Το μόνο που με χάλασε στο δίσκο είναι το εξώφυλλο. Σαν concept ήταν τέλειο αλλά το ότι ο eddie παραγκωνιστηκε τόσο πολύ και από κεντρική ιδέα(που ήταν στα προηγούμενα) έγινε απλά μέρος του εξωφύλλου με ξένισε
Επίσης το AMOLAD έχει ωραίο ήχο ενώ σύμφωνα με το ημερολόγιο που κρατούσε ο Shirley στην προσωπική του σελίδα τότε μάθαμε ότι οι Maiden δοκίμασαν αρκετά νέα πράματα για τον δίσκο όπως πχ διαφορετικό εξοπλισμό, διάφορα εφέ/φιλτρα ήχου κτλ.
Ο δίσκος περιέχει και το πιο heavy ίσως κομμάτι που ηχογράφησαν ποτέ και αναφέρομαι στο brighter than a thousand suns που όταν το άκουσα δεν μου κάθισε τόσο καλά μιας και ήταν αρκετά βαρύ,για maiden πάντα
Edit Θυμήθηκα ότι (ημερολόγιο του Shirley) ότι ο smith μια μέρα πέρασε απο το studio σε ένα ρεπό που είχαν οι maiden και ηχογράφησε το σολο στο Legacy(το τραγούδι το έγραψε ο Gers με τον Harris οπότε το σολο θα το έγραφε και θα το παρουσίαζε ο Gers) Ο shirley ήταν τόσο ενθουσιασμένος με τον ήχο και με αυτό που έγραψε ο smith που ήλπιζε να το αφήσουν στην τελική έκδοση του κομματιού…Προφανώς και αυτό δεν έγινε ποτέ
Υ.Γ Οι ακουστικές κιθάρες στο Legacy ζωγραφίζουν
Μακραν ο αγαπημενος μου δισκος απο το reunion, και ο μονος που μπορω να ακουσω πλεον.
Υπουλο opener που δεν βγαζει ματια με τη μια, αλλα μαλλον ειναι πιο ενδιαφερον απο κατι Wickerman και Wildest Dreams, υπεροχο χτισιμο ριφφαρας στο These Colours Don’t Run που οδηγει σε ρεφρεναρα, και στη συνεχεια Brighter Than A Thousand Suns που θα μπορουσε να ειναι βγαλμενο απο το Chemical Wedding. Heavy shit.
Tο Pilgrim δεν ειναι διαγαλαξιακο τραγουδι, αλλα σε αντιθεση με αλλα πιο “απλα” τραγουδια των Maiden για μενα, δεν ενοχλει και καθολου. Εχει ωραια περασματα και σημεια, και τα ιδια περιπου ισχυουν και για το Longest Day. Out Of The Shadows αντιστοιχα θα μπορουσε να ειναι βγαλμενο απο το Balls To Picasso, που σημαινει μια χαρα, αν οχι δυο τρεις χαρες (hint: δεν υπαρχει κακος δισκος Bruce Dickinson solo).
Και μετα παμε στην αγια τετραδα του δισκου. Benjamin Breeg ισως η πρωτη φορα που ακουσα HEAVY riffing απο τους Maiden στην ζωη μου (εξαιρειται βολικα το Tame A Land μονο και μονο για να κανω το point μου), και αυτο απο μονο του με ενθουσιασε για τον δισκο. Κομματαρα γενικως ολοκληρο, με εισαγωγαρα και τα παντα ολα.
Μονο που το Greater Good of God ειναι ακομα καλυτερο, all time classic για μενα, ανετο 11/10. Περιττα τα λογια για το συγκεκριμενο.
Lord Of Light μια μικρη κοιλια αλλα παιρνει ανετα 9/10 (μονο και μονο επειδη τα υπολοιπα στο τελος ειναι καλυτερα) και τελειωνουμε με την υπερκομματαρα των 7 ηπειρων και των 6 θαλασσων, το Legacy. Τα τελευταια 4 λεπτα αυτου του τραγουδιου ηταν η τελευταια φορα που ακουσα τους Maiden να γραφουν κατι ταυτοχρονα 1) αστρονομικα καλο και 2) καινουριο και διαφορετικο σε σχεση με τι εχουν παιξει προηγουμενως. Εχω τρελη αδυναμια στο Legacy, το ομολογω. Του βαζω επισης 11/10.
Ο πρώτος Maiden δίσκος που αγόρασα, έχοντάς τους μάθει πια και περιμένοντας πως και πως! Ήμουν τότε στη φάση επανάστασης, 13,5 χρονώ, που από το πιάνο και το Μπαχ της μαμάς είχα ανακαλύψει το Fear of the Dark και το Sad but True και ερωτεύτηκα!
Ε, παρόλο που θεωρώ το Book of Souls τον καλύτερο μετά reunion δίσκο τους, αυτό, για τον παραπάνω λόγο έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.
Highlight για μένα τότε ήταν το σοκ που είχα πάθει όταν έσκασε η μετάβαση στο Lord of Light. Ψαχνόμουνα μετά να δω τι συνέβη!
Σήμερα θεωρώ κορυφή του δίσκου το The Legacy, απίστευτη σύνθεση. Αλλά συνολικά είναι πάρα πολύ καλός, χωρίς άνισες στιγμές, με καύλα, ιδιαίτερο, ωραίο ήχο και ατμόσφαιρα.
Και φυσικά τότε το 2007 κατάφερα και έπεισα τον μπαμπά και με κατέβασε Αθήνα για το λαιβ μαζί με άλλους δύο μπαμπάδες με γιους. Παρεόνι τρελό. Οι αθεόφοβοι μας πήγανε Σάββατο βράδυ θυμάμαι θέατρο στην Ράντου (καλή παράσταση) και μετά σε στριπτιτζάδικο! Unnecessary information, ξέρω, αλλά αυτές οι στιγμές στην εφηβεία σε σημαδεύουν.
Και το επόμενο βράδυ Maiden, δυστυχώς στην κερκίδα γιατί φοβόμασταν. Και εκεί, επειδή ήταν το πρώτο live, δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Ήταν τόσο έντονη η εμπειρία που μάλλον έπαθα overdose και η μνήμη μου δεν κράτησε τίποτα. Θυμάμαι πάντως 2 πράγματα:
Είχε ρολόι στο γήπεδο που έδειχνε την θερμοκρασία. Πριν ξεκινήσουν οι Maiden ήταν ξέρω γω 25 βαθμούς. Και κοιτάω σε κάποια φάση ξέρω γω στη μέση του σετ, και η θερμοκρασία ήταν 35 βαθμούς!
Θυμάμαι να αγκαλιάζω τον φίλο μου στο Fear of the Dark και να ουρλιάζουμε “Τι ζούμε ρε, τι ζούμε ρε!”
Εμένα μου αρέσει πολύ το εξώφυλλο, και το όλο concept βασικά. Σκέψου ότι πριν είχε κυκλοφορήσει το Dance of Death οπότε με το που βλέπω αυτό λέω " ω ρε φίλε ο Eddie μοιάζει πραγματικά σαν τον Eddie"
Ολα τα κομματια του δισκου ειναι ενα και ενα,ισως ο πιο σκοτεινος τους δισκος. Για μενα ειναι ο κορυφαιος τους γενικοτερα,στιχοι,μουσικη,εποποιια παιρνουν 10/10.
Οσοι fans γουσταρανε maiden κυριως λογω rockers τυπου Aces High,The Trooper μαλλον δεν θα ειναι ψηλα στις λιστες τους ο συγκεκριμενος. Οσοι απτην αλλη γουσταρανε εξισου επη τυπου Sign of the Cross,Dance of Death,The Clansman ,τα οποια αργουνε να “παρουνε μπρος” , ο συγκεκριμενος δισκος ειναι η επιτομη τετοιων κομματιων.
Για να καταλαβετε,με εξαιρεση τα Different World και Pilgrim τα οποια ειναι τα rockers του δισκου και το Out of the Shadows που ειναι power ballad,ολα τα υπολοιπα κομματια διαρκουν απο 7-9 λεπτα.
Οπως είπα μου άρεσε πολυ το concept αλλα οχι που ο eddie ηταν μερος του και όχι ο πρωταγωνιστής. Επίσης συμφωνώ με @Paoktsis. Στα αυτιά μου το amolad είναι το x factor με τον dickinson
Ισως η καλυτερη συναυλια των Θεων στην χωρα μας για μενα τουλαχιστον (31 ετων) λογω αποδοσης και λογω κοινου.
Υ.Γ. Δεν τοuς ειδα το 2000 που για πολλους ειναι ειναι η top εμφανιση τους στην Ελλαδα
Σεβάσμια υπόκλιση στο Powerslave, τον δίσκο που επιβεβαίωσε οριστικά (γιατί είχε αποδειχθεί ήδη από το Piece of Mind) ότι οι Maiden είχαν ξεφύγει από τα ασφυκτικά όρια του ΝWΟΒΗΜ και της πατρίδας τους και πλέον καθόριζαν τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο.
Όλα αυτά, πάντα με τους δικούς τους όρους, έχοντας σαν “πολιορκητικό κριό” για τις… καρδιές των απανταχού metalheads ένα δεκατετράλεπτο κομμάτι (και το επτάλεπτο ομώνυμο υπερέπος!)
Ένας γνωστός μου όπου έζησε την κυκλοφορία του Powerslave (τώρα είναι γύρω στα 55) μου είχε πει ότι πέρα απο το επίπεδο των κομματιών είχαν πάθει πλάκα όλοι τότε με τον ήχο που είχε ο δίσκος. Μου είχε πει χαρακτηριστικά " τέτοιο πράμα δεν είχαμε ξανακούσει"
Μεγάλη αδικία το ότι το Duellist δεν αναφέρεται στα υπερ έπη της μπάντας. Γιαυτό φταίνε και οι maiden φυσικά που δεν το παρουσίασε ποτέ live (Ένας λόγος που το to tame a land δεν αναγνωρίζεται ως το κορυφαίο τραγούδι όλων των εποχών μιας και κατουράει ότι εχει ηχογραφηθεί απο οποιαδήποτε άλλη μπάντα)
Δευτέρα - Τετάρτη - Παρασκευή ο καλύτερος δίσκος στην ιστορία του metal είναι το “Powerslave”.
Τρίτη - Πέμπτη - Σάββατο ο καλύτερος δίσκος στην ιστορία του metal είναι το “Seventh Son of a Seventh Son”.
Τις Κυριακές κάνουμε διάλειμμα και βάζουμε το “Painkiller”.
Η πλάκα είναι ότι βρίσκομαι εν μέσω μαραθωνίου ακρόασης δισκογραφίας των Maiden οπότε, θα παιχτεί ακρόαση του δίσκου με ιδιαίτερη έμφαση στο Rime Of The Ancient Mariner. Πάντοτε, όταν τύχει να ακούσω Maiden, είναι από τα must κομμάτια στην playlist μου. Όσο για το Powerslave, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, το ίδιο το υλικό τα λέει όλα. Για πολλούς, το peak των Maiden, για κάποιους άλλους, ένα ακόμα πρώϊμο peak για να δείξουν οι Maiden τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν.
Θα συμφωνήσω στο ότι με το Powerslave ξέφυγαν από τα μονοπάτια του NWOBHM καθώς η συνταγή από αυτή τη φάση και έπειτα, εμπλουτίστηκε με μπόλικα epic στοιχεία τα οποία και κορυφώθηκαν στο Seventh Son of a Seventh Son.
Κατ’εμέ, μπορεί να βγήκε πολύ δυνατό υλικό εκείνη την εποχή (βλ. Priest, Metallica) αλλά οι Maiden, ήταν αλλού, απλά…
31 χρόνια και 1 ημέρα (!) μετά το Powerslave, το ρεκόρ του μεγαλύτερου σε διάρκεια τραγουδιού σε δίσκο των Maiden έμελλε να καταρριφτεί και μάλιστα από μια σύνθεση που πιστώνεται αποκλειστικά στον Dickinson.
Λογικό ήταν βέβαια να συμβεί αφού οι Maiden κυκλοφόρησαν το Book of Souls που ήταν τριπλό (να με συμπαθάτε αλλά εγώ μετράω τους δίσκους βινυλίου). Τολμηρή κίνηση, “τολμηρό” κι από μέρους του Harris να αφήσει χώρο και στους υπόλοιπους να συνεισφέρουν συνθετικά. Έστω κι αν μιλάμε για μια διάρκεια που υπερβαίνει τα 90 λεπτά, για να βρούμε δίσκο με τέσσερα τραγούδια χωρίς την υπογραφή του Αρχηγού πρέπει να πάμε στο Fear of the Dark!
Πάντως ακόμη και για τα δεδομένα της νυν εποχής, τα 4 χρόνια που κλείνουν σήμερα είναι ικανός χρόνος για να σκεφτόμαστε το επόμενο album - φαντάζομαι να το σκέφτονται και οι ίδιοι!
Ο συγκεκριμένος δίσκος μου αρέσει κατά το ήμισυ. Τα if eternity, the red and the black, book of souls και empire of the clouds(θα μπορούσε να είναι και μικρότερο σε διάρκεια) είναι εξαιρετικά.
Από κει και μετά ξεχωρίζει για μένα το μελαγχολικό man of sorrows το οποίο και θεωρώ ότι είναι το κρυμμένο διαμάντι του δίσκου.
Τρελή ριφαρα στο speed of light, καλό το death or glory, με χάλια ρεφρέν όμως και απλά κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες στα υπόλοιπα.Μέχρι εκεί όμως διότι σαν ολοκληρωμένα τραγούδια υστερούν (δεν θα βάλω στα θετικα πχ τους εκπληκτικούς στίχους στο tears of a clown για να “ανεβάσω” ένα μέτριο σχετικά τραγούδι - οκ ναι έχει ρεφρενάρα οκ)
Επίσης πρέπει κάποιος να τους πείσει (τον harris δλδ) ότι η live παραγωγή σε έναν στούντιο δίσκο δεν τους ταιριάζει. Φτάσαμε σε σημείο οι Live δίσκοι των Maiden να ηχούν καλύτερα απ ότι οι στούντιο κυκλοφορίες τους… Προφανώς και δεν θέλω και ούτε ταιριάζει οι maiden να έχουν παραγωγές του στιλ dead heart in a dead world ή blood of the nations αλλά κάτι σε brave new world με πιο μπροστά τις ρυθμικές !!
Να πω επίσης πως μου άρεσε το εξώφυλλο μιας και ο ediie θυμίζει επιτέλους eddie.
Δίσκος που με ενθουσίασε αρχικά κυρίως για το εναρκτήριο και το The Red And The Black αλλά που έχω να ακούσω ολόκληρο από τότε που βγήκε, γαμώ τις διάρκειες μου γαμώ.
!
