ευχαριστω μαγκες,θα τα τσεκαρω σιγα σιγα και θα γραψω τη ταπεινη μου γνωμη
Το ανακάλυψα πρόσφατα.
Δε θα χαλάσει κανέναν από εσάς που έχετε εμμονή με την obscure πλευρά της καλής μουσικής.Το κλίμα του σε αρκετά σημεία θυμίζει το tonton macoute,στο οποίο το progsession έχει αποτίσει φόρο τιμής.
Ένας δίσκος υπέροχος,ζεστός, κατάλληλος για τις κρύες νύχτες του χειμώνα,για άραγμα ή και πήδημα,απευθύνεται σε όλους εμάς που μας αρέσει να απολαμβάνουμε το dry martini μας στο loft του manhattan,μετά από μια κουραστική αλλά κερδοφόρα ημέρα για την εταιρεία μας!
Ωραίος ήχος, προς στιγμήν μου φάνηκε ότι το στυλ τους μοιάζει με τους Soft Machine, αλλά θα έλεγα ότι είναι περισσότερο progressive rock παρά τζαζ. 
Ναι, κάπως έτσι είναι. Ή μάλλον είναι ένα ιδανικό μείγμα των δύο, γιατί και ένας οπαδός του progressive είναι πολύ πιθανό να το πει πολύ jazz για prog rock. 
Πάντως είναι πολύ καλός δίσκος, προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ και ο Argyris τα λέει πολύ ωραία. Είναι εκπληκτικό πάντως το πόσο άγνωστος είναι αυτός ο δίσκος στο κοινό, ακόμα και των οπαδών του συγκεκριμένου ήχου. Ίσως φταίει ότι δεν ανήκει εξολοκλήρου σε κανένα “στρατόπεδο”…
Ωραίο θέμα άνοιξες,ωραίο…
To ακουσα κι εγω και μου αρεσε παρα πολυ,αλλα οντως εχει στοιχεια κι απο τα δυο ειδη!!!
Πολυ καλη προταση,σ’ευχαριστουμε φιλε!!!
Πέρα απο τα prog στοιχεία είναι απόλυτα jazz, κατατάζεται εκεί δηλαδή.
Πολύ πνευστό=fuck yeah ήχος
Έχοντας ακούσει τα Juju και Speak No Evil του Wayne Shorter(και έχοντας τα άλλα στην αναμονή),για προτείνετε άλλα παρόμοια πράγματα…
@hopeto
αυτά τα δύο που αναφέρεις, θεωρούνται κατά γενική ομολογία τα καλύτερα του Wayne Shorter από την ακουστική περίοδό του. Για μένα αξίζει να κοιτάξεις επιπλέον, το Supernova που ηχογραφήθηκε αμέσως μετά το Bitches Brew του Miles Davis και είναι πολύ επηρεασμένο γενικά από το κλίμα που είχε διαμορφωθεί το 1969 με τον εξηλεκτρισμό της τζαζ. Έχει συμμετοχές από Ron Carter, Jack DeJohnette, John McLauglin, Chick Corea, Airto Moreira και άλλους. Δεν είναι φιούζιον με την κλασική έννοια, θα έλεγα ότι μοιάζει περισσότερο με τα μισοηλεκτρικά του Davis (Miles in the Sky, Filles de Kilimanjaro) και αυτό είναι λογικό αν σκεφτείς ότι αποτελεί μια από τις πρώτες ηχογραφήσεις της Blue Note σε αυτό το στυλ, ενώ θεωρούνταν μέχρι τότε ως η κατεξοχήν ετικέτα του hard-bop.
Για περισσότερα δες και τι γράφουν στο amazon.com
http://www.amazon.com/Super-Nova-Wayne-Shorter/dp/B000005HDB
και τα κομμάτια:
-
Sweet pea
http://www.youtube.com/watch?v=LszkFhgeHQM&feature=related -
Water Babies
http://www.youtube.com/watch?v=011-VYUr4v4 -
More than Human
http://www.youtube.com/watch?v=eLZKk2z1JeI
Το 4 και το 5 υπάρχουν και στον δίσκο Water Babies του Miles Davis.
Ζήτησα κάτι κοντά σε εκείνα επειδή με ξετρέλαναν και τα θεωρώ ισάξια με άλμπουμς ορόσημα από Davis,Coltrane που έχω(και επίσης τα λατρεύω).Θα ψάξω την πρότασή σου αλλά περιμένω ακόμα κάτι πιο κοντινό σε αυτά…:roll:
Συγγνώμη, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, τώρα στέλνω το παιδί να φέρει αυτό που ζητήσες. :)
Εννοείς κάτι από Wayne Shorter ή γενικά από οποιονδήποτε;
Χαχαχα,όχι Shorter,έχω τα πάντα απλά δεν τα έχω ακούσει όλα ακόμα.Κάτι παρεμφερές από άλλους καλλιτέχνες ψάχνω.
Καλώς. Τότε μια καλή περίπτωση είναι ο τρομπετίστας Lee Morgan. Έχει πάρα πολύ πράγμα σε hard-bop. Καλύτερό του θεωρείται το The Sidewinter (Blue Note 1963), δεν το έχω αλλά κοίταξέ το. Εγώ από Lee Morgan διαθέτω τα εξαιρετικά Search for the New Land (Blue Note 1964) και The Gigolo (Blue Note 1965). Και στα δύο συμμετέχει ο Wayne Shorter, ενώ στο πρώτο ακούγεται και κιθάρα από τον μέγιστο Grant Green.
Ξεκίνα από τα παραπάνω και μετά πάρε παραμάζωμα ότι υπάρχει από Morgan. Εγγύηση 8)
Α,thanks!!!
Θα ακούσω αυτά που προτείνεις!Και παίζει και ο Green στο ένα ε?Θυμάμαι που είχες προτείνει κάποια και τον είχα ακούσει,μεγάλος παίχτης!Ωραίος Joe!
The Sidewinter, δισκάρα. Γενικά η περίοδος εκείνη έδωσε πολλά ωραία πράγματα στη τζαζ.
Από την πλευρά μου προτείνω (αν δε το έχεις ακούσει ήδη) την δισκάρα του Herbie Hancock “[B]Maiden Voyage[/B]”, ο οποίος και θεωρείται από τους κορυφαίους overall jazz δίσκους του πρώτου μισού των '60s, ενώ τόσο ο Hancock όσο και ο Wayne Shorter ήταν αμφότεροι παιδιά του Miles, και μέλη της μπάντας του κατά την δεκαετία του '60.
Και μετά να ψάξεις δίσκους από Freddie Hubbard! Άλμπουμ όπως το “[B]Straight Life[/B]” του 1971 και το “[B]Red Clay[/B]” του 1970 απλά δεν υπάρχουν. Η λάιβ εκτέλεση του Red Clay στο τέλος του δίσκου σε πετάει στον τοίχο και σε αφήνει να μαζεύεις τα κομμάτια (πραγματικά, δε μπορώ να το περιγράψω με άλλον τρόπο!)
Τέλος, μια ακόμη πρόταση χαρακτηριστική του πνεύματος πειραματισμού της εποχής, κάτι ανάμεσα σε modal, avant garde και bop, είναι και ο δίσκος του Andrew Hill “[B]Point Of Departure[/B]” του 1964. Στο ρόστερ του ανάμεσα σε άλλους κορυφαίους ήταν και ο σαξοφωνίστας/κλαρινετίστας Eric Dolphy, από τους σημαντικότερους τζάζμεν των καιρών.
Μπράβο ρε Ellanor,ήθελα να ασχοληθώ παραπάνω με Hancock και Hubbard,ευκαίρια είναι!
Όπως στους περισσότερους τζαζίστες των δεκαετιών 1960-70 έτσι και για τον Freddie Hubbard καλό είναι όταν ψάχνουμε τη δισκογραφία του, να κάνουμε διάκριση στην ακουστική του περίοδο από την αντίστοιχη ηλεκτρική (όταν αυτή υπάρχει). Ο Hubbard όταν πρωτοξεκίνησε την καρίερα του, θεωρούνταν ίσως ο πιο ταλαντούχος τρομπετίστας της γενιάς του και όλοι θεωρούσαν ότι θα ήταν ο φυσικός πρωταγωνιστής στην τρομπέτα όταν θα αποχωρούσαν οι Dizzy Gillespie και Miles Davis. Δίσκοι σαν τα Open [B]Sesame[/B] [Blue Note 1960], [B]Ready for Freddie [/B][Blue Note 1961], [B]Hub Tones [/B][Blue Note 1962], [B]Breaking Point [/B][Blue Note 1964] και [B]Blue Spirits [/B][Blue Note 1965] αποτελούν την απτή απόδειξη ότι η παραπάνω προσδοκία βρισκόταν σε πλήρη αντιστοιχία με την τζαζ πραγματικότητα της εποχής. Εκεί κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ?60 ο Hubbard βρέθηκε σε μία καλλιτεχνική κάμψη και ευτυχώς βρέθηκε ο Creed Taylor, ιδρυτής και ιδιοκτήτης της CTI [1969] που τον πήρε στην εταιρεία του για να ηχογραφήσει μαζί με πολλούς ακόμα παιχταράδες, ένα μεγάλο αριθμό δίσκων που κινούνταν ηχητικά σε όλο το φάσμα του φιούζιον από την ηλεκτρική τζαζ με bop προσανατολισμό, μέχρι το jazz-rock και το deep jazz-funk. Κλασική θεωρείται η ηλεκτρική τριλογία του Hubbard που ξεκινάει με το σπουδαίο [B]Red Clay [/B][CTI 1970], συνεχίζεται με το αριστουργηματικό [B]Straight Life [/B][CTI 1970] και ολοκληρώνεται με το αρκούντως ικανοποιητικό [B]First Light [/B][CTI 1971]. Το στυλ που κυριαρχεί είναι κοντά, περισσότερο προς την ηλεκτρική τζαζ με bop στοιχεία και λιγότερο προς το τζαζ-ροκ. Πολύ θετικό είναι το γεγονός ότι δεν ακούγονται υπερβολές τύπου Mahavishnu και καρακιτσαριό τύπου Weather Report ή Return to Forever της δεύτερης περιόδου. Οι κυριότεροι παίχτες που συμμετέχουν στις ηχογραφήσεις, προέρχονται από την περιβόητη ?Miles Davis Stock Company Players? (Ron Carter, Herbie Habcock, Lenny White, George Benson, Billy Cobham, Airto Moreira, Jack DeJohnette) και για τους γνωρίζοντες αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα αρκετά υψηλό μίνιμουμ ποιότητας που καθιστά αυτόματα και τους τρεις δίσκους απαραίτητους για κάθε τζαζ δισκοθήκη που σέβεται τον εαυτό της.
επ! λίγα για τους WEATHER REPORT! ξεθάβω Heavy Weather…
Ο Hubbard είναι προσωπική αδυναμία, παιχταράς σε όλες του τις περιόδους, και το Red Clay ειδικά το συνιστώ ανεπιφύλακτα ακόμα και σε κόσμο που ακούει κυρίως ροκ και τώρα ψάχνεται να ακούσει jazz.
8O
Έλα;
:-s
:-k
Αυτό πήγα να σχολιάσω και γω μόλις τώρα. :PP
Αν στη “δεύτερη περίοδο” των Weather Report & Return to Forever συμπεριλαμβάνουμε άλμπουμ όπως τα [B]Heavy Weather[/B] των πρώτων και [B]Romantic Warrior[/B] των δεύτερων, ακόμα και αν θεωρούνται “κιτς” (με ποιά κριτήρια όμως?), δε παύουν να είναι δισκάρες!
Παρόμοια απαξίωση νομίζω είχες εκφράσει Country Joe και για το “[B]Headhunters[/B]” του Herbie Hancock, αν θυμάμαι καλά.
Μπορεί οι πάνω δίσκοι να ήταν (τουλάχιστον των Weather Report & του Hancock) ιδιαίτερα “εμπορικοί” για τα τζαζ/fusion δεδομένα των καιρών, ενδεχομένως και να μην ανήκουν καν σε αυτό που λέμε “καθαρόαιμη τζαζ”, αλλά τι σημασία έχουν τα καθαρόαιμα όπως έχουμε πει πολλές φορές, αν η μουσική είναι ωραία?
Κατα τ’ άλλα μια χαρά τα λες για τον Hubbard, άνετα ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών.
εδιτ. Επίσης, πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου: Οι πάνω δίσκοι έφεραν και συνεχίζουν να φέρνουν, κόσμο στη τζαζ. Αυτό από μόνο του είναι πάρα πολύ σημαντικό, πέραν της μουσικής τους αξίας.