Δε το γνωρίζω, αλλά βλέπω φοβερές συμμετοχές…
Ο Jimmy Smith θεωρούνταν ότι ήταν το μεγαλύτερο όνομα της Blue Note στο Hammond B3 από το 1955 μέχρι το 1962 που υπέγραψε στη Verve. Αριστοτέχνης πραγματικός στο είδος του, ήταν ένας από τους πρώτους οργανίστες που επέβαλλαν το Hammond ως βασικό όργανο στη τζαζ όταν η πλειοψηφία των κριτικών θεωρούσε ότι δεν νοείται τζαζ μουσική χωρίς πνευστά. Το [B]The Sermon [/B]όπως και oi περισσότεροi δίσκοi του στη Blue Note χαρακτηρίζονται από το κουλ παίξιμό του παρά την ικανότητά του να παίζει σε πολύ γρήγορους ρυθμούς, ενώ θεωρώ πολύ θετικό το γεγονός της διαρκούς συνεργασίας του με τον κιθαρίστα Kenny Burrell ίσως λόγω της μεγάλης του αγάπης στα μπλουζ. Το μόνο αρνητικό στοιχείο είναι ότι δεν παρουσίαζε από δίσκο σε δίσκο κάτι πολύ διαφορετικό που να δείχνει ότι εξέλισσε τις μουσικές του αναζητήσεις, γι’αυτό και άμα διαθέτεις 5-6 δουλειές από τη δισκογραφία του στη Blue Note, είναι σαν να τις έχεις όλες.
Προτεινόμενη δισκογραφία:
Blue Note
The Sermon! [1958]
Softly As a Summer Breeze [1958]
Back at the chicken shack [1960]
Midnight Special [1960]
Verve
The Cat [1964]
Hoochie Coochie Man [1966]
The Dynamic Duo (with Wes Montgomery) [1966]
Προσωπικά προτιμώ περισσότερο τη Verve περίοδό του μιάς και το παίξιμο του είναι πολύ πιο γκρουβάτο και φάνκικο, επηρεασμένο από τη σόουλ της Stax.
Αν σας αρέσει το στυλ της κιθάρας του Kenny Burrell, επιβάλεται να ακούσετε και έναν από τους καλύτερους jazz-blues δίσκους των αρχών του '60 και σίγουρα όλων των εποχών:
[B]Kenny Burrell - Midnight Blue [1963][/B]
Εγώ αυτό που έχω ακούσει και μου αρέσει πολύ είναι το Blue bash! των Burrell και Smith.
Eίχε προταθεί πολύ παλιά σε αυτό το thread από κάποιον.
hopeto ωραίος ο δίσκος που παρέθεσες αλλά σε καμία περίπτωση δεν πλησιάζει το επίπεδο του [B]Midnight Blue[/B]. Ειδικά εσένα θα σου αρέσει αρκετά το δεύτερο αφού ακούς και πολύ μπλουζ.
Ναι,ναι,θα το ακούσω,το κατέβασα ήδη!
Άκουσα το Conquistador του Taylor χτες…Αν και η εισαγωγή του ομώνυμου με τρόμαξε 
,το απόλαυσα τελικά.Πολύ έντονο παίξιμο σε όλο το άλμπουμ,λίγο στρυφνό μου φάνηκε,και σίγουρα θέλει ακούσματα αλλά μου άρεσε.Και το καλό είναι πως έχει και τα πιο ήρεμα σημεία του,έχει δυναμικές και δεν με κούρασε καθόλου.
Εllanor,δεν ξερω αν εχεις δει το ‘’[B]Casino[/B]’’ του [B]Martin Scorcese[/B],αλλα φανταζομαι πως ναι.Σε αυτην την ταινια λοιπον ακουγοταν ισως το πιο γνωστο κομματι του [B]Jimmy Smith[/B],το ‘’[B]Walk On The Wild Side[/B]’’.
Επειδή το συγκεκριμένο είδος δεν έχει εποχή:
[B][SIZE=“3”]Τribal Tech - X[/SIZE][/B]
Scott Henderson - guitar
Gary Willis - bass
Scott Kinsey - keyboards
Kirk Covington - drums
Η γνωστή παρέα επιστρέφει με το 10ο δίσκο της μετά από 12 χρόνια από το τελευταίο album (Rocket Science, δισκάρα, όπως και το Thick ένα χρόνο πριν). Η αλήθεια είναι πως η μουσική των Τribal Tech δεν έχει αλλάξει πολύ (δεν υπάρχει κανένας λόγος για αυτό εξάλλου), απλά τη θέση των υπερτεχνικών κομματιών έχουν πάρει (μεταξύ άλλων φυσικά) πιο απλωμένες συνθέσεις, όπου συχνά έρχεται το ένα μέλος μετά το άλλο στο προσκήνιο, προσφέροντας (πάλι) μαγικές μουσικές στιγμές.
Ο Henderson παραδίδει για άλλη μια φορά μαθήματα παιξίματος και ήχου κιθάρας και ο Kinsey είναι από τους λίγους keyboardϊστες που μπορεί να σταθεί στο πλάι του ως ισάξιος παίχτης. Για τον Covington ότι και να πει κανείς είναι λίγο. Διακαιολογώ απόλυτα κάποιον να τον έχει πιο ψηλά από τον Chambers. όσο για τον Willis, κατ’ εμέ δεν υπάρχει αμφιβολία πως πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους μπασίστες στην ιστορία με το ολοδικό του “τσιμπητό” παίξιμο και ασύγκριτο groove.
Ακούστε το, αξίζει.
Γουστάρω τρελά αυτο το δίσκο…ίσως απο τους κορυφαίους της Τζάζ…πλέον στα 29 μου ακούω και jazz λέτε να γέρασα?
LARS DANIELSSON
Εγγύηση made in Sweden. Οκ, 2 μήνες συνεχών ακροάσεων είναι δείγμα ότι θαναι χαλαρά στα καλύτερα της χρονιάς τούτο δω. Ο μπασίστας/συνθέτης Lars Danielsson έχει παίξει σε δεκάδες (!) άλμπουμ άλλων αλλά και δικά του, πολλά τείνουν προς την κλασική (οι σπουδές στο τσέλο βλέπεις) αλλά τα τελευταία χρόνια δίνει απανωτά άψογα jazz album, τσεκάρετε και το Μelange Bleu(2006) αλλά και το πολύ καλό Τarantella (2009).
Επιστρέφει λοιπόν με το ?Liberetto? (2012) και πάλι στην ACT Music, με το χαρακτηριστικό minimal artwork.
Το ότι παίζει τύμπανα ο Magnus Ostrom (των απίστευτων E.S.T.) ήταν αρκετό για να με πείσει αλλά τελικά την παράσταση κλέβει στο πιάνο ο άγνωστος αρμένιος Tigram Hamasyan που συμμετέχει και στη σύνθεση 3 κομματιών. Την μπάντα συμπληρώνουν ο John Parricelli (κιθάρα) και Arve Henriksen (τρομπέτα). Ο Daniellson παίζει μπάσο, τσέλο και πιάνο σε ένα κομμάτι. Όλος ο δίσκος ηχογραφήθηκε μέσα σε 5 (!) μέρες (13-17 ιουνίου του 2011)
κυκλοφορεί σε cd (13λίρες στο άμαζον) και βινύλιο (24λίρες στο HMV, άουτς!, 20e από το site της ACT)
το ομώνυμο κομμάτι [B][U]εδώ[/U][/B]
γιατί δεν έχει μιλήσει κανένας για αυτόν τον τούμπανο φετινό δίσκο?
[B][CENTER]Portico Quartet
[/B]
[/CENTER]
Μάλλον γιατί εδώ είναι το θρεντ της “Jazz ‘n’ Fusion” και όχι της “Electronica”…
:roll:
ε?
jazz electronic είναι κάτι σαν αυτό http://www.youtube.com/watch?v=24fbkO8nUho
το ότι πατάνε 2 κουμπάκια δεν σημαίνει πως είναι ηλεκτρονική.
ναι δεν είναι jazz n fusion αλλά είναι μοντέρνα jazz…
μόνο για jazz n fusion μιλάτε δω δλδ? :-s
Ναι ρε, εννοείται κολλάνε τέτοια συγκροτήματα στο θρεντ, δε το συζητάμε καν. Και γενικά χαίρομαι που βλέπω και ορισμένες περισσότερο σύγχρονες προτάσεις στα τελευταία ποστ, να μαθαίνουμε και τίποτα νέο…
Βγάζουν καινούριο σύντομα.Έχουν τον Billy Harper
http://www.youtube.com/watch?v=2xs4gJjyUaU
[SPOILER]Θεοί![/SPOILER]
ακουσα το μισο κομματι. το σταματησα και ανοιξα το soulseek.
το λινκ δημιούργησε λάθος εντυπώσεις, μια χαρά κολάνε εδώ οι [B]Portico Quartet[/B], όποιος ψαχτεί να μη προσπεράσει το καλό (αν και safe όπως το βλέπω πια) ντεμπούτο [B]KNEE-DEEP IN THE NORTH SEA[/B] (2007) αλλά κυρίως το πιο σκοτεινό [B]ISLA/B
Πολύ ωραίο λάιβ τζαζ ροκ από τους:
[B]Henry Kaiser & Wadada Leo Smith - Yo Miles! Live at The Fillmore on 1999-10-21 [/B]
Μπράβο Dekay! Το συγκεκριμένο έχει παραγγελθεί και αναμένεται χωρίς να το έχω ακούσει καν! Αλλά είναι μία επανένωση που πολλοί ελπίζαμε να γίνει εδώ και χρόνια!
Είχα προλάβει να τους δώ zωντανά και ως Tribal Tech τη δεκαετία του '90 και φυσικά τα τελυταία χρόνια Henderson και Κinsey έρχονταν συχνά-πυκνά στον Φακανά.
Ναι λοιπόν! Μετά από δυο βδομάδες, η «Μηχανή του Χρόνου» επιστρέφει για το πιο μακρινό της μέχρι σήμερα ταξίδι! Το διάστημα των δυο εβδομάδων χρειάστηκε βλέπετε για να εξοπλιστεί με επαρκή καύσιμα, μια που αυτή τη φορά θα πάμε «παλιά, πολύ παλιά»?
Τότε που όλα ήταν διαφορετικά? Χμ, ίσως όχι και τόσο. Το ταξίδι μας θα ξεκινήσει από μια αλλοτινή οικονομική κρίση, για την ακρίβεια εκείνη για την οποία έγραψαν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τα βιβλία ιστορίας. Το έτος είναι 1929 και οι συνέπειες του κραχ στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης εξαπλώθηκαν σαν ιός σε όλο τον πλανήτη.
Η δεκαετία του ?30 ζούσε καταμεσής της κρίσης, παράλληλα όμως οι τέχνες και η μαζική κουλτούρα των καιρών βρήκαν διέξοδο στη γκλαμουριά του Hollywood, του ομιλούντος κινηματογράφου, των αστεριών της οθόνης, και φυσικά στην μουσική της εποχής? Καταμεσής των δύσκολων αυτών καιρών γεννήθηκε η πιο ξέφρενη μουσική που είχε γνωρίσει ως τότε ο δυτικός κόσμος.
Και όλα αυτά ενώ τα γκρίζα σύννεφα του πολέμου απλώνονταν σαν σμήνος εντόμων στον ουρανό. Η δεκαετία του ?40 είχε φτάσει, και η ξένη μουσική των καιρών επιστρατεύτηκε μαζί με τους φαντάρους? Μέχρι που τα σημεία των καιρών επέφεραν την σταδιακή μεταμόρφωση της, μπαίνοντας πια στην δεκαετία του ?50, όπου και θα λήξει το τωρινό μας ταξίδι.
Απόψε, 22.00 με 24.00 στο CR Radio. ([U]link[/U]) Περάστε καμιά βόλτα, να τα πούμε και από κει. 8)
Duke Ellington?