A fusion genre is a music genre which combines two or more genres. For example, rock and roll originally developed as a fusion of blues, gospel and country music. The main characteristics of fusion genres are variations in tempo, rhythm and sometimes the use of long musical “journeys” that can be divided into smaller parts, each with their own dynamics, style and tempo. A word “fusion” used alone often refers to jazz fusion.
Aπό αυτό τον ορισμό αυτό της γνωστής εγκυκλοπαίδειας βγαίνει ότι η fusion είναι κατά βάση τζαζ. Για σκέψου όμως: υπάρχει metal fusion, rock fusion, punk fusion? Όχι, αν και αυτά τα είδη έχουν αναμειχθεί πολύ περισσότερο με άλλα απ’ ότι η τζαζ.
Εμείς πάντως, μια μορφή μίξης (fusion) ροκ με τζαζ, με μοντέρνα αισθητική τη λέμε math rock στο χωριό μου.
Anyway, θα αλλάξω εντελώς πλεύση. Αξίζει να τσεκάρετε τους τζαπανέζους Mouse On The Keys. Πολλά πιάνα και περίεργες ιστορίες. Αν σας αρέσει το μικρό μίγμα που ακούτε στο Myspace ψάχτε για το δίσκο Sezession. Αν δεν το βρείτε, πιεμ μη. Πανέμορφη μουσική.
βασικα αυτο ακριβως που ειπε ο mandrake.
__Di Meola Plays Piazzolla, ναι παίδες, κάτι τέτοια με 6.90 είναι σχεδόν κλέψιμο (βασικά καθόλου κλέψιμο δεν είναι μιας και ΤΟ ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΟ cd δε θα έπρεπε να κοστίζει παραπάνω… αλλά ας την αφήσουμε αυτή την κουβέντα καλύτερα). Χτυπήστε άφοβα. Σπέρνει.
__Κάτι σε πιο νέο άκουσμα τώρα… Είναι trio που ξεκίνησε να κάνει και καμιά διασκευή στους δίσκους για να τραβήξει την προσοχή αλλά μάλλον πιο πολύ διασκευές κάνει όσο περνά ο καιρός… :-k Μάλλον το παραέκαναν και κρίμα, γιατί παρόλο που οι διασκευές συνήθως είναι εξαίρετες, τα δικά τους έχουν πολύ “ψωμί” και τα παραγκωνίζουν. Ο λόγος για τους “The Bad Plus” (http://www.thebadplus.com/, http://en.wikipedia.org/wiki/The_Bad_Plus).
[CENTER]
[/CENTER]
__Πολύ καλοί. Τους έμαθα με το “Prog”, το οποίο και προτίνω ανεπιφύλακτα, μιας και το έχω λιώσει! 4 διασκευές [Everybody Wants to Rule the World -Tears Of Fears, Life On Mars -David Bowie, Tom Sawyer -Rush και This Guy’s in Love with You -Herb Alpert] και 6 δικά τους που φυσάνε (και οι διασκευές; ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ, εξαιρετικές, υποδειγματικές… τουλάχιστον στα δικά μου αυτάκια :)):
[CENTER]
[/CENTER]
__Και κάτι απ’ τα παλιά:
__Καλά καταλάβατε, Chuck Mangione.
__Υπέροχος. Απλά υπέροχος. Εχει γράψει μερικά απ’ τα αγαπημένα μου ever τραγούδια. Βέβαια, ήταν απ’ τους τζαζίστες που έκαναν πολλή επιτυχία (single στα ραδιόφωνα, ΟΧΙ τζαζ ραδιόφωνα) και γενικά πολλοί αρχίζουν και λένε όταν ένας τζαζίστας κάνει επιτυχία σε ποπ λημέρια ή κερδίζει κανα-δυό Grammy… ε, μην ακούτε τίποτα! Αρχίστε με ένα “best of” π.χ. :
[CENTER]
- ή -
[/CENTER]
__Αν δεv συμπαθούμε τα best, άφοβα κάτι από τα παρακάτω:
[CENTER]
[/CENTER]
__Oκ, αφήνω χώρο και για άλλους, απλά να πω αναφορικά, πως ότι γράφει “(Chick) Corea”, το χτυπάμε άφοβα, καθώς και ότι γράφει “Return To Forever”.
__Αυτά και επανερχόμαστε…
Ευχαριστώ τον Μοντε που άνοιξε το θρεντ (και όχι μονο: πρότεινε και την δισκάρα Maiden Voyage του Herbie Hancock) και είμαι ενθουσιασμένος που βλέπω τόση συμμετοχή από τόσους χρήστες, πέρα από τους “συνήθεις υπόπτους” (από τους οποίους για την ώρα απουσιάζουν και οι Jimmy Page-Texas Flood :!
Λυπάμαιπου αυτές τις μέρες τρέχω σαν τον Βέγγο και δεν έχω προλάβει ως τώρα να συμμετέχω, υπόσχομαι να επανορθώσω σύντομα.
Oι περισσότερες προτάσεις που έχουν γίνει ως τώρα είναι πολύ καλές και φυσικά συμφωνώ με τις προτάσεις του τύπου “αγοράστε ό,τι γράφει Miles Davis ή Chick Corea” -όσο απόλυτες και αν ακούγονται- γιατί μιλάμε για τιτάνες. Απλά να προσθέσω πως επειδή οι καριέρες των συγκεκριμένων μουσικών έχουν πολλές περιόδους (που δεν μοιάζουν απαραίτητα μεταξύ τους) είναι καλύτερο όποιος θέλει να ακούσει κάτι να ψάξει πρώτα να δεί online από ποιά περίοδο είναι ο δίσκος που τον ενδιαφέρει, αν έχει ροκ στοιχεία ή όχι (αν αυτό είναι το κριτήριο για να αρχίσει να ακούει το είδος ένας ακροατής που ως τώρα ακούει μόνο ροκ) κλπ.
Επίσης να μην θεωρήσει κανείς πωε επειδή άκουσε έναν δίσκο από τους συγκεκριμένους,οι υπόλοιποι θα είναι παρεμφερείς. Π.χ. ανκάποιος ακούσει το On the Corner του Miles Davis ας μην περιμένει να ακούσει φανκιές και σε οποιονδήποτε άλλο δίσκο του αγοράσει.
Σχετικά με τον όρο fusion: Δεν έχεις δίκιο Red Rum να τον θεωρείς άκυρο, χρησιμοποιείται ευρέως πολλά χρόνια και τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα αναφέρει ο εγκυκλοπαιδικός ορισμός που πόσταρες. Fusion είναι κάθε “μίξη” μουσικών ειδών αλλά όταν ο όρος χρησιμοποιείται μόνος του αναφέρεται στο μίγμα jazz rock που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του '60 όταν ο Miles Davis “ανακάλυψε” τον Hendrix και έβαλε rock στοιχεία στον ήχο του, γιγαντώθηκε την δεκαετία του '70 με τις μπάντες κολοσσούς του είδους Mahavishnu Orchestra/Return to Forever/Weather Report και συνεχίζει να μας δίνει διαμαντάκια μέχρι και σήμερα. Όπως σωστά έγραψε ο Mandrake και άλλα είδη jazz είναι σύνθετα χωρίς να τα λέμε fusion.
Επίσης: Mπράβο σε Mandrake και Shadowcaster που πρότειναν Medeski Martin & Wood και Bad Plus αντίστοιχα.
Θα επανέλθω μόλις μπορέσω.
Ευχαριστώ τον Μοντε που άνοιξε το θρεντ (και όχι μονο: πρότεινε και την δισκάρα Maiden Voyage του Herbie Hancock) και είμαι ενθουσιασμένος που βλέπω τόση συμμετοχή από τόσους χρήστες, πέρα από τους “συνήθεις υπόπτους” (από τους οποίους για την ώρα απουσιάζουν και οι Jimmy Page-Texas Flood :!
Λυπάμαιπου αυτές τις μέρες τρέχω σαν τον Βέγγο και δεν έχω προλάβει ως τώρα να συμμετέχω, υπόσχομαι να επανορθώσω σύντομα.
Oι περισσότερες προτάσεις που έχουν γίνει ως τώρα είναι πολύ καλές και φυσικά συμφωνώ με τις προτάσεις του τύπου “αγοράστε ό,τι γράφει Miles Davis ή Chick Corea” -όσο απόλυτες και αν ακούγονται- γιατί μιλάμε για τιτάνες. Απλά να προσθέσω πως επειδή οι καριέρες των συγκεκριμένων μουσικών έχουν πολλές περιόδους (που δεν μοιάζουν απαραίτητα μεταξύ τους) είναι καλύτερο όποιος θέλει να ακούσει κάτι να ψάξει πρώτα να δεί online από ποιά περίοδο είναι ο δίσκος που τον ενδιαφέρει, αν έχει ροκ στοιχεία ή όχι (αν αυτό είναι το κριτήριο για να αρχίσει να ακούσει το είδος ένας ακροατής που ως τώρα ακούει μόνο ροκ) κλπ.
Επίσης να μην θεωρήσει κανείς πωε επειδή άκουσε έναν δίσκο από τους συγκεκριμένους,οι υπόλοιποι θα είναι παρεμφερείς. Π.χ. ανκάποιος ακούσει το On the Corner του Miles Davis ας μην περιμένει να ακούσει φανκιές και σε οποιονδήποτε άλλο δίσκο του αγοράσει.
Σχετικά με τον όρο fusion: Δεν έχεις δίκιο Red Rum να τον θεωρείς άκυρο, χρησιμοποιείται ευρέως πολλά χρόνια και τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα αναφέρει ο εγκυκλοπαιδικός ορισμός που πόσταρες. Fusion είναι κάθε “μίξη” μουσικών ειδών αλλά όταν ο όρος χρησιμοποιείται μόνος του αναφέρεται στο μίγμα jazz rock που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του '60 όταν ο Miles Davis “ανακάλυψε” τον Hendrix και έβαλε rock στοιχεία στον ήχο του, γιγαντώθηκε την δεκαετία του '70 με τις μπάντες κολοσσούς του είδους Mahavishnu Orchestra/Return to Forever/Weather Report και συνεχίζει να μας δίνει διαμαντάκια μέχρι και σήμερα. Όπως σωστά έγραψε ο Mandrake και άλλα είδη jazz είναι σύνθετα χωρίς να τα λέμε fusion.
Επίσης: Mπράβο σε Mandrake και Shadowcaster που πρότειναν Medeski Martin & Wood και Bad Plus αντίστοιχα.
Θα επανέλθω μόλις μπορέσω.
ενας απιστευτος jazz blues δισκος!
Και να ανανεωσω με κλασικο Luis Armstrong (πως τον ξεχασα πριν)
και φυσικα Count Basie
Δεν το έχω ακούσει!
Γνωρίζω βέβαια τους παίχτες -και έχω και εμπιστοσύνη στην κρίση σου 
- θα φροντίσω να το ακούσω. 8)
Δείτε ένα καλό βιντεάκι (βασικά το audio αξίζει η σκηνοθεσία είναι ό,τι νά’ναι…) που εντόπισα:
το λιγοτερο που μπορω να πω ειναι επος!
Ο πρώτος fusion δίσκος μου…
A must have
μεγάλες δόσεις Miles Davis & Mahavisnu εδώ
Στην κιθάρα ο Tommy Bolin
Δισκάρα το Spectrum! Και είχα την ευκαιρία να απολαύσω μέρος του και live στο Ρόδον εκείνο το φθινόπωρο του 2001 (αν δεν κάνω λάθος) στη συναυλία του Cobham.
Προχωράω με smooth Jazz. Το 1990, 4 γίγαντες της Jazz αποφάσισαν να αφήσουν στην άκρη προσωπικές καριέρες και να βάλουν σε πρώτη προτεραιότητα τη δημιουργία μιας υπερμπάντας. Αυτοί ήταν οι:
Βοb James: keyboards
Lee Ritenour: κιθάρα
Νathan East: μπάσο
Harvey Mason: τύμπανα
και εγένετο Fourplay, οι οποίοι δισκογραφούν στο χώρο της πιο εμπορικής τζαζ μέχρι και σήμερα. Μην ξενερώνετε με τον όρο εμπορική, μιλάμε για απίστευτες συνθέσεις που αναδεικνύουν τα κομμάτια σε πρώτο πλάνο. Με κλειστά μάτια ακούστε τα 2 πρώτα για να ξεκινήσετε, και αν σας κερδίσουν, προχωράτε κι άλλο. Kαι για όσους δε χορτάσουν, υπάρχουν και τα DVD…
Ενδεικτικά:[B]
Bali Run[/B] http://www.youtube.com/watch?v=7jcOKxwSMHQ&feature=related
101 Εastbound http://www.youtube.com/watch?v=bUb_TaUOTaA
Monterey http://www.youtube.com/watch?v=W9ieiY2_dZI
Με δισκάρα ξεκίνησες! 8)
Απλά να γράψω για όσους ενδιαφέρονται να μην αγοράσουν την πρώτη έκδοση που θα βρουν μπροστά τους γιατί υπάρχουν πολύ καλές remastered εκδόσεις που αξίζει να τις κυνηγήσει κανείς, με πολυκαναλικό ήχο κλπ.
2000 έχω ην εντύπωση.
Μιλάμε για εκείνη την μπάντα του Cobham με τους Φινλανδούς σωστά;
Oi Fourplay είναι παιχταράδες, έχω και δίσκους αλλά να πώ την αλήθεια δεν τους πολυ-ακούω γιατί παράείναι smooth…
Yπάρχει μία λεπτή γραμμή ανάμεσα στη smooth jazz και την elevator music και οι Fourplay συχνά-πυκνά την διασχίζουν…:p:lol:
Το παίξιμο παραμένει σούπερ πάντως!
Mια και είμαστε στα “μαλακά”:
Red Rum τον Jeff Golub τον ξέρεις;
Δύο σύγχρονες fusion κυκλοφορίες που βγήκαν προς το τέλος του 2008 και μου άρεσαν πάρα πολύ:
Jimmy Herring - Lifeboat
Kαταπληκτικό παίξιμο από τον Herring στην κιθάρα αλλά και πολύ ωραίες συνθέσεις.
Ακούστε αποσπάσματα εδώ:
http://www.abstractlogix.com/xcart/product.php?productid=23855&cat=306&page=1
Ohm - Circus of Sound
Oι Ohm είναι το συγκρότημα του κιθαρίστα Chris Poland που έπαιζε κιθάρα στους Megadeth στα μέσα της δεκαετίας του '80. Οι Ohm παραπέμπουν περισσότερο στους Mahavishnu όμως παρά στους Megadeth :D.
Aκούστε αποσπάσματα εδώ:
http://www.abstractlogix.com/xcart/product.php?productid=23845
Και τα προηγούμενα τους άλμπουμ, το ομώνυμο και το Amino-acid flashback είναι πολύ καλά.
Μπας και ξέρει κανείς αυτό…?Αllen Τoussaint-Τhe Wild Sound Of New Orleans
Όντως το 2000 ήταν, είχες δίκιο. Η μπάντα λεγόταν North by Northwest.
Toν Gollub τον ξέρω αλλά δεν έχω ακούσει. Ούτε το Herring. Οhm πολύ καλοί πάντως.
To συγκεκριμένο δίσκο δεν το θυμάμαι αν και νομίζω ότι είναι από τους πρώτους του. Γενικά ο Toussaint εντάσσεται περισσότερο στους τραγουδοποιούς με έντονο το στοιχείο της Ν. Ορλεάνης δηλαδή πολύ blues και soul μαζί με στοιχεία jazz. Μάλλον το πιο κοντινό του παράδειγμα είναι ο Dr. John αν και ο δόκτορας ήταν πολύ πιο ιδιαίτερος σε συνθέσεις και ενορχήστρωση και πιο αντιεμπορικός. Δεν τον έχω μελετήσει πολύ πάντως, ίσως κάποιος να μπορεί να τον περιγράψει καλύτερα…
Καιρό έχει να κινηθεί το θρεντ, ας ποστάρω μία κυκλοφορία:
McCoy Tyner - Guitars ( 2008 )
Ο πιανίστας McCoy Tyner είναι από τους μεγαλύτερους εν ζωή Jazz μουσικούς και το μόνο μέλος που επιζεί από το θρυλικό κουαρτέτο του Coltrane της δεκαετίας του '60.
Το εντυπωσιακό σε αυτό το άλμπουμ είναι πως ο Tyner αποφάσισε στα 70 του, σε μία ηλικία που οι άνθρωποι δικαιούνται και να μην είναι πλεόν τόσο ανοιχτόμυαλοι να ηχογραφήσει ένα άλμπουμ με την κιθάρα να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ως σόλο όργανο. Αυτό θα ήταν αδιανόητο στα χρόνια που ο Tyner γαλουχήθηκε μουσικά, αλλά ευτυχώς από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και ιδρώτας στις ταστιέρες.
Ακόμα καλύτερο είναι πως αντί να καλέσει έναν κιθαρίστα να παίξει στο άλμπουμ μάζεψε 4 από αυτούς που του αρέσουν (Marc Ribot, John Scofield, Derek Trucks, Bill Frisell) και τον παιχταρά του banjo τον Bela Fleck και τους έβαλε να εναλλάσονται σε κομμάτια.
Στο μπάσο και στα τύμπανα παίζουν δύο επίσης τεράστιοι βετεράνοι Jazz μουσικοί, ο Ron Carter και ο Jack DeJohnette.
Tα κομμάτια που πάιζουν είναι ένας συνδυασμός από κλασικά jazz κομμάτια (Scofield και Trucks δίνουν ρέστα σε Mr. PC και Greensleeves αντίστοιχα), νέα κομμάτια και ελέυθερους αυτοσχεδιασμούς
Μπορείτε να δέιτε το tracklisting και να ακούσετε αποσπάσματα εδώ:
http://www.abstractlogix.com/xcart/product.php?productid=23875&cat=0&page=1
Aν αποφασίσετε να το αγοράσετε αξίζει να προτιμήσετε την έκδοση με το DVD, είναι πολύ πλούσιο.
Κοίταζα το θρεντ και πιστεύω χρειάζεται ένα back to basics. Δηλαδή γίνεται να λείπει απ’ το θρεντ η τιτανοτεράστια σύμπραξη γιγάντων που λέγεται Mahavishnu Orchestra, με αριστουργήματα σαν κι αυτά?
Μιλάμε για το συγκερασμό παιχτών όπως Jon McLaughlin (προφέρεται Μακλόκλιν), Jan Hammer (κιμπορντίστας που έχει συνεργαστεί με άπαντες στο είδος) και Βilly Cobham (τυμπανιστής από άλλη διάσταση, Jean-Luc Ponty (πρώτο βιολί) και πολλών άλλων τοπ μουσικών.
Κυκλοφόρησαν διάφορα αριστουργήματα, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζω τα εξής:
και σχεδόν καθόρισαν το είδος.
Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, μικρά δείγματα οργίων (προσοχή γιατί βαράνε):