Απαραίτητη εισαγωγή γιατί μιας και ανέβηκε η κριτική του @Aldebaran στρώθηκα να ακούσω τον δίσκο.
Θα το έκανα έτσι και αλλιώς δηλαδή, γιατί όπως έγραψα και σε γειτονικό νήμα έχω αρρωστήσει με την πάρτη του κυρίου Gustafsson, αλλά κάτι μερικοί άλλοι παρεμφερείς δίσκοι (όλα στην ώρα τους ) κάτι οι The End που ακόμη με σοκάρουν, κάτι που ο Αντώνης μου είπε πως είναι πιο στρωτό αυτή τη φορά, ε, το πήγαινα πίσω.
Στο θέμα μας. “Defeat (Only Further Apart)”. Ίσως ένα από τα τραγούδια της χρονιάς. Για μένα η κορυφαία στιγμή του δίσκου. Ίσως γιατί όπως λέει και ο Αντώνης στο κείμενό του, θυμίζει The End.
Το κλείσιμο δε με το “Alien (To My Feet)” είναι τόσο ψυχοφθόρο και έρπον συναισθηματικά, που με άγγιξε. Οι υπόλοιπες συνθέσεις νομίζω δουλεύουν καλύτερα στην διαδοχή τους, όχι μεμονωμένα.
Γενικότερα βέβαια, ο δίσκος δεν έχει εξάρσεις συναισθηματικές, ούτε τόσες ακροβασίες όσες ίσως να αναμένονταν. Είναι όμως ατμοσφαιρικός και άμεσος, και σε σημείο παρεξήγησης. Τα ρυθμικά μέρη είναι τόσο διεστραμμένα εύστοχα, που αποσυντονίζουν από τα πνευστά. Γενικότερα, οι ρυθμοί είναι το μεγάλο κέρδος, που βγάζουν μια απόκοσμη τελεττουργία με ουσιώδη κατάληξη.
Δεν ξέρω εν τέλει αν περίμενα περισσότερα, ξέρω πως, αυτή η αμεσότητα με έπιασε ελαφρώς απροετοίμαστο και ήταν μια ευχάριστη και όχι συντηρητική στροφή. Κέρδος, δηλαδή.
Καλά τα λες και εύστοχα. Δεν έχουν σε αυτο το αλμπουμ τις noise και psych αναφορές των προηγουμενων δισκων αλλά μια φαινομενική “ηρεμία”. Βεβαια, τα φαινομενα απατουν γιατι ο Mats κανει τις τρέλες του αλλά, οπως ειπες, το αδιανοητο αυτο rhythm section θολώνει τα νερά.
Η ουσια ειναι πως προκειται για ακομα μια δισκαρα, μια σκοτεινή τελετουργική jazz polaroid.
Χαίρομαι που συμφωνούμε, γιατί όντως βρέθηκα προ εκπλήξεως.
Είμαι ακόμη σε μετρημένες ακροάσεις, δεν είναι εύπεπτο, για αυτό λέω άμεσο σε σημείο παρεξήγησης. Αλλά το rhythm section όντως αποπροσανατολίζει. Θα πρέπει κάποια στιγμή να επικεντρωθώ στα πεπραγμένα του κυρίου Gustaffson για να τον πιάσω. Είναι ωραίο αυτό το, σχεδόν tribal, συναίσθημα πάντως.
Πολύ ωραία τα λέτε για Fire! Μια φορά το άκουσα μόνο και είναι πιο προσβάσιμο.
Το σοκ που είχα πάθει με το Unreleased? (Με τον Jim O’ Rourke) περίπου 10 χρόνια πριν, μου είναι αξεπέραστο. Μετά έμαθα και το άλλο προσωπείο τους, σαν Orchestra δηλαδή και προτιμούσα τους «σκέτους». Ήρθε όμως αυτό το αδιανόητο πράγμα με τίτλο Arrival πριν δυο χρόνια και κατέκτησε πολλές κορυφές μέσα μου.
Παρόμοιο σοκ με το Unreleased? Ήταν και το Silver Mountain από Elephant9 (που πρότεινε ο amazing_journey λίγο πιο πάνω) και βάζω πλώρη προς το τελευταίο τους.
Για πείτε και άλλα διαμαντάκια από Rune Grammofon.
Η Rune Grammofon είναι η μονη εταιρεια που ξερω που μπορείς να κανεις top 10 χρονιάς, απλώς με αυτά που κυκλοφόρησε. Γενικως, βλέπεις τι βγαζει και ακους, χωρις δευτερες σκεψεις.
Το νέο Elephant9 δεν με έχει κερδίσει…γενικως ειναι γκρουπαρα ομως.
Άκουσα σημερα αυτο το άλμπουμ και το βρήκα φανταστικό
Patty Waters - Sings
Ο φιλος που μου το προτεινε μου ειπε οτι πρωτη φορα ξερναει απο το αγχος με κομματι jazz. Περιμενα κατι σε John Zorn και jazz grindcore οπως μου ειχε προτεινει ο Martial σε ενα exchange ή κατι σε fusion φαση που σε πιανει ιλιγγος απο τις πολλες στροφες αλλα καμια σχεση
Side A: 7 κομμάτια, 14 λεπτά
αιχμαλωτικη, ηρεμη, σαγηνευτικη vocal jazz κι εκει που ειμαι απορημενος με το παραπανω σχολιο ξαφνικα με χτυπησε
Side B: 1 κομμάτι, 14 λεπτά
στην αρχη μια Rosemary’s Baby ατμοσφαιρα και σιγα σιγα εξελισσεται σε φουλ στομαχοπονο
νωρις νωρις ξανα ο υποψηφιος jazz δισκος της χρονιας. Δεν εχει fusion αλλα εχει ecm jazz με κλαρινετο και σαξοφωνο. Μου εβγαλε κατευθειαν κατι απο Anouar Brahem (χωρις το ουτι) και φυσικο ηταν καθως συμμετειχε στο καταπληκτικο Thimar του 1998
Έχουν ήδη μαζευτεί μερικές πολυαναμενόμενες jazz κυκλοφορίες για το 2025, το πρώτο δείγμα όμως απο το επερχόμενο άλμπουμ του Ambrose Akinmusire είναι εκπληκτικό.
Ένα 15λεπτο έπος που εμπεριέχει hip-hop (φωνητικά από Kokayi), modern classical (με το τρομερό Mivos Quartet) και διακριτικά ηλεκτρονικά στοιχεία. Πραγματικά ένα πανέμορφο μουσικό παζλ. 31 Ιανουαρίου το αλμπουμ.
Ψάχνοντας σε λίστες του 2024 βρήκα πως η αγαπημένη Rebecca Trescher είχε βγάλει δίσκο το 2024. Είμαι και γραμμένος στο κανάλι της στο γιουτιουμπ αλλά ο αλγόριθμος δεν ήθελε να μου το πει.
H πρώτη δυνατή τζαζ κυκλοφορία τζαζ του 2025 που έπεσε στα αυτιά μου είναι ένα online-only single από έναν από τους καλύτερους τζαζίστες της εποχής μας. Ένα τρακ που δεν μπήκε στο live άλμπουμ του Chris Potter: “Got the keys to the kingdom: live at the village vanguard”…
/
/
Ένα μινι αφιέρωμα στα 50 χρόνια απ΄το Koln Concert του Jarrett…
Θα μπορούσε να είναι καλύτερο αλλά ένα άλφα ενδιαφέρον το έχει.
Το περίμενα αυτό το κείμενο, και έχω απλά να πω και δημόσια συγχαρητήρια, δεν είναι εύκολο να προσεγγιστούν τέτοιοι δίσκοι - σταθμοί δίχως κοινοτοπίες και πεζές τεχνικοτητες αλλά ούτε και ασαφεις γενικότητες. Νομίζω το πέτυχες. Τα άλλα τα ξέρεις
) κάτι οι The End που ακόμη με σοκάρουν, κάτι που ο Αντώνης μου είπε πως είναι πιο στρωτό αυτή τη φορά, ε, το πήγαινα πίσω.:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1773855-1242465639.jpeg.jpg)
