ίδιο με τους vaccines, γιατί οι τύποι το έχουν…

οι strokes είναι η μεγαλύτερη επιρροή της βρετανικής σκηνής των 00’s. και μουσικά, και στυλιστικά. σε αυτό δεν έχεις άδικο…

τώρα, το νέο pains μου άρεσε όσο και το πρώτο τους. πολύ καλή μπάντα γενικά. εξελίσσεται όμορφα. για να μην επαναλαμβάνομαι (και επειδή βαριέμαι ;p), είχα γράψει μια κριτική για ευαίσθητα indie αγόρια. ακριβώς όπως και ο δίσκος δηλαδή. :stuck_out_tongue:

http://toapolitoastikosoundtrack.blogspot.com/2011/03/pleasures-of-being-pure-at-heart.html

η αλήθεια είναι ότι εντάσσεται σε αυτήν τη φάση πρόσμιξης κιθάρας και synths που σε ξινίζει λίγο, αλλά τεσπα, άκουσέ το. είναι από τους πολύ καλούς δίσκους της μόδας.

Δν ειπα πως δν μου αρεσουν καθουλου ,αλλωστε ο καλυτερος ιντιε δισκος της χρονιας για μενα μεχρις στιγμης, ειναι μαλλον το ritual (white lies) :!: Και κομματι σαν τον [B]bigger than us [/B] δν προκειται να βγαλει κανεις φετος νο ματερ γουατ (δν υπολογιζω το λοτους φλαουερ,ειναι εκτος συναγωνισμου) !

Σιγουρα ομως προτιμαμε κιθαρες πρωτα.Οι Pains ειναι και αυτοι αγαπημενοι και θα αντιμετωπιστουν επισης με επιεικια ,αν εχουν κανει μαλακιτσες. :stuck_out_tongue:

εχμ… ναι… ας πούμε ότι οι white lies δε με τρελαίνουν και τόσο… :stuck_out_tongue:

αν πάντως σου άρεσε το πρώτο pains, λογικά θα σου αρέσει και αυτό.

και για το τέλος, να πω ότι δίσκος της χρονιάς για μένα είναι το “past life martyred saints” της EMA. και δεν πρόκειται να αλλάξω με την καμία άποψη επ’αυτού.

για vaccines μπορώ να πω ότι έχω ακούσει και 15 φορές σήμερα το “post break up sex”.Οι τύποι προφανώς είναι πολύ εθιστικοί:p

Τι μου θυμίζει η φωνή του???:smiley:

Στο θέμα των white lies spawn αρχίζω λέγοντας πως το bigger than us δεν είναι καν το καλύτερο τραγούδι του δίσκου(2 χεράκια για strangers) και ,ω ναι, ελπίζω να βγουν πολύ καλύτερα από αυτό φέτος:p

The pains of being pure at heart αποτέλεσε ιδιαίτερα ευχάριστο άκουσμα αλλά δεν σκάλωσα μαζί του.Ισως το άκουσα πολύ επιφανειακά εν μέσω εξεταστικής8)

ΥΓ.μέχρι ν ατελειώσει το ποστ πάτησα και την 16 στο youtube:p

Hμουν σιγουρος πως θα προκαλουσα “μουρμουρες” για τους WL :stuck_out_tongue: !Οποτε ηταν και λιγο επιτεδευμενα αυτα που ειπα,γτ γουσταρω τρελα τη μπαντα (ειδικα απο τοτε που τους ειδα live) και επειδη θεωρω πως τα τρια πρωτα του δισκου ειναι massive hits,που μονο αν “το χεις” τα γραφεις !Κατα τα αλλα ΝΑΙ συμφωνω πως πρεπει να βγουν καλυτερα πραγματα φετος και …“ωπ για στασου” εχουμε υποψηφιο για δισκο της χρονιας ! >>

[SPOILER] .

Δισκαρα σχεδον απο το πουθενα !Αλλα θα αποθεωσω στο αντιστοιχο θρεντ λιαν συντομως ! 8)[/SPOILER]

ολόκληρο το live εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=BgoooO-3MPQ

μπορεί να διαρκεί σχεδόν 4 ώρες, αλλά ειδικά οι θαμώνες του thread αξίζει να το παρακολουθήσουν ολόκληρο. epic…

Λοιπον αν και γινεται χαμος απο νεες κυκλοφοριες αυτον τον καιρο στα του ιντι,οποιος θελει και προλαβαινει τσεκαρει τουτο δω >>

[B]LIFEGUARDS - Waving at the astronauts[/B]

Indie/alternative rock duo απο το Οhio της Αμερικης και αυτος ειναι ο δευτερος τους δισκος .Ουσιαστικα προκειται για προτζεκτ δυο μελων των [B]Guided by the voices ![/B]

Ωραιο δισκακι ,ταξιδιαρικο,εχει στοιχεια country(johnny cash και ετσι) εχει πολλους ροκ ν ρολ ηxους ,εχει ιντι αισθητικη και γενικα ειναι ποικιλομορφο με ωραια τραγουδια στο συνολο του.

αν και το καλυτερο κομματι του δισκου ειναι το you are gonna need a mountain, που δν το βρηκα στο γιουτιουμπι , παρτε εδω δυο δειγματα για να γουσταρετε . >> http://www.youtube.com/watch?v=yj3p-YM0x04

>> http://www.youtube.com/watch?v=YN-g8pZp5N0

*Κατα τα αλλα,ακουσα το νεο φλιτ φοξις,το οποιο μου φανηκε σαν ενα κλασσικο [B]αδιαφορο φολκ[/B] αλμπουμ,απο τα πολλα που την παταω και τσεκαρω κατα καιρους. [-X .Καλη εντυπωση μου κανε Το vaccines , αλλα δυο φορες το χω ακουσει ολες κι ολες.οποτε ειδωμεν.

*Κοιταζοντας παντως τις επικειμενες κυκλοφοριες,το Μαιο αναμενεται πολεμος ,δεν θα ξερουμε κατα που να κανουμε . :!:

Μιας και σήμερα κυκλοφορούν δύο από τις πιο αναμενόμενους δίσκους της χρονιάς για τον μουσικό χώρο που καλύπτει αυτό το thread, νομίζω τους αξίζει μία αναφορά τουλάχιστον. Από τη μια λοιπόν έχουμε το Nine Types Of Light των κορυφαίων Tv On The Radio. Οι νεοϋορκέζοι διυλίζουν με σχολαστικό τρόπο αυτή την φορά μέσα από το μουσικό τους φίλτρο τα ίχνη της soul μουσικής παράδοσης που εντοπίζονται στο Dear Science και παρουσιάζουν έναν δίσκο με επίκαιρη επιφάνεια, αλλά με μεταχειρισμένο περιεχόμενο. Ό,τι ακούγεται δηλαδή στο Nine Type Of Lights είναι δευτερογενές και σεσημασμένο μουσικά, αλλά ταυτόχρονα υπολογισμένο και εκτελεσμένο αριστοτεχνικά από αδιαμφισβήτητους γνώστες της μουσικής αυτής φόρμας. Και είναι αυτή η τέλεια, ολοστρόγγυλη προσέγγιση του Nine Type Of Lights στην οποία εντοπίζεται η μοναδική μου ένσταση. Απουσιάζουν με άλλα λόγια - τόσο σε ηχητικό, όσο και σε μουσικό επίπεδο - οι εξάρσεις και οι κορυφώσεις που χαρακτήριζαν τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους με αποτέλεσμα το Nine Type Of Lights να είναι ένα άκρως συμπαθητικός, αλλά όχι και ενθουσιαστικός δίσκος.

Από την άλλη, κυκλοφορεί επιτέλους σήμερα και το πολυθρύλητο Tomboy του Panda Bear. Από τους ελάχιστους σύγχρονους καλλιτέχνες που ο χαρακτηρισμός ιδιοφυής δεν αποδίδεται καταχρηστικά, ο τύπος αυτός κάνει τους μουσικοκριτικούς να πονοκεφαλιάζουν προκειμένου να περιγράψουν τη μουσική του, μιάς και έχει διαμορφώσει την τελευταία δεκαετία ένα εντελώς ιδιαίτερο και αυτοαναφορικό μουσικό ιδίωμα. Η αναφορά στην πρόσληψη της ποπ αισθητικής των Beach Boys και της επένδυσής της με ένα πολυσύνθετο ηχητικό πλέγμα είναι πλέον τετριμμένη, προσδιορίζει ωστόσο ακόμη την μουσική στάση του Lennox. Το ξεχωριστό όμως με το Tomboy είναι πως πιο συνειδητά από κάθε άλλο δίσκο -είτε προσωπικό, είτε με τους Animal Collective- ο Panda Bear επιχειρεί να ξεφύγει από το πλαίσιο που ο ίδιος δημιούργησε. Αυτό δεν σημαίνει πως απουσιάζουν εξολοκλήρου οι γνώριμες συνθετικές του καταβολές (βλ. Surfer Hymns, Last Night At The Jetty ή και το εναρκτήριο You Can Count On Me), σημαίνει όμως πως στο Tomboy υπάρχει χώρος για μουσικές στιγμές που δεν μας είχε συνηθίσει ο Panda Bear. Στγμές προσπελάσιμες,αν και λαβυρινθώδεις (Afterburner), στιγμές προσιτές, αν και ανοίκειες (Tomboy), στιγμές εξαιρετικές δίχως καμία εσωτερική αντίφαση (Benfica). Και είναι αυτά τα απρόβλεπτα για την μουσική ειδολογία του Panda Bear ξεσπάσματα που με κάνουν να απολαμβάνω το Tomboy περισσότερο και από το Person Pitch ακόμη - για το επιτηδευμένο Merriweather Post Pavilion ούτε λόγος -.

Νικητής στα σημεία συνεπώς κρίνεται από μένα το Tomboy, αμφότεροι οι δίσκοι ωστόσο έχουν εξασφαλισμένη μία θέση στα καλύτερα της χρονιάς.

το afterburner είναι κάτι σαν το odessa του 2011. επικό κομμάτι. πραγαμτικά, αδυνατώ να ξεκολλήσω από το tomboy. είναι άνετα καλύτερο από το merriweather post pavilion, και αυτό το 8.5 του p4k μου φαίνεται λίγο. με κάθε ακρόαση μ’αρέσει ακόμα περισσότερο. ομολογώ ότι δεν μου είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο με τη συνομοταξία των animal collective…

το νέο tv on the radio δεν έχω καταφέρει να το ακούσω ακόμα.

Λοιπον ακουσα το [B]Pains of being pure at heart[/B] το οποιο ειναι οκ κλασσικο ωραιο pains,σε φαση το βαζεις να παιζει να ευχαριστιουνται τα αυτια.ξεχωριζει το my terrible friend και απ οτι ειδα εχουν βγαλει και ενα (γελοιο) κλιπ για το heart in your heartbreak.

Παμε στο [B]the vaccines[/B] το οποιο ειναι καλο, αλλα μου φαινεται πως το γκρουπ ειχε το ποτενσιαλ που λενε και στο χωριο μου,να βγαλει κατι πολυ ποιοτικοτερο.Εχουν στυλακι,ιματζ +την ωραια φωνη του τραγουδιστη(δν ξερω ονομα ) και αν ειχαν καλυτερα τραγουδια,θα ειχε νοημα ολος ο ντορος που εγινε γυρω απ το ονομα τους.Αυτη τη στιγμη επ ουδενι δν δικαιολογειται να χαρακτηριζονται (οπως καπου διαβασα) ιντι εκπληξη αντιστοιχη των Foals περσυ.Πολυ ωραια τα lack of understanding και blow it up και γενικα ωραιο δισκακι.

Kαι τελος παμε στο καινουργιο [B]raveonettes[/B] για το οποιο δν μπορω να καταλαβω γτ σχεδον σε οποια κριτικη διαβασα εφαγε ΤΟ θαψιμο του αιωνα…Οκ δν ειναι και ο δισκος της χρονιας, αλλα στεκεται Μια Χαρα.Πολυ καλη εντυπωση μου κανε η ατμοσφαιρα και η κλασσικη underground αυρα που βγαζουν ουτως η αλλως οι δισκοι τους.Ωραιες μελωδιες,αρκετα καλα κομματια γενικα.Βεβαια ΚΑΙ αυτοι μαλακωσαν πολυ τον ηχο τους σε σχεση με το παρελθον,αλλα εμενα μου φανηκε πως το καναν σωστα.Recharge and revolt,evil seeds και το γαματο αλα 80`s aparittion, τοπ στιγμες για μενα του δισκου.

συμφωνώ σε όλα για pains of being pure at heart, συμφωνώ σε όλα για raveonettes, διαφωνώ όμως για vaccines. 8)
βασικά δε βρίσκω κανένα κομμάτι που να υστερεί. έχει μεγάλη ψυχαγωγική αξία, υπό την έννοια ότι είναι από τους δίσκους που το τραβάνε το repeat. yuck δεν είναι βέβαια, αλλά και πάλι… :stuck_out_tongue:

κατά τα άλλα, μου άρεσε αρκετά το νέο των acid house kings. για τους φίλους των belle & sebastian και όχι μόνο.

ήταν τόσο καλό το yuck?
Δεν το έχω ακούσει

σε φορμα οι kaizers orchestra με το violeta violeta vol 1 σταθερα στη κορυφη στο ειδος τουσ

σου αρέσουν οι dinosaur jr? αν ναι, μην το προσπεράσεις.

νομίζω πως αυτό θα ταίριαζε περισσότερο στο alternative thread. ας κάνουμε μια κατανομή στα δύο threads, γιατί το άλλο έχει ψιλοβαλτώσει. :stuck_out_tongue:

[B]GLASVEGAS - euphoric heartbreak[/B]

Καταρχας απορω γτ δν το χει αναφερει κανεις ακομα…[B][SIZE=“3”]ΔΙΣΚΑΡΑ ![/SIZE][/B]Απλα και ομορφα πραματα.Κανονικα θα επρεπε να εχει δικο του θρεντ αλλα ας οψεται που μαλλον θα μιλαμε παλι μονοι μας εγω με τον Χορρορ . :lol:

Λοιπον,δευτερος δισκος για τους Σκοτσεζους Ιντι ροκερς,οι οποιοι κληθηκαν να περασουν το κλασσικο τεστ του δευτερου αλμπουμ μετα απο ενα υπερεπιτυχημενο ντεμπουτο και τα καταφεραν αψογα !

Ο δισκος ξεκιναει με μια παραξενη sci-fi εισαγωγη και αμεσως καταλαβαινεις οτι τουλαχιστον δν προκειται να ακουσεις εναν απλο τυπικο ιντι δισκο.

Καπακια μπαινει το the “world is yours” και εκει ειπα “ωπα εδω ειμαστε”.Οταν δε ,ακουσα και το “shine like stars” σιγουρευτηκα πως η παρεα του James Allan εχει κανει πολυ καλη δουλεια ΚΑΙ φετος.

Ολος ο δισκος μοιαζει σαν ενα παζλ,καθως το ενα κομματι δεν διαδεχεται απλα το αλλο, αλλα το συμπληρωνει.Τα κομματια ειναι χτισμενα πανω στα synths κυριως ,με τα dreampop στοιχεια να επικρατουν στα περισσοτερα σημεια.Οι κιθαρες συνεργαζονται αψογα και δινουν το ροκ φιλινγκ ,ενω μεγαλη εντυπωση μου κανε το ποσο μπροστα βγαινει ο ηχος του μπασου(σε σημεια) και οι ομορφες γραμμες του !

Το τελευταιο κομματι του δισκου ειναι το change ,στο οποιο συμμετεχει στα φωνητικα η μητερα του Αλαν [B]!!![/B].Πολυ ιδιαιτερο τραγουδι,απο αυτα που πολλοι θα το πουν συγκλονιστικο και καποιοι ισως απλα κλαψομουνικο…

Κομματαρες τα “world is yours”,“shine like stars”,“euphoria,take my hand”,“dream dream dreaming” και το υπεροχο προτελευταιο “lots sometimes”.Γενικα μιλαμε για ενα πολυ δεμενο δισκο και αυτο ειναι μαλλον το μυστικο του.

δειγματα >> http://www.youtube.com/watch?v=_DcEcA37eoE

>> http://www.youtube.com/watch?v=VwRwQ-B9V5I

Προσωπικα μου αρεσε παρα πολυ και αυτη τη στιγμη κονταροχτυπιεται με το blood pressures για το ποιο ειναι καλυτερο.Αν αντεξει στο λιωσιμο και δν το βαρεθω θα το ξεπερασει. 8)

σίγουρα, αν εννοείς ότι εγώ θα κράζω. :stuck_out_tongue:
δεν ξέρω, δε μ’αρέσουν οι glasvegas. είναι αυτό το nme-ικό indie rock που μου κάθεται κάπως. το νέο τους άλμπουμ έχει βέβαια κάποιες καλές στιγμές, αλλά και πάλι δε βρίσκω κάτι το περιπετειώδες…

παρόλα αυτά, θα προτείνω τον τέταρτο δίσκο των αμερικανών BOAT:

[B]BOAT[/B] - Dress Like Your Idols

απλά και λιτά, τίμιο ανοιξιάτικο indie rock με late 90’s αναφορές, που δεν πρόκειται να αλλάξει το ρου της ιστορίας του είδους, αλλά ακούγεται ευχάριστα. αξίζει να το τσεκάρετε

[U]Landlocked[/U]