Indie κυκλοφορίες

αυτο που ακουω τωρα kaiser chiefs , future is medieval τι ειναι καινουργιο ?

πολυ καλο παντωσ καλυτερο απο οτι θα περιμενα με μερικες κομματαρες που αναμενεται να ακουγονται για πολυ καιρο

20 κομματια με ποικιλια ηχων … μπραβο στα παλικαρια παρ’οτι ποτε φανατικος τους

^^

Nαι καινουργιο ειναι και εσκασε απο το πουθενα!Εγω το χω παρατησει τις τελευταιες μερες αλλα 3-4 φορες που το ακουσα βρηκα αρκετα καλα κομματια οντως.Σιγουρα παντως δν ειναι τοσο κακο οσο λενε οι πρωτες εντυπωσεις.

Ααα,μπαινεις και τα λες και εδω >> http://www.rocking.gr/modules/forum/showthread.php?p=1162430#post1162430

Ακούστε το ρε

πριν 3 χρονια ειχα γνωρισει τους bodies of water με το a certain feeling και το ειχα για κορυφαιο της χρονιας 2008 ειχα παθει πλακα

φανταστειτε τι εχω παθει τωρα με το νεο τους twist again που το θεωρω 2 κλασεις ανωτερο…

το τελευταιο των dears , degeneration street πρεπει να ειναι και το καλυτερο τους

αντιθετα η προσπαθεια των sons and daughters με το mirror mirror σε πιο σκοτεινους ηχους μαλλον απετυχε παρ’ολα αυτα την εγραψαν τη τραγουδαρα rose red

Nico Vega [2009]




Έστω εδώ επειδή χορεύουμε με Gravity αν και κανονικά έμπαινε στο αλτερνατιβ.

Επίσης σε πιο ινδι πράμματα, αναμένουμε καινούριο Blitzen Trapper, American Goldwing λέει.

Στις 11 Ιουλίου κυκλοφορεί ο τρίτος δίσκος των Horrors με τίτλο “Skying”, και αν κρίνω από το [U]Still Life[/U], θα μιλάμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.

Το περιμένουμε να διαρρεύσει αυτές τις μέρες.

για να δουμε γιατι για εμενα το strange house με το primary colours ηταν η μερα με τη νυχτα (ξερω ξερω … οι καλυτερες κριτικες ηταν για το primary…)

Οι [B]The Horrors[/B] παντως πριν δυο χρονια προοριζονταν για το next big thing της Βρετανικης indie σκηνης (ναι οκ το χουμε ακουσει παμπολλες φορες αυτο =Ρ).Στο Reading παιζανε νωρις το απογευμα στη δευτερη (ΝΜΕ) σκηνη και ειχαν μαζεψει -εντυπωσιακα- παρα πολυ και ενθουσιωδη κοσμο για τα δεδομενα τους.

Τους ειχα τσεκαρει τοτε εν αναμονη του live, αλλα δν με ειχαν κερδισει να πω την αληθεια.Τωρα ακουσα το still life και εντυπωσιαστικα .!Ευκαιρια να τους ξανατσεκαρω.

Κατα τα αλλα και με την ευκαιρια να πω για καποια δισκια που εχω ακουσει ολον αυτον τον καιρο.

  • Καταρχας ο Ριπ εχει δικαιο,[B]πρεπει [/B] να ακουσετε το καινουργιο [B]Pygmy Lush[/B],εκπληκτικος δισκος και ισως ο καλυτερος indie της χρονιας για μενα προς το παρον,μετα απο το απειρο λιωσιμο που του χω ριξει.

  • Ακουσα τον δισκο του[B] Miles Kane[/B] (colour of the trap),o oποιος εχει το σουπερ χιτ [B]come closer[/B] και δυο-τρια καλα κομματια ακομα.Ψιλομετριος.Για οποιον του διαφευγει ο Miles Kane εχει φτιαξει μαζι με τον Αlex Turner των Arctic Monkeys τους [B]The Last Shadow Puppets[/B].Ο δισκος του μοιαζει πολυ με αυτον των τελευταιων αλλωστε.

  • Επισης το καινουργιο των [B]Τhe antlers[/B] ειναι αξιολογο αλμπουμ.Δν ειναι βεβαια καθολου των γουστων μου και το παρατησα νωρις.Πολυ καλος δισκος ειναι αυτος των [B]Manchester Orchestra[/B] (simple math) που γενικα ειναι καλη και σταθερη μπαντα.Μετριο ως συμπαθητικο το τελευταιο των [B]Death Cab For Cutie[/B] (codes and keys) με το σινγκλ [B]you are a tourist[/B] να ξεχωριζει απο τα υπολοιπα.

Αυτα.

Το “The Rip Tide” των Beirut δε φαίνεται να συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία του συγκροτήματος και να εκπληρώνει τις προσδοκίες, με το καλύτερο κομμάτι του δίσκου να είναι το East Harlem, το οποίο το έχουμε ακούσει ήδη εδώ και ένα μήνα.

Από την άλλη, το “Skying” των Horrors φαίνεται να είναι ορόσημο για το 2011, και για την πορεία του βρετανικού ήχου στα 10’s εν γένει.

[SPOILER]Περισσότερα πατώντας πάνω στην υπογραφή μου.[/SPOILER]

Μπα, ποιος ο λόγος να το ακούσουν, δεν τους προωθούν τα site, δεν είναι best new music και δεν φοράνε παράξενα ρούχα, απλά παίζουν μουσική μέσα από την καρδιά τους αδιαφορώντας για την εμφάνιση και το στυλ.

Ανέβασα το january song στο youtube http://youtu.be/QfSjiIGZn6s

το εν λόγω αλμπουμάκι(old friends) το είχα ακούσει πριν κάτι βδομάδες. Πραγματικά όμορφο άλμπουμ με δυνατά κομμάτια αλλα και μέτριες στιγμές(όπως το ομότιτλο).για μένα το αγαπημένο του δίσκου είναι το in a well.Δεν με ενθουσίασε όμως πολύ.Αλλα πάντως είναι καλός δίσκος

Πλειάδα κυκλοφοριών από την indie σκηνή τον τελευταίο χρόνο που απαιτούν όμως αρκετό χρόνο και πολλαπλές ακροάσεις για να αφομοιωθούν. Για αυτό τον λόγο δεν μπορώ να αποτιμήσω με σαφήνεια τον νεοφερμένο δίσκο των The Horrors. Παρ’ όλα αυτά με βάση τις πρώτες ακροάσεις μου ακούγεται αρκετά άνισος. Δυνατές, μεστές οι συνθέσεις που συναποτελούν το επίκεντρο του δίσκου (σχηματικά το τρίτο μέχρι το έκτο κομμάτι, τα οποία εξάλλου είναι και τα πιο κιθαριστικά), αδύναμες και ‘‘ασαφείς’’ αυτές που το πλαισιώνουν (από την άλλη βέβαια αυτή η ‘‘ασάφεια’’ να έχει να κάνει με αυτή καθ’ εαυτή την τεχνοτροπία των κομματιών που βασίζεται κατά κύριο λόγο στα ατμοσφαιρικά synths). Σε κάθε περίπτωση πάντως πρόκειται για αξιόλογο δίσκο.

Ο δίσκος όμως στον οποίο ήθελα να αναφερθώ εδώ και αρκετό καιρό δεν έιναι άλλος από τον ομώνυμο, δεύτερο δίσκο των Bon Iver. Αρχικά, αφορμή για τον σχολιασμό μου στάθηκε η αίολη και διθυραμβική κριτική που επεφύλαξε στον δίσκο το Pitchfork, είναι ωστόσο ο καινούργιος δίσκος της Gillian Welch αυτός που μου ‘‘επιβάλλει’’ την κριτική του Bon Iver. Είναι εξαρχής προφανές πως δεν είναι εύκολη υπόθεση η διαδοχή ενός τόσο ανέλπιστου, αυτοφυούς και εν τέλει εξαιρετικού δίσκου όπως ήταν το ‘‘For Emma, Forever Ago’’. Και η δυσκολία στην προκειμένη υπόθεση εντείνεται πιστεύω εξαιτίας της ειδολογίας του πρώτου δίσκου, ο οποίος στηριζόταν αποκλειστικά στην δύναμη της φωνής, της κιθάρας και της στιχουργικής εικονοποιίας. Με δεδομένη συνεπώς την αδυναμία για εμβάθυνση σε μία τόσο ‘‘μικροσκοπική’’ συνθετική τεχνοτροπία, ο Vernon επιλέγει να διευρύνει το ηχητικό του φάσμα, να πολλαπλασιάσει τις ρυθμικές τροπές και να διαθλά τις ευθείες στιχουργικές αναφορές. Και είναι αυτός ο ανερμάτιστος και ελλειπτικός λόγος του ‘‘Bon Iver’’ μαζί με την ατμοσφαρική και αφαιρετική του μουσική επένδυση που δημιουργεί την αίσθηση του ανοίκειου και εξωτικού που εκθειάζεται συλλήβδην από τον διεθνή μουσικό τύπο. Αυτή όμως η συσχέτιση του ‘‘Bon Ιver’’ με την ιδεολογία του ‘‘For Emma, Forever Ago’’ περιορίζεται αποκλειστικά στην ηχητική επιφάνεια, μιάς και η μουσική ουσία έχει υποστεί ανεπανόρθωτο πλήγμα. Με άλλα λόγια, αυτό που απουσιάζει παντελώς από το ‘‘Bon Iver’’ είναι τα τραγούδια. Την θέση τους καταλαμβάνουν απόπειρες δημιουργίας ενός ηχητικού ‘‘κολλάζ’’ με μία αδιάκριτη συρραφή μουσικών και στιχουργικών αποσπασμάτων. Και για μένα αυτό το συνονθύλευμα του ‘‘Bon Iver’’ δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το μουσικό ολοκλήρωμα του ‘‘For Emma, Forever Ago’’. Μπορεί να είναι αποδεκτό ως καλλιτεχνικό εγχείρημα, αλλά είναι εντελώς απαράδεκτο ως ακρόαμα. Στο τέλος του έτους θα φιγουράρει με σιγουριά κάτω από το The King Of Limbs στη λίστα με τις απογοητεύσεις της χρονιάς (τουλαχιστον η εμπορική επιτυχία που γνωρίζει θα δώσει τη δυνατότητα στους καινούργιους του ακροατές να γνωρίσουν το μεγαλούργημα του πρώτου τους δίσκου).

Τον ακριβώς αντίθετο μουσικό δρόμο από αυτόν των Bon Iver ακολουθεί στον πέμπτο της δίσκο η Gillian Welch. Αφήνοντας κατά μέρος τον πιο εξωστρεφή και δυναμικό χαρακτήρα του προ οχταετίας ‘‘Soul Journey’’, η Welch επιστρέφει στον ακραιφνή πηρύνα του μουσικού της είδους, που συγκροτείται αποκλειστικά από την ερμηνευτική ικανότητα, τους ακουστικούς τόνους και την στιχουργική εικονοπλασία. Και η επιστροφή της αυτή είναι καθόλα θριαμβευτική. Είναι τέτοια η εσωτερική ένταση που αναδύεται από τα τραγούδια του ‘‘The Harrow & The Harvest’’, που καθιστά τους σύστοιχους ως προς αυτό φετινούς δίσκους των Fleet Foxes και Bon Iver εντελώς αχρείαστους και περιττούς. Ενδεχομένως το συμπέρασμα που προκύπτει από τα παραπάνω είναι πως οι Bon Iver και οι Fleet Foxes ίσως μεγαλουργήσουν εκ νέου, αν επιλέξουν να επανέλθουν στην γνώριμη τεχνοτροπία τους. Δεν είμαι όμως και τόσο σίγουρος μιας και αμφιβάλλω αν διαθέτουν την μουσική παιδεία και αυτοσυνειδησία της Gillian Welch. Και για να διευρύνω κάπως αυτή μου την θεώρηση, έχω την εντύπωση πως δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το πρώτο εξάμηνο του 2011 χαρακτηρίζεται από τα μαθήματα σύνθεσης, τεχνοτροπίας και ερμηνείας που παραδίδουν με τους δίσκους τους η Kate Bush, η Pj Harvey και η Gillian Welch. Μπορεί το αυθεντικό ταλέντο να εντυπωσιάζει άμα τη εμφανίσει του, το γνήσιο όμως ταλέντο είναι αυτό που τελικά επαληθεύεται σε επανειλημμένες απόπειρες.

Για το δίσκο των Horrors διαφωνώ. Δε μ’αρέσει να ενθουσιάζομαι νωρίς με ένα δίσκο, και συνήθως δε μου συμβαίνει, αλλά αυτό το άλμπουμ το λάτρεψα από την πρώτη ακρόαση. Είναι βέβαια και πολύ κοντά στα μουσικά μου γούστα, αλλά νομίζω ότι διαθέτουν τη στόφα μεγάλης μπάντας. Τα έχω γράψει και στο blog που μπορεί να τα διαβάσει κανείς πατώντας πάνω στην υπογραφή μου, οπότε δεν έχει νόημα να ξαναλέω τα ίδια πράγματα.

Το δίσκο της Gillian Welch δεν τον έχω ακούσει, συνεπώς θα περιοριστώ σε αυτόν του Bon Iver. Το “For Emma, Forever Ago” είναι σίγουρα από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων ετών, και σε αυτό δε νομίζω να διαφωνεί κανείς από όσους παρακολουθούν το thread. Θα το θέσω ως εξής: αυτή η ιδέα ενός ρομαντικού τύπου που τον χωρίζει το κορίτσι του, και γι’αυτό πηγαίνει στο δάσος όπου και γράφει μουσική για αυτό καθαυτό το σκηνικό του χωρισμού, καθώς και για όλες τις στιγμές που πέρασαν μαζί, δημιουργεί την εικόνα μιας εμμονής, μιας ψύχωσης. Δημιουργεί τέλος πάντων έναν παράγοντα ικανό να παρακινήσει και τον ίδιο τον Vernon να υπερβεί τον εαυτό του, αλλά και τους ακροατές ώστε να ταυτιστούν μαζί του. Στη συνέχεια αυτός ο ρομαντικός τύπος συνηθίζει στο δάσος, του αρέσει εκεί, ξεπρνά το χωρισμό και την κοπέλα, και αποφασίζει να μείνει μόνιμα εκεί και να γράφει μουσική επηρεασμένος από τα αιθέρια τοπία, μην έχοντας κανένα απολύτως κίνητρο. Μόνο τη μουσική αυτή καθαυτή. Εκεί έγκειται για μένα το πρόβλημα του ομότιτλου δίσκου του Bon Iver. Δε διακρίνω αυτή τη φωτιά που σιγοκαίει στο “For Emma…”. Μουσικά, δεν είναι ένας κακός δίσκος. Και περιέχει πολύ καλές στιγμές (το ‘Perth’ λόγου χάρη το θεωρώ από τα καλύτερα εναρκτήρια κομμάτια της χρονιάς), αλλά δε γίνεται να ταυτιστείς μαζί του. Όχι ακριβώς απογοήτευση, αλλά δε φαίνεται να περνάει τις απανωτές ακροάσεις. Στο τέλος δε θα είναι σίγουρα στην εικοσάδα μου. Και εννοείται ότι το 9.5 του Pitchfork είναι ό,τι πιο αλλοπρόσαλλο έχω δει στο εν λόγω site εδώ και πολύ καιρό.

Νομίζω πως αυτή σου η φράση συνοψίζει και την ουσία κάθε κριτικής που κάνουμε. Τα ακούσματα και οι προτιμήσεις που έχουμε είναι αυτές που καθορίζουν εν πολλοίς τις απόψεις μας. Και επειδή η ‘‘γενεαλογία’’ του δίσκου των The Horrors δεν ανήκει στα ‘‘κοντινά’’ μου ακούσματά (βλ. Echo & the Bunnymen, Ride, My Bloody Valentine και τα συναφή), για αυτό είμαι κάπως επιφυλακτικός.

Υγ. Επειδή διάβασα και την νέα σου λίστα για τα καλύτερα της χρονιάς, νομίζω πως συμφωνούμε ότι ο δίσκος των Shabazz Palaces είναι από τους πιο ρηξικέλευθους και καινοτόμους και κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια.

Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό. Με όλες αυτές τις μπάντες που αναφέρεις μεγάλωσα. Συνεπώς, το να βλέπω μια νέα μπάντα να έχει αυτές τις επιρροές και να δείχνει την ικανότητα να τις ενσωματώσει στο δικό της songwriting, παράγοντας κάτι πραγματικά αξιόλογο και με τη σφραγίδα της, δε θέλει και πολύ για να διεγείρει κάθε πιθανή χορδή μέσα μου…

Νομίζω πως είναι από τους δίσκους που δημιουργούν νέες τάσεις και που βάζουν ένα λιθαράκι ώστε να προχωρήσει η μουσική μπροστά. Μου αρέσει που δε θέτουν περιορισμούς και που αφήνουν ένα μυστήριο να απλώνεται γύρω από τον πυρήνα του σχήματος. Βασικά είναι urban-ο,τιδήποτε, και δύσκολο να ορίσεις επακριβώς περί τίνος πρόκειται, αλλά νομίζω είναι ουσιαστικά τα πρώτα ψήγματα από το hip hop του μέλλοντος.
Το τοποθετώ δίπλα στο ομότιτλο ντεμπούτο του James Blake, που και αυτό χαράζει με το δικό του τρόπο κάποιες γραμμές στο μέλλον, αντλώντας έμπνευση από ακόμα απάτητα στην πλειοψηφία τους μουσικά μονοπάτια.

Πολυ σωστη γενικη παραδοχη και απο τη στιγμη που “αυθαιρετα” ο ορος indie εχει αναχθει σε μουσικο ιδιωμα [B]και μαλιστα ενιαιο[/B],αναφερεται αμεσα σε αυτο.

Με λιγα λογια ειναι ισως το μοναδικο ειδος μουσικης που δν ξερεις απο πριν τι θα ακουσεις,ακομα και αν υπαρχουν διπλα βοηθητικοι οροι οπως indie rock/pop/folk etc etc. . Αλλωστε σπανια καποιος δισκος τυγχανει ομοφωνης αξιολογησης ως καλος/κακος/διαμαντι κτλ κτλ απο τους ακροατες .

Ολο αυτο για μενα ειναι μερος της “μαγειας” αυτης της μουσικης,για το λογο οτι την καλη μουσικη θελω κυριως να την ανακαλυπτω και οχι να μου τη δινει στο πιατο ενα αποθεωτικο review.

Και για να γινω συγκεκριμενος,οσον αφορα το Bon Iver για το οποιο μιλαει ολος ο κοσμος (και εσεις),δν αντεξα να ακουσω πανω απο δυο τραγουδια του ! :stuck_out_tongue:

Ακουω αυτη τη στιγμη το νεο [B]The Horrors[/B] και μπορω να πω πως δηλωνω εντυπωσιασμενος.Ουτε εγω θελω να βγαζω βιαστικα συπερασματα,αλλα ειναι καποιοι δισκοι που σου “κλεινουν το ματι” με τη μια.Νομιζω πως εχουν βγαλει κατι πραγματικα καλο.Αναλογα με την αντοχη του στο χρονο και στις ακροασεις θα πω ασφαλεστερα.Προς το παρον και επειδη ακουω το δισκο απο ακουστικα,δηλωνω συνεπαρμενος απο την “αποπνικτικη” ατμοσφαιρα του.Επισης ερωτας με την πρωτη “αυτια” τα “[B]endless blue[/B]” και “[B]oceans burning[/B]” <3 <3 !

p.s. [B]Cato να γραφεις πιο συχνα στο θρεντ και γενικοτερα στο μουσικο κομματι του φορουμ.[/B] :wink:

Εμενα παντως του Bon Iver με εχει ξετρελανει. Δεν θα μπω στη διαδικασια αν ειναι καλυτερο η χειροτερο απο το “For Emma, Forever Ago”. Ειναι διαφορετικο, ειναι αλλος ενας σπουδαιος δισκος του Bon Iver μετα το ντεμπουτο του. Εχει αφησει καπως στην ακρη το αυστηρο songwriting και εχει δωσει εμφαση στην ενορχηστρωση και την ατμοσφαιρα και πιστευω πως τα καταφερε μια χαρα. Με “αρπαξε” κατευθειαν ο δισκος

Τι έγινε? Πάνω που κάναμε μια καλή κουβέντα έπεσε το thread?

Έχουμε κάποια πολύ καλά κομμάτια τον τελευταίο καιρό από δίσκους που θα κυκλοφορήσουν μέσα στη χρονιά. Για πάμε λίγο:
(κλικ στους τίτλους)

[B]Dum Dum Girls[/B] - Coming Down

[B]Girls[/B] - Vomit

[B]M83[/B] - Midnight City

Αυτο των Girls πολυ καλο. επιτελους ενα τραγουδι τους που μαρεσει πραγματικα
Μ83 εχω προσπαθησει και στο παρελθον να μαρεσει αλλα δεν ειναι του στυλ μου. Το συγκεκριμενο δεν ειναι και πολυ ασχημο βεβαια. θα μπορουσα να το κατεβασω φανταζομαι