ακριβώς τα ίδια είχα πάθει κι εγώ κάποια χρόνια πριν.
και μιας και στο φόρουμ τον τελευταίο καιρό είμαστε σε φάση ‘listology’, να αναφέρω και εδώ πως το “unknown pleasures” είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των 70’s, και το “closer” των 80’s.
άπαξ και κολλήσεις μαζί τους, δεν υπάρχει γυρισμός…
Επειδη δεν εχω καιρο που ασχολουμαι μαζι τους…
Μπορει καποιος να μου εξηγησει πως εμειναν στην κυκλοφορια μονο 2 δισκων, τη στιγμη που εγω προσωπικα εχω ακουσει καμια 20αρια περιπου κομματια “εκτος δισκων”;;;
H απάντηση βρίσκεται εδώ:
Ναι ρε ΚρισΠ, δε λεω αυτο…
Απλα λεω οτι ειχαν πολυ υλικο για εκδοση κι αλλων αλμπουμ, το οποιο εξεδωσαν με αλλους τροπους (ΕΡ και τετοια) και μου κανει μια καποια εντυπωση.
Νταξ, οχι οτι λεει και κατι …απλα ακους σε συζητησεις και ειναι λιγο οξυμωρο οταν δεν πολυξερεις “A, Joy Division;; Και γαμω, 2 δισκοι μονο βεβαια, αλλα κορυφαια μπαντα” και προκειται για μια μπαντα με καμια 50αρια τραγουδια ξερωγω.
Απλά, η εποχή εκείνη ευνοούσε κατά πολύ την κυκλοφορία singles, EP, Peel Sessions κτλ.
Και εκτός από τα 20 τραγούδια " εκτός δίσκων " , ο πρώτος τους δίσκος ως New Order, το Movement, θυμίζει έντονα Joy Division. Απόλυτα λογικό αφού είχε περάσει μόνο ένας χρόνος από τον θάνατο του Curtis. Χωρίς να το γνωρίζω, φαντάζομαι ότι κάποια από τα τραγούδια προϋπήρχαν. Αργότερα άρχισαν να αλλάζουν ύφος…
“…Mother I tried please believe me,
I’m doing the best that I can.
I’m ashamed of the things I’ve been put through,
I’m ashamed of the person I am…”
Tεραστιος…
[I]A loaded gun DID set you free…[/I]
Not exactly.
Eπειδη δεν ειχε οπλο;;;
Ριγη συγκινησης …Οταν πριν απο 15 χρονια ειχα ακουσει εντελως τυχαια τις πρωτες νοτες του [B]she lost control[/B] ηξερα ταυτοχρονα πως αγαπαω τη Rock μουσικη…
Ευκαιρια να ξαναδουμε και το [B][U]control[/U][/B] σημερα.
Σε καθαρα μουσικα θεματα, ακουγα χτες ξανα το Movement, δηλαδη το πρωτο αλμπουμ των New Order ή αν προτιματε το τελευταιο των Joy Division.
Το φανταζομαι με τον Ian στα φωνητικα και ανατριχιαζω μονο και μονο με τη σκεψη.
εγώ το φανταζόμουν εξ αρχής έτσι. γι’αυτό και δεν το έχω χωνέψει ακόμη καλά.
πάντως το decades πρέπει να είναι το καλύτερο κλείσιμο δίσκου ever.-
Nταξ, δεν το σκεφτηκα ποτε ετσι, γι’ αυτο και το γουσταρω τρελα.
Απο την αποψη οτι στα φωνητικα μερη του δισκου προσπαθησαν να μιμηθουν (με επιτυχια θεωρω) τις ηρεμες στιγμες του Ian.
Απλα, τα ξεσπασματα και στην τελικη η ιδια η παρουσια του Curtis θα μας εδιναν ενα τριτο Joy Division διαμαντι.
Οχι οτι εχει καμια τεραστια σημασια, βεβαια, στην τελικη.
Συνεντευξη του Peter Hook στη Guardian:
Ian was very ill with epilepsy when we were recording the Closer album. He was having a lot of blackouts. There was one horrible occasion where he was missing for two hours in the studio. I went in the toilet and there he was spark out on the floor ? he’d had a fit and split his head open on the sink. There were a lot of occasions like that. While Closer was done pretty quickly after Unknown Pleasures, some of the songs were only finished in the studio. We were only in for two weeks including mixing. So you could feel the pressure. We didn’t help by taking the piss all the time.
We recorded the album in March. He made his first suicide attempt in April, so it was pretty close. Ian was working well with our producer, Martin Hannett, who insisted on working through the night ? Ian liked the peace and quiet. But it was fraught. We didn’t have much money; we weren’t eating properly and couldn’t afford to drink. We played three nights at the Moonlight club in West Hampstead and supported the Stranglers at the Rainbow ? four gigs in three days. Ian’s illness was getting worse and we didn’t help him, through ignorance really. But also, Ian was his own worst enemy ? he never wanted to upset you, so he’d tell you what you wanted to hear. So we never knew what he was suffering or thinking.
He made two unsuccessful attempts. First, when he was really drunk, he self-harmed ? chopped himself up with a kitchen knife, which I think was an Iggy Pop moment out of sheer frustration. Then he took an overdose. Tony Wilson, the boss of our label, Factory Records, brought him to rehearsal ? straight from the hospital, I think. We’d ask: “Is everything all right, mate?” and he’d reply: “Yeah, fine, let’s carry on.” As an adult and a father now, I feel guiltier than I ever did then. If that had been my son, I’d have gone round there and headbutted Rob Gretton, our manager, and taken him home. But there were doctors, consultants, psychiatrists, and not one of them was able to sort it out. Unbelievable.
Rob had booked a gig in Bury. Ian decided he couldn’t do it, but for some insane reason he was delivered to the gig, even though we’d arranged for Simon Topping and Alan Hempsall to stand in for him. Ian insisted on doing a couple of songs, and when he couldn’t do any more the audience rioted. That destroyed him. Then our last gig in Birmingham was a grim affair. Ian’s illness was dragging the whole thing down, but we’d spent three years going from playing to no people in Oldham to being revered. It was what he’d fought for all his life. None of us wanted to let it go. We all felt that if we stopped we might never get it again.
I heard what happened when I got a call from a policeman. It was horrible. Mind-numbing shock, and it’s very difficult to live with as a memory. I can remember it like it was yesterday.
After something like that, you don’t know what to do. The only thing constant in our lives was practice. When we left Ian’s funeral we said: “See you at practice.” That Sunday afternoon I got the six-string riff to Dreams Never End, which we recorded as New Order. We just put Joy Division in a box and closed the lid, but it enabled the remaining three of us to establish ourselves as New Order. Through New Order people continued to become aware of Joy Division.
I know Joy Division will always be overshadowed by Ian’s death. I remember driving to the tax office to tax my old £100 Jag when the chart rundown went: “In at No 11, Joy Division with Love Will Tear Us Apart.” I turned it off. For us, Joy Division had gone.
I think, as with Kurt Cobain much later, it was the death of innocence. Ian’s daughter didn’t have a father. Did independent music gain an icon? I’m too close to it. I had to view the death of Joy Division as a new start. All the battles we went through in Joy Division, we had to go through once again.
Listening to Closer again, it’s heart-rending. Ian created a wonderful testimony of how he felt at the time: apprehensive, fearful but powerful. Not in control of your destiny: you can hear how that break evolved.
Διαβαζοντας το, ενιωσα μια ανειπωτη αηδια για το ποσο κυνικα αντιμετωπιστηκε αυτο που σε πολλους απο μας δημιουργει καθε φορα μια εκρηξη συναισθηματων και ονομαζεται Joy Division.
Λες και ολα ειναι ευκαιριακα, λες και ηταν ενα αυστηρο επαγγελμα που πρεπει να φερει κερδος.
Μ’ αρεσουν οι New Order κι η μουσικη τους και θα συνεχισω να τους ακουω …απλα οταν οι ιδιοι δεν αντιμετωπιζουν τη μουσικη τους σαν εργο που αναφερεται σε συναισθηματα, δεν μπορω να δω πως θα το κανουμε εμεις.
Από ποιο σημείο των όσων είπε προέκυψε η αηδία σου?
O ιδιος παραδεχεται οτι κι αυτοι αδιαφορησαν για την κατασταση του Ian.
Κι αν το οτι ο μακαριτης ηταν οντως περιεργος και δεν τους εδειχνε πως θα τον βοηθουσαν ειναι δεδομενο, το οτι η μπαντα συνεχιζε τα λαηβ “για να μη χασουν το ρυθμο τους” μου δειχνει αρρωστο, με την κατασταση που επικρατουσε.
Επισης, συμφωνα με τα οσα λεει οι New Order ηταν ο τροπος για να μη μεινουν “ανεργοι”.
Ισως να το αναλυω και παραπανω απ’ οσο πρεπει, βεβαια.
Το αναλύεις λάθος βασικά, δεν το υπεραναλύεις.
Όλες αυτές οι πνιγηρές και άρρωστες καταστάσεις ήταν που τους έκαναν τόσο ιδιαίτερους.
Οι ιδεαλισμοί που θέλουν τους καλλιτέχνες να είναι ανώτερα άτομα, να βάζουν το συναίσθημα πάνω από τη λογική, να έχουν αγνά ιδανικά κτλ είναι άτοποι εντελώς. Παιδιά της punk σκηνής υπήρξαν και οι JD, κάτι παιδαρέλια ήταν (με άφθονο ταλέντο και πολλές ιδιαιτερότητες ασφαλώς) που από τη μια στιγμή στην άλλη απέκτησαν μια φήμη και ένα κοινό. Welcome my son, welcome to the machine που λένε και οι PINK FLOYD.
Δεν ειπα οτι οι μουσικοι ειναι (ουτε οτι θα 'πρεπε να ειναι) ανωτερα ατομα, αλλα θεωρω οτι η κατασταση αντιμετωπιστηκε εντελως κυνικα.
Η σταση τους στο θανατο του Curtis μου βγαζει ενα “Ε και τι να κανουμε;;;”, ειτε μιλαμε για την τελευταια περιοδο των Joy Division ειτε για αμεσως μετα το θανατο του, το οποιο με εξοριγιζει.
Αυτο ειπα.
Ουτε οτι θα 'πρεπε να χουν μεσα τους συναισθημα του Closer ουτε οτι θα 'πρεπε να μη φτιαξουν τους New Order.