Εσύ γιατί ανησυχείς; Trooper δε θες να ακούς; Θα το ακούς μέχρι τέλους.
Μωρέ Trooper δεν έχω πρόβλημα να ακούω… Προϊόντα εκκενώσεων βόθρων όμως τύπου El Dorado (
), Isle of Avalon (
) και Death or Glory με τα μαιμουδακια…ε, ναι εκεί να πεις έχω ένα θέμα.
Καλημερα καλο μηνα.
29 χρονια απο αυτον τον δισκο
5 Likes
Μινιμαλιστικός δίσκος για τα δεδομένα του συγκροτήματος(συγκριτικά κυρίως με τα δυο προηγούμενα) Το μόνο που με χαλάει στο No prayer είναι ο άδειος ήχος και το γρέτζο στην φωνή του Dickinson. Κατ’άλλα "Run Silent Run Deep μια αδικημένη κομματάρα + ομώνυμο + Mother Russia + η μελωδία στο μέσο του fates warning ανασταίνουν και νεκρούς
edit πριν 20 χρόνια ήταν και η συναυλία τους στην Αθήνα για το reunion
7 Likes
Κι εμένα μου αρέσει πολύ, από την αρχή μέχρι το τέλος. Η “μινιμαλιστική” του προσέγγιση κι η μικρή διάρκεια έχουν κατακριθεί αρκετά, αλλά νομίζω ότι μετά τα μεγαλεπήβολα 2 προηγούμενα ήταν μια φυσιολογική αντίδραση. Προσωπικά στη μετά-1988 λίστα μου βρίσκεται στη δεύτερη θέση, κάτω μόνο από το X-Factor. 
4 Likes
Μια χαρά δίσκος και για μένα, όχι στα αγαπημένα μου αλλά παίζει συχνότερα από το Fear of The Dark . Το μοναδικό κομμάτι που δεν μου κάνει είναι το Hooks In You, ευκαιρία να κράξει τον Smith πάλι ο @ignatios89 
4 Likes
Ε μα πες, μεγάλη χάρη δεν του έκαναν; Ψυχάρα από τότε ο Αρχηγός.
4 Likes
Πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ενώ υπήρχε μια σαφής πορεία στη μουσική εξέλιξη/ πρόοδο/ whatever των Maiden, η οποία μάλιστα είχε παράξει τη μια δισκάρα μετά την άλλη και τύγχανε θριαμβευτικής αποδοχής και υποδοχής από τους οπαδούς, ελήφθη η απόφαση της “επιστροφής στις ρίζες” – έτσι το έθεταν τότε.
Όπως ήταν εντελώς αναμενόμενο, η απόπειρα δεν είχε επιτυχία και το “No Prayer…” αναδείχθηκε αμέσως σαν ο κατώτερος δίσκος τους μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σίγουρα έχει τις στιγμές του, αλλά η σύγκριση με όσα προηγήθηκαν αποβαίνει συντριπτικά εναντίον του.
Κι όσο θυμάμαι τον ενθουσιασμό που είχα για τον πρώτο δίσκο των Maiden που θα έπαιρνα την στιγμή που θα κυκλοφορούσε…
5 Likes
Και για μένα ήταν ο πρώτος που πήρα “στην ώρα του”, αλλά ως τότε το μόνο κομμάτι Maiden που ήξερα ήταν το “Aces high” από mix κασέτα που μου είχε γράψει κάποιος φίλος. Οπότε δεν είχα μέτρο σύγκρισης και δε με χάλασε το No Prayer. Αργότερα το εγκατέλειψα για χρόνια και πρόσφατα το… αγάπησα ξανά. 
Πιστεύω ότι η προηγούμενη πορεία - και η καλλιτεχνική πρόοδος αλλά και οι συνεχόμενες περιοδείες - τους εξάντλησαν / ξεφούσκωσαν κι αντί να συνεχίσουν με κάτι ακόμα πιο μεγαλειώδες από το Seventh Son (και πιθανώς να φάνε τα μούτρα τους), το γύρισαν στις “ρίζες”. Σαν απόφαση μου φαίνεται ειλικρινής, άσχετα αν όντως χάνει στη σύγκριση με τα προηγούμενα.
5 Likes
Το Tailgunner ηταν ενα απο τα πρωτα κομματια τους που ακουσα ποτε και ειναι πραγματικα αγαπημενο…
2 Likes
20 χρονακια πριν σαν σημερα,ο ορισμος " της καργιολας" φανταζει λιγος…
8 Likes
Επέτειος για το X Factor σήμερα!
που μάλιστα είχε και εναλλακτικό εξώφυλλο, εξίσου χάλια με το κανονικό!
24 χρόνια και πολλή συζήτηση μετά (οι παλιότεροι θα θυμούνται το δισέλιδο στο Hammer, που είχε κριτικές και βαθμολογίες από διάφορους συντάκτες, με… κυμαινόμενες αντιδράσεις!), το συγκεκριμένο LP έχει αρκετούς πολέμιους αλλά και μια ευάριθμη ομάδα οπαδών που το παραδέχονται.
(Κάποιοι κακεντρεχείς θα υποστηρίξουν ότι μόνο τραγουδιστή δεν έχει, αλλά εμείς δεν διαδίδουμε τέτοιες απόψεις!)
8 Likes
Ακόμη περιμένω τον @achilleas να γράψει κάτι για την επέτειο του x factor 
edit με πρόλαβε ο @Ian_Metalhead
3 Likes
χαμος ειχε γινει με τις αρνητικες κριτικες τοτε…η αληθεια ειναι οτι εκεινη την εποχη με ξενισε παρα πολυ η φωνη του Blaze…εκανα χρονια να τον εκτιμησω και πλεον ειναι πολυ αγαπημενος δισκος…
4 Likes
Εύκολα μέσα στα 5 καλύτερα άλμπουμ των Θεών, με τον Harris να μηδενίζει το κοντέρ και να το ξανατερματίζει με την πρώτη, με εντελώς διαφορετικό τραγουδιστή, αποδεικνύοντας στους άπιστους ποιος είναι η ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης της μπάντας.
Με τον Gers να προσφέρει, σε ένα άλμπουμ, πλήθος ύμνων που κάποιοι ανεπίδεκτοι μαθήσεως δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν. Με έναν τραγουδιστή επιτέλους εντός κλίματος, λες και ήταν χρόνια στην μπάντα, με την πιο χαρακτηριστική φωνή που δε θυμίζει κανέναν άλλον.
70 λεπτά άλμπουμ + 3 b-side που σπέρνουν όλα, χωρίς περιττό δευτερόλεπτο, μόνο ο Harris και η ΠΑΡΕΑ του μπορούσαν να προσφέρουν.
1 Like
Στιχουργικά να πούμε επίσης ότι ο δίσκος δέρνει κωλαράκια ε?
5 Likes
Στα 4 καλύτερα χωρίς Dickinson άνετα.
10 Likes
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΤΕ ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΓΙΝΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΜΕ ΤΑ ΦΩΝΗΤΙΚΑ ΕΚΤΟΣ ΚΛΙΜΑΤΟΣ ΝΑ ΓΑΜΑΝΕ ΚΑΘΕ ΔΙΣΚΟ
2 Likes
Στιχουργικά εύκολη κορυφή. Μακάρι να ήταν πάντα έτσι!
1 Like
Σιγά το επίτευγμα. Όλα τα albums τους είναι μέσα στα 5 καλύτερά τους.
7 Likes