Ο καθε καλλιτεχνης δημιουργει και κυκλοφορει αυτο που θεωρει κατα την γνωμη του καλυτερο και πιο αντιπροσωπευτικο της φασης στην οποια βρισκεται… Το πως θα ειναι ο δισκος και ποσο θα αρεσει στον καθενα ειναι υποκειμενικο θεμα και πρεπει να περιμενουμε τουλαχιστον 18 μερες ακομα για να πει ο καθενας την γνωμη του… Το οτι αυτο με την ειδικη εκδοση ειναι κολπο του marketing ειναι δεδομενο, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι με χαλαει που θα κυκλοφορησει μονο στην Ελλαδα η εκδοση αυτη… Δεν σκοπευα να παρω οσες εκδοσεις εβγαιναν αλλωστε για να φορτωθω και αλλη μια…
Αν είναι σε καλή τιμή, θα την προτιμήσω, την περιπτεράδικη…αν και η σπέσιαλ έκδοση με το παιχνίδι, είναι αρκούντος δελεαστική…αλλά πόσα;:):!:
κριτικη μπορει να γινει σε αυτα που εχουμε δει-ακουσει ως τωρα τις μελλοντολογικες προβλεψεις εγω τις αφηνω για τους επιδοξους μυριαμ και τζοσουα των φορουμς-φμπ κλπ
για αυτα λοιπον…το εξωφυλλο ειναι γελοιο τραγικο και απευθυνεται σε 15χρονους.δεν μπορω να καταλαβω πως ο χαρις δεχτηκε να βγει αυτο το πραγμα
το the final frontier ειναι μια χαρα για τα γουστα μου και το βρισκω ανωςτερο απο τα τελευταια 2 αλμπουμ openers τους.εχει ωραια φωνητικα ,στοιχους και τελεια σολος που καιρο εχω να ακουσω απο μειντεν.του ματερ του ελειπε ο αυθορμητισμος στην κι8αρα.μονο αδιαφορο σημειο το ρεφρεν αλλα φοβερη γεφυρα
οσο για το ελ ντοραντο παρα τη γεματη διαρκεια ειναι μαλλον αδιαφορο .ενδιαφερον οι καλπαζουσες κιθαρες που θυμιζουν τρουπερ[στο πολυ βαθος] ωραια και η κομικ αισθητικη στο εξωφυλλο του αλλα μεχρι εκει…αντε και συμπαθητικη η γεφυρα κατα τα αλλα μετρια σολο χωρις λογο τετοια διαρκεια ασχημα φωνητικα για ντικινσον και στοιχοι για γελια…ακου el dorado come and play…ημαρτον
κατι αλλο ενδιαφερον ειναι η σειρα των τραγουδιων στο δισκο.πρωτα εχουμε 5 πιο μικρα σε διαρκεια κομματια και μετα τα 5 μεγαλα που 99% θα ειναι προγκ.δε νομιζω ναναι τυχαιο αυτο και μαλλον η μπαντα εχει ‘χωρισει’ το δισκο σε 2 μερη ενα για αυτα που ζηταγαν οι οπαδοι με μικροτερα και πιο γρηγορα κομματια και ενα προγκ που γουσταρουν οι ιδιοι να παιζουν
τι θα ειναι ο δισκος δεν ξερω απο αυτα που εχω δει ως τωρα ομως ειμαι αισιοδοξος για κατι ανωτερο των τελευταιων 2.σε πωλησεις αναμενεται να σκισει ενω απο κριτικες και τετοια ως γνωστον στην ελλαδα οταν βγαζουν δισκο τετοιες μπαντες οτι και να ειναι σε καποιυς αρεσει απο πριν και καποιοι το μισουν απο πριν
υγ δεν ειναι μυστικο οτι πολλοι φανς μαλλον περιμενουν απλα να περασει η περιοδος final frontier και να γινει η 3η ιστορικη περιοδεια με σετ παρομοιο με τοθ ντονιγκτον 92…
άσε, ΔΕ θέλεις να ξέρεις τι ακούγαμε εμείς στα 80ς από τους <παλιούς>, ακόμα και το Seventh Son μου το βγάζανε μούφα σαν άλμπουμ (ήμουν στα 13 και νόμιζα ότι αυτοί ξέρουν αλλά αφού μου άρεσε το είχα ζητήσει για δώρο).
Τότε δεν υπήρχαν φόρουμ αλλά ο <παλιός> έβλεπε τη μπλούζα σου (εγώ είχα μια Dream Evil του 87) και σου πέταγε ατάκες <για πες ρε μάγκα ποιος ήταν ο μπασίστας του DIO στον πρώτο δίσκο του ή τζάμπα φοράς την μπλούζα? νομίζεις ότι το Dream Evil είναι καλός δίσκος ε?> και συ κοίταγες σαν τα ανθρωπάκια του Αρκά…
Χαχαχα κλασικές ατάκες αυτές με τις μπλούζες!!! “Για πες όλα τα τραγούδια του δίσκου απέξω” και τέτοια! Τι ωραία πράγματα !! 
πολυ καλος ειναι οντως.αν ειχε καλυτερα σολος και πιο ωραιο opener θαταν τιτανιος:p
Ο καλύτερος κατ’ εμε απο το Seventh Son και μετά…
Μυθικες εποχες… ‘‘Ο παλιος ειναι αλλιως’’, ‘‘εγω ξερω’’ και τετοια ομορφα… Εχω ακουσει και αλλες τετοιες ιστοριες και παντα εχουν τοσο γελιο και τοση τρουιλα μεσα τους…:lol:
Οσο για το A Matter Of Life And Death φοβερος δισκος, αλλα οχι και ο,τι καλυτερο απο το Seventh Son Of A Seventh Son και μετα… Ξεχνας το Fear Of The Dark, το X Factor, το Brave New World?
Οπα οπα δηλαδη συγκρινεις τη μουσικη που έπαιξαν στο ΑΜΟΛΑΔ με τη μουσικη που επαιξαν στο εξ φακτορ ( δεν εχω τιποτα με το δισκο ). Μπορει να ειναι υποκειμενικο αλλα στο αυτι μου το ΑΜΟΛΑΔ ακουγεται πολυ ανωτερο και απο αλλους δισκους των Μαιδεν. Μπορει να μην εχει τα τρελα σολα ή τα τρελα ριφφ αλλα δεν περιμενω απο τους Μαιδεν στα 45-50 να μου αποδειξουν οτι ξερουν μεταλ. Το ΑΜΟΛΑΔ ειναι πολυ ωριμος δισκος, με στοιχο και απιστευτη συγχορδια
Μόνο με το Brave New World έχω λίγο δισταγμούς… Τα υπόλοιπα τα έχει άνετα σαν σύνολο δίσκου…
Χμμμ ώρα να ξεσηκωθούμε λιγάκι, πέρα από το Brave New World, το X Factor πατάει κάτω και τα 2 τελευταία τους…εύκολα όμως. 
Θα συμφωνησω 8)
Το X-Factor ειναι η αληθεια πως δεν το χω πολυακουσει (περα απο Man on the Edge, Sign of the Cross και Lord of the Flies) αλλα Fear και Brave New World ειναι ΠΟΛΥ καλυτερα αλμπουμς απο το AMOLAD (το οποιο μου αρεσε αρκετα ε). Για κατι σε επιπεδο AMOLAD ελπιζω λοιπον…
ετσι ειναι.επισης προσωπικη αποψη πως αν στο Χ τραγουδουσε ο ντικινσον θα στεκοταν ανετα διπλα σε αλμπουμ της χρυσης περιοδου της μπαντας.αλλα με αν…
Εγω πιστευω πως τα κομματια του Χ ταιριαζαν περισσοτερο στον Bayley.Κι ακομη το πιστευω στα λαιβ.
Άλλη μία διαπίστωση ότι στο πέρασμα του χρόνου οι καταστάσεις ωραιοποιούνται, οι εντυπώσεις αμβλύνονται κλπ.
Δεν ξέρω αν αναρωτήθηκε κανείς για τα κίνητρα μιας τέτοιας συμπεριφοράς - γιατί δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα ανωριμότητας ή η καύλα της στιγμής.
Από την μία πλευρά υπήρχε μία δυσπιστία ως προς το νέο κύμα ακροατών που εισέρχονταν στο χώρο (μιλάμε πάντα για τα mid to late 80s) και το αν “ήρθαν για να μείνουν” ή είναι “αλεξιπτωτιστές”, “είδαν φως και μπήκαν” κλπ
Ανοσοποιητικός οργανισμός δηλαδή, μια πρώτη γραμμή άμυνας ή καψόνια (υπό μία έννοια) που συνήθως συνοδεύουν την μύηση σε… (μπορείτε να προσθέσετε ό,τι θέλετε)
Το κατανοώ και το ασπάζομαι καθότι σε ένα (σαφώς μικρότερο βαθμό) αισθάνομαι το ίδιο ακόμα και σήμερα με καταστάσεις που θα περιγράψω στην συνέχεια.
Όταν έχεις έρθει σε επαφή και αγαπήσει μία μπάντα τις δύσκολες εποχές όταν το ευρύ κοινό (ή μήπως καλύτερα να γράψω το mainstream ακροατήριο[noparse];)[/noparse] δεν γνώριζε καν την ύπαρξη τους και ξαφνικά αποκτούν τρομερή δημοσιότητα μέσα σε μερικούς μήνες προσελκύοντας μεγάλα πλήθη, αισθάνεσαι άβολα.
Παραδείγματα; Ουκ ολίγα.
Γνωρίζεις π.χ. τους Metallica την εποχή του “Ride the lightning” και λίγα χρόνια αργότερα ΟΛΑ τα κανάλια παίζουν το video του “One” (που συν τοις άλλοις παραείναι και “μελωδικό”)
Ε, το να αποκτάς μία σχετικά εχθρική διάθεση προς όλους όσοι ανακαλύπτουν την μπάντα ΤΩΡΑ που είναι επιτυχημένη, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη.
Εδώ έφταναν στο σημείο να αποκηρύσσουν την “ΜΕΤΑ” περίοδο ως εμπορικά προσανατολισμένη (κομψή έκφραση για το ξεπούλημα)
Εκείνη την εποχή εμείς (οι σημερινοί mid-30s και βάλε) ακούγαμε τους λίγο μεγαλύτερους να θάβουν χωρίς κανένα ενδοιασμό τους Priest του “Turbo”, τους Maiden του “Somewhere in time” για την χρήση πλήκτρων και synth guitars αντίστοιχα.
Και οι λίγο παλιότεροι είχαν προλάβει, άκουσον-άκουσον, αυτό που έχει καταγραφεί ως το 1ο ΣΧΙΣΜΑ στις τάξεις των μεταλλάδων:
Την αντικατάσταση του Paul Di’Anno με τον Bruce Dickinson.
Το άκρον άωτο του παραλογισμού δηλαδή, αν αναλογιστεί κανείς τις ικανότητες του 1ου (επιεικώς μέτριος έως κακός ανεξάρτητα απ’ το αν ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΤΡΕΛΑ το υλικό των δύο πρώτων albums) σε σχέση με τον Βρασίδα (τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται)
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά…
Μία μερίδα των “παλιοσειρών” πολύ απλά είχε βρει πρόσφορο έδαφος στον χώρο και χρησιμοποιούσε την θέση αυτή για να επιβληθεί και να βγάλει τα απωθημένα της.
Κατά συντριπτική πλειοψηφία όσοι ενεργούσαν βάσει αυτής της νοοτροπίας, αποκόπηκαν εντελώς απ’ το Hard Rock/Metal με την πάροδο του χρόνου.
(Χρήζει κοινωνιολογικής ανάλυσης το φαινόμενο, ΔΕΝ θα το κάνω εδώ)
Στην πορεία βρήκαν κάτι άλλο που τους ιντρίγκαρε περισσότερο ή τους πρόσφερε αυτόν τον cool χαρακτήρα που τόσο έχουν ανάγκη.
Θα τους αναγνωρίσετε εύκολα. Είναι όσοι δηλώνουν “μετανοημένοι για τα λάθη του παρελθόντος” και αν το φέρει η κουβέντα δεν θα διστάσουν να ξεστομίσουν ένα άκρως περιφρονητικό “καλά, εσύ ακόμα ΑΥΤΑ ακούς;”
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία έμμεση παραδοχή ότι το πέρασμα τους ήταν επιφανειακό ενώ το πάθος των υπολοίπων παραμένει αμείωτο και το μάτι τους γυαλίζει ακόμα 
Επικίνδυνα κοντά στην παραπάνω κατηγορία, είναι και οι κολλημένοι με μία (μεγάλη) μπάντα ή/και μία δεκαετία (“μετά τους xxxxxxxxxxx το χάος”, “δεν υπάρχει τίποτα της προκοπής σήμερα” κ.ο.κ.) αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα…
Και φτάνουμε στην εξέλιξη του φαινομένου γνωστού και ως “Μεταλλοπατέρας” 8)
Ομολογώ πως κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο να το αποφύγεις.
Για μια ακόμη φορά τα παραδείγματα είναι πολλά:
Βρίσκεσαι π.χ. σε συναυλία του “πιο αγαπημένου Rock συγκροτήματος στην Ελλάδα” (σύμφωνα με τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης) και ενώ η προσέλευση του κοινού ξεπερνάει τις προσδοκίες, μεγάλο μέρος του ακροατηρίου παραμένει προκλητικά απαθές ή ακόμα χειρότερα δυσανασχετεί κατά την εκτέλεση ΥΜΝΩΝ του παρελθόντος.
Βλέπετε κάποιοι έχουν έρθει αποκλειστικά για να ακούσουν τον Meine να “σφυρίζει”.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, κανένα πρόβλημα δεν έχω με τις μπαλάντες των Scorpions (και οποιουδήποτε άλλου συγκροτήματος γενικότερα) αρκεί να ΜΗΝ μονοπωλούν το setlist ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ άλλων κομματιών που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν.
Πείτε μου λοιπόν, δεν σας έρχεται μία τάση να χτυπήσετε φιλικά στον ώμο τον διπλανό σας (που προφανώς ήρθε μόνο για να ακούσει το “Wind of change”, “Still loving you” άντε και το “Rock you like a hurricane” και πέραν τούτου ουδέν) και να του πείτε “Φίλε, χωρίς παρεξήγηση, αλλά μάλλον βρίσκεσαι σε λάθος χώρο”;
Ίσως έχει συνηθίσει να τα ακους με τον Bayley. Το ίδιο αρκετοί πιστεύουν και για τα κομμάτια του Di’ anno.
sign of the cross live in rock in rio.πιστευω οτι ο dickinson σβηνει τον bayley οπως και στο clansman
Ισχυει, θεμα συνηθειας. Εγω πχ, τα του DiAnno τα προτιμω με τον DiAnno. Tου Bayley τα προτιμω με Dickinson (οτι εχω ακουσει) ΑΛΛΑ το Virus MONO Βlaze ε.