Όταν μιλάω για ποιοτικό φιούζιον έχω στο μυαλό κάτι από τα παρακάτω
Όλοι οι ηλεκτρικοί δίσκοι του Miles Davis από το 1969 μέχρι το 1975.
Η τριλογία του Freedie Hubbard που ανέφερα στο προηγούμενο σχόλιο.
επιπλέον δίσκοι
John McLaughlin - Extrapolation [1969]
Joe Farrell - Quartet [1970]
George Benson - Beyond the Blue Horizon [1971]
Donald Byrd - Electric Byrd [1970]
Soft Machine - Third [1970]
Larry Coryell - Barefoot Boy [1971]
Keith Jarrett - Expectations [1971]
Donald Byrd - Ethiopian Knights [1972]
Chick Corea - Return to Forever [1972]
Return to Forever - Light as A Feather [1972]
Elton Dean - Just Us [1972]
Santana - Caravanserai [1972]
George Benson - Body Talk [1973]
Ron Carter - Blues Farm [1973]
Ron Carter - All Blues [1973]
Herbie Hancock - Sextant [1973]
Joe Henderson - Multiple [1973]
Joe Henderson - Elements [1973]
Hugh Hopper - “1984” [1973]
Stanley Turrentine/Freddie Hubbard - In Concert Volume One [1973]
Ron Carter - Spanish Blue [1974]
Grant Green - The Main Attraction [1976]
Idris Muhammad - House of the Rising Sun [1976]
Jack DeJohnette - Pictures [1977]
Pat Metheny - Pat Metheny Group [1978]
Sun Ra - Lanquidity [1978]
θέτωντας ως κριτήριο όλους τους παραπάνω δίσκους, είναι πολύ φυσικό να θεωρώ ότι, οτιδήποτε έχουν ηχογραφήσει οι Weather Report και οι Return to Forever από το 1974 και μετά, ανήκει στην κατηγορία κιτς του κερατά.
Για τους Mahavishnu έχω θετική άποψη, η οποία όμως θα ήταν ακόμα περισσότερο θετική αν χρησιμοποιούσαν πνευστά και ο McLaughlin συνέχιζε να παίζει στο στυλ που πρωτοεφάρμοσε όταν έπαιζε με τον Miles. Κοφτές φράσεις και μικρά σκληρά σόλο με έντονη παραμόρφωση. Αντι για αυτό το γύρισε στην πολυλογία…
Δεν απαξίωσα το Headhunter (που είναι τζαζ-φανκ δισκάρα), αλλά τους Headhunters, την μπάντα που προέκυψε από αυτόν τον δίσκο και κατάφερε μέσα σε τρία χρόνια να παίξει μέχρι και ντίσκο. Το να αναφέρω κάτι περισσότερο, νομίζω ότι είναι περιττό. Ίδια κατηγορία με τους δύο αποπάνω…κιτς. :roll:
Ok, θα διαφωνήσω τουλάχιστον όσο αφορά τα άλμπουμ που ανέφερα, καθώς και για ορισμένες από τις δουλειές του Jaco Pastorius που έχω ακούσει και μου άρεσαν πολύ. Γενικά είναι μεγάλη κουβέντα αυτή περί “κιτς” και πως το ορίζει ο καθένας. Ορισμένοι θεωρούν κιτς και τα δεκάδες στολίδια και παιχνίδια που κρέμονται από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, εγώ όμως τα καραγουστάρω! Όσο αφορά το Headhunters, κατάλαβα λάθος.
Πάντως η λίστα των δίσκων που πρότεινες είναι φοβερή!
Με εχετε φτιαξει ασχημα,ε!!!
Ολη η γειτονια ακουσε στο τερμα τους live jazz αυτοσχεδιασμους του [B]Hubbard[/B]!!!
Και στα καπακια βαζω πολυαγαπημενο[B] Stanley Clarke[/B] και συγκεκριμενα το …
Tριτο προσωπικο album του παιχταρα,με ολη την παρεα μαζεμενη([B]Lenny White,Chick Corea,David Sancious[/B]),αλλα και special guest σε δυο κομματια,τον [B]Jeff Beck[/B].
Ο δισκος χωρις να ειναι αριστουργημα,ειναι πολυ καλος!
Kαι ενα δειγματακι…
Πως σε “φτιάξαμε” ρε jiopa; Ο ένας είναι μελιτζανής σα τουλουμιασμένο στο ξύλο ξωτικό με μυτερά αυτιά και μαλί κάγκελο και ο άλλος μαύρος, καραφλός με ψευτοσοφιστικέ μουσάκι και μαύρο γυαλί. Πάλι δε μας τα λες καλά…[-X
Εγώ τον λατρεύω και τον παιχταρά και την “παρέα”, για τον Country Joe δεν ξέρω και περιμένω άποψη για τα προσωπκά του Clarke, μήπως είναι και αυτά “κιτς”… :roll:
Άνευρο φιούζιον ή καλύτερα pseudo-fusion από αυτά που έβγαιναν με τους τόνους τη δεκαετία του ?70 για να πλησιάσουν τις τσέπες του ροκ και R&B κοινού που την έψαχνε εναλλακτικά. Σε αυτή την περίπτωση προτιμώ να ακούω το Street Lady του Donald Byrd που είναι σαφώς πιο εμπνευσμένο. Ή ακόμα καλύτερα προτιμώ να ακούω σόουλ που πιάνει πραγματικά το smooth feeling και δεν υπόσχεται πολλά πολλά ή για την ακρίβεια δεν υπόσχεται τίποτα από άποψη καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.
Απορώ πραγματικά τι σχέση έχει αυτή η μουσική με τις ?καινοτομίες και τις νέες προσεγγίσεις? (που έγραψες στο άλλο θρεντ), με την avant-garde θα πω εγώ. Γιατί εδώ καλό είναι να αναφέρω για την οικονομία της συζήτησης, ότι το φιούζιον όταν πρωτοεμφανίστηκε, θεωρούνταν και ήταν στην πράξη η ?δεξιά? πτέρυγα της avant-garde με ηγέτη τον M.Davis (η ?αριστερή? ήταν η free jazz με ηγέτες τους J.Coltrane και O.Coleman ? o Sun Ra έπαίζε σε τριπλό ταμπλό, συνήθως αριστερά και πότε πότε δεξιά με ολίγη από μέηνστριμ). Όμως ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι υπάρχουν καινοτομίες και νέες προσεγγίσεις, υποτίθεται ότι αυτές πρέπει να ενσωματωθούν με κάποιο φυσιολογικό τρόπο στο ήδη υπάρχον, να γίνουν δηλαδή μέρος της τζαζ. Αυτό δεν βλέπω να επιτυγχάνεται για παράδειγμα σε κανέναν δίσκο του Clarke ή στο Heavy Weather των Weather Report ή στις μπάντες που έγραφαν και έπαιζαν φιούζιον με τη συγκεκριμένη λογική. Αντίθετα βλέπω το συνθεσάιζερ να παίζει γρήγορα σαν σαξόφωνο και να ακούγεται σαν καραμούζα, η κιθάρα να παίζει σαν τρομπέτα και να ακούγεται σα Hammond B-3 , ο ντράμερ σαν να έχει βγει από το τελευταίο μέταλ γκρουπάκι, πετάμε σε ανύποπτο χρόνο κανα άσχετο εφέ από σπουργίτια ή πιάτα που σπάνε, συνοδεία ενός βιολιού εκτός τόπου και χρόνου (ηλεκτρικού βιολιού πάντα, είπαμε, είμαστε fusion band!) και πάμε να παίξουμε ? τζαζ? και καλά. Τα γρήγορα σόλο και οι συγχορδίες ενώ στα ακουστικά όργανα έχουν λογική και ομορφιά, όταν παίζονται με τον ίδιο τρόπο στα ηλεκτρικά, καταντούν αντιαισθητικά και άνευ ουσίας. Άρα η λογική λέει ότι πρέπει να παιχτούν με μέτρο και διαφορετική τεχνική που δίνει έμφαση στο χώρο και την αρμονία, σύμφωνα πάντα με τον πρώτο διδάξαντα M. Davis. Έλα όμως που για τους γνωστούς τσιρκολάνους ο μόνος σκοπός που απομένει είναι ο εντυπωσιασμός και η επιδειξιομανία, η ακατάσχετη πολυλογία του στυλ ?κοιτάξτε παίζω με τα τρία? χέρια? ή ακόμα χειρότερα ?look mama, no hands!!!?. Στην περίπτωση που η έμπνευση είναι περιορισμένη και δεν υπάρχουν περιθώρια για ανελέητους ακροβατισμούς, κανένα πρόβλημα. Το μοναστήρι να είναι καλά, αντιγράφουμε ότι R&B smooth-ιά βγαίνει στο μέηνστριμ, βάζουμε φωνητικά και ακολουθώντας τη γνωστή συνταγή (εφέ από την εκδρομή στο δάσος και βιολιά) είναι έτοιμος ο νέος ?ερωτικός? τζαζ φανκ δίσκος της χρονιάς που θα μοσχοπουλήσει σαν ζεστό ψωμί. Δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση που αυτό το είδος εμφανίστηκε το 73-74 και ψόφησε στις αρχές του ?80 μαζί με τη ντίσκο. Την ίδια λογική ακολούθησε άλλωστε.
Άσχετο σχετικό. Η άποψη του Wadada Leo Smith και του Golden Quartet του για το ?On the Corner? με την ευγενική χορηγεία του κιθαρίστα Henry Kaiser:
Επι του θεματος ξανακουω μετα απο καιρο το ‘’[B]Power Of Sou[/B]l’’ του [B]Idris Muhhamad[/B] με[B] Grover Washington J[/B]r και [B]Joe Beck[/B].
Πολυ καλο δισκακι…
Eπειδή τελευταία άκουγα το Dexter Gordon-Our Man in Paris και με τράβηξε πολύ το παίξιμο του πιανίστα του,Bud Powell,έχετε καμιά δουλειά του να προτείνετε?
Οn topic τωρα,εχω κολλησει τελευταια με [B]Hubert Laws [/B]και το τρομερο του φλαουτο και μου αρεσει αρκετα.Τωρα ακουω το ‘’[B]In The Beginning’[/B]’’,δισκος με πλουσιες συμμετοχες παλι απο[B]Steve Gadd,Ron Carter,Airto Moreira[/B] και [B]Bob James[/B].
Όχι απλώς πολύ καλό,…ΔΙΣΚΑΡΑ. Ειδικά οι Grover Washington Jr. και Joe Beck είναι όλα τα λεφτά. Ο δεύτερος πάντως τα καλύτερά του τα έπαιξε όταν ήταν στη μπάντα του Joe Farrell εκεί γύρω στο 1973-75. Ψάξε στο youtube το “Upon this Rock” και το “Canned Funk”…δε λέω τίποτα άλλο!
Όσο αφορά το Headhunters, κατάλαβα λάθος.
:-s
[/SPOILER]
