“Ellington At Newport”, το περίφημο λάιβ του για αρχή.
“First Time! The Duke Meets The Count”, η πρώτη και μοναδική ένωση των δύο big bands που άφησαν εποχή, του Duke με τον Count Basie, για συνέχεια.
Να’σαι καλά παλικάρι μου.
Τίποτα νέε μου, χαρα δική μου!
Βιάζομαι και δεν προλαβαίνω να ξεθάψω το “jazz συναυλίες στην Αθήνα”, Ellanor αν θέλεις το μεταφέρεις:
Danilo Perez το άλλο Σάββατο 5/5 στη Στέγη γ&τ!!! 8)8)
Για να εμπνευστούμε πριν την ψήφο! 
Μάλλον έχουμε θέμα εδώ.Streaming…
Παρευρέθηκε κανείς άλλος χτες στην Τεχνόπολη στο jazz festival; Εξαιρετική μέρα (δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω Τετάρτη και Πέμπτη), ειδικά οι Πολωνοί που έκλεισαν την βραδιά ήταν φοβεροί!
Όχι, δυστυχώς δεν το βλέπω να προλάβω να περάσω από Τεχνόπολη κανένα από τα 3 βράδια…
Προτάσεις για Keith Jarrett???Milt Jackson???
Έφυγα.
Το κονσέρτο της Κολωνίας θεωρείται από τα καλύτερά του, εμένα πάντως δεν με ενθουσιάζει η προοπτική να κάτσω να ακούσω έναν σόλο αυτοσχεδιασμό στο πιάνο για μία ώρα και κάτι ψιλά. Από ένα σημείο και μετά το όλο πράγμα αρχίζει να γίνεται βαρετό. Άσε που μερικές μελωδίες ακούγονται τόσο μελιστάλαχτες που νομίζεις ότι ακούς Yanni. Δίσκος pussy magnet που θα έλεγε και ο Μπόρατ.
Η δική μου πρόταση είναι να κοιτάξεις τις δουλειές του με τους Gary Peacock και Jack DeJohnette:
Standards, Vol.1
Standards, Vol.2
καθώς και το Expectations που φιουζιονίζει αρκετά.
Thanks.Πάντως χαζεύοντας στο Internet είδα πως έχει πολλές προτεινόμενες δουλειές.
Εντύπωση μου κάνει αυτό που λες για τον αυτοσχεδιασμό στο πιάνο Country Joe.Περίμενα πως θα σε ενθουσίαζε κάτι τέτοιο.Όπως και μου κάνει εντύπωση πως έχει πουλήσει τόσο πολύ το άλμπουμ.
Ναι έχει πάρα πολύ πράμα για άκουσμα. Αυτά που παίζει ξεφεύγουν από τη τζαζ, είναι περισσότερο αυτοσχεδιασμός. Αν έχεις στο μυαλό σου κάτι από Herbie Hancock ή Chick Corea μάλλον θα απογοητευτείς, δεν υπάρχει καμία σχέση.
Ο αυτοσχεδιασμός μου αρέσει αρκετά αρκεί να προέρχεται από μια ομαδική δουλειά, να ακούγονται περισσότερα από ένα όργανα σε σχέση με αυτό που ακούς στο Coln Concert. Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα το Interstellar Space του Coltrane που κάνει τρομερό ντουέτο με τον Rashied Ali (το έχω παρουσιάσει σε αυτό νήμα).
αν κάποιος μου κλέψει όλα τα βινύλια τον παρακαλώ να είναι αυτός ένας από τους 5 που θα μου αφήσει αν και έχει λιώσει εδώ και χρόνια (τον πήρα σε cd αργότερα) …
έτσι είναι τα live του πάντως, κάθεται και οι από κάτω δεν ξέρουν τι θα τους έρθει…
To Koln Concert είναι από τα πράγματα που θα υποτιμήσω και μόνο που θα αποπειραθώ να τα σχολιάσω, απλά υπεράνω κριτικής…
Keith Jarrett ο αγαπημένος του δασκάλου μου στο πιάνο. Τον έχω ευχαριστήσει άπειρες φορές που μου τα έπρηξε για πάρτη του:lol:
αυτο. και τσεκαρε και το belonging.
να κάνω και 'γω το εισαγωγικό μου ποστ στο θρεντ.
ψάχνομαι όσο μπορώ στη jazz. συγκεκριμένα τον τελευταίο καιρό έχω ψαχτεί με μπάντες όπως thelonious monk και ονόματα όπως Miles Davis, Scott joplin, Duke Ellington κ.α.
είμαι αρκετά αρχάριος :oops:
διαφωτίστε με κυρίως για jazz με κιθάρες.
εντιτ: όχι πως δε μπορώ να ψαχτώ από τα ποστς σας, απλά θα χαθώ.
Αρκετή κιθάρα σε φάνκικο/ροκ στυλ έχουν οι δίσκοι του Joe Farrell με τον Joe Beck:
“Penny Arcade”
“Upon this Rock”
“Canned Funk”
Συνδυασμός τζαζ κιθάρας με ρυθμική φανκ κιθάρα ακούγεται στη δισκάρα του Grant Green, “The Main Attraction”.
Κιθάρα σε post-bop στυλ και πρώιμο fusion θα ακούσεις στο “Extrapolation” του John McLaughlin. Από κοντά στο ίδιο στυλ αλλά πιο δυναμικό τα “In A Silent Way” και “Bitches Brew” του Miles Davis με τη συμμετοχή του McLaughlin. Σε ακόμα πιο ροκ στυλ το “A Tribute to Jack Johnson” πάλι από Miles.
Κοίτα και τον George Benson, κυρίως τα “Beyond the Blue Horizon” και “Body Talk”.
Πολύ καλός είναι και ο Phil Upchurch στο “Darkness, Darkness” όπου συνδυάζει πολύ ωραία τζαζ, φανκ και ποπ στοιχεία.
Τέλος αξίζει να ρίξεις μια ματιά και στο “Salt Song” του Stanley Turrentine. Εδώ η κιθάρα του Eric Gale ακούγεται κάτι ανάμεσα σε τζαζ και μπλουζ.
υ.γ.Υπάρχει ακόμα και ο Pat Metheny που παίζει πιο μοντέρνα αλλά πάντα σε τζαζ στυλ.
Bαλε και τα τρια πρωτα albums του Al Di Meola…