Ψηλος και φαλακρος μηπως?8)
Που το ξέρεις;;;
lol για τις ιδιοτροπιες Anderson #-o και δεν του το χα καθολου ομως!
ρε τα βιντεακια ειναι απιστευτα 
αχχχχ τι χανω…
πολυ καλος ηχος.
Ο Ian Anderson είχε αποκτήσει πρόβλημα στο χέρι από τις πολλές χειραψίες… και γι’αυτό τις σταμάτησε.
Εκανε και έπειτα περιοδεία με όνομα rubbing elbows!
του Anderson ειναι
παλι καλα που δεν το φωναξε ξανα τον εχει βγαλει κ στο cd…
τυχερος εισαι που σε μιλησε!:lol:
εμενα μια φορα που του ειχα ζητησει αυτογραφο απλα μου ειπε οχι κ εφυγε…
γενικα το σετλιστ ηταν πολυ απογοητευτικο για τα γουστα μου.
ελπιζω την επομενη φορα να ερθει με καινουριο αλμπουμ για να παω κιολας.
Καλά ούτε που ήξερα γι’ αυτή την συνεργασία κι έπαθα πλάκα… Α, ρε Ian, σε τούμπαρε και σένα;
θα μας τρελάνει ο Anderson φέτος…
Μετά την τόσο εγκάρδια υποδοχή που μας έκανε στο meet & greet, βγαίνει τώρα και στο “Ηigh Fidelity Syndrome” τις playlists του Rocking μας λέει πως ανάμεσα στους δίσκους που άκουγε περισσότερο τον τελευταίο καιρό είναι το δικό του Thick as a brick!!! :roll:
αχαχαχαχαχαχα…
Ήταν η τρίτη φορά που είδα τους Tull. Πάνω κάτω είδα αυτά που περίμενα, με εξαίρεση τη μεγάλη απουσία του Martin Barre στην κιθάρα. Μακάρι να γίνει γρήγορα καλά ο άνθρωπος.
Ο Ian Anderson επιβεβαίωσε για ακόμη μια φορά δύο πράγματα: 1ον ότι είναι σπουδαίος επαγγελματίας και 2ον ότι εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον δε μπορεί πλέον να τραγουδήσει. Αρχικά το τσιγάρο και κατόπιν το γήρας μας στέρησαν μια για πάντα τη χαρακτηριστική φωνή του “ξωτικού με το φλάουτο”.
Ο Ian δεν είχε ποτέ τη σπουδαία φωνή. Έξυπνος καθώς είναι, έγραφε πάντα τραγούδια που δεν θα τον εξέθεταν και στα οποία οι απαιτησεις από τους μουσικούς - εκτελεστές ήταν τεράστιες αλλά θα μπορούσαν να τραγουδηθούν από έναν άνθρωπο με μέτριες φωνητικές ικανότητες όπως ο ίδιος. Η φωνή του όμως είχε το χαρακτηριστικό βάθος και τη χροιά που απαιτούνταν για να ακούγονται κομψά τα ονειρεμένα τραγούδια του.
Κάπου στα μισά της δεκαετίας του ΄80 το πάθος του για το τσιγάρο τον έκανε να χάσει για κάποιους μήνες τη φωνή του. Τότε ήταν που άρχισε να ασχολείται και με άλλες δραστηριότητες που διατηρεί ως σήμερα (ιχθυοτροφεία, εστιατόρια), από φόβο ίσως ότι η φωνή του θα τον εγκατέλειπε για πάντα. Μετά από πολύμηνη απουσία από τις συναυλίες και τρία χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία (1984-1987) επέστρεψε με μια φωνή σαφώς αλλοιωμένη αλλά διατηρώντας τη χαρακτηριστική χροιά και το βάθος της.
Ότι δεν κατάφερε το κάπνισμα το κατάφεραν τα χρόνια και τώρα πια ο Ian είναι μια σκια του παλιού εαυτού του. Ανήκω σε μια γεννιά που δε θα ευχαριστηθεί ποτέ ζωντανά τραγούδια όπως το Aqualung ή το Heavy Horses. Όπως και εκατοντάδες άλλα τραγούδια από τους γερόλυκους του hard rock και του progressive rock.
Κάποιοι γράψατε ότι το κοινό στη συναυλία της Αθήνας ήταν υποτονικό. Νομίζω ότι η πλειοψηφία του κόσμου δε συμμετείχε ενεργά διότι είχε την αίσθηση ότι παρακολουθούσε ένα βίντεο κλιπ. Όχι όμως από το ένδοξο παρελθόν, αλλά από το ζοφερό μέλλον του συγκροτήματος…