Πολύ καλή πρόταση αλλά γιατί του έφαγες τους δύο πρώτους δίσκους με τους Soft Μachine; Άντε ενάμιση…
Πολύ σωστός, ο Hopper συμμετέχει στους Softs από το πρώτο τους άλμπουμ. Εκ παραδρομής το μπέρδεψα και μέτρησα από το Third και μετά…
Υποσυνείδητα μου έρχεται συνέχεια η εντύπωση ότι το Third είναι το πρώτο τους #-o !!! Ίσως επειδή αυτό είναι το καλυτερό τους…
Με αφορμή τη σημερινή παράσταση του Άρτσι Σερπ στο Παλλάς (21:00).
[B]Άρτσι Σεπ (Archie Shepp) : «Το µπλουζ ταιριάζει στην Ελλάδα»[/B]
[U]Τη συνέντευξη πήρε ο Τάκης Δημητρακόπουλος και δημοσιεύτηκε στο Βήμα*[/U]
Λίγα µπορεί να προσθέσει κανένας στο «βαρύ» βιογραφικό του σαξοφωνίστα, συνθέτη, πιανίστα, τραγουδιστή, ποιητή και συγγραφέα Αρτσι Σεπ. Ενός ζωντανού θρύλου, ενός ασυµβίβαστου αγωνιστή για τα δικαιώµατα των Αφροαµερικανών και κυρίως ενός ανθρώπου που δεν συµβιβάστηκε ποτέ µε κάτι λιγότερο από την αλήθεια. Ανανεωτής της τζαζ, από τους πρωτοπόρους της αβανγκάρντ του 20ού αιώνα, µαθητής του Σεσίλ Τέιλορκαι του Τζον Κολτρέιν αλλά και συνοδοιπόρος του Ορνέτ Κόλµαν , ο Αρτσι Σεπ δεν είναι το πρώτο όνοµα που έρχεται στον νου όταν ζητηθεί από κάποιον να απαριθµήσει τους σπουδαίους της τζαζ, αλλά µια από τις πρώτες επιλογές όταν πρόκειται να µιλήσουµε για την εξέλιξη της τζαζ.
Με άλµπουµ όπως τα «Four Train», «True Blue», «Deja Vu» και «True Ballads» έγραψε το δικό του κεφάλαιο. Η συνεργασία του µε τον Τσούτσο Βαλντές, µαζί µε τον οποίο θα τον απολαύσουµε στη σκηνή του Παλλάς, είναι µόνο ένα µικρό αλλά σηµαντικό κοµµάτι της.
[B]- Γιατί πιστεύετε ότι η τζαζ δεν είναι πλέον μια υπόθεση της μαύρης κοινότητας;[/B]
«Ο όρος ?τζαζ? ή ?τζας? δεν έχει αποδοθεί στο αγγλικό λεξικό, παρά µόνο στην αργκό. ΟΣίντνεϊ Μπεσέ, ο σπουδαίος κλαρινετίστας από τη Νέα Ορλεάνη, απέρριψε την προέλευσή του ως χωρίς νόηµα στην αναλυτική βιογραφία του µε τίτλο ?Treat It Gentle?. Περιέργως πώς, η αυθεντική προφορά τζαζ εµφανίζεται στην καθοµιλουµένη της βασκικής διαλέκτου, όπως είναι η έκφραση lou jass, που σηµαίνει στάβλος.
O όρος επίσης εµφανίζεται στα σύγχρονα γαλλικά µε τη µορφή του ρήµατος jaser (κουτσοµπολεύω). Αυτό ίσως φανερώνει µια γαλατική προέλευση της λέξης ? κάτι που ακούγεται λογικό, αφού η Λουιζιάνα ήταν γαλλική αποικία τον 19ο αιώνα και ως τις ηµέρες µας φέρει τη στάµπα της γαλλο-κρεολέζικης παράδοσης.
Η πρώτη τζαζ ηχογράφηση έγινε από ένα συγκρότηµα λευκών µουσικών από τη Νέα Ορλεάνη που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους The Original Dixieland Jass Βand. O παντοτινός ?βασιλιάς της τζαζ? ήταν και είναι ένας εβραίος που λεγόταν ΜπένιΓκούντµαν. Ενας λευκός Αµερικανός από το Τενεσί ονόµατι Ελβις Πρίσλεϊ έγινε ένας από τους πιο διάσηµους άνδρες από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν εισήγαγε το λευκό ακροατήριο στα µπλουζ που µαύροι τραγουδούσαν από την εποχή της δουλείας, ενώ ?πατέρας της τζαζ? ήταν ο εύστοχα επονοµαζόµενος Πολ Γουάιτµαν . Οπότε, για ποια υπόθεση των µαύρων µιλάµε όταν αναφερόµαστε στην τζαζ;».
[B]- Σε αυτή τη λογική βασίζεται και το γεγονός ότι σήμερα οι πιο επιτυχημένοι τζαζ τραγουδιστές είναι λευκοί;[/B]
«Εξαρτάται από το τι εννοείς επιτυχηµένοι. Αν αναφέρεσαι στο χρήµα και στη φήµη, θα έλεγα ότι οι λευκοί τραγουδιστές πάντοτε απολάµβαναν καλύτερη αντιµετώπιση σε σχέση µε τους µαύρους συναδέλφους τους. Από την άλλη, η συνεισφορά του ΛούιςΑρµστρονγκ, της Εθελ Γουότερς και της Μπίλι Χόλιντεϊ στάθηκε καθοριστική στην εξέλιξη του λαϊκού τραγουδιού».
[B]- Σας αποκαλούν έναν από τους εμβληματικούς αβανγκάρντ καλλιτέχνες του 20ού αιώνα. Αυτές τις ημέρες εντοπίζετε στη μουσική κάτι τόσο επαναστατικό όσο αυτά που κάνατε εσείς με άλμπουμ όπως το «Four For Trane»;[/B]
«Υπάρχει πολλή καλή µουσική εκεί έξω. Στο µεγαλύτερο ποσοστό της όµως δεν είναι αυθεντική. Πολύ συχνά χάνοµαι προσπαθώντας να καταλάβω ποιον ακούω. Αυτό δεν συµβαίνει ποτέ όταν ακούω Τζόνι Χότζες, Ελα Φιτζέραλντ, Ερολ Γκάρνερ ή Λούις Τζόρνταν. Θα έλεγα ότι εντυπωσιάζοµαι περισσότερο από κάποιους σύγχρονους ράπερ (για την αυθεντικότητά τους και την πολιτική συνείδησή τους) παρά µε τους περισσότερους από τη σύγχρονη τζαζ. Βρίσκω τον εαυτό µου να ακούει και να απολαµβάνει παραδοσιακούς µπλούζµεν όπως ο Χάουλιν Γουλφ, ο Μάντι Γουότερς και ο Μπι Μπι Κινγκ, γιατί η µουσική τους είναι αυθεντική και τοποθετούν τον εαυτό τους στην πραγµατικότητα της µαύρης κοινότητας».
[B]- Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με τον Τσούτσο Βαλντές;[/B]
«Οι πρώτες επαγγελµατικές υποχρεώσεις µου όταν µετακινήθηκα στη Νέα Υόρκη ήταν µε κάποιες τοπικές µπάντες από το Πουέρτο Ρίκο. Πάντα λάτρευα τους αφροκουβανέζικους και βραζιλιάνικους ρυθµούς για τη χορευτική µεταδοτικότητά τους και τη συγγένεια µε την αφρικανική µουσική. Για πρώτη φορά συνεργάστηκα µε τον κ. Βαλντές µερικά χρόνια πριν στο Παρίσι, όταν κάλεσα αυτόν και το συγκρότηµά του σε µια συναυλία µου στο πλαίσιο του ?La Villette Jazz Festival?».
[B]- Μήπως είναι άσκοπο σήμερα το να παίζεις τζαζ σε μια χώρα με τόσα προβλήματα, όπως η Ελλάδα; [/B]
«Οπως προείπα, η µουσική που αποκαλείς τζαζ και ο στενός συγγενής της, τα µπλουζ, παίζονταν από φτωχούς ανθρώπους σε δύσκολους καιρούς. Κατ? αυτόν τον τρόπο, όλα µοιάζουν στην ώρα τους».
[B]- Εχετε κάποιου είδους φιλοσοφία για τη ζωή;[/B]
«Κρατήσου γερά! Η προσευχή είναι µια φυσιολογική παρενέργεια».
[B]«ΜΕ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΕΧΕΙ ΑΥΞΗΘΕΙ»[/B]
[B]? Ποια είναι η άποψη του Αρσι Σεπ, ενός ανθρώπου αφοσιωμένου στον αγώνα για αξιοπρέπεια και ανθρώπινα δικαιώματα, για τον πρόεδρο της χώρας του;[/B]
«Πιστεύω ότι η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα ήταν αδιαμφισβήτητης ιστορικής σημασίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μόλις πριν από δύο αιώνες οι μαύροι βρίσκονταν υπό μια βάρβαρη δουλεία. Πολλά άλλαξαν από τότε που κερδίσαμε την ελευθερία μας και το δικαίωμα ψήφου. Οι αλλαγές έγιναν με αργό ρυθμό. Πολλοί πλήρωσαν γι? αυτές με τη ζωή τους. Οι μαύροι βίωσαν μια δεύτερη επανάσταση στα Sixties υπό την καθοδήγηση ανθρώπων όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι ο πρόεδρος Ομπάμα έκανε κάποια σημαντική αλλαγή όσον αφορά τις ζωές των καθημερινών ανθρώπων,μαύρων, λευκών ή ισπανόφωνων. Κατά την εκτίμησή μου η εκλογή του ήταν περισσότερο μια συμβολική νίκη παρά μια θεμελιώδης αλλαγή της υπάρχουσας πραγματικότητας. Η εκλογή ήταν ενός είδους εθνική τελετή με την οποία οι Αμερικανοί τελικώς εξόρκισαν τους δαίμονες του παρελθόντος. Κατά ειρωνεία της τύχης, ο ρατσισμός έχει αυξηθεί μετά την εκλογή του».
[B]? Κατάλαβαν ποτέ οι Ευρωπαίοι το μέγεθος, την οξύτητα της αντιπαράθεσης μεταξύ μαύρων και λευκών στις ΗΠΑ;[/B]
«Γιατί όχι; Είχατε και ακόμη έχετε ανάλογες αντιπαραθέσεις στην ιστορία σας. Για παράδειγμα, οι Τούρκοι και οι Κούρδοι, οι Βόσνιοι και οι Σέρβοι, οι Βαλόνοι και οι Φλαμανδοί, οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι. Οι Αφρικανοί σφαγιάζουν ο ένας τον άλλον, όπως και οι Ευρωπαίοι. Κανένας λαός δεν είναι ελεύθερος από τον ρατσισμό, ούτε έχουμε μάθει να ζούμε σεβόμενοι τη διαφορετικότητα στη θρησκεία».
Mεγάλη συναυλία χθες το βράδυ και ο Shepp έπαιξε πολλή ώρα!
Country Joe πήγες;
Όχι δεν πήγα. Γενικά δεν πηγαίνω σε λάηβ, μπορώ να πω ότι είμαι εθισμένος στην κονσέρβα…:)8O
Aπόλυτα καταναοητό μεν -ειδικά με τιμές σαν αυτές του Παλλάς [-X- αλλά από την άλλη ειδικά στην αυτοσχεδιαστική μουσική το live παραμένει η πεμπτουσία της! 8)
Στο πρώτο μισό ο Shepp με απογοήτευσε. Ισως γιατί τον έχω πολύ ψηλά στην εκτίμησή μου. Αλλά στο δεύτερο (που έπιαξε και περισσότερες δικές του συνθέσεις) ήταν νομίζω σαφώς καλύτερος
Α ήρθες τελικά; Δεν σε είδα πουθενά…
Σαφώς ήταν καλύτερος στο 2ο μέρος που έμεινε και περισσότερη ώρα στη σκηνή και γενικότερα “ανέβηκε”.
Στο πρώτο μέρος δεν έπαιξε και πολλή ώρα, αλλά δεν τον λες και κακό, στο πρώτο κομμάτι που έπαιξε σόλαρε επί 7 λεπτά! Νεώτεροι του δεν τα κάνουν αυτά! 
Ο Valdes έπαιξε σπουδαίο live σε όλη τη διάρκεια, καλύτερος από πέρυσι στο Μέγαρο!
Εκπληκτικό ρυθμικό υπόβαθρο από ντραμς/κρουστά σε όλη τη διάρκεια.
και μπάσο! με το ηλεκτρικό ειδικά ρόκαρε ευχάριστα σε κάποια σημεία
Nαί, στη διασκευή του Birdland ειδικά στο πρώτο μέρος -παρ’ όλο που ήταν σχεδιασμένο σαν “tribute to Joe Zawinul” έκανε και το προσωπικό του tribute στον Pastorius! 8)
[B]Stanley Turrentine ? 1971 ? Sugar[/B]
Το Sugar είναι ένας κλασικός Stanley Turrentine δίσκος που κυμαίνεται ηχητικά από το hard-bop στη soul jazz, επικαλυμμένος με μια μπλουζ διάθεση και μια καθαρά ηλεκτρική ενορχήστρωση. Η μπάντα που έχει συγκεντρωθεί για να παίξει, είναι μεγάλη σε αξία, καθώς και σε αριθμό μουσικών. Τον Turrentine (τενόρο σαξόφωνο), υποστηρίζουν με επαγγελματικό τρόπο οι George Benson (κιθάρα), Ron Carter (μπάσο), Freddie Hubbard (τρομπέτα), Billy Kaye (ντραμς), Lonnie Liston Smith (πιάνο Fender), Butch Cornell (όργανο Hammond) και Richard ?Pablo? Landrum (κόνγκας). Στην αρχική έκδοση του δίσκου που περιλαμβάνει τρία κομμάτια (?Sugar?, ?Sunshine Alley?, ?Impressions?) συμπεριλήφθηκε αργότερα η πρώιμη έκδοση του ?Gigraltar? που ηχογραφήθηκε με την προσθήκη των Hubert Laws (φλάουτο), Hank Crawford (άλτο σαξ.), Johnnnie ?Hammond? Smith (πιάνο Fender, όργανο), Billy Cobham (ντραμς) και Airto Moreira (κρουστά).
Το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ είναι σύνθεση του Stanley Turrentine και βασίζεται στα υπέροχα σόλο του ίδιου στο σαξόφωνο και του Hubbard στην τρομπέτα, που υποστηρίζονται από τη στιβαρή ρυθμική βάση και τα στιγμιαία, κοφτά γεμίσματα της κιθάρας και του οργάνου. Η συνέχεια γίνεται ακόμη καλύτερη αφού στο ?Sunshine Alley? (σύνθεση του Cornell) ακούμε τη συνεχή εναλλαγή των σόλο από τα πνευστά στο όργανο, στην κιθάρα και μετά πάλι ξανά στα πνευστά, σε ένα στυλ που μοιάζει με μίξη αφρικανικού rhythm ?n? blues και λάτιν μουσικής. Το τέμπο είναι γρήγορο και σε κάποια σημεία πολύ γρήγορο αφού το τμήμα ρυθμού στέκεται στο ύψος του, άλλοτε ακολουθώντας πιστά τους σολίστες και άλλοτε καθοδηγώντας τους με έμπνευση και ακρίβεια. Η προσθήκη του ?Impressions? στην track list του δίσκου φαίνεται ότι αποτελεί φόρο τιμής στον πρόωρα χαμένο John Coltrane (1967) και η μπάντα δείχνει τις διαθέσεις της με τον τρόπο που επιλέγει να το αναπαράγει. Το coltrein-ικό στυλ είναι δύσκολο να αντιγραφεί και έτσι μετά από παρότρυνση του μηχανικού ήχου Rudy Van Gelder*, οι μουσικοί ακολουθούν μια τελείως διαφορετική προσέγγιση στο παίξιμο της σύνθεσης, που δίνει έμφαση στα διαρκή συρτά παιξίματα του οργάνου, πάνω στο οποίο υφαίνονται όλα το σόλο του Turrentine κατά πρώτο λόγο και των Hubbard/Benson κατά δεύτερο. Το Hammond του Cornell γκρουβάρει γρήγορα και δυνατά στο ρυθμό που δίνουν το μπάσο και τα ντραμς, μετατρέποντας έτσι με απολύτως φυσικό τρόπο το ?Impressions?, από modal σύνθεση σε acid αυτοσχεδιαστικό παραλήρημα πλήρως εναρμονισμένο με τις επιταγές της εποχής τόσο στην ηλεκτρική τζαζ, όσο και στην ποπ/ροκ μουσική σκηνή.
Την κυκλοφορία του Sugar στην ετικέτα της CTI, ακολούθησαν άλλες τρεις στούντιο και μια λάηβ που βρίσκονται στο ίδιο υψηλό επίπεδο με ελαφρές (ηλεκτρικές πάντα) ηχητικές διακυμάνσεις από το bop ιδίωμα στα μπλουζ και από τη soul jazz στα γκόσπελ:
1971 ? Salt Song
1972 ? Cherry
1973 ? Don?t Mess with Mr. T
1973 ? In Concert, Vols. 1&2
*Ο Rudy Van Gelder ήταν μηχανικός ήχου και στην ηχογράφηση της ζωντανής εκτέλεσης του ?Impressions? από το κουαρτέτο του John Coltrane στο Village Vanguard της Νέας Υόρκης στις 3 Νοεμβρίου 1961. Αυτή η εκτέλεση συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ Impressions/Impulse 1963.
Δισκάρα, εξαιρετικοί μουσικοί σε μία περίοδο δημιουργικής ακμής!
Μπράβο Country Joe, άλλο ένα εξαιρετικό ποστ!
[B]John Coltrane ? 1974 ? Interstellar Space[/B]
Οι τελευταίες ηχογραφήσεις του John Coltrane χαρακτηρίζονται από την εμφατική προσπάθειά του να εστιάσει την προσοχή της καλλιτεχνικής του έκφρασης στο πνευματικό στοιχείο, στο πέρα από τα γήινα πλαίσιο δημιουργίας, ίσως γιατί διαισθανόταν ότι πλησίαζε το αναπόφευκτο τέλος και προσπαθούσε να κλείσει τους λογαριασμούς του με την επικύρωση της τελικής διαθήκης του. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι τόσο εντυπωσιακό που ανάγκασε έναν άλλο μεγάλο της μοντέρνας τζαζ να πει γι? αυτόν:
[I]«? Ο Trane πήγε τη μουσική σε τέτοια επίπεδα δεξιοτεχνίας και σε τέτοιους χώρους εκφραστικότητας, που όποιος και να την έπαιρνε μετά, δεν ήξερε τι να την κάνει?»
Miles Davis.[/I]
Στο Interstellar Space που ηχογραφήθηκε τις 22 Φεβρουαρίου 1967 στα Van Gelder Studios, μια εβδομάδα μετά τα sessions του Stellar Regions (άλλο διαμάντι αυτό) και λίγους μήνες πριν από το θάνατό του, ο Coltrane μειώνει στο ελάχιστο δυνατό τον αριθμό των μελών στη μπάντα του και την μετατρέπει σε ντουέτο με τη συμμετοχή του ίδιου και του ντράμερ Rashied Ali. Όλος ο δίσκος χτίζεται πάνω στην αυτοσχεδιαστική ικανότητα του ντουέτου χωρίς το σταθερό αρμονικό πλαίσιο αναφοράς που υποστηρίζεται από το πιάνο και το μπάσο. Ο Trane παίρνει κάθε φορά ένα από τα σύντομα θέματά του και το υποβάλλει σε εκτεταμένη δοκιμή, επαναλαμβάνοντας το διαρκώς σε διάφορες παραλλαγές με σκοπό να το επεκτείνει και να καταλήξει σε διαφορετικό αποτέλεσμα. Ο Ali από τη δική του πλευρά δεν παίζει σαν ντράμερ, σε καμία περίπτωση δεν λειτουργεί υποστηρικτικά ως ένας άλλος Elvin Jones, παίζει περισσότερο σαν πιανίστας, επιδιώκει την καινοτομία και τον μη επαναλαμβανόμενο ρυθμό και ακολουθεί απευθείας τον Coltrane στην ελεύθερη δίνη. Και οι δύο δίνουν την εντύπωση ότι παίζουν ανταγωνιστικά, ο ένας εναντίον του άλλου και το εντυπωσιακό είναι ότι αυτή η αντίθεση, από ηχητικής απόψεως οδηγεί σε μια αισθητικά πολύ εκλεπτυσμένη σύνθεση, η οποία όμως δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να γίνει ανεκτή από κάθε ακροατή, ειδικά όταν αυτός δεν έχει εντρυφήσει στους φαινομενικά άναρχους και ακροβατικούς αυτοσχεδιασμούς της free φόρμας.
Ο κορμός του δίσκου αποτελείται από τέσσερα αρχικά κομμάτια μέσης και σχετικά μεγάλης διαρκείας (?Mars?, ?Venus?, ?Jupiter?, ?Saturn?) στα οποία προστέθηκαν στην επανέκδοση του 2000, άλλα δύο (?Leo?, ?Jupiter Variation?) από την ίδια συνεργασία. Στο πρώτο κομμάτι (?Mars?) γίνονται αντιληπτά τα διάφορα στυλ που έχει ενσωματώσει ο Coltrane στην παλέτα του, εισάγοντας την ένταση και τον δυνατό τόνο στο τενόρο σαξόφωνο. Το ?Venus? είναι μια coltrein-ική μπαλάντα, διανθισμένη διακριτικά με διάσπαρτα στοιχεία από την δυτικότροπη κλασική μουσική και την μαύρη παράδοση των spirituals . Το ?Jupiter? είναι η μικρότερης διαρκείας σύνθεση και ταυτόχρονα η πιο πολύπλοκη με τις σύντομες, κοφτές και ανακατεμένες φράσεις που παράγονται από το σαξόφωνο του Coltrane, σε έναν έντονο μονόλογο και κατά διαστήματα διάλογο, με τα εκρηκτικά χτυπήματα στα τύμπανα του Rashied Ali. Το ?Saturn? που ακολουθεί στο ίδιο μοτίβο, ξεκινάει με ένα από τα πιο ωραία σόλο ντραμς κοντά στα δυόμισι λεπτά και εισάγει το σαξόφωνο με το πνευματικής υφής θέμα του που καταλήγει σταδιακά σε απίθανους αυτοσχεδιασμούς στα γνωστά υψηλά στάνταρ. Από τα δύο μπόνους κομμάτια, το ?Leo? παρότι δεν έχει άμεση σχέση με την αρχική θεματολογία του άλμπουμ και αυτό φαίνεται με την εισαγωγή του, αντέχει στην σύγκριση με τα αυθεντικά γιατί ακολουθεί ή παραβιάζει (όπως το βλέπει κανείς) τους ίδιους κανόνες και παίρνει ισότιμα τη θέση που του αναλογεί στην τελική track list.
Εντέλει μπορώ να πω ότι το Interstellar Space είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους του John Coltrane, ένας από τους καλύτερους τζαζ δίσκους όλων των εποχών και φυσικά ο ορισμός αυτού του μουσικού ιδιώματος που ονομάζεται free jazz.
Έχω δύο δίσκους του(A love supreme,Blue train) και από αυτά που διαβάζω είναι μάλλον πολύ διαφορετικός δίσκος ο συγκεκριμένος.Προτείνετε και άλλα Coltrane αν μπορείτε…:roll:
@hopeto
Η περίοδος που αξίζει να ψάξεις από τη δισκογραφία του John Coltrane, είναι από το 1961-67 στην Impulse!, που ειδικεύεται στην avant-garde/free jazz. Κοίταξε τις παρακάτω προτάσεις και από κει και πέρα αποφασίζεις εσύ τι σου αρέσει και τι όχι και το ψάχνεις περισσότερο, μιας και η δισκογραφία του είναι τεράστια.
- 1962 ? Coltrane
- 1963 ? Impressions
- 1963 ? Live at Birdland
- 1964 ? Crescent
- 1966 ? Ascension
- 1966 ? Meditations
- 1967 ? Expressions
- 1971 ? Sun Ship (ηχογραφήθηκε το ?65)
- 1995 ? Stellar Regions (ηχογραφήθηκε το ?67)
Το Ascension, είναι από τα πιο πειραματικά του, ένα συνεχές τζαμάρισμα σε δύο παραλλαγές των 40 λεπτών. Γενικά οτιδήποτε από το 1965-66 και μετά εμπίπτει στην κατηγορία, «πειραματισμός και τα μυαλά στα κάγκελα».
Ε εντάξει κι εσύ. Αφήνεις έτσι απ’έξω δύο από τους καλύτερους δίσκους του: Giant Steps και My Favourite Things
Ειδικά το Giant Steps είναι ατελείωτη δισκάρα, από κείνα τα άλμπουμ που διδάσκονται σε μουσικές σχολές ένα πράγμα. Για πολύ κόσμο είναι ο δίσκος που πήγε στα άκρα εκείνο που ξεκίνησαν 15 περίπου χρόνια πριν οι Parker/Gillespie, με τη δημιουργία του bebop…
@Mandrake & Ellanor
Συμφωνώ απόλυτα, ότι τα Giant Steps και My Favorite Things είναι από τα καλύτερα του Coltrane. Απλώς εστίασα περισσότερο στην Impulse! περίοδό του που μου φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα. Εντάξει προβοκάρισα και λίγο 
μήπως και τσιμπήσει το δόλωμα κανένας. Να που κάτι τσίμπησε!:lol:
Ε, δε σε έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες “παραλείψεις”, γι’αυτό!
Mέτρα με και εμένα σε αυτούς που τσιμπάνε!
Hopeto πιάσε το Giant Steps και λιώστο, ένας από τους κλασικoύς jazz δίσκους που πρέπει να υπάρχει σε κάθε δισκοθήκη, standards που μέχρι και σήμερα διασκευάζονται από τους πάντες όπως το ομώνυμο, Mr. PC, Naima, Syeeda’s song.