στο παρόν θρεντ μιλάμε για τα παραπάνω είδη
Ο άνθρωπος είναι ακόμα πολύ μπροστά. Αναζητήστε την ειδική-συλλεκτική έκδοση σε βινύλιο. Είναι λίγο ακριβή αλλά και απίστευτη συσκευασία.
τιτανοτεράστια δισκάρα
βαζετε και κανα λινκ ρε, γραψτε 1-2 λεξεις.
λοιπον, μερικα αγαπημενα
Bill Evans & Jim Hall - Undercurrent
Chet Baker - Baby Breeze
Jan Garbarek, Keith Jarrett, Palle Danielsson, Jon Christensen - Belonging
Miles Davis - Porgy and Bess
Τον Chet Baker τον είχα υπ’όψιν μου κ ήθελα να κατεβάσω κάτι να έχω… Αυτό προτείνεις λοιπόν;
ναι (οχι οτι εχω ακουσει και πολλα δικα του) αλλα αν θες κατεβασε τα best of
Μιλαμε για Jazz-Fusion και δεν εχει αναφερθει ακομα ενα απο τα μεγαλυτερα συγκροτηματα υτης της μουσικης…
Weather Report
Και φυσικα αναμεσα τους ο Jaco Pastorius
Και επισεις…
Duke Eligton
Miles Davis (οπως αναφερθηκε)
Ενας μεγαλος μπασσιστας της Jazz. Charles Mingus.
Και ισως να βαζαμε και τον Frank Zappa μεσα σε αυτους… Ειδικα ο δισκος του Yellow Shark (ο τελευταιος δισκος του πριν μας αφησει)
αλλα και αλλοι του οπως ο Make a Jazz noiz Here
Αυτα για την ωρα:)
του mingus που πόσταρες είναι εκπληκτικό δισκάκι
Άλλο ένα υπέρτατο διαμάντι της jazz, κυκλοφορίας 1957.
Thelonious Monk - Brilliant Corners 8) 8) 8)
Άμα πω οτι ξέρω απο Jazz και Fusion θα πω ψέμματα. Θα πω όμως οτι ξέρω κάποια ονόματα, αυτα που ξέρει ο περισσότερος κόσμος φαντάζομαι…
Οπως και να έχει, ένα album jazz που μου άρεσε απίστευτα ειναι ένα Live των Brecker Brothers. Ενα τραγούδι τους θα ακούσετε εδω, http://www.youtube.com/watch?v=UIGsSLCoIhM
Απο Fusion, θα πρότεινα ΟΛΑ του Alex Skolnick - ex testament - επίσης Gordian Knot, ντράμμερ είναι ο Sean - Cynic, Death και φυσικά ένα απίστευτο album του Al de Meola, το Casino.
Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο διαδύκτιο, αλλά, άμα κάποιος δεν τα βρισκει και τα θέλει ας με ενημερώσει. 
Υπάρχει ένας πολύ καλός τρόπος να αγοράσει jazz δίσκους καποιος που μ’όλις ξεκινάει και να μην πέσει ποτέ έξω και συνοψίζεται στις εξής δύο λογικές:
- Αγόρασε οτιδήποτε γράφει στο εξώφυλλο Miles Davis
- Αγόρασε οτιδήποτε γράφει στο εξώφυλλο Blue Note.
Και επειδή για το πρώτο ήδη έχουν γίνει τα πρώτα posts για το δεύτερο να πω ότι η Blue Note είναι μία εταιρία που ταυτίστηκε με τη jazz αλλά και το αντίστροφο και, αν και είμαι επίτηδες υπερβολικός για να δώσω έμφαση, το υψηλό επίπεδο των παραγωγών της, ειδικά τις δεκαετίες 50 και 60, σε οδηγεί σχεδόν με κλειστά μάτια.
Από την εταιρία αυτή θα βάλω δύο κλασικά άλμπουμ και τρία από ένα συγκρότημα που στα αυτιά μου είναι ίσως ότι καλύτερο στο χώρο της jazz τα τελευταία 15-20 χρόνια.
Ο δίσκος που με ανάγκασε να ασχοληθώ και με άλλα είδη μουσικής πλην ροκ!
Επίσης η θεϊκή συνύπαρξη Al di Meola, Paco De Lucia & John McLaughlin!
Καθώς και ό,τι έχουν βγάλει οι τρεις αυτοί κύριοι!
το friday night έχω φάει τον κόσμο να το βρω (μέχρι που βαρέθηκα να το ψάχνω)
ξέρει κανείς ένα ελληνικό μαγαζί να το τσιμπήσω ?
Noμίζω είναι και σε nice price μάλιστα στο γνωστό μεγαλοδισκάδικο, αν μιλάς για cd φυσικά. Για βινύλιο δεν είμαι σίγουρος που το βρίσκεις.
Εντάξει τι να λέμε για το Friday Night, αποθέωση της κιθάρας._
Επίσης, σε ανάλογο ύφος πάμε στο εξίσου συγκλονιστικό Τhe Passion of strings, με τους ακόλουθους υπερπαίχτουρες.
Το καρέ όμως του υπερηχητικού Al βρίσκεται εδώ, στα 4 πρώτα του δισκία, φίλοι συμφορουμίτες.
Τα συστήνω και τα 3 με κλειστά μάτια. Τα μεγάλα επικα του κομμάτια τύπου Suite Golden Dawn, Race With Devil on Spanish Highway, Fantasia Suite, Alien Chase on Arabian Desert, σε στέλνουν αδιάβαστο. Ειδικά το 4ο και γενικά όλο το Splendido Ηοtel είναι απίστευτα. Αν δε είσαι κιθαρίστας, πάρτα ΧΤΕΣ.
το χα βρει πριν καιρο στα metropolis στα 6.90. δεν νομιζω οτι ειναι δυσκολο να το βρεις. τσεκαρετε και αυτο απο di meola
Μαρεσει πολυ το Fables Of Faubus (ασκομα ομως δεν εχω παρει το δισκακι)
Flight Over Rio και τα μυαλά στο χέρι!
Επί τη ευκαιρία να πω ότι τα θεωρώ κάργα τζαζ. Γενικά ο όρος fusion για μένα είναι σχεδόν άκυρος, περίπου φαινόμενο ανάλογο με τον όρο “έντεχνος”…Απλά υπάρχει απλή και πιο σύνθετη τζαζ.
Διαφωνώ. Δεν είμαι μουσικός για να σου εξηγήσω μουσικά τις διαφορές (Mule πού είσαι;) αλλά “συνθετη” jazz έπαιζε και ο Coltrane - δεν ήταν fusion όμως. Η fusion δανείστηκε πολλά στοιχεία από το ροκ και αυτό σημάινει και ο όρος: μίξη της jazz με το ροκ. Είναι ένα είδος ξεχωριστό από το be-bop (επίσης είναι σύνθετο και αυτοσχεδιαστικό), διαφορετικό από την big band jazz, διαφορετικό από το swing κτλ κτλ. Δεν είναι “ποιοτικότερο” ή λιγότερο “ποιοτικό” είναι απλά διαφορετικός ήχος.