Πάμε ένα ένα. Οι Maiden ανέκαθεν ήταν μία μπάντα που έδινε σημασία στο κομμάτι σκηνικής παρουσίας. Οι παραγωγές δεν φαίνονται ΤΩΡΑ ακριβές. Και στα 80s θεωρούνταν ακριβές για τα τότε βέβαια δεδομένα.
Πρέπει να καταλάβετε ότι είναι (και) θέμα έξυπνου marketing. Οι εκάστοτε γερολυκοι Maiden πρέπει με κάποιον τρόπο να ισοσκελισουν την επίπτωση που έχουν ο χρόνος και οι ηλικίες τους στην απόδοση τους on stage.
Άριστα δεν μπορούν να παίξουν πλέον σχεδόν τίποτα από τον κατάλογο pre '90s. Τα κομμάτια ήταν αλλιώς δομημένα, αλλιώς γραμμένα με αποτέλεσμα στην τωρινή κατάσταση πολλές εμφανίσεις τους να αποτελούν καρικατούρα του παρελθόντος. Βλέπε φετινό Ace’s High ή Halford και Painkiller. Πρέπει λοιπόν με κάποιο τρόπο να χορτάσουν και να “θολώσουν” τον ακροατή προκειμένου να φύγει ευχαριστημένος. Είναι και αυτός ένας λόγος που το τελευταίο υλικό της μπάντας (από FF και δώθε) έχει αυτό το αργόσυρτο tempo με μελωδικά αργά intro. Και ο Bruce δεν εκτίθεται έτσι αλλά και οι ίδιοι δεν αναγκάζονται μιάμιση ώρα να τρέχουν γύρω γύρω σαν ακέφαλα κοτόπουλα με γρήγορα κομμάτια (λόγια του ίδιου του Bruce).
Ουδέν γραφικό λοιπόν δεν βρίσκω επ αυτού. Να μου έλεγες γραφικό το γεγονός ότι αρέσκονται σε παλιακού είδους stage show με backdrops των 80s αντί για τεράστιες γιγαντο οθονες και projectors που είναι της μόδας, αυτό να το συζητήσουμε (που και δω υπάρχει αντίλογος αλλά είναι πιο υποκειμενική η φάση οπότε σηκώνει κουβέντα).
