Ουάου. Τελικά σ’ αυτό το φόρουμ βλέπει κανείς ό,τι άποψη μπορεί να φανταστεί! Μέχρι και ότι τα Maiden με τον Blaze είναι καλύτερα από το Fear of the Dark… Συναρπαστικό.
Σίγουρα υπάρχουν πολλοί που έχουν το Χ- Factor αρκετά ψηλά -όπως εγώ- αν και υποψιάζομαι ότι στην περίπτωση μου έχει να κάνει περισσότερο με συναισθηματικούς λόγους. Το εξώφυλλο του είναι από τα αγαπημένα μου και απείρως καλύτερο από κάτι Senjutsu και Βook of Souls.
Και με βλέπω πάλι μέσα στο …καθιερωμένο πια live του Blaze σε λίγο καιρό!
Αντίθετα το Virtual XΙ δεν…
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, No Prayer & Fear, ΩΣ ΔΙΣΚΟΙ στην ολότητα τους, είναι υποδεέστεροι. Έχουν μεν μερικά πολύ δυνατά κομμάτια, όπως είπα όμως, είναι συγκεκριμένα αυτά τα κομμάτια ενώ το X-Factor, ενδεχομένως να κυλάει καλύτερα στην ολότητα του, ως σύνολο θέλω να πω.
Δυστυχώς παίδες δεν μπορώ να συμφωνήσω. Το X Factor με κουράζει αφάνταστα, είναι βέβαια η απαρχή των “σημερινών” Maiden από πλευράς ύφους (α, να κάτι όπου συμφωνώ) αλλά αυτό για μένα μόνο καλό δεν είναι.
Θα έβλεπα καμιά σειρά τώρα αλλά προτιμότερο να ασχοληθώ με κάτι απολύτως σημαντικό.
ΦΙΑΡ ΟΦ ΔΕ ΝΤΑΡΚ Vs ΕΞ ΦΑΚΤΟΡ
- Be Quick or Be Dead < Sign of the Cross
- From Here to Eternity < Lord of the Flies
- Afraid to Shoot Strangers > Man on the Edge
- Fear is the Key = Fortunes of War
- Childhood’s End > Look for the Truth
- Wasting Love > The Aftermath
- The Fugitive < Judgement of Heaven
- Chains of Misery < Blood on the World’s Hands
- The Apparition < The Edge of Darkness
- Judas Be My Guide > 2 A.M.
- Weekend Warrior < The Unbeliever
- Fear of the Dark κερδίζει χωρίς αγώνα, είναι έτσι κι αλλιώς εκτός συναγωνισμού.
Το ματς ας το λήξουμε ισόπαλο. Oι κορυφές του Fear μετράνε διπλά.
Πολυ ομορφος δισκος το X-Factor. Ο μοναδικος δισκος των Iron Maiden που με στελνει σε “ταξιδι”, αφου ακομα και οι δισκοι τους που ειναι “καλυτεροι” απο αυτον, ειναι περισσοτερο συλλογες με κομματια στα δικα μου τα αυτια, παρα ενα ολοκληρωμενο εργο που ακουγεται νερακι απο την αρχη ως το τελος. Οσον αφορα το εξωφυλλο, σιγουρα στα 5 καλυτερα τους εξωφυλλα. Και μεγαλο θετικο το οτι φαινεται πιο ρεαλιστικο αντι για καρτουνιστικο.
Δε με κουραζει κανενα τραγουδι στο X-Factor, και αν και δεν μπορω να το αποδειξω, πιστευω πως αν ειχε κυκλοφορησει με τον Bruce Dickinson στα φωνητικα αυτουσιο οπως ειναι οσον αφορα τις συνθεσεις, θα εβαζε γερη υποψηφιοτητα για καλυτερο δισκο της μπαντας. Παντα για τα δικα μου γουστα προφανως. Μου αρεσει επισης παρα πολυ η πολυποικιλοτητα και στον ηχο και στις συνθεσεις, αφου ακομα και τωρα που εχω να ακουσω χρονια τον δισκο μπορω φερω στο μυαλο μου τα βασικα ριφφς και να σφυριξω την μελωδια καθε τραγουδιου.
Τωρα, το κανουν ολες αυτες οι σκεψεις καλυτερο του Fear Of The Dark? Χμμ, δεν ξερω, αλλα μαλλον οχι. Τουλαχιστον οχι για μενα, που βρισκω το FOTD τον πιο αδικημενο δισκο της μπαντας (και καλυτερο απο ολα τα reunion ανεξαιρετως). Το κανουν ομως για μενα καλυτερο του NPFTD, οπως επισης και απο τα αλμπουμ με τον DiAnno, αλλα και τα reunion albums.
Το Virtual XI απο την αλλη, βρισκεται πολυ χαμηλα στην δισκογραφια τους, κι ας εχει το Educated Fool που ειναι κομματαρα
Μα… Όλοι οι δίσκοι συλλογές με κομμάτια δεν είναι;
Αν και δεν μπορω να το αποδειξω κι εγω, εφοσον το The X Factor ηταν το πρωτο που ακουσες στην ωρα του, και τον ΠΑΥΛΑΡΑ να ειχε στα φωνητικα, το ιδιο θα ελεγες
Την έχουμε ξανακάνει αυτη την κουβέντα εδω μεσα αλλά ναι το X Factor και για μενα ειναι καλύτερο απο τα 2 προηγούμενα αν και οντως από αυτό και μετά το στυλ τους γίνεται μανιέρα.
Απλα εδω γίνεται με φανταστική ατμόσφαιρα και φοβερά ως επί των πλείστων κομμάτια., ενω επισης θεωρώ οτι μια χαρά ταιριάζουν τα φωνητικα του Blaze.
Το Fear of the dark απο την άλλη είναι μισοκαλός δίσκος ενω το No prayer…είναι λες και καποιος τους πιεζε να το βγαλουν οσο πιο γρήγορα γίνεται
Ναι. Σχεδόν δηλαδη. Μόνο που κάποιοι δίσκοι ακούγονται σαν ένα ενιαίο έργο, ενώ κάποιοι δίσκοι είναι όντως ένα μόνο τραγούδι χωρισμένο σε μέρη, κι όχι συλλογές από κομμάτια.
Ο πιο βασικός λόγος που δεν μπορείς να το αποδείξεις, είναι το ότι το X-Factor ΔΕΝ είναι το πρώτο που άκουσα στην ώρα του. Όταν ήμουν 15-16 πίστευα τους καραγκιοζηδες που μου έλεγαν ότι κάποιος δίσκος κάποιας μπάντας είναι μάπα, κι έτσι δεν έμπαινα στην διαδικασία να τον ακούσω. Από Μεηντεν άκουσα τα πρώτα 7 τους δεκάδες φορές το καθένα πριν ακούσω το X-Factor. Το πρώτο που άκουσα “στην ώρα του” ήταν το Virtual XI, και για κανά 2 χρόνια το έβρισκα γαμάτο
Δεν έπιασες το αστείο, δεν πειράζει
Κράζουμε το no prayer for the dying ( ωχ συγγνωμη να σας το κανω λιανα, το NPFTD) κ προσπαθούμε να δικαιολογησουμε την μπουρδα το virtual xi (VXI) γιατι ξερω γω εχει αυτο το μετριο τραγουδι το clansman και freedooooooom κ μπούρδες. Το μονο που μ αρεσει ειναι οι ποδοσφαιρικες μπλουζες που φορανε στο ενθετο. Μεγιστη μπουρδα.
Για το x factor τα λεμε καθε χρονο στην 3αδα των αλμπουμ τους που Μ ΑΡΕΣΕΙ να ακουω. Τ αλλα 2 ειναι το πρωτο κ το somewhere in time (SIT)
Άσχετο με τα παραπάνω, αλλά ορμώμενος από το γεγονός της ύπαρξης ενός (ηθοποιού) με το ονοματεπώνυμο Harris Dickinson ο οποίος μάλιστα γεννήθηκε στο ίδιο μέρος με τον Μεγάλο (Leytonstone του Ανατολικού Λονδίνου), μου δημιουργήθηκε η περιέργεια μήπως συναντάται ξανά συνδυασμός και άλλων ονομάτων που να θυμίζει μοιρασμένα credits τραγουδιού των Maiden, αν υπάρχει π.χ. κάποιος Murray Smith (το Murray άλλωστε υπάρχει και σαν μικρό όνομα, ενώ από Smiths… άλλο τίποτα!) και πράγματι…
Για Gers - McBrain ας ψάξει άλλος!
Πιθανότερο να βρεις, όχι ονοματεπώνυμο, αλλά ράτσα γάτας Gers McBrain, παρά συνθετικά credits με τα 2 συγκεκριμένα ονόματα!
Λονδίνο πάει για sold out. Υπάρχουν πιθανότητες για έξτρα ημερα;
Δύσκολο, δεν βγαίνουν οι ημερομηνίες. Ούτε πρόκειται να πουλήσουν άλλα 60.000 εισητήρια.
Sold out σήμερα Λονδίνο και Μαδρίτη
All the Sold out shows until now
- Budapest 1, Hungary
- Budapest 2, Hungary
- Stavanger, Norway
- Copenhagen, Denmark
- Stockholm 2, Sweden
- Helsinki, Finland
- Birmingham, UK
- Manchester, UK
- London, UK
- Glasgow, Scotland
- Madrid, Spain
- Lisbon, Portugal
- Zurich, Switzerland
- Paris 1, France
- Frankfurt, Germany
- Stuttgart, Germany
- Berlin 1, Germany
Summary
“So, this English band did a song about a cavalry cha-”
The Hu: “We’re in.”
Τωρα ναι, νιωθεις πως πας στην μαχη ξερω γω.