Αχαχαχχαχα να φανταστείς δεν έχω βγεί ακόμα
Έξυπνα κινητά σου λέει μετά . Πού κολλάει ο δίσκος με το αλκοόλ γραμματικά … Μάλλον ονειρεύομαι τις μπύρες που θα πιω
Δεν κάνω έντιτ, να μείνει αυτό το έπος όπως το έγραψα
Αχαχαχχαχα να φανταστείς δεν έχω βγεί ακόμα
Έξυπνα κινητά σου λέει μετά . Πού κολλάει ο δίσκος με το αλκοόλ γραμματικά … Μάλλον ονειρεύομαι τις μπύρες που θα πιω
Δεν κάνω έντιτ, να μείνει αυτό το έπος όπως το έγραψα
Δεν κανω εγω ρε, ας μεινει το μνα …
Σήμερα μάθαμε ότι είναι μακρυά από τον ήχο των Maiden ο άνθρωπος που έπαιζε κιθάρα και έγραφε κιόλας, στους καλύτερους δίσκους των Maiden.
Ελληνικό ίντερνετ ότι καλύτερο.
Hey man, maybe you’re a little drunk, it’s ok!
Εντωμεταξυ 40 χρονια μπαντα και ειναι καταντια τα 5 αλμπουμς σε 15 (και οχι 20) χρονια? Τεσπα.
Πριν την προσχώρηση του Gers, πολύ πριν τις επετειακές περιοδείες, όταν ο ήχος τους εξελισσόταν με κάθε δίσκο και διαμόρφωνε την metal πραγματικότητα της εποχής (αλλά και μια ζηλευτή κληρονομιά για τους ίδιους), οι Maiden κυκλοφορούσαν αυτό το αριστούργημα…
…όπου ο Αρχηγός, πολύ διορατικά και πολύ σωστά, έδινε και πάλι χώρο συνθετικά στους υπολοίπους, δηλαδή τον Smith, που εδώ υπογράφει μόνος του 3 από τα 8 τραγούδια αλλά η καταλυτική παρουσία του κολακεύει και όσα δεν έχει συνεισφορά σαν συνθέτης.
Όσον αφορά την σκηνική παρουσία, η περιοδεία που ακολούθησε δεν είχε… ιπτάμενες κιθάρες σαν highlight, αλλά εντυπωσιακά σκηνικά και λίγο 80’s “φολκλόρ”
33 χρόνια πριν, σαν σήμερα – ωραίες εποχές!
Είναι το άλμπουμ που ο Bruce ήθελε να το γυρίσουν σε ακουστικό. Να έχεις έτοιμο τέτοιο υλικό και μετά να σου ξεφουρνίζει ο τραγουδιστής τέτοια ιδέα.
Άσχετο αλλά πριν λίγο ακουγα το the Fugitive. Τι υποτιμημενος ύμνος είναι αυτος ρε…Απίστευτη εισαγωγή με καταπληκτικο χτισιμο και μετα τρομερός ρυθμός με ένα οκ ρεφρεν. Τα πλήκτρα απο πίσω δημιουργούν μια επιβλητικη ατμόσφαιρα κ εκει που τελειώνει το πρώτο σολο καιναλλαζη πάλι ο ρυθμός νομίζοντας ότι πάμε για κλεισιμο τσααακ πεταγε ενα ακομη σολο κ αντε γειά. Υμνος
20 χρόνια reunion, 5 άλμπουμ. Πιο απλά δε γίνεται.
Έχεις να πεις κάτι επί της ουσίας;
20 χρονια reunion 5 δίσκοι ΚΑΙ 10 παγκόσμιες περιοδείες
Ναι. Λίγες best of περιοδείες έκαναν. Περιορίστηκαν.
Βρε θέλω να πω οτι αναλωθηκαν σε περιοδείες
Κυρίως το περιεχόμενό τους με ενοχλεί και η επαναληψιμότητα. Σαν διάρκεια μπορεί να είναι και μικρές. 3η σερί χρονιά για Legacy of the Beast δε χωνεύεται εύκολα. Πιο πριν είχαμε την Maiden England ξανά και ξανά.
Δηλαδή θεωρείς ότι θα ήταν “καλύτερο” σε αυτά τα 20 τελευταία χρόνια να έχουν κυκλοφορήσει πχ 7 δίσκους;
Ναι, εννοείται. Υπήρχαν και τα χρονικά περιθώρια, ακόμα και με τους πιο αργούς ρυθμούς που ακολουθούν σε αυτήν τη χρονική περίοδο.
Άσχετο και πάλι και χωρίς να θέλω να κανω ενα Maiden vs Metallica αλλα πριν μέρες ειδαμε οτι οι Αμερικάνοι ειχαν πόσα εκατομμύρια εισιτήρια κτλ .Βλεποταν τις περιοδείες των Maiden απο το reunion και μετα βλέπω οτι εχουν κόψει περι τα 8 εκατομμύρια. Γνωρίζουμε συνολικά πόσα εχουν κόψει απο τα 80’s?
Edit μπορει κ παραπάνω σπο 8 μιας και somewhere back…final…maiden England και legacy εχουν πανω απο 2 εκατομμύρια θεατες
Ανεξαρτήτου ποιότητας??? Εγώ πάλι όχι, επ ουδενί… εδώ ανά 4-5 και βλέπουμε τα αποτελέσματα… έχουμε φλομωσει σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο 8λεπτων που απλώς ψάχνουμε να βρούμε ποιο θα ξεχωρίσει. Δεν μπορώ να φανταστώ αν τους πίεζε π.χ η δισκογραφική με τι θα γέμιζαν άλλο ένα ή δύο άλμπουμ.
Με το συμπάθειο, αλλά είναι σα να γράφεις ότι το αγαπημένο σου μέλος των Guns n’ Roses είναι ο… Dizzy Reed.
Επίσης, το επιχείρημα ότι έβαλε πλάτη / ήταν εκεί στα δύσκολα 90’s που ανέφεραν κάποιοι φίλοι παραπάνω, δεν το καταλαβαίνω. Στο No Prayer for the Dying και το X-Factor δεν έχει ούτε ένα songwriting credit. Στο Virtual XI έχει το “Como estais amigos” και στο Fear of the Dark έχει συνεισφέρει σε 5 κομμάτια, από τα οποία τα 3 είναι απαράδεκτα (Fear is the key, The apparition, Weekend warrior) και το ένα είναι απλώς OK (Wasting love).
Edit: λάθος! Ο Murray δεν έχει συνεισφορά στο X-Factor, ο Gers έχει αρκετή κιόλας. Τα μπέρδεψα και ντροπή γιατί το X-Factor είναι το αγαπημένο μου Maiden μετά το 1988… (η επόμενη παράγραφος δηλαδή δεν έχει και πολύ νόημα, αλλά την αφήνω…)
Δηλαδή η όλη “πλάτη” που έβαλε ο αγαπημένος Janick στα 90’s ήταν 2-3 κομμάτια και η αστεία σκηνική του παρουσία, αν και νομίζω ότι αυτο το τερμάτισε μετά το reunion, που υπήρχε ο Smith για να παίζει τις ρυθμικές, οποτε τον έκλεισαν τελείως στα live και τον ανοίγουν όταν είναι να παίξει κανένα solo.
Επίσης, ο Dickinson γράφει ότι όταν τον συνάντησε στα τέλη των 80’s και τελικά κατέληξαν να κάνουν το Tattooed Millionaire, ήταν έτοιμος να τα παρατήσει. Οπότε, ακόμα και οι Maiden των 90’s (αν το δούμε από άποψη δημοφιλίας, γιατί μουσικά δεν ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα…) δεν ήταν και καμια υποτίμηση για τον Gers, δε θα είχε και τίποτα καλύτερο να κάνει.
Τώρα, το παραλήρημα του Ιγνάτιου για τον Smith για άλλη μια φορά, καταντάει γραφικό. Λες και έχει υποχρέωση να κάνει τον καραγκιόζη, λες και δεν ήταν πάντα στατικός ή λες και είναι κανένας θίασος οι Maiden για να έχουν προσχεδιασμένες κινήσεις στη σκηνή. Ούτε ο Murray κουνιέται, κάθεται χαμογελάει και παίζει τα σολάκια του, δε διαμαρτυρήθηκε κανείς για αυτό.
Αυτά για τη σκηνική παρουσία. Συνθετικά εννοείται ότι o Smith είναι πίσω μόνο από τον Steve Harris, ακόμα κι αν έχει βάλει τα φιλλεράκια του στους τελευταίους 2 δίσκους. Ακόμα κι αυτά υποψιάζομαι ότι είναι ευθύνη του αρχηγού πάντως. Δηλαδή ο Smith απλώς δίνει το riff, κι ο Steve Harris το ξεχειλώνει με την εμμονή του να τα κάνει όλα οκτάλεπτα.
Δηλαδή ο Smith δίνει κομματάρες και τα χαλάει ο Harris… έλεος εσύ το πήγες στο άλλο άκρο.
Κοίτα, αναγνωρίζω ότι το προηγούμενο post ήταν ανακριβές, γιατί μείωσα τη συνθετική συνεισφορά του Gers στα 90’s. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι δε βρίσκω το λόγο να τον “ευχαριστώ” που στάθηκε στα δύσκολα. Και τα δύσκολα είναι σχετικά, δεν έφτασαν ποτέ να παίζουν μπροστά σε 200 άτομα ξέρω 'γω.
Αλλά σχετικά με αυτό που έγραψες: όχι δεν το εννοώ έτσι. Ας πάρουμε κλασικό βαρετό κομμάτι του τελευταίου δίσκου, το “The great unknown”. Τα credits είναι Smith/Harris. Τί έκανε ο ένας και τι ο άλλος; Σίγουρα ο Smith έγραψε το αρχικό riff, ίσως και το βασικό θέμα στις ρυθμικές κιθάρες στα κουπλέ. Σίγουρα ο Harris έγραψε τους στίχους. Τη χάλια φωνητική μελωδία; Τη χάλια γέφυρα (αν λέγεται έτσι); Το ατελείωτο κάτι-σαν-ρεφραιν;
Δεν ξέρω τις απαντήσεις προφανώς, δεν ήμουν στο στούντιο μαζί τους. Αλλά από ότι θυμάμαι από όσα έχω διαβάσει, όταν βλέπεις credits “κιθαρίστας/Harris”, σημαίνει ότι ο κιθαρίστας έδωσε το riff κι ο Steve έφτιαξε όλη τη δομή του κομματιού και έγραψε τους στίχους.
Δεν είπα ότι ο Smith δίνει κομματάρες, αλλά ένα riff, οπότε έχει σχετικά “περιορισμένη” ευθύνη, δεν είναι δίκαιο να λέμε ότι έχει γεμίσει με fillers τα post-reunion.