Προσωπικά, πάντα πίστευα πως το Starblind θα έπρεπε να τυγχάνει της αποδοχής του Talisman. Το θεωρώ μαζί με Navigator, Rainmaker, Brighter και Eternity τα καλύτερα post reunion. Αυτά τα 2 (Talisman+ Starblind) μαζί με το Wild Wind Blows είναι ο λόγος να επιστρέψει κανείς σε αυτόν τον δίσκο.
Βέβαια, το Mother Of Mercy θεωρώ πως είναι εξίσου συγκλονιστικό. Δηλώνω επίσης πως σε βραδινό ταξίδι το Isle Of Avalon έχει κάνει θαύματα.
Το BoS έχει το καλύτερο μετά reunion opener των IM για μένα.
Δεν το έχω νιώσει ακόμη το CD να ξεχειλώνεται πάντως, όπως κάνανε τα 3 προηγούμενά του.
Πάντως BNW και BoS είναι για μένα τα πιο απολαυστικά IM μετά το 7nth Son(χρονολογικά, όχι ποιοτικά ε!). Fight me.
Σε άλλα νέα, θεωρώ μαζί με το 7nth Son, το Chemical Wedding τους δίσκους με τις καλύτερες ερμηνείες του Bruce. Από πίσω Powerslave και Accident Of Birth.
Με βάση το βιβλίο του Dickinson που αναφέρεται αρκετά στον Clive Burr, η συνεργασία του rhythm section των Maiden είχε αρχίσει να χαλάει, οπότε όταν ο μπασίστας είναι ο Αρχηγός, ο ντράμερ πρέπει να φύγει.
Λέει ότι σαν χαρακτήρες ήταν αντίθετοι. Ο Steve Harris εκτός σκηνής ήταν σχετικά εσωστρεφής, αλλά στη σκηνή ήταν πολύ “aggressive” και απαιτητικός, ενώ ο Clive Burr εκτός σκηνής ήταν “η ψυχή της παρέας”, αλλά στις συναυλίες δεν ήταν και μετρονόμος, κάτι που εκνεύριζε τον Harris. Υπάρχει και μια ατάκα “he has to fuckin’ go” ή κάπως έτσι, που λέει ο Dickinson ότι του είπε ο Steve Harris σε κάποια έκρηξη.
Μετά βρέθηκε κάποια αφορμή για να τον διώξουν - το αναφέρει κι αυτό - αλλά δε θυμάμαι ποια ήταν αυτή η αφορμή.
It wasn’t about luggage, and it wasn’t about partying, or girls, because anybody and everybody was guilty of that at some time or another. ‘Artistic Differences’ would be to over-state his creative input.
The closest phrase I could get would be ‘self-fulfilling irretrievable disagreements’. The breakdown of the relationship between a drummer and bass player is pretty fundamental, especially if the bass player happens to be the principal songwriter and band leader.
Clive always regarded the Maiden set-up with a jaundiced eye, even as he was held in high regard by fans. I loved his drumming feel, essentially because his sweet spot was of the big-band swing-time variety that guys like Ian Paice of Deep Purple had going for them.
Where we didn’t see eye to eye was in the intricate and often eccentric fills and time signatures dreamt up by Steve. Their personalities were increasingly on a collision course. Steve was shy off-stage, but aggressive and precise on stage. Clive was Mr Outgoing off stage, but often Mr Approximate when it came to precision on stage. Throw the whole melange into a pot and it got messier and messier throughout America. By the end, Steve took me to one side and said, ‘He’s got to go, I can’t fucking take it any longer.’’
Δεν είμαι ντράμερ για να μιλήσω τεχνικά, αλλά όπου έχω διαβάσει σχετικά, υπάρχει γενική παραδοχή ότι ο McBrain είναι ανώτερος τεχνικά. Κι ο Dickinson στο βιβλίο του λέει ότι ο McBrain ήταν over-qualified για τους Maiden κι ότι ταίριαξε σε αυτό που είχε ο Steve Harris στο μυαλό του.
Η δική μου εντύπωση είναι αυτό που γράφει το απόσπασμα παραπάνω, ότι ο Burr είχε αυτό το ωραίο swing του Ian Paice - κάτι που ακούγεται και στους 3 πρώτους δίσκους, αλλά δεν είχε την ακρίβεια και τις δυνατότητες να παίξει διάφορα πολύπλοκα θέματα που ήθελε ο boss.
Αυτό το μπάσιμο με το ταμπούρο πάντως στο “Murders in the Rue Morgue” είναι απόλαυση…
Δεν κατάλαβες. Δεν τους συγκρίνω. Ο καθένας με τα θετικά και τα αρνητικά του. Εξάλλου ηταν και η πιο ανωδυνη αλλαγή στο line up των maiden με ότι και να σημαίνει αυτό
Ε όχι και ανώδυνη. Πεθαίνει ο μπαμπάς του και φεύγει για την κηδεία. Λείπει για 2-3 βδομάδες και όταν γυρίζει, μαθαίνει ότι τον αντικατέστησαν.
Πάντως σίγουρα καλύτερος συνολικά ο Mcbrain. Στην πορεία απέδειξε ότι είχε και την ταχύτητα. Απλά κάποιοι προτιμούν πώς έπαιζε πχ το Phantom Of the Opera ο Clive. Αλλά νταξ. Πολλοί προτιμούν το πρώτο άλμπουμ γιατί πιστεύουν ότι είναι πανκ.
Στην τελική, νέος ήταν, θεωρητικά μπορούσε να εξελιχθεί. Ο Mcbrain όμως ήταν ήδη έτοιμος.
Τώρα άμα ο Κλάιβ ήταν όντως λίγο παραπάνω σουρόβλακας από το επιτρεπτό, δε θα το μάθουμε ποτέ.
Πάντως μπορούσαν να το είχαν χειριστεί λίγο καλύτερα το θέμα.
Με το που μπήκε η εισαγωγή του Where Eagles Dare νομίζω ότι έγινε εντυπωσιακή αρχή για τον Mcbrain.
Ο Mcbrain πολλές φορές παίζει καλύτερα στα live.
Σίγουρα ο Burr είναι περισσότερο power rock drummer τύπου Cozy Powell, με πολύ δυνατό παίξιμο και ταχύτητα. Αυτή την ένταση δεν την έφτασε ποτέ ο Mcbrain αλλά ήταν καλύτερος σε άλλους τομείς.
σε οσα αλμπουμ ελειπε ο Smith,οι Maiden καναν την μεγαλυτερη κοιλια στην καριερα τους. Τα σολο αλμπουμ του Dickinson με Smith θεωρουνται με διαφορα τα κορυφαια του
Πραγματικά σπουδαίος δίσκος, χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις μεταξύ των κορυφών και των χαμηλότερων σημείων του (όπως συνέβαινε στο προηγούμενό του), το AMOLAD κυκλοφόρησε 13 χρόνια (πότε κιόλας;) πριν σαν σήμερα και απέδειξε περίτρανα ότι το reunion Maiden όχι μόνο δεν ήταν one-off πυροτέχνημα, αλλά είχε συνέχεια και λόγο ύπαρξης.
Η περιοδεία που ακολούθησε πέρασε κι από τη χώρα μας, όμως η κάκιστη επιλογή χώρου με εκείνο το κλειστό γήπεδο μπάσκετ και την αντανάκλαση του ήχου έκαναν την εμπειρία όχι ακριβώς ονειρεμένη! Τουλάχιστον ευχηθήκαμε τότε “happy birthday” στον Steve Harris για την… επομένη ημέρα!
