BTW απο τους καλυτερους κλειστους χωρους που εχω παει. στους Maiden ηταν sold out, ημασταν αρενα και χαλαροι, να πινουμε μπυρες και να ροκαρουμε.
1 Like
έκλεισα για τη δεύτερη, την κυριακή, αλλά κερκίδες. ελπίζω να είναι καλά.
καλα ειναι δεν εισαι μακρια και βλεπεις γιατι
Summary
η αρενα ειναι ΜΙΚΡΗ
ημουν guns εκει
1 Like
Εν αναμονή των ανακοινώσεων περισσότερων dates της επερχόμενης περιοδείας, ας θυμηθούμε ότι σαν σήμερα πριν από 38 χρόνια κυκλοφόρησε το Somewhere in Time, το album όπου οι Maiden έδωσαν μια φουτουριστική χροιά, προσεγγίζοντας την έννοια του Χρόνου και ο Χρόνος το δικαίωσε αφού φιγουράρει στις πρώτες θέσεις στα περισσότερα αφιερώματα για τα κορυφαία LPs των Irons!
Και για να μην ξεχνιόμαστε…
15 Likes
Μπορεί κάποιοι να διαφωνήσουν αλλά για μένα, ο συγκεκριμένος είναι ο καλύτερος δίσκος τους, χωρίς φυσικά να αναιρώ τους υπόλοιπους “κλασικούς” δίσκους. Λέω ο καλύτερος γιατί πιστεύω ότι στο συγκεκριμένο δεν περισσεύει νότα, από την αρχή μέχρι το τέλος είναι έπος, δεν προσπερνω κανένα κομμάτι, ακούγεται για μένα χωρίς κανένα απολύτως skip. Δεν είμαι Maidenικός, τον συγκεκριμένο δίσκο όμως, θα τον ακούσω, εχει πολύ ενδιαφέρον.
13 Likes
Είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί νομίζω που θεωρούμε το Somewhere in Time το αποκορύφωμα των Maiden.
Είναι (και) για μένα το πιο ατόφιο δεκάρι τους. All killer - no filler, κάτι που οι Maiden με κάποιον τρόπο δεν είχαν πολλές φορές, κατ’ εμέ πάντα.
5 Likes
Θα συμφωνήσω σε αυτό που λες για το All Killer - No Filler, η αλήθεια είναι ότι εκτός απο τον προαναφερόμενο και τον Seventh Son, δεν θα έδινα τον χαρακτηρισμό αυτό σε άλλο δίσκο των Maiden, μπορεί κάποιοι από αυτούς να είναι κλασικοί αλλά, κατά τη γνώμη μου, πέραν κάποιων πολύ δυνατών κομματιών, έχουν και αρκετά filler, ναι, ακόμα και η τριπλέτα Number - Powerslave…
Θέλω απλά να διευκρινίσω ότι και τα άλλα έξι πρώτα Maiden δεκάρια τα θεωρώ, απλά “λιγότερο” 
Επίσης υπάρχουν τουλάχιστον άλλα τρία Maiden (Killers, Piece of Mind, Seventh Son) που κατά καιρούς - ΟΧΙ πάντα - κοιτάω την playlist σε αυτά και λέω “ρε, δεν νομίζω ότι έχει κάποιο filler εδώ μέσα”.
Απλά το Somewhere είναι ΠΑΝΤΑ filler free για μένα.
5 Likes
Και για μένα το Somewhere είναι ο καλύτερος τους δίσκος. Έχει μπορώ να πω αρκετά πραγματακια που μπορούν άνετα να θεωρηθούν τα καλύτερα στην κατηγορία τους:
- Εξώφυλλο
- Ήχο
- Μουσική και συνθετική πρόοδο
- Songwriting
- Στίχους
Νομίζω στα 80ς οι Maiden ξεπερνούσαν κάθε δίσκο με τον επόμενο τους όσον αφορά την ποιότητα των τραγουδιών και την προσέγγισή τους στο γράψιμο, και αυτό ισχύει και για το 7th άσχετα αν το θεωρώ συνολικά ένα κλικ πιο κάτω από το SiT.
9 Likes
Ο πρώτος δίσκος των Maiden που πήρα σαν καινούρια κυκλοφορία! Ακόμη θυμάμαι τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία όταν έτρεχα μετά το φροντιστήριο στο δισκάδικο εκείνη την ημέρα και αντίκρυσα το εξώφυλλο (τω καιρώ εκείνω το artwork το βλέπαμε πρώτη φορά όταν παίρναμε τον δίσκο στα χέρια μας!). Είχε βέβαια προηγηθεί η αποχώρηση του Smith μετά το solo album του - προσωπικό δίσκο είχε βγάλει και ο Dickinson και όπως συνειδητοποίησα αργότερα αυτά δεν ήταν καθόλου θετικά προμηνύματα!
Σε κάθε πέριπτωση, το NPftD παρά τις δυνατές στιγμές του, θα έχανε με χαρακτηριστική… άνεση τη σύγκριση με την υπόλοιπη δισκογραφία των Maiden έως τότε!
Καλό μήνα και από εμένα!
8 Likes
Το δισκογραφικό (και συναυλιακό) σερί των Maiden στη δεκαετία του 80 δεν έχει προηγούμενο ούτε επόμενο. Θεωρώ ότι θα μείνει στην ιστορία και θα αποτελέσει αντικείμενο μελέτης για τις επόμενες γενιές.
Το SiT θεωρώ ότι είναι το καλύτερό τους και προσωπικό αγαπημένο. Έχω επίσης σε μεγάλη εκτίμηση και το PoM, ίσως το πιο epic heavy metal αλμπουμ τους
4 Likes
Βρε άνθρωπέ μου, γιατί με ταλαιπωρείς… Είμαι σε φάση “βρείτε τις διαφορές” . Θα μου μεγαλώσει η μυωπία.
3 Likes
Απλα αχνοφαινεται το Graspop
Δεν ξερω τι θα γινει με τις ημερομηνίες της επερχόμενης περιοδείας, αυτό που γνωρίζω είναι ότι σαν σήμερα κυκλοφόρησε το X-Factor!
29 χρόνια αργότερα και μετά από παμπολλες σχετικές συζητήσεις (ποιος μπορεί να ξεχάσει το δισέλιδο στο Hammer όπου διάφοροι συντάκτες εξέφραζαν διαμετρικά αντίθετες εκτιμήσεις), το συγκεκριμένο έχει αναλυθεί διεξοδικά. οπότε θα περιοριστώ να θυμηθώ τον ενθουσιασμό που με διακατείχε όπως πήγαινα στο Rock City στο Διοικητήριο (φοιτητής πια) για χάρη του X Factor, έναν ενθουσιασμό που τον επέτεινε η προσμονή ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ ΤΩΝ MAIDEN ΠΟΥ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΠΑΡΩΝ, μετά από λίγες μέρες (15 Οκτωβρίου του 1995) στο Ιβανώφειο!
Μου φαινόταν σαν όνειρο που θα έβλεπα τους Irons ζωντανά έστω κι αν δεν θα είχα “ποτέ” (!) την ευκαιρία να τους δω με την κλασική σύνθεση τους, αυτή που είχε ξεγεννήσει τόσους διαχρονικούς δίσκους κατά την προηγούμενη δεκαετία, όμως είχα εμπιστοσύνη στην κρίση του Αρχηγού και, τέλος πάντων, την τελευταία φορά που υπήρξε αλλαγή στη θέση του τραγουδιστή, τα αποτελέσματα ήταν παραπάνω από εντυπωσιακά, άρα… γιατί όχι και τώρα;
13 Likes
Δισκάρα 
7 Likes
Ειμαι μεταξυ βερολιναρας και παρισιων, αλλα εχω προβλημα διοτι ειναι στην καρδια του καλοκαιριου και παιζουν αδειες συναδελφων που δεν μπορεις να υπολογισεις απο τωρα. Μεχρι να αποφασισω, θα εχουν γινει σολντ αουτ και οι νεες συναυλιες που θα βαλουν στο Κατμαντου.
Mόλις χθες το αγόρασα σε βινύλιο, ενώ το έψαχνα πολύ καιρό. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι πολύ αξιόλογος δίσκος, που έστρωσε τον δρόμο για τον ήχο των maiden όπως τον ξέρουμε όλα αυτά τα χρόνια.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο αρχηγός έχει μια εμμονή όλα αυτά τα χρόνια με το μοτίβο slow intro outro, με πολλές, και αρκετές φορές περιττές, επαναλήψεις μελωδιών, αλλά που να πάρει, εγώ όλο αυτά τα κομμάτια βάζω να ακούσω.
Τα "κλασσικα¨ τα ακούω πολύ λιγότερο. Ίσως φταίει ότι όταν εγώ άρχισα να ακούω μεηντεν, ξεκίνησα από τους δίσκους που τότε ήταν καινούριοι, ήτοι brave new world, dance of death. Kαι λάτρεψα τα αντίστοιχα τραγούδια.
Για εμένα το πραγματικό low point της δισκογραφίας, δεν ήταν η bailey εποχή, αλλά τα no prayer και fear of the dark, ειδικά το τελευταίο. Εξαιρέσει του ομόνυμου κομματιού και του afraid to shoot strangers, δεν μου αρέσει κανένα άλλο κομμάτι. Κάθε φορά που προσπαθώ να το ακούσω, συνειδητοποιώ πόσο καλή επιλογή ήταν του Βρασίδα να κάνει σολο καριέρα.
Το X Factor έχει διαμάντια που κοιτάνε στα ίσια μεταγενέστερους δίσκους.
Έχει παράλληλα και το χειρότερο album cover (ναι ναι, χειρότερο από το dance of death). Παραείναι ρεαλιστική και αποκρουστική η εικόνα του Εντι, εν αντιθέσει με το πιο καρτουνιστικο ύφος των υπόλοιπων δίσκων. Kαι με 2 μικρά παιδιά στο σπίτι, πρέπει να έχω τώρα τον συγκερκιμένο δίσκο καλυμμένο 
4 Likes