Δεν χρειάζεται να βρει Έλληνα, γιατί δεν υπάρχει κάποιο λάθος στην γραμματοσειρά. Δεν είναι αντικατάσταση του αγγλικού Ε με Σίγμα.
Είναι μια αγγλική γραμματοσειρά που αντικαθιστά μερικά γράμματα με γράμματα που θυμίζουν την ελληνική αλφάβητο. Αλλιώς θα είχε βγάλει και το J και το C από κει μέσα. Εδώ έχει αντικατασταθεί το Α με το ελληνικό Δέλτα, που δεν έχει καμία σχέση ηχητικά. Για το design πήγαινε όχι για την πρακτικότητα. Άσχετα που απέτυχε και στα δύο
Το αν φαίνεται όμορφο ή άσχημο είναι άλλο θέμα.
Πραγματικά ελπίζω να μην είναι το εξώφυλλο του δίσκου, γιατί αυτό το πράγμα μου προκαλεί νευρικό γέλιο. Παραδόξως αν έλειπε ο Μπρους και αν είχε παρόμοια γραμματοσειρά με του Chemical Wedding θα είχαμε ένα πολύ αξιοπρεπες αποτέλεσμα.
Έτσι θα γελάνε και κάτι Ιάπωνες και Κινέζοι με διάφορους δικούς μας που θέλουν να κάνουν τατου σε αυτές τις γλώσσες και βάζουν ότι να ναι (ιδεο)γραμματα, όπως να ναι!
Να πω οτι αυτο το Σ που το βαζουν αντι για Ε γιατι τους φαινεται πολυ αρχαιοπρεπες με εκνευριζει σε παραλογο βαθμο. Υπαρχει το σχετικο subreddit Reddit - Dive into anything
Τωρα καταλαβαινω τι νοιωθουν οι αγγλοι με τα greek(και σε αλλες χωρες συμβαινει φανταζομαι)lish και πραγματα τυπου w αντι για ω , κτλ…
Ένας αρκετά αξιόπιστος κανόνας για την κατάσταση στο εσωτερικό ενός συγκροτήματος και σαφές προμήνυμα για επί θυραίς ανακατατάξεις είναι όταν κάποια μέλη αρχίζουν να κυκλοφορούν solo δίσκους. Αυτό συνήθως σημαίνει ότι είτε διαφωνούν με την γενικότερη κατεύθυνση της βασικής τους μπάντας ή ότι δεν τους επιτρέπεται να συνεισφέρουν στον συνθετικό τομέα όσα μπορούν ή θέλουν.
Στο διάλειμμα που ακολούθησε την περιοδεία για το Seventh Son τόσο ο Smith, όσο και ο Dickinson (οι δύο βασικότεροι συνθέτες μετά τον Μεγάλο δηλαδή!) έβγαλαν τα προσωπικά τους LP. Κι ενώ ήταν ο Μπρουσάκος αυτός που “τα μάσησε” όταν ρωτήθηκε αν θα παρέμενε στους Maiden σε περίπτωση μεγάλης επιτυχίας του Tattooed Millionaire, τελικά αυτός που αποχώρησε ήταν ο Smith! Η πρόσληψη του Gers έγινε με… fast track διαδικασίες και το όγδοο έργο των Irons εμφανίστηκε εν μέσω γενικευμένης ανυπομονησίας!
Παρ’ όλο που το “No Prayer…" οπωσδήποτε έχει τις πολύ δυνατές στιγμές του, η σύγκριση με όσα προηγήθηκαν αποβαίνει συντριπτικά εναντίον του, μιας και στην πράξη η “επιστροφή στα βασικά” αποδείχθηκε μάλλον ατυχής έμπνευση αφού ανακόπηκε η διακριτή εξέλιξη που υπήρχε στα διαδοχικά βήματα τους,
Το χειρότερο απ’ όλα βέβαια ήταν που διαψεύστηκε ο τρελός ενθουσιασμός μου (και οι, τουλάχιστον ανεδαφικές, προσδοκίες μου) για τον πρώτο δίσκο τους που θα έπαιρνα σαν καινούρια κυκλοφορία, τρέχοντας όλο χαρά στο δισκάδικο μετά το φροντιστήριο εκείνη την ημέρα!
Πολύ αγαπημένος δίσκος. Ακόμη κ η παραγωγή του Harris ταιριάζει απόλυτα με το όλο πεσιμιστικο ύφος των συνθέσεων. Στιχουργικά επίσης το θεωρώ την καλύτερη τους δουλειά
