Το συγκεκριμένο αριστουργηματικό LP κυκλοφόρησε σαν σήμερα πριν από 32 χρόνια. Ένας δίσκος που αξίζει τον τίτλο του διαχρονικού όσο λίγοι μιας και δικαιώθηκε και δικαιώνεται από τον Χρόνο, αυτόν τον αμείλικτο Κριτή των πάντων.
Εκπληκτικά τραγούδια - η συνθετική ομάδα σε μεγάλη φόρμα, ο Smith ειδικότερα να συνεισφέρει και τις Gilmour-ικές του “πενιές”, ο Harris όπως πάντα Αρχηγός, ο Murray πρόσφερε τα αναλογούντα ως συνήθως, ο Dickinson μόνο είχε τις διαφωνίες του ως προς την κατεύθυνση (αυτός δεν θα μάθουμε ποτέ αν θα δικαιωνόταν!). Το εξώφυλλο, για άλλη μια φορά, σημείο αναφοράς.
Άλλη μια κυκλοφορία των Maiden όπου όλα τα κομμάτια του παζλ μοιάζουν τόσο φυσικά στην εντέλεια τοποθετημένα, ή, αν θέλουμε να είμαστε λακωνικοί, άλλη μια κυκλοφορία των Maiden στα 80’s!
Η κοπέλα έπαθε παράκρουση, ειδικά την ώρα που έπαιζαν τα solos, κι ένιωσα ότι την συμπονώ. Ε, με αυτά τα solos…
Τέλεια επιλογή κομματιού για να ψαρώσει κάποιος που δεν σχέση με Maiden. Ο άλλος εντωμεταξύ ο μεταλάς πέταξε διάφορα μαργαριτάρια - ο Dave ο κιθαρίστας προέρχεται από πλούσια οικογένεια (παίζει να ήταν ο πιο φτωχός) και παίζει γκολφ και πιλοτάρει αεροπλάνο! Ε, δικέ μου, τα μπέρδεψες λίγο…
Πριν από 28 χρόνια λοιπόν, κι έχοντας συγκεντρώσει όλη την μέχρι τότε δισκογραφία των Maiden κατά τους προηγούμενους 10 μήνες, πήγα όλο ενθουσιασμό στο δισκοπωλείο μετά το φροντιστήριο (μαθητής της Β’ Λυκείου γαρ) για το “No Prayer…”, ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΔΙΣΚΟ ΤΩΝ MAIDEN ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΑ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ, και όχι εκ των υστέρων.
Είχα διαβάσει βέβαια (όχι ότι είχε και καμιά σημασία) την αποθεωτική κριτική στο Hammer, που είχε ξεκινήσει να δημοσιεύει κάθε μήνα ξεχωριστές συνεντεύξεις με όλα τα μέλη του συγκροτήματος (νομίζω μόνο οι Murray/ McBrain ήταν μαζί).
Το εξώφυλλο δεν μου προκάλεσε ιδιαίτερα θετική προδιάθεση (τότε, προ Διαδικτύου, το artwork πολλές φορές το πρωτοέβλεπες στις βιτρίνες!) και δυστυχώς ούτε το περιεχόμενο ανταποκρίθηκε στις, ούτως ή άλλως τεράστιες, προσδοκίες μου.
Παρ’ όλο που το “No Prayer…" οπωσδήποτε έχει πολύ δυνατές στιγμές, η πτώση σε σχέση με τα 80’s ήταν οφθαλμοφανέστατη. Τι να πω, φαίνεται ότι η έλευση της νέας δεκαετίας (αναμενόμενη αν δεν απατώμαι) είχε αρνητική επίδραση στον ψυχισμό των Maiden. Οι αναμνήσεις όμως που συνειρμικά εγείρονται από εκείνη την εποχή φέρουν μια θετικότατη αύρα!
Εντάξει, το άλλο δεν είναι τελείως διαφορετικό, αλλά έχουν αφαιρέσει τον gravedigger (ο Eddie πιάνει… αέρα) κι επίσης ο Eddie έχει κόκκινα μάτια - αντίστοιχα με τη βλακεία που έκαναν στο εξώφυλλο του Iron Maiden - ενώ και η πλάκα έχει σκαλισμένα κάποια λόγια σε αντίθεση με το original εξώφυλλο που η πλάκα ήταν κενή.
Αυτό κυκλοφόρησε στα remastered CD που βγήκαν το 1998 (αυτό το βρήκα στη wikipedia, δεν το θυμόμουν):
Ο πρώτος μουφα δίσκος των Μεηντεν, χρονικά. Παρόλα αυτά συμφωνώ με Αχιλλέα πως είναι καλύτερος από το Virtual XI και 2-3 από τα reunion albums. Το Fear Of The Dark το θεωρώ κλάσεις ανώτερο.
Μου αρέσει περισσότερο το εξώφυλλο της επανακυκλοφορίας προσωπικά.
Για μένα το Fear of the Dark έχει το καλύτερο κομμάτι (άντε top-5 στη χειρότερη) της μετά 1988 πορείας των Maiden (μιλάω για το “Afraid to shoot strangers”), έχει και 2-3 ακόμα πολύ καλά κομμάτια και μετά το χάος.
Το No Prayer δεν έχει ιδιαίτερες κορυφές αλλά ούτε ιδιαίτερους πάτους, είναι πιο συνεπές οπότε το ακούω ευχάριστα χωρίς skip. Για αυτό το λόγο το προτιμάω. Συν το γεγονός ότι ήταν και για μένα το πρώτο τους άλμπουμ που πρόλαβα την εποχή που κυκλοφόρησε και το συνδέω με την “ωραία” ηλίκία των 13 ετών.
Αν είχε τον Birch στην κονσολα θα ήταν στο τοπ 5 της μπάντας . Συνθετικά όμως το σύνολο είναι εξαιρετικό, ενώ και στιχουργικα ο δίσκος είναι στον θεο.
Sigh of the cross ρε ναμιου
Θα συμπληρωσω τον γραμμικο συνδυασμο και θα πω πως ΚΑΙ ο δισκος ειναι αδικημενος, ΚΑΙ ο τραγουδιστης. Ο Blaze προφανως χανει σε οποιαδηποτε συγκριση με τον Bruce οσον αφορα την θεση του τραγουδιστη των Iron Maiden (οπως χανει πανευκολα και ο Di’Anno για μενα), αλλα ειναι γενικα τιμιος και με ιδιαιτερη χροια. Νομιζω πως τρωει κραξιμο απο πολυ κοσμο λογω της συγκρισης και μονο γι’αυτο.
Το X-Factor 23 χρονια μετα ειναι απο τους ελαχιστους δισκους Iron Maiden που προσωπικα ακουω ακομα. Συνθετικα το θεωρω το μονο απο τα 90s που στεκεται σε παρομοιο επιπεδο με τους δισκους απο τα 80s, και για μενα εθεσε τη βαση για το υφος των Maiden μετα το reunion.
Sign Of The Cross υπερεπος, Fortunes Of War, Look For The Truth, Judgement Of Heaven μια τριαδα με μερικες απο τις καλυτερες μεηντενιλες στο δευτερο μισο και με γαματες ρεφρεναρες, Blood On The World’s Hands με εισαγωγαρα και αρκετα ιδιαιτερο για Μεηντεν, και τελος το Unbeliever η πρωτη φορα που ακουμε κατι τοσο διαφορετικο απο Iron Maiden. Ακομα και τα τραγουδια που δεν ανεφερα, εχουν κατι να δωσουν στο δισκο, δεν υπαρχει κακο τραγουδι (πρωτη και τελευταια φορα στα 90s), Πραγματικα θα ηθελα ΠΑΡΑ πολυ να εχουμε επισημη κυκλοφορια του X-Factor με τον Bruce σε ολον τον δισκο.
ΥΓ1. Γαματη ειναι η παραγωγη, κανεναν Birch δεν χρειαζεται.
ΥΓ2. Το εβαλα να το ακουσω ρε μπαγασες και εχω ανατριχιασει με το τελος του Lord Of The Flies. Αλλη κομματαρα απο κει περα…
ΥΓ3. Μονο εγω το ακουω παντοτε ως Fortunes Αυγό?
