Το έπαιξαν το '11. Τουλάχιστον Θεσσαλονίκη που ήμουν.
Βασικά, όλος ο δίσκος αξίζει, απλά το τρισμέγιστο λάθος ήταν ο ήχος στα drums, ίσως και ο Travis έπρεπε να έρθει νωρίτερα, αλλά history is just history, the past…
2 Likes
Εγώ τους έχω δει το 2001 με Ripper (που ήταν γαμάτος) και το 2004 στη Μαλακάσα με Halford. 2011 δυστυχώς ήμουν εκτός.
Για το Ram it down τι να πω, έχω προσπαθήσει πολλές φορές και δε μπορώ να το συμπαθήσω. Εκτός από τα 2 κομμάτια που ανέφερα. Ήμουν μάλλον τυχερός που όταν άρχισα να ακούω metal έσκασε το Painkiller και προφανώς ήταν το πρώτο που άκουσα. Οπότε όταν άκουσα παλιότερους δίσκους έπαθα ένα σοκ τύπου “τι ξενέρωτα είναι αυτά”.
Θυμάμαι να μου βάζει ένας φίλος να ακούσω το “Before the dawn” και να μην πιστεύω ότι είναι Judas Priest 
Με τα χρόνια συνήθισα τα Screaming for vengeance, British steel, Rocka rolla, Sin after sin, λάτρεψα τα Sad wings of destiny, Killing machine, Stained class και Defenders of the faith, μου αρέσουν πολύ και τα 2 με Ripper (που τα έζησα καθώς κυκλοφορούσαν), αλλά η τριάδα Point of entry, Turbo και Ram it down είναι σχεδόν για τα σκουπίδια, με εξαίρεση 1-2 κομμάτια στο καθένα.
Μετά το reunion με Halford, απλή αδιαφορία που ελπίζω να αλλάξει με το καινούργιο.
Να’ χαμε να λέγαμε… 
2 Likes
Κοίτα, είναι ανάλογα στον καθένα πως αντιμετωπίζει τον κάθε δίσκο. Δε γίνεται άλλωστε να αρέσουν όλα σε όλους ή ακόμα και στην περίπτωση των επιλεκτικών ακουσμάτων να είναι ακριβώς τα ίδια.
Προσωπικά, πρώτα είχα ακούσει το “Ram It Down” και μετά το “Painkiller”. Στο πρώτο περνούσα πολύ καλά όποτε το άκουγα, ειδικά όταν έφτανε η στιγμή των solo. Απλά, ανέκαθεν είχα τη σκέψη γιατί, ενώ το βλέπω τόσο άρτιο δίσκο, έχει αυτά τα drums, δηλαδή το μειώνουν.
Επίσης, πλέον όταν είναι ν’ ακούσω Priest καταλήγω στα '70s με βαρύτητα στα “Stained Class” και “Wings of Destiny”. Αλλιώς, “Ram It Down” και κάπου κάπου μέσα στο καλοκαίρι “Point of Entry” λόγω της aor αύρας που έβαλαν μέσα στα τραγούδια. Το “Painkiller” έχω χρόνια να το ακούσω ολόκληρο ή ακόμα και να κατευθυνθώ σε αυτό. Με τα Ripper δεν τα αγγίζω καθόλου - δεν κατάφερε ποτέ να με αγγίξει η φωνή του.
Το “Before the Dawn” μαζί με το κλασσικό “Diamonds and Rust” είναι τα δύο που τα έχω ως πολύ ιδιαίτερα, ενώ άλλα είναι τα πιο αγαπημένα μου. Τώρα αυτό φάσκει και αντιφάσκει κάπως, αλλά οκ, χαχα.
2 Likes
Από reunion κανένα δεν σ αρέσε το τελευταίο π έβγαλαν το 14 ούτε αυτό?
Κι εγώ αυτό το “για τα σκουπίδια” που γράφω είναι λάθος, ακριβώς γιατί μπορεί να είναι το βίωμα κάποιου άλλου. Δεν το παίζω uber-μέταλ τύπος πάντως 
Για παράδειγμα θεωρώ το Host τον δεύτερο καλύτερο δίσκο των Paradise Lost και ακούω Opeth αυστηρά μετά το 2010 (συν το Damnation).
Μια χαρά είναι τα AOR-άκια, αλλά οι προσπάθειες των Priest προς αυτό τον ήχο δε με άγγιξαν, ίσως λόγω της πλαστικούρας στον ήχο των drums που είχαν σε όλα τα 80’s. Γενικά χαντακώθηκαν από το drumming του μακαρίτη (αν και δεν ξέρω αν έφταιγε αυτός ή ήταν από τα αφεντικά KK/Tipton/Halford η κατεύθυνση). Δηλαδή ακους Simon Phillips, Les Binks, μετά Scott Travis και ανάμεσα ένα τεράστιο κενό.
Τον Ripper ίσως τον υπερασπίζομαι λόγω συμπάθειας. Οι στίχοι ειδικά του Jugulator είναι για γέλια και για κλάματα (Tipton), αλλά ο τύπος θεωρώ ότι ήταν αποκάλυψη. Μεγάλη φωνή, αλλά δυστυχώς τίποτα άλλο (συνθετική ικανότητα ή καλές επιλογές).
2 Likes
Όχι, μου φάνηκε αδιάφορο. Το “Angel or retribution” είναι καλό αλλά τυπικό ασφαλές πρώτο reunion άλμπουμ - “να δώσουμε πάλι το στίγμα μας”. Αλλά δε με κράτησε, έχω χρόνια να ασχοληθώ.
Το καινούργιο πάντως φαίνεται πολλά υποσχόμενο. Ψιλο-Painkiller φάση από ότι έχει κυκλοφορήσει ως τώρα, αλλά με σχετική έμπνευση.
Και πάλι δεν είμαι ο πιο ειδικός, απλές προσωπικές απόψεις.
2 Likes
Αυτό λέγαμε και στο θέμα του King Diamond, μόνο η καλή φωνή δεν φτάνει για να κάνεις καριέρα…
4 Likes
Όχι εντάξει εφόσον είναι πρωσωπικη γνώμη είναι δεκτή, εμένα όλα μ αρέσαν με κορυφαίο το nostradamus π έκαναν κάτι το διαφορετικό ειδικά άμα σκεφτεί κάποιος κ την ηλικία π τον έκαναν, για το καινούριο συμφωνώ μαζί σου περιμένω να το ακούσω και εγώ
1 Like
Εφόσον είναι γνώμη, είναι προσωπική 
. Νοστράδαμος, μηδέν. Μέταλ της σειράς.
1 Like
Το λέγατε αυτό και για τον ίδιο τον King Diamond; 
Πρέπει να πάω εκεί να διαβάσω μάλλον
Για τα δικά σ γούστα 
1 Like
Όχι για τον Ripper το λέγαμε, o King πέρα από μοναδική φωνή, έγραφε στιχάρες και μουσικάρες! Α όλα κι όλα!
4 Likes
Εντάξει, πήγε η καρδιά μου στη θέση της χαχαχα!
1 Like
Μετά την επιστροφή Halford οι δίσκοι για μένα είναι κάπως έτσι:
Angel of Retribution: Υπερδισκάρα. Φοβερή έμπνευση, καταπληκτικά τραγούδια. Εξαιρετικό άλμπουμ.
Nostradamus: Κακός δίσκος. Έχει 2 εξαιρετικά τραγούδια βέβαια. Όλα τα υπόλοιπα τραγούδια όμως είναι από μετριότατα έως χάλι μαύρο. H έμπνευση έχει πιάσει πάτο στο Νοστράδαμο. Εύκολα ο χειρότερος δίσκος των Priest.
Redeemer of Souls: Μέτριος δίσκος με κάποιες καλές στιγμές.
Εν τω μεταξύ στο angel…υπάρχει ένα από τα καλύτερα(judas is rising) κι ένα από τα χειρότερα τραγούδια τους (lochness). Αρχίζει τέλεια ο δίσκος και κλείνει απογοητευτικά
1 Like
Είναι και μεγάλο 13 λεπτά και μάλλον κουράζει
Μετά την επιστροφή του καράφλα . Μου άρεσαν όλα αγαπημένο το nostradamus απλά στο Redeemer of the souls δεν είχε τόσο καλό ήχο ευελπιστώ το καινούργιο να μην έχει τέτοιο πρόβλημα
Βγήκεεεε
3 Likes
Τα πιο αδυναμα αλμπουμ τους για τα δικα μου γουστα ειναι με ευκολια το Point Of Entry και το Nostradamus. Στο πρωτο τους βγηκε πολυ νεροβραστη αυτη η AOR προσεγγιση και στο δευτερο αν και ειχαν φιλοδοξιες το κουρασανε και ηταν φανερα εξω απο τα νερα τους. Συμφωνω απολυτα με τον achilleas οτι η διαφορα επιπεδου μεταξυ των ντραμερ που ειχαν οι Priest ανα τα χρονια και του Dave Holland ηταν αβυσσαλεα. Και εδω να κανω μια σημειωση πως ο Simon Phillips δεν ηταν ποτε μελος των Priest, ηταν απλα session drummer στο Sin After Sin.
1 Like
Ισχυει αυτο για τον Phillips εχει παιξει για τεραστια ονοματα παντως , Jeff Beck,Lord,Gary Moore ,Toto και αλλα πολλα