Συμφωνώ κι εγώ με όσα γράφεις. Το Book of Souls δεν έχει κομμάτι με διάρκεια μικρότερη των 5 λεπτών, σε αντίθεση με το No Prayer for the Dying όπου το μόνο κομμάτι που υπερβαίνει τα 5 λεπτά είναι το “Mother Russia”. Θεωρώ ότι και στις δύο περιπτώσεις τα κριτήρια ήταν καλλιτεχνικά, δηλαδή το 1990 ήθελαν ένα άμεσο και πιο hard rock / back to the roots album, το 2015 βρίσκονταν σε φάση “progressive” (που δεν είναι, αλλά εντάξει…), τζαμάρισμα και πιο πολύπλοκες δομές.
Ειλικρινείς οι προθέσεις και δεν είχαν κάτι να κερδίσουν εμπορικά με ένα άλμπουμ 92 λεπτών, αλλά κι εγώ είμαι αλμπουμάκιας και δυσκολεύομαι, ειδικά μετά από 3-4 χρόνια που φεύγει κι ο αρχικός ενθουσιασμός. Το “When the River Runs Deep” και το “The Man of Sorrows” περνάνε απαρατήρητα πλέον, ενώ το “The Great Unknown” με ενοχλεί. Όλα τα άλλα είναι από καλά μέχρι κορυφαία, με κάτι δίλεπτα από εδώ κι από εκεί που θα μπορούσαν να είχαν κοπεί. Αλλά δεν είμαι εγώ ο Steve Harris…
When the River Runs Deep σταμάτησα πολύ νωρίς να το ακούω. Καλύτερα να έλειπε. Great Unknown, Death Or Glory τα ακούω πολύ σπάνια. Tears Of a Clown ένα ρεφραίν. Το κομμάτι του Dickinson δε θυμάμαι πότε το άκουσα τελευταία φορά. Τα υπόλοιπα σπέρνουν.
Αρκετά τους άφησε τα αλωνίζουν ο Harris. Πολλά μέτρια ο Σμιθ, 18 λεπτά που δεν δικαιολογούνται ο Μπρους, πιάνο και κάτι στίχοι με πούρα και κονιάκ. Ό,τι τους καπνίσει κάνουν.
Την επόμενη φορά πρέπει να αναλάβει ο Αρχηγός. 7 δικά του, 2 Γκερς και ένα ο Murray. Άντε και ένα σινγκλάκι ο Σμιθ για να μην γκρινιάζει.
Για τη σημασία του Smith διαχρονικά στους Maiden διαφωνούμε (για μένα ο νο.2 συνθέτης της μπάντας μετά τον Harris), αλλά στο Book of Souls συμφωνώ ότι τα δικά του είναι τα πιο μέτρια. Εντάξει, και το “The man of sorrows” δεν ακούγεται… Μόνο o Gers τα κατάφερε καλά (το ένα riff όμως το έκλεψε από… τον Smith ), ενώ και το “If Eternity should fail” ίσως είναι το καλύτερο κομμάτι Maiden μετά το reunion.
υπερβολές και τα 2 αποπάνω σχόλια, αλλά καρδούλες γιατί ζηλεύω την αλληλεγγύη του φάμιλυ χαχαχα
από τους Μεηντεν των 60+ ετών , 45 ετών καριέρας ( όσα έχουν τεσπα ) και εν έτη 2020 θέλω μόνο ειλικρίνεια. Να γράψουν ό,τι γουστάρουν απ την ψυχή τους χωρίς φανφάρες , εντυπωσιασμούς κλπ . Θέλουν 20λεπτα τραγούδια . κανένα πρόβλημα . Θέλουν 3λεπτα χιτάκια. Κανένα πρόβλημα επίσης
Το BoS δεν με πείθει ότι ήταν 100% ειλικρινές άλμπουμ. Νιώθω ότι “έπρεπε” να έχει κάποια κομμάτια . Σε σημεία ήταν σαφώς, με κάτι επικά 6λεπτα σολο και με το empire , eternity κλπ έπη . Αλλά μου βγάζει αυτό το " πρέπει να έχει αρκετό υλικό απ τον ΧΨΖ "
Τον Χαρις δεν τον φοβάμαι καθόλου . Πιστεύω ότι βάζει την υστεροφημία της μπάντας πολύ ψηλά και θα βάλει τα δυνατά του να γράψει ωραία πράγματα, ειδικά αν έχει σκοπό να είναι το τελευταίο άλμπουμ τους
Το Βοοk of Souls είναι μια χαρά δίσκος. Καλός, όχι απλά αξιοπρεπής. Οι Maiden πλέον αρέσκονται στο να γράφουν μακροσκελή, επικά τραγούδια τελευταία και γι’ αυτό πιστεύω πως ήταν ο δίσκος που ήθελαν να γράψουν και όχι μια προσπάθεια να ικανοποιήσουν τους πάντες.
Για εμένα και τα 3 10λεπτα plus τραγούδια του BoS είναι από τα highlights. Και το Empire of the Clouds που είναι ανάμεσα στα αγαπημένα μου, mid-tempo, ατμοσφαιρικό, με ίσως τον καλύτερο Dickinson που έχουμε ακούσει, πράγμα που είναι ανατριχιαστικό αν σκεφτεί κανείς πως όδευε στα 60 του τότε, μετά από όσα πέρασε. Το ίδιο και τα 2 opener του Bruce και του Adrian. To Death of Glory είναι live κομμάτι που ανεβαίνει και ένα σκαλί σε σχέση με το studio. Μοναδικό παράπονο το ανέμπνευστο ρεφρέν.
Θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τα The Great Unknown, When The River Runs Deep, Shadows Of The Valley, The Man of Sorrows. Aπό τα μικρά σε διάρκεια κομμάτια του δίσκου δηλαδή -κόντρα στην επικρατούσα άποψη ότι καλό είναι να μειώσουν τις διάρκειες, όταν το κάνουν δεν είναι δα και από τα Highlights τους.
Λατρευω τα επικα των maiden,ωστοσο στο Book of Souls το τραβηξαν πολυ το πραμα.
Δεν ειναι η διαρκεια καθε αυτου οσο η συνεχης επαναληψη συγκεκριμενων riffs που μεγαλωνει τεχνηεντως την διαρκεια και κουραζει,συν καποια πολυ μετρια ριφ αναμεσα σε καποια πολυ δυνατα,που χαλανε το pacing του τραγουδιου.
Θα επρεπε να ειχαν πιστολιασει η βελτιωσει καποιες μελωδιες που το μονο που κανουν ειναι να “τρεχουν” το κομματι,χωρις να προσφερουν κατι ουσιωδες, και εντελει αραιωνουν την ποιοτητα του κομματιου και του δισκου.
Δεν ξέρω τι λέτε αλλά μου άρεσε αρκετά που το τραβάνε ετσι… Που επίσης γίνονται πιο prog ίσως επειδή το προηγούμενο Final Frontier δεν ήταν της προκοπής…Με το που άκουσα τη φωνή του Βρασίδα και την κλασική Maiden μελωδία κατέθευειαν με έπιασε ανατριχίλα
Έτσι όπως τα λέτε, αρχίζω να πιστεύω ότι η κλασική φράση, πλέον, έχει γίνει:
Όλα τα Maiden 10 και τα VXI, BoS 9.5. Σωστά;
Ξέχασα να σου απαντήσω σ’ αυτό το σκέλος… Όντως κι εγώ προτιμώ το No Prayer. Πολλά πράγματα πήγαν άσχημα εκείνη την περίοδο, ειδικά με τον Μπρους αλλά, ακόμα κι έτσι, είναι ευχάριστο άλμπουμ. Απλά δεν είναι (και κυρίως δεν ήταν, όταν βγήκε) album Maiden όπως τους γνωρίζαμε, με τα επικά κομμάτια και το “ηρωϊκό” feeling.
ΥΓ: Αγαπημένο μου κομμάτι στο BoS, το If Eternity Should Fail.
Καταρχήν, να πω ότι το Seventh Son Of A Seventh Son, είναι το αγαπημένο μου Maiden album με το Piece Of Mind να ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής. Παρακολουθώντας τη συζήτηση για το Book Of Souls, έχω να πω το εξής. Έχοντας ακούσει όλο το υλικό των Maiden μέχρι ΚΑΙ το Brave New World, αποφάσισα να συνεχίσω την ακρόαση με κάτι καλό για να παρακινηθώ να ακούσω το υλικό των Maiden από το 2000 και έπειτα. Έχοντας διαβάσει διθυραμβικά σχόλια στο Internet για το Book Of Souls, αποφάσισα να ξεκινήσω από αυτό και να κινηθώ αντίστροφα. Ξεκίνησα να ακούω το album αλλά βαρέθηκα αφόρητα και άκουσα μόνο τον πρώτο δίσκο, χωρίς να έχω διάθεση να συνεχίσω στον 2ο ο οποίος ξέρω ότι έχει κομμάτι που φλερτάρει με το 20λεπτο οπότε, δεν το ρίσκαρα.
Πιθανόν να θέλει τον χρόνο του για να ωριμάσει μέσα μου οπότε, δεν λέω ότι πρόκειται για κακό album. Αλλά όλα τα προηγούμενα, ειδικά της δεκαετίας του 80, με κέρδισαν από την πρώτη ακρόαση ενώ η κυκλοφορία του 2015, με άφησε λίγο μουδιασμένο. Έχει καιρό βέβαια που το άκουσα οπότε, δεν θυμάμαι και πολλά από κομμάτια που ξεχώρισα.
Μιας και αναφέρατε το Hardwired To Self Destruct των Metallica, έχω να πω ότι και εκεί ο δίσκος με άφησε με γλυκόπικρη γεύση καθώς ενώ ο πρώτος δίσκος είναι κορυφή και αψεγάδιαστος, δεν βαριέμαι στιγμή, στον δεύτερο δίσκο, όπως και αρκετοί άλλοι, κόβω φλέβες μέχρι να παίξει το Spit Out The Bone.
Όσον αφορά τους Maiden, τι μου προτείνετε να ακούσω από το 2000 και μετά; Άκουσα το Brave New World και μου άρεσε μπορώ να πω. Από εκεί και έπειτα, έχω μαύρα μεσάνυχτα οπότε, θέλω λίγο να με διαφωτίσει κάποιος για το τι να περιμένω από το υλικό αυτής της περιόδου… Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Θα απαντήσω προσωπικά, προσπαθώντας να είμαι λίγο αντικειμενικός όμως, προτείνοντας τα καλύτερα κομμάτια της μετά reunion περιόδου! (τα βάζω κατά χρονολογική σειρά)
The Wicker Man
Ghost of the Navigator
Brave New World
Dance of Death
Paschendale
Journeyman
These colours don’t run
Brighter than a thousand suns
Lord of Light - προσωπική προσθήκη εδώ, η αλλαγή στη μέση αλά Fear of the Dark με καυλώνει απίστευτα
εναλλάκτικά For the Greater Good of God
The Legacy
Τίποτα από το Final Frontier
If eternity should fail
The red and the black (μέχρι τη μέση, μετά απλά παίζουν τα ίδια και solo)
Έτσι είναι τα πράγματα αν τα δούμε με καθαρό μυαλό, και οι δύο δίσκοι έχουν αυτό το πρόβλημα, μεγάλες διαρκειες και κομμάτια που θα μπορούσαν να λείπουν. Μιλάω για τα τελευταία Maiden και Metallica.
Αλλά έχουν και τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει εδώ και πολλά χρόνια, ειδικά στο Hardwired υπάρχουν κομμάτια που θα μείνουν κλασικά όπως τα Halo, Spit, Moth. Από την άλλη το If eternity θα μείνει για μένα τουλάχιστον ως το μόνο πραγματικά κλασικό ίσως και το death or Glory λόγω απόδοσης στις συναυλίες της συγκεκριμένης περιοδείας.
Κατ’ αρχάς, όπως μας υπενθύμισε η @evanthia, σήμερα είναι μια χαρούμενη μέρα γιατί κυκλοφόρησε ο καλύτερος δίσκος των Maiden. Στη φωτογραφία της μπάντας που παραθέτω, δυστυχώς βρίσκεται αυτός ο χάλιας ο Smith κι όχι ο καλός μας Gers (αυτό πάει με αγάπη στον @ignatios89)
Έχεις δίκιο, μάλλον μας βγήκε πολλή γκρίνια για το BoS. Καλύτερο από το Dance of Death που είναι καλύτερο από το Virtual XI που είναι καλύτερο από το FF. Συμφωνώ με τον @Alejandro.m σε όσα γράφει παραπάνω. Τα 3 κομμάτια που ξεπερνούν τα 10 λεπτά είναι όλα πολύ καλά, όπως και τα 2 openers, με το “If eternity should fail” να είναι πλέον κλασικό. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά που θεωρούμε “μικρά” τραβάνε κι αυτά στο 7-8λεπτο. Κάποτε τόσο θα διαρκούσε το “έπος” του δίσκου, π.χ “Hallowed be thy name” ή “To tame a land”. Ξαναλέω, για μένα ο δίσκος ήθελε ένα γενναίο editing να κοπεί το “λίπος” και να τονιστούν οι καλές ιδέες. Το SSoaSS δεν έχει ούτε ένα περιττό δευτερόλεπτο!
@tsimisde μάλλον το “A matter of life and death”, πιο ισορροπημένο και με πολύ καλά κομμάτια. Αν και ο ήχος έχει το ίδιο προβλημα που έχουν όλα τα μετα-reunion, με εξαίρεση μάλλον το BoS που τον βελτίωσαν… Επίσης, καλώς ήρθες
@akefaloskavalaris μου αρέσει πολύ το Νο.11 στη λίστα σου Βασικά καλή αφορμή να αρχίσουμε τις λίστες…
Νταξ, λέμε καμιά υπερβολή για Σμιθ αλλά κατά βάθος τον αγαπάμε.
Και για το BOS, το μόνο πραγματικά μάπα κομμάτι είναι το When the River. Τα άλλα που ανέφερα, μετά από τόσα χρόνια, όταν κάνω ένα πέρασμα από το άλμπουμ, μπορεί να φάνε ένα skip.
If Eternity, Speed Of Light, Red and Black, Book Of Souls, Death Or Glory, Shadows Of the Valley, Man Of Sorrows είναι άχαστα.
Σαφώς και δεν είναι οι διάρκειες το θέμα. Όπως αναφέρθηκε, κάποτε τα μακροσκελή κομμάτια και στα δύο συγκροτήματα, ήταν επικά και όντως, δεν βαριόσουν στιγμή. Alexander The Great, Tame A Land, Master Of Puppets, To Live Is To Die για παράδειγμα, είναι κομμάτια απολαυστικά και δεν κάνουν κοιλιά. Μην ξεχνάμε όμως ότι και τα συγκροτήματα αυτά, απαρτίζονται από ανθρώπους, άσχετα που για κάποιους είναι “θεοί”. Καθότι είναι άνθρωποι, καθαρά βιολογικά να το δούμε, ΔΕΝ γίνεται να είσαι για πάντα νέος με την ίδια ενέργεια, την ίδια έμπνευση. Σκεφτείτε επίσης ότι σε εκείνη τη φάση, όλοι οι μουσικοί ήθελαν να καταξιωθούν στο χώρο οπότε, έβαζαν τα δυνατά τους για να ξεχωρίσουν και γι’αυτό έχουμε το υλικό που πλέον θεωρούμε κλασσικό και πρότυπο. Εφόσον όμως καταξιώθηκαν, κάπου επαναπαύθηκαν ενδεχομένως οπότε, δεν είχαν την ανάγκη να πιέσουν τις δυνατότητες τους, έχουν καταξιωθεί. Λανθασμένη σκέψη καθώς στον καλλιτεχνικό χώρο, πρέπει να εξελίσσεσαι.
Ναι, συμφωνώ ότι το υλικό που έβγαλαν στον τελευταίο τους δίσκο οι Metallica, είναι κορυφαίο και μετά από χρόνια (αν όχι στην παρούσα φάση) , θα κατατάσσεται στα κλασσικά. Όσο για τους Maiden, ευχαριστώ κύριοι για τις προτάσεις σας, θα τις έχω στα υπόψιν μου στον επόμενο μαραθώνιο ακρόασης.
ΥΠΕΡΔΙΣΚΑΡΟΣ 
Βασικά καλή αφορμή να αρχίσουμε τις λίστες…