Tετοια ώρα και ακουω αυτο
Λαηβ δίσκος του Χερμπι μας στέλνει στον διάολο κανονικά.
Επίσης τι τεράστια μορφή ο Χανκοκ,μελος του καλύτερου κουιντέτου του Miles και αναδιαμορφωτής της τζαζ απο τους λίγους
Αντε να κοιμηθεις τωρα:D
Έχουμε και μεγάλο live στο Fuzz απόψε και δεν βλέπω πουθενά να αναφέρεται:
Εβαλα να ακουσω το ‘’[B]Τimeless[/B]’’ του [B] John Abercrombie[/B].
Φοβερος δισκος πραγματικα,για τρελα ταξιδια…
Το ομωνυμο δεν παιζεται μιλαμε…
Και γαμω τα fusion!!!
Tελευταια ψαχνομαι ολοενα κ περισσοτερο με τη μουσικη του μεγαλου [B]Gabor Szabo[/B].Αγορασα προσφατα και το ‘’[B]Spellbinder[/B]’’ και τωρα ακουω το ‘‘Macho’’.
Παρτε κι ενα δειγματακι…
Για να μην ανοιγω ξεχωριστο thread το βαζω εδω.
Εχει παιξει κι αλλη φορα στο Βολο,αλλα δεν ειχε τυχει να παω να τους δω.
Το επομενο Σαββατο ομως ,αν ολα πανε καλα,θα παω ασυζητητι,οποτε Mule και λοιποι jazz-ιστες Αθηναιοι που εχετε δει το σχημα πειτε αποψη να με ‘‘φτιαξετε’’ λιγο.
Και όμως δεν τους έχω δεί παρ’ όλο που τα κυνηγάω τα live όσο μπορώ!
Εννοείται να πάτε να στηρίξετε πάντως οι Βολιώτες και τριγύρω Θεσσαλοί!
Με την ευκαιρία να γράψω και πως στην Αθήνα την ερχόμενη Παρασκευή και Σάββατο στο Gazarte παίζει ο ντράμερ Manu Katche.
Γενικά το Gazarte έχει καλό πρόγραμμα το προσεχές δίμηνο, με αποκορύφωμα τον μεγάλο σαξοφωνίσατα Kenny Garrett τέλος Μαρτίου (μας είχε ξαναεπισκεφθεί πριν 4 χρόνια με την… dream team! :D)
Αγορασα χθες το συγκεκριμενο album,το οποιο ειχα ακουσει αποσπασματικα στο παρελθον.
Δεν μπορω να πω οτι με ενθουσιασε με το πρωτο ακουσμα,κατι δλδ που συνεβη με το ‘’[B]Black Market[/B]’’ το οποιο και θεωρω τελικα το καλυτερο τους album.
Βεβαια θα το ακουσω πολλες φορες ακομη,αλλα μου φανηκε καπως ‘‘ψοφιο’’!
[FONT=“Verdana”][CENTER][SIZE=“4”][B]Codona[/B][/SIZE] (1979)[COLOR=“White”]…[/COLOR][SIZE=“4”][B]Codona 2[/B][/SIZE] (1981)[COLOR=“White”]…[/COLOR][SIZE=“4”][B]Codona 3[/B][/SIZE] (1983)[/CENTER]
[COLOR=“White”]…[/COLOR]
[COLOR=“White”]…[/COLOR]
[B]CoDoNa[/B] κύριοι. Δηλαδή [B]Co[/B]llin Walcott, [B]Do[/B]n Cherry και [B]Na[/B]ná Vasconcelos.
Μια μαγική σύμπραξη τριών αυθεντιών, είχε ως αποτέλεσμα αυτό το supergroup που μέσω της εταιρείας ορόσημο για τη jazz ECM κυκλοφόρησε τρία αριστουργηματικά albums που όσο ανέμπνευστοι είναι οι τίτλοι τους, τόσο εμνευσμένη είναι η μουσική που περιέχουν.
[B]Collin Walcott[/B], το χλωμό πρόσωπο του γκρουπ, Βορειο-Αμερικανός μαθητής του μέγιστου διδασκάλου Ravi Shankar. Εκτός όμως από το σιτάρ που σωστά μαντέψατε, το εύρος των οργάνων με το οποίο έγινε γνωστός είναι τεράστιο. Στα συγκεκριμένα albums θα τον ακούσετε στα εξής: sitar, tabla, σαντούρι, kalimba και άλλα κολπέτα όπως sanza ή αλλιώς mbira (ναι, μπύρα \m/).
[B]Don Cherry[/B], Αφρο-Αμερικανός τρομπετίστας με εκτενέστατη δισκογραφία και συνεργασίες με γνωστούς τζαζίστες όπως Ornette Coleman, Charlie Haden, Sun Ra και άλλους. Εκτός από τρομπέτα παίζει φλογέρα, μελόντικα, εκκλησιαστικό όργανο και ένα αφρικανικό έγχορδο που ονομάζεται doussn’ gouni (:-s)…
Την Αγία Τριάδα συμπληρώνει ο γκουρού του percussion, ο Βραζιλιάνος [B]Naná Vasconcelos[/B]. Κύριο όργανό του είναι το βραζιλιάνικο έγχορδο berimbau (οι σκληροί τύποι το γνωρίζουμε από τον Max Cavalera και τους Sepultura φυσικά… ;p) και από κει και πέρα, διάφορα τύμπανα και λοιπά percussive κλαπατσίμπαλα.
Η συνεργασία τους είναι τόσο αρμονική, με στόχο πάντοτε το μουσικό αποτέλεσμα και χωρίς να υπερισχύει ποτέ ο ένας εις βάρους του άλλου. Τη σωστή στιγμή προβάλλεται με ιδανικό τρόπο το ταλέντο του καθενός. Α ξέχασα, και οι τρεις συμβάλλουν επίσης με σποραδικά φωνητικά.
Για να μη το κουράζω άλλο, θα πω το εξής.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με πρώτης κλάσης jazz αναμεμιγμένη άψογα με αυθεντικά στοιχεία world/ethnic/tribal μουσικής παράδοσης.
Τα 3 αυτά άλμπουμς είναι κορυφαίου επιπέδου και ποιότητας και ακούγονται με τον ίδιο ενθουσιασμό και συγκίνηση. Λιώνουν τα αυλάκια στα βινύλια δηλαδή (όποιος τυχερός τα έχει…).
Μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και δεν υπερβάλλω ρεπαιδίμουπωςτολένε :!:
[B]Codona 1 - " Like That Of Sky"[/B]
[B]Codona 2 - “Malinye”[/B]
[B]Codona 3 - “Inner Organs”[/B]
Enjoy ! 
[/FONT]
Eχοντας ακουσει μερικως John Colatrane ειχα καταληξει στο συμπερασμα οτι εγω Coltrane δεν μπορω να ακουσω με τιποτα.
Με αυτον τον δισκο σημερα μολις αλλαξα αποψη.
Αν σου αρέσει το Ole λογικά θα σου αρέσει και το My Favourite Things.
Τζαζόβιοι φορουμίτες, μπαίνω ελάχιστα ως καθόλου στο φόρουμ σ’αυτή τη φάση, ωστόσο θα επάνερχομαι σε φάσεις ειδικά αν πρόκειται για την εκπομπή που κάνουμε τις Πέμπτες!
Απόψε βράδυ επανέρχεται λοιπόν το Μεγάλο Αφιέρωμα στη Τζαζ και την ιστορία της, με το πέμπτο μέρος του. Όσοι θέλετε να το ψάξετε με το παρελθόν αυτής της μουσικής, περάστε μια βόλτα!
22.00 μέχρι αργά (μία και βάλε ίσως), μας ακούτε εδώ:
http://www.creatures.gr/gr/community/cr_radio
Αντιγράφω από τη σελίδα στο facebook:
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ JAZZ - Μέρος 5: Swinging Through The War
Βρισκόμαστε στο απόγειο της εποχής του swing. Λίγο πριν και κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι αμερικανοί στρατιώτες έφευγαν για το μέτωπο υπό τους χορευτικούς ρυθμούς του Glenn Miller…
Ανάμεσα σε άλλα, θα μιλήσουμε για:
Τον πρώτο ίσως ροκ σταρ, πολύ πριν την εμφάνιση του ροκ εν ρολ, ένας καλοβαλμένος λευκός με γυαλάκια, που άκουγε στο όνομα Benny Goodman και η μουσική του οποίου χάραξε μια εποχή και επέφερε τις πρώτες εκδηλώσεις φρενίτιδας στην νεολαία της εποχής…
Τον πρώτο θρύλο της jazz κιθάρας, τον Charlie Christian.
Το άστρο της Ella Fitzgerald.
Τις αναδυόμενες παρουσίες των θρυλικών Bing Crosby & Frank Sinatra.
Toυς πρώτους Μεγάλους του σαξοφώνου: Lester Young & Coleman Hawkins.
Θα μιλήσουμε επίσης για την σχέση της jazz με τη ναζιστική Γερμανία από τη μία, και τη jazz ως μουσική αντίστασης από την άλλη, θα πούμε δυο λόγια για την χρήση της jazz στα κινούμενα σχέδια της εποχής και τέλος, θα ακούσουμε διάφορες χαρακτηριστικές διαφημίσεις των καιρών.
[B]Omer Avital
Suite of the East [/B][Anzic 2012]
Το [B]Suite of the East [/B](που ηχογραφήθηκε μέσα σε μια μέρα το 2006 σε ένα στούντιο του Μανχάταν), ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις έργων τέχνης που μετά την ολοκλήρωσή τους, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο δεν παίρνουν αμέσως τον κλασικό δρόμο προς τη δημοσιοποίηση και την αναγνωρισιμότητα που τους αξίζει, αντιθέτως παραμένουν για ένα διάστημα στο παρασκήνιο, περιμένοντας στωικά να έρθει η ώρα τους, λες και αυτό γίνεται προγραμματισμένα, με τεχνοκρατικά και μαρκετίστικα κριτήρια, ακολουθώντας τη λογική του παλιού κρασιού που ωριμάζει χρόνο με το χρόνο έτσι ώστε όταν καταναλωθεί, να οδηγήσει σε όσο γίνεται μεγαλύτερη απόλαυση. Αυτή μπορεί να είναι μια εξήγηση, μια άλλη είναι ότι ο ίδιος ο δημιουργός μέσα στην υποκειμενικότητα που προκαλεί η τριβή με το δημιούργημά του, δεν είναι σε θέση να καταλάβει την τελική του αξία -με όρους τέχνης πάντα- και για λόγους ιδιοσυγκρασίας, να διστάζει στη σκέψη και μόνο ότι θα κριθεί αυστηρά από κριτικούς και κοινό. Σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολο να αποσαφηνιστούν οι λόγοι, οπότε η απορία παραμένει, έστω κι αν τώρα δεν έχει και καμία ιδιαίτερη σημασία να απαντηθεί: ?Για ποιον λόγο πήρε τόσο καιρό στον Omer Avital, να κυκλοφορήσει αυτή την σπουδαία δουλειά, με την τόσο όμορφη και εμπνευσμένη μουσική;?
Καταρχάς η επιλογή του τίτλου φέρνει στο μυαλό έναν παλιότερο δίσκο του Duke Ellington με την ονομασία [B]Far East Suite [/B][RCA Victor 1966], οι διαφορές όμως που παρουσιάζει σε ηχητικό επίπεδο, αποκαλύπτουν πως η τζαζ φόρμα έχει εξελιχθεί αρκετά τα τελευταία σαράντα χρόνια. To Far East Suite ακούγεται σαν σοφιστικέ αμερικανική τζαζ με εξωτικές αποχρώσεις που προέρχονται από την έκθεση του Ellington στην κουλτούρα των πολιτισμών της Άπω Ανατολής (βλ. μια περιοδεία του υπό την αιγίδα του state department). Ο δίσκος του Avital αντιγράφει το πείραμα και συγχωνεύει με ένα διακριτικό και εντελώς λιτό στυλ, στοιχεία από τη μουσική τεχνοτροπία της Μέσης Ανατολής και της ζώνης του Μαγκρέμπ (εξαιτίας της ισραηλινο-μαροκινο-υεμενικής καταγωγής του) με το νεοϋρκέζικo post-bop και τη modern creative, που αποτελεί την αιχμή του δόρατος για τη τζαζ της σημερινής εποχής. Η μπάντα είναι επανδρωμένη, χώρια από τον ηγέτη-μπασίστα, με δύο ισραηλινούς (Avishai Cohen/τρομπέτα, Omer Klein/πιάνο) και δύο αμερικανούς (Joel Frahm/τενόρο, Daniel Freedman/ντραμς) μουσικούς. Το κυριότερο χαρακτηριστικό που μένει στον ακροατή, είναι το νεύρο και η ζωντάνια που βγάζει σε κάθε κομμάτι η μπάντα και ως σύνολο και ως αυτόνομη προσωπικότητα για το κάθε μέλος, όταν δίνεται η ευκαιρία για σόλο. Καθαρό 10άρι?
Επειδή με τα λόγια είναι δύσκολο να περιγραφεί η μουσική, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την άμεση και προσωπική ακρόαση?
5 στα 7 κομμάτια με χρονική διάρκεια 58 λεπτών από τα 69 και κάτι της συνολικής.
[I][COLOR=“RoyalBlue”]Free Forever[/COLOR][/I]
[I][COLOR=“royalblue”]Suite of the East[/COLOR][/I]
[I][COLOR=“royalblue”]Song for Peace[/COLOR][/I]
[COLOR=“royalblue”][I]The Mountain Top[/I][/COLOR]
[I]Sinai Memories[/I]
[I][COLOR=“royalblue”]The Abutbuls[/COLOR][/I]
[I]Bass Meditation[/I]
^ εξαιρετικό το ποστ αποπάνω!
[FONT=“Verdana”]Τον τελευταίο καιρό ανακάλυψα έναν καλλιτέχνη με το περίεργο όνομα
[SIZE=“4”][B]Ivan “Boogaloo Joe” Jones[/B][/SIZE].
Είναι Αμερικανός κιθαρίστας, αν δεν κάνω λάθος έχει 9 δίσκους στο ενεργητικό του και παίζει ένα πολύ πετυχημένο κιθαριστικό [B]funky jazz[/B]. Μοναδικό ταλέντο ο τύπος, παικταράς, τεχνικός και ταχύτατος με όμορφο vintage, tweed ήχο που γοητεύει. Η πλειονότητα των τραγουδιών του είναι σε up-tempo ρυθμούς αλλά υπάρχουν και αργά κομμάτια με πιο bluesy κιθάρα.
Η εκάστοτε μπάντα που τον συνοδεύει είναι εξαιρετική, με όμορφο hammond, εξαιρετικά τύμπανα και σαξόφωνο να κυριαρχούν.
Δεν θα προτείνω κάποιο συγκεκριμένο δίσκο μιας και όλοι όσοι έχω ακούσει κινούνται σε υψηλά ποιοτικά standards και είναι παραπλήσιου ύφους.
Πατήστε πάνω στα εξώφυλλα των δίσκων για να ακούσετε μερικά ενδεικτικά τραγούδια. Από αριστερά στα δεξιά και από πάνω στα κάτω, πάνε χρονολογικά.
Στο τελευταίο album (Sweetback) έβαλα τη διασκευή σε Stevie Wonder ;)[/FONT]
[B]Don Cherry
Brown Rice [/B][EMI Italiana S.p.A 1975]
Δεν μου αρέσουν οι υπερβολές, αλλά δεν μπορω να μην παραδεχτώ
ότι ο δίσκος αυτός μπορεί εύκολα να μπει σε οποιαδήποτε λίστα
με τα magnum opus της μοντέρνας τζαζ και πιθανόν της παγκόσμιας μουσικής
του 20ού αιώνα. Το κύριο χαρακτηριστικό του ?Brown Rice?
είναι ότι παντρεύει με ιδανικό τρόπο όλες τις επιρροές του Don Cherry
με τον ηλεκτρικό τζαζ-ροκ ήχο και πετυχαίνει εντέλει να δημιουργήσει
έναν αέρινο ήχο που μοιάζει σαν να έχει βγει κατευθείαν
από τα καλώδια ενός ηλεκτρονικού μηχανήματος και αυτό
χωρίς να έχει χρησιμοποιηθεί στην ηχογράφησή του
ούτε ένα ηλεκτρονικό όργανο ή οποιοδήποτε άλλο ηλεκτρονικό μαραφέτι.
Ένα μοναδικό έργο εξαιρετικής εμπνεύσεως και κυρίως εκτέλεσης
όπου συνεργάζονται δύο από τα πρωτοπαλίκαρα του Ornette Coleman,
παίκτες που τάραξαν τα νερά με τις free εξερευνήσεις τους
και τα παιχνίδια με τις καθιερωμένες αρμονικές δομές στη δεκαετία του 1960.
Ο Don Cherry, τρομπέτα και κάθε λογής πνευστά με ολίγη από ηλεκτρικό πιάνο
και ο Charlie Haden στo ακουστικό μπάσο (εδώ με τη χρήση ενισχυτή
για να εφαρμόσει την wah-wah τεχνική που δίνει έναν ψυχεδελικό
κιθαρίστικο ήχο στο παίξιμό του). Ο πρώτος γεννήθηκε στον
Αμερικάνικο Νότο το 1936. Μέσα δεκαετίας του ?60 πήρε των ομματιών του
και εγκατέλειψε για πάντα τη χώρα του, αγανακτισμένος
από την εξωτερική της πολιτική (!). Έγινε ένα είδος κοσμοπολίτη
ή καλύτερα πλανητικού νομάδα που ταξίδευε ανά τον Κόσμο,
αφομοίωνε τις τοπικές μουσικές κουλτούρες και τις ενσωμάτωνε στη τζάζ.
Σαμάνος και φρικιό, ζούσε σαν το πουλί, με ελάχιστους έως μηδενικούς πόρους. Διέθετε ευαισθησία σεισμογράφου απέναντι στον χτύπο της μουσικής
που άκουγε στους τόπους που κατά καιρούς επισκέφθηκε
στα ατέλειωτα ταξίδια του. Σπούδασε τη μουσική από τις Ινδίες,
το tango και τη habanera από τη Λατινική Αμερική, τους καημούς των μουεζίνηδων της Μέσης Ανατολής και μπόλιασε το μίγμα με παραδοσιακούς
Αφρικάνικους απόηχους χωρίς να απαρνηθεί τις μπλουζ ρίζες
που στάθηκαν για δεκαετίες, η βάση της μαύρης μουσικής.
Έπαιζε ένα είδος Παγκόσμιας μουσικής πέρα από ταμπέλες και
κατηγορίες, ένα άκουσμα γεμάτο δονήσεις, μνήμες και εξωτικές γεύσεις.
Πέθανε το 1995, στα 59 του, από ηπατική ανεπάρκεια.
Ο δεύτερος είναι απλά ένας από τους καλύτερους μπασίστες
που έχω ακούσει. Οι μουσικολόγοι θεωρούν τον Charlie
έναν μαίτρ της απλότητας. Το παίξιμό του δεν είναι δεξιοτεχνικό
με την κλασική έννοια, τεχνίτες υπάρχουν πάρα πολλοί
καλύτεροι απ? αυτόν. Η βιρτουοζιτέ του Haden αιωρείται σ ένα επίπεδο
πολύ πιο υψηλό από ξέφρενους δακτυλισμούς πάνω στο τάστο.
Σε σύγκριση με άλλους ομότεχνούς του …?πυρομανείς?,
τον χαρακτηρίζει μιά τελείως ρηξικέλευθη προσέγγιση στον τομέα
που ονομάζεται αρμονία: κραταιός, σταθερός σαν βράχος,
χοροπηδάει ταυτόχρονα μέσα, έξω και γύρω απ? τις μελωδικές γραμμές,
συμβατικές και αφηρημένες, στοχάζεται, τις σχολιάζει με άπειρους δικούς του σκοπούς, τις μαλάζει, τις διακοσμεί, τις διαλύει και τις ανασυνθέτει,
απογειώνεται μαζί τους ή τις παρωδεί κατά το δοκούν.
Ο πιο επεξηγηματικός μπασίστας από την εποχή του Charles Mingus
λένε Έξω και εννοούν αυτόν που, χωρίς να αφήνει τίποτα γύρω του
?ξεκρέμαστο?, ξέρει ανα πάσα στιγμή που βρίσκεται καθετί
και αιτιολογεί πάντα το σόλο του μέχρι τη ρίζα της τελευταίας
του νότας.
Η ηχογράφηση περιέχει και φωνητικά στην πιο μινιμαλιστική
μορφή τους, ακόμα περισσότερο και από αυτά τα λίγα που
ακούγονται στους late 70s δίσκους του Sun Ra για παράδειγμα.
Σκόρπιες επαναλαμβανόμενες λέξεις ή υποψίες λέξεων σε μια
γλώσσα που δύσκολα θα έλεγε κανείς ότι είναι η αγγλική.
Don Cherry: trumpet (1-3), electric piano (on 1, 4), vocals (on 1, 3, 4)
Charlie Haden: acoustic bass (on 1, 2, 4)
Hakim Jamil: acoustic bass (on 3)
Billy Higgins: drums
Frank Lowe: tenor sax
Ricky Cherry: electric piano (on 1, 3, 4)
Verna Gillis: electric bongos/vocals (on 1)
Moki Cherry: tambourra (on 2)
[FONT=“Trebuchet MS”]Παλια και αγαπημενα:
[COLOR=“Blue”]
[I]Bill Evans - The Peacocks
Ralph Towner & Eberhard Weber - Sands
Eberhard Weber - Touch
Keith Jarrett ? Great Bird
[/I][/COLOR]
Σορυ για την παρεκτροπη, αλλα εχω εφεση σε παρεκτροπες - τα κουσουρια δυσκολα κοβονται από την ηλικια των 20 και πανω!
[COLOR=“Blue”][I]Dif Juz - No Motion [/I][/COLOR]
Τωρα φοβαμαι οτι παμε για πληρη ανατροπη ? oops! προσδεθειτε καλυτερα…
[I][COLOR=“Blue”]Jazzanova - Keep Falling
[/FONT]
[/COLOR][/I]
N. 
“I am here to learn from you - you are here to learn from me”
Kαλώ ήρθες! Όλοι είμαστε εδώ για να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο.
Σε ευχαριστω για το καλωσορισμα και, εαν προκειται να μαθαινουμε ο ενας απο τον αλλον, δηλωνω οτι I am here and I am here to stay :-DDD
Εδώ και κάποιους μήνες έχω φάει κόλλημα με τον μακαρίτη Esbjörn Svensson. Απίστευτη πιανιστική τζαζ με άλλωτε πιο χαλαρωτική, αλλωτε πιο προγκ και περιπετειώδης. Το Live In Hamburg είναι δίσκος απόλαυση.
εδιτ: βρήκα και το φοβερό [I]Eighteenhundred Streets By Feet[/I]
Εξαιρετικα και τα δυο - περισσοτερο το δευτερο. Ευχαριστουμε για το post, manos87!
Να βαλω μια μεσογειακη πινελιά?
[B][I]Paco De Lucia, Al Di Meola and John McLaughlin - Mediterranean Sun Dance Live[/I][/B]
Kι αλλη μια:
[B][I]Ottmar Liebert - Heart Still Beating[/I][/B]
Nαι ρε γαμώτο, έχω μετανιώσει που έχασα το live του στο Παλλάς λίγους μήνες πριν το θάνατο του…
Αύριο κυκλοφορεί το καινούριο Scofield παιδιά: Uberjam deux!
Περιμένω όργια, επιστροφή στον ήχο του πρώτου Uberjam!