Για μενα το Nostradamus δεν ειναι σε καμμια περιπτωση μουφα!Μηπως το μπερδευετε με το …Final Frontier?Ακομα και το Demolition εχει καποια αρκετα καλα κομματακια μεσα,μουφα τελειως δεν το λες.
Για μενα το Rocka Rolla δε μπαινει στα αριστουργηματα παντως.
Επισης οταν λες μετριες στιγμες εννοεις για Priest ετσι?Γιατι το turbo μια χαρα δισκος ειναι απλα δε συγκρινεται με τον προκατοχο του ας πουμε.
Εγω παιδες εμμενω στα 70s παντως.Εμπνευση,μελωδιες και οχι τοσο τυποποιημενο “metal” υφος και διαστημικος Rob!Τι αλλο να ζητησουμε?
μουφα μιλαμε παντα για τα στανταρ των Priest.
Παντως ειναι μπαντα που εχει τουλαχιστων τα κοκονια να πειραματιστει μην υπολογιζοντας το τιμιμα.
Το Turbo πχ εχει απο τα πιο βαρβατα κομματια πουχουν γραψει,απλα χαλαει στο συνολο.
Demolition + Jugulator δε θαπρεπε να συνκαταλεγονται καν στη δισκογραφια τους.
Απο κει κ επειτα το Point Of Entry ειναι ενα φλατ κουρασμενο αλμπουμ (δικαιολογημενα βεβαια αφου ειχε προηγηθει ενα British Steel πριν απο μερικους μηνες) με καποιες ΠΟΛΥ καλες στιγμες.
Albums σαν το Nostradamus θα μπωρουσαν ναχαν βγει απο οποιαδηποτε μπαντα.Ενω το Angel Of Retribution ειχε τουλαχιστον 4 εξαισια τραγουδια.
80ς Priest αριστουργηματα: Πέντε (5): British Steel,Screaming For Vengeance, Defenders Of The Faith ,Turbo, Point Of Entry,
Mετριες στιγμες: Μια(1):Ram It Down,
Μουφες:μηδεν (0)
70ς Priest αριστουργηματα: Τρία(3):,Sad Wings Of Destiny,Sin After Sin,Killing Machine
Mετριες στιγμες:Δύο (2)Rocka Rolla, Stained Class
Μουφες:μηδεν
about music, όταν ξαναμπείς, αν δε βαριέσαι, εξήγα μία ποιοί ακριβώς είναι οι λόγοι που σε κάνουν να θεωρείς ότι το μεν Point of Entry είναι αριστούργημα, το δε Stained Class μέτρια στιγμή.
Δηλαδή το Turbo και το Point of Entry είναι όχι απλά καλύτερα από το Ram it Down αλλά αριστουργήματα, ε; Και το Stained Class μέτριο. Μιλάμε για τον δεύτερο καλύτερο δίσκο των Πριστ στα 70’s (ελέω αξεπέραστου Sad Wings). Δηλαδή είναι ο δίσκος που έχει μέσα Exciter, Saints In Hell, Stained Class, Beyond the Realms of Death, Better by You Better Than Me, Heroes End. Και τ’ άλλα είναι κομματάρες, αλλά τεσπα.
Καλά πάντως στο ότι το Turbo (για το Point… ούτε λόγος, αλλά ας μας εξηγήσει ο ίδιος το σκεπτικό του) είναι ανώτερο του Ram it Down, για μένα έχει απόλυτο δίκιο. Μπορεί το Turbo να μην έχει ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ (Blood Red Skies) ή τον απόλυτο μέτσαλ οδοστρωτήρα τύπου Ram it Down, αλλά συνολικά είναι πολύ πιο ισορροπημένος και εμπνευσμένος δίσκος, χωρίς εμφανώς μέτριες στιγμές όπως το Ram it Down.
Αυτό για το Stained Class πάλι προσπαθώ να το καταλάβω, να σκεφτώ κάποια ερμηνεία αλλά… δεν…
Τελευταία μέρα στη δουλειά λέμε διάφορα, καταλαβαίνεις. ΄
Γενικά υπάρχουν αγαπημένα κομμάτια σε αυτά. Το Turbo έχει Out in the cold και άλλα, το Point έχει Desert Plains και άλλα, το ram it down έχει το Blood Red skies αλλα δεν έχει άλλα.
Κάπως έτσι, αλλα σε οποιαδήποτε περίπτωση όλα ανήκουν στ 80’s περίοδο που είναι και το ερώτημα…
Δεν τον γουστάρω τον ήχο του Turbo καθόλου, οπότε I can’t help it. Τα μόνα που μπορώ να ακούσω από εκεί είναι το Out in the Cold και Turbo Lover, μετά από εκεί το χάος. Το Ram it Down μπορεί να μην είναι ισορροπημένο, αλλά αν έχει τέτοια κομμάτια που σε γυρίζουν συνέχεια εκεί(BLOOD RED SKIES, Ram it Down, Heavy Metal, Monsters of Rock) δεν μπορώ να το βάλω πιο κάτω από τα δύο που ανέφερα. Προφανώς και δεν είναι αριστούργημα, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ τώρα το Turbo ως τέτοιο, στη συνομοταξία του Defenders. Έλεος δηλαδή.
Moonchild, πίστεψέ με, μεγαλώνοντας θα το καταλάβεις και θα το εκτιμήσεις το Turbo. Τουλάχιστον σε μένα αυτό συνέβη. Κι εγώ το μισούσα κάποτε!
about music, κατανοητός σ’ αυτά που γράφεις, αλλά μάλλον ξέχασες να πεις για το Stained Class μαν. Μιλώντας για το Point of Entry λες ότι έχει το Desert Plains “και άλλα”, τα οποία για μένα βέβαια μπορεί να είναι μόνο το Heading out to the Highway, το Solar Angels, άντε και το Hot Rockin’, τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου μου προκαλούν κατάθλιψη. Το Stained Class που έχει μέσα το ένα classic μετά το άλλο γιατί το θεωρείς μέτριο;
moonchild, μην τον ακούς τον μπάμπεφ, δεν έχει και τίποτα να εκτιμήσεις στο τούρμπο, όσο γερνάς τόσο πιο κακό θα σου φαίνεται!!! αν είναι να ακούσεις ευνουχισμένους ροκομεταλλάδες άκου το constrictor που έχει πλάκα.
λοιπον δεν μπορουσα να ψηφισω εδω, ηταν σχεδον αδυνατον να επιλεξω 70’s η 80’s (καλο το painkiller αλλα ειναι μονο ενα και με jugulator δεεε), τελικα αποφασισα 70’s γιατι αυτο το γαμ το unleashed in the east ειναι [B]ο [/B]ορισμος του μεταλ
Screaming for Vengeance+Defenders of the Faith ειναι 2 απο τους 3 αγαπημενους μου J.P.δισκους.Ο αλλος ειναι ο Painkiller που κυκλοφορησε το 90,αρα δημιουργηθηκε/συλληφθηκε το 89:-k,αρα και παλι 80ς.
MONOTOYΡΜΠΟ!
τι και αν κωλοχτυπίεστε…τι και αν λέτε ότι είναι γκέϊκ…τι να μας αερίσετε τα φρύδια.νιοί και γέροι αλτογκέδα.
το τούρμπο είναι ένα και εξαιρετικό!
να μη πω πόσο καιρό μου είχε πάρει να παρακολουθήσω το “Such hawks ,Such hounds” μετά το εγκεφαλικό που μοίρασε το πουτσάκι των Νέμπιουλα…που τόλμησε να μιλήσει για τους Πριτς.
Το αποτελεσμα της μαχης των αριστουργηματων 70s Vs 80s ληγει 5-3 αντε βαρια βαρια 4-3 (αν καποιος βαρηκοος δεν συμπεριλαβει το Rocka Rolla στα αριστουργηματα), με τα 80s, περαν απο τις τρεις κορυφες (British Steel, Screaming & Defenders), ειχαν αλλους τρεις δισκους, οι οποιοι ειχαν ο καθενας τις στιγμες του, αλλα σε γενικες γραμμες ηταν σε χαμηλοτερο επιπεδο απο τους τρεις προαναφερθεντες. Τωρα για τα 90s, εκει παιζει θεμα: το '90 βγηκε το “Painkiller” στο χαλαρο ενα απο τα μεγαλυτερα μεταλ αλμπουμ ολων των εποχων, αλλα μετα τι? Περιοδεια και ουσιαστικα διαλυση της μπαντας ως το ‘97 οταν και προσελαβαν τον Ripper. Το “Jugulator” προσωπικα δεν το εχω ακουσει οσο προσεκτικα θα ηθελα, γι’ αυτο δεν σχολιαζω Τελος, τα 00s, εχουν εναν αξιοπρεπεστατο δισκο (“Angel Of Retribution”) αλλα και αλλους δυο κατα γενικη ομολογια μετριους-νεροβραστους.
Τελος, για οσους βαζετε στα 80s το Πεηνκιλλα επειδη “δημιουργηθηκε το '89” κλπ, οκ συμφωνω, αλλα ο πατερας μου το Δεκεμβρη του '89 αν πηγαινε στο δισκαδικο και ζηταγε το τελευταιο Priest, θα του εδιναν το “Ram It Down”. To “Painkiller” βγηκε στα 90s, επομενως ειναι δισκος ΕΚΕΙΝΗΣ της δεκαετιας (oh Captain Obvious)
