Ομορφοπαιδο ειναι, δυο χερια τρια ποδια. Κομπλε τον βλεπω.
2 Likes
Περισσότερο από τελευταίος δίσκος των Priest στα 70s όπου χρονολογικά ανήκει, το Killing Machine μπορεί να θεωρηθεί ως ο πρώτος τους στα 80s μιας και εδώ έχουμε μια σαφή πρόγευση όσων θα ακολουθήσουν στα επόμενα album.
Δηλαδή, ενώ περιέχει κάποιες πολύ δυνατές στιγμές (ορισμένες εκ των οποίων θεωρούνται κλασικές) και γενικά “ροκάρει” ωραία (και… ζόρικα!), έχει εμφανώς κατά νου και το airplay, οι διάρκειες των τραγουδιών είναι περιορισμένες και οι πειραματισμοί των πρώιμων χρόνων τους αποτελούν παρελθόν. Επίσης, γίνεται και η πρώτη απόπειρα για ένα σοκαριστικά ρηχό κομμάτι, το Take on the World, που φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε “arena rock anthem”, κάτι σαν αυτά που επιχειρούσαν και οι Queen εκείνη την περίοδο, αλλά… “από τα LIDL” (το τσέκαρα, υπήρχαν από τότε!)
Η γενική εικόνα πάντως, επαναλαμβάνω, είναι πολύ καλή.
11 Likes
Ωραιος δισκος, τα hell bent for leather, delivering the goods, green manalishi, running wild και before the dawn (λάτρεια) παίρνουν scalp, τα υπόλοιπα κυμαίνονται από μέτρια μέχρι καλά.
Συμφωνώ πολύ με την ανάλυση του @Ian_Metalhead περί anthems, 80s κτλ, και προσθέτω πως είναι ένας δίσκος εμφανώς κατώτερος και από τον προηγούμενο του (stained class) και τον επόμενο (British steel) , αλλά όχι από τον μεθεπόμενο ( point of entry) και μια απόδειξη ακόμα πως και στις “μέτριες” στιγμές της “χρυσής περιόδου” τους οι priest mageireyan to gyros.
7 Likes
Για πες λίγο ποια είναι μέτρια.
Από αυτά που δεν ανέφερα, το rock forever έχει μια ωραία κεντρικη μελωδία, αλλά στο σύνολό δεν με τρελαίνει, το evening star προσπαθεί πολύ να γίνει anthemic και δεν τα καταφέρνει (ωραία γέφυρα όμως), το take on the world είναι λίγο παιδικό (όχι με την καλή έννοια) έχει ωραίο ρεφρέν βέβαια.
Το burning up είναι ένα ωραίο κομμάτι, με ωραίο γκρουβ, οριακά χάνει την πρώτη κατηγορία (αυτή που παίρνει σκαλπ) επειδή με χαλάει λίγο ο τρόπος που λέει τη φράση buurning uup όταν το λέει αργά.
Το ομώνυμο killing machine ωραίο κομμάτι, όχι κάτι φοβερό όμως αν αναλογιστούμε τι έβγαζαν οι πριστ εκείνα τα χρόνια.
Το evil fantasies μου φαίνεται λίγο άκυρο, και είμαι σχετικά βαμμένος πριστ-ακιας κιόλας.
1 Like
Θλίψη και απογοήτευση.
1 Like
Έλα ρε μαν, αν το βάλεις κάτω με οποιονδήποτε άλλο δίσκο βγάλανε από το sad wings μέχρι το defenders, με μοναδική εξαίρεση το point of entry, όλα του ρίχνουν τάπα in your face 
Δηλαδή οκ, ναι, priestαρα, αλλά είναι ο μόνος δίσκος της χρυσής περιόδου (μετα το PoE) με τόσα πολλά κομμάτια που δεν γαμούν σύμπαντα.
1 Like
Killing Machine είναι ΥΜΝΟΣ, όπως και το Burning Up είναι κόμματος (όχι Νέστορας, ΣΟΡΡΥ). Evening Star δεν καταλαβαίνω γιατί να μην το θεωρεί κανείς γαμάτο κομμάτι (σούπερ ρεφρενάρα, γαμάτο, σμουθ μπάσιμο, δεύτερα φωνητικά τοπ, χαρντ ροκ απόλαυση τα ριφφς στα κουπλέ). Evil Fantasies πολύ ωραίο και διαφορετικό για Priest, ο Halford αποδεικνύει πως θα έπρεπε να χρησιμοποιεί περισσότερο γρέζι + γνήσια καυλοτέκ 70ς ατμόσφαιρα.
Μπορώ να δεχτώ ενστάσεις για Take on The World, μέχρι εκεί και μέχρι ενός ορίου. Αύριο με τον κηδεμόνα σας.
8 Likes
Είσαι υπερβολικός, δεν είναι θλίψη και απογοήτευση το “Killing Machine”, όπως τα λέει ο @RiderToUtopia είναι, άνισος με κάποιες δυνατές στιγμές. 
1 Like
Killing Machine 9/10 δίσκος, back to the basics. Δίδυμο αδέρφι του British Steel. Οι τρεις τέσσερις ύμνοι που παίζουν live τα σπάνε ακόμη περισσότερο από τις στούντιο εκδοχές τους. Burning up επίσης πολύ αγαπημένο κομμάτι. Εξώφυλλο από τα καλύτερα πριν τα αντιαισθητικά με υπερήρωες κλπ που δυστυχώς συνεχίζουν να κυκλοφορούν οι Priest. Συζητάμε ακόμη για το Take on the world?
Ψιλο συμφωνώ οτι δεν ειναι top δισκος αλλα με τα δεδομένα των Priest προφανως.
Κατα τα αλλα θελω να θεσω ενα θεματακι προς συζητηση για τα φωνητικά των 70s Priest οτι τα θεωρω κορυφαια. Οχι οτι στα 80s δεν εσπειρε ο metal god αλλα μου φαινονται πιο πολυδιαστατες οι ερμηνειες στα 70s.
3 Likes
Είναι μια σκέψη την οποία έχω κι εγώ κατά καιρούς. Κατά τη δεκαετία του 70, ο metal god επιδείκνυε όλες τις αποχρώσεις και εκφάνσεις της φωνής του, στα λατρεμένα 80s όμως, τσιρίδες κατά το πλείστον και για να είμαστε ειλικρινείς, έχει να κάνει και με τα τραγούδια.
Στη δεκαετία του 70, υπήρχαν και κομμάτια πιο ατμοσφαιρικά, διάσπαρτα σε όλους τους δίσκους τα οποία, επιδέχονται και της ανάλογης φωνητικής ερμηνείας, στα 80s όμως, η έμφαση δόθηκε κυρίως στα πιο βαριά ακούσματα, μπαλάντες δεν υπήρχαν και τόσες και που υπήρχαν, ήταν στολισμένες με τις κραυγές του Θεού επί το πλείστον. Ήταν λες και ήταν συνθέσεις απλά για να βαρέσει κόφτες με τη φωνή του, για να κάνει το τεστ πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει.
Σύμφωνοι, δυνατές μπαλάντες τα Night Comes Down, Out In The Cold αλλά, δεν είναι Before The Dawn, Last Rose Of Summer, Beyond The Realms Of Death. Ναι, κορυφαίες στιγμές και οι δίσκοι των 80s, αναμφισβήτητα, την προηγούμενη δεκαετία όμως, υπήρχε μια ποικιλία στο ύφος, υπήρχε μια πιο artistic διάθεση στη μουσική τους.
Βασικά, μέχρι το Painkiller, θαρρώ ότι δοκίμαζαν για το κάτι διαφορετικό από δίσκο σε δίσκο, από κει και μετά όμως, με εξαίρεση το Nostradamus, νομίζω ότι βγήκε τυποποιημένο κατά κάποιο τρόπο το υλικό τους, χωρίς ενδιαφέρον μένα πάντα, όχι ότι δεν υπήρχαν ενδιαφέρουσες στιγμές αλλά, νομίζω ότι πρόκειται για αναμασήματα του ένδοξου παρελθόντος, ειδικά της δεκαετίας του 80, πιθανόν αυτό να είναι το στυλ που τους ταιριάζει καλύτερα γιατί, δεν νομίζω να εστίασαν σε ύφος αντίστοιχο με αυτό του 70.
3 Likes
Αυτο ειναι και το μεγαλο λαθος οτι πολλοί δεν δοκιμαζουν να ακούσουν τη 70s περίοδο η οποία κρυβει αρκετά διαμαντακια (σε μετριες παραγωγες).
Συνολικά αν το δουμε ναι δεν ειχαν αναγκη οι Priest τοσα ψηλα φωνητικά αλλα και παλι δενουν ωραια με τη μουσική τους και προφανως ακουμε ως επι το πλειστον και κανονικα φωνητικά (οχι μόνο falsetto).
Ενας αλλος παραγων που επαιξε ρολο στην προωρη πτωση της φωνης του Rob ήταν και οι καταχρησεις στα 80s (μεχρι το 1986 κατα δήλωση του).
2 Likes
Άλλη μια υπέροχη προσπάθεια από τον άρχοντα.
4 Likes
11 Likes
Αλλος ενας αξιολογος δισκος των Judas Priest στα 70s.
Οσοι δεν εχουν ακουσει την 70s περιοδο θα πρέπει να το κάνουν.
3 Likes