Επιβάλλεται! Τα 70s ήταν η πιο πολυσυλλεκτικη, επιδραστικη, και για μένα η καλύτερη περίοδος των Priest!
Αναλυτικότερα σχόλια τις επόμενες εβδομάδες!
5 Likes
Κοίτα, και τα '80s ξεκινήσανε με British Steel και ας πούμε ότι τελειώσανε με Painkiller. Τα λες κι αυτά υπερ-πολυσυλλεκτικά!
5 Likes
Οι Priest άλλαξαν ήχο πολλές φορές, χωρίς να χάσουν την ταυτότητα τους και πάντα ηταν κορυφαίοι.
Δε μπορώ να σκεφτώ άλλες μπάντες της μουσικής μας που οι οπαδοί του να είναι τόσο διαχασμενοι στο ποτέ ήταν η καλύτερη περίοδος της μπάντας.
2 Likes
Οντως αλλαζαν ηχο και προσεγγιση αρκετα αναμεσα ατα albums.
Εμενα μου αρεσει πολυ η περίοδος των 70s ειδικα για τα φωνητικά του Halford.
1 Like
αν μου ελεγες να διαλεξω 2 θα διαλεγα το painkiller και μετα τα defenders και stained. Ειναι 3 αλλα δεν πειραζει
3 Likes
Νομίζω πως αυτά είναι τα κορυφαία κάθε δεκαετίας για τους Priest.
Με το Painkiller να είναι κορυφαίο παντού και πάντοτε σε οτιδήποτε.
Μπορεί τα 70s να είχαν Sad wings (αν και το 2ο αγαπημένο μου 70s είναι το Killing Machine), τα 80s British Steel & Screaming,αλλά οι ηγέτες είναι Stained glass & Defenders.
Άσχετα που έχω κόλλημα και ακούω όλο και πιο πολύ το Point of entry.
Και αν προσθέσουμε και τα 00s, τότε Angel of retribution
2 Likes
Κι αν προσθεσουμε και τα '10ς, Firepower. Αλλα τα '90ς, τα '00ς και τα '10ς, πρακτικα δεν εχουν κανεναν ανταγωνισμο 
1 Like
Ας περιμένουμε και τα 2020s
Κοιτάξτε, στη δεκαετία του 70, είχαν Περισσότερες διεξόδους οι συνθέσεις τους, δεν τoυς ενδιέφερε να γράψουν πιασάρικα κομμάτια, έγραφαν επακριβώς οτι ήθελαν, τη δεκαετία του 80 όμως, χωρίς να υπολείπεται ποιοτικά το υλικό, έγινε πιο συγκεκριμένο το ύφος τους, πιο απλές μουσικές φόρμες, με εμφανή εξέλιξη απο δισκο σε δίσκο, στη δεκαετία του 70 όμως, απο artistic άποψη, έχουν ενδιαφέρον εκείνοι οι δίσκοι, κάτι διαφορετικό με τους μετέπειτα Priest που αξίζει τον κόπο…
3 Likes
Το painkiller ειναι οδοστρωτήρας. Ειναι ο ορισμος του HEAVY METAL ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ. Μονο ριφαρες σολαρες και συγκλονιστικός halford.
Τιποτε πριν τιποτε μετα δεν μπορει να το πλησιασει ουτε να το δει απο μακρυα.
8 Likes
ακριβως! στα 70s δεν ειχαν τυποποιηθει τοσο πολυ και φαινόταν η εμπνευση.
1 Like
Γιατί ρε παιδιά, στα '80ς δε φαινόταν;
4 Likes
Νομίζω ότι οι παραπάνω μιλάνε περισσότερο περί τυποποίησης/πειραματισμού, παρά ποιότητας/έμπνευσης. Π.χ. στα 80’s πιο δύσκολα θα συναντήσεις την ποικιλομορφία ενός 70’s album τους που θα είχαν ένα κομμάτι με πιάνο, κάτι heavy metal, ένα μακρόσυρτο έπος, μία μπαλάντα κλπ. στον ίδιο δίσκο πάντα.
2 Likes
Σύμφωνοι, θα συναντήσεις λιγότερη ποικιλομορφία. Δε θα συναντήσεις λιγότερη έμπνευση, όμως!
2 Likes
Καλά, δεν είμαι κι ο φανατικότερος οπαδός τους (π.χ. “British steel”, “Screaming of vengeance” τα βαριέμαι γρήγορα και θα θεωρώ άνισα albums), αλλά ναι, ΟΚ.
Ένα μικρό break μόνο για να πω πόσο γαμάει το Jugulator και το 98 live meltdown, συνεχίστε όπως ήσασταν *
11 Likes
Δισκάρα και ο αγαπημένος μου ήχος των Priest \m/
1 Like
Σαφώς και η έμπνευση δεν χάθηκε όμως, αντικειμενικά μιλώντας, όταν μπαίνει σε κουτάκια και δεν αφήνεται αχαλίνωτη, όσο να 'ναι έχει και περιορισμένους τρόπους/μέσα για να αναδειχθεί, σαν να έχεις να βάψεις έναν πίνακα, έχεις χρώματα μεν αλλά, διαφορετικά θα έβγαινε το τελικό αποτέλεσμα αν είχες περισσότερα χρώματα, σαφώς θα έβγαινε αυτό που ήθελε ο καλλιτέχνης, οχι όμως στο επίπεδο που θα ήθελε.
Δηλαδή, αλλιώς θα εκφραστείς σε ένα κομμάτι των 7 λεπτών και Αλλιώς σε ένα κομμάτι των 4, στα 7 λεπτά , μπορείς να βάλεις πολλά και διαφορετικά πράγματα, στα 4 λεπτά όμως, πρέπει να είσαι straight to the point, χωρίς πολλές φανφάρες, με την ουσία και μόνο, κάτι το οποίο είδαμε κυρίως στη δεκαετία του 80 απο Priest ΑΛΛΑ, είχαμε δει μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, όπως το Blood Red Skies το οποίο ναι μεν ήταν της δεκαετίας του 80 αλλά, μπορεί σε θέμα παραγωγής να αποτελεί σημείο των καιρών (λέγε με drum machine), δεν παύει όμως να έχει έντονο το epicness της περασμένης δεκαετίας.
Προφανώς και δεν έχασαν την έμπνευση τους, την εκδήλωναν όμως με διαφορετικό τρόπο…
1 Like
Να εναποθέσω κι εγώ έναν μικρό οβολό επί της διαδικασίας, ξεκινώντας από το παρακάτω:
Αυτό!
Υ.Γ. Κάποιος με είχε καλέσει στο “Let’s Play…”. Τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Ας έρθουν τα '80s και θα μας φτιάξω καλά. Εβδομαδιαίο πένθος ο @apostolisza8 , μηνιαία πανήγυρις εγώ.
Έχοντας, πλέον, μεγαλώσει και σκεπτόμενος διαφορετικά, αν και το έβλεπα να έρχεται και να το αισθάνομαι μέσα μου απ’ όταν άκουσα τον προαναφερθέντα δίσκο, αφού ήμουν ανάμεσα σ’ εκείνους που θα έριχνα σφαλιάρα σε υποτίμηση του “Painkiller”, μιλάμε για δύο διαφορετικές εποχές. Η μεν πρώτη ήταν πιο ευρέως ελεύθερη στην έκφραση, ασχέτως του τι άκουγε ο κόσμος. Η δε δεύτερη ήταν σε μεγάλο βαθμό υπό την επήρεια της τότε μουσικής επιταγής - εμπορικής απήχησης. Άλλωστε, το έχουν δηλώσει και οι ίδιοι οι Priest “Ή θα κάναμε αυτόν τον δίσκο ή θα τα χάναμε”. Βέβαια, να αναφέρω και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, για μένα. Αν δεν ήταν το “Ram It down” δε θα φόρτωναν στο “Painkiller”.
Το μόνο στραβό στο “Ram It down” ήταν ότι δε βρέθηκε κάποιος που να πατήσει πόδι και να τους πει “Τι είναι αυτός ο ήχος στα τύμπανα; Θα σας ακούσουν τα πανκιά και θα γελάνε οι προκότριχες της κεφαλής τους!”. Πραγματικά, άθλιος ήχος, γιατί πέραν αυτού, μιλάμε για ένα εξαιρετικό μουσικό υλικό που εξηγεί τι εστί heavy metal. Όπως και για ακόμη μια φορά, κατατρόπωσαν με την άψογη διασκευή του “Johnny B. Good”, που από τότε που το άκουσα πρώτη φορά, κάθε φορά που το ακούω είναι ολόφρεσκο.
Οπότε, εν κατακλείδι, προσωπικά έχω εκθρονίσει το “Painkiller” και απλά διατήρησα στην κορυφή το “Sad Wings of Destiny” μαζί με το “Ram It down”, πάντα ως τα αγαπημένα μου και καλύτερα για την πάρτη μου.
7 Likes
Μην με ταγκάρετε στο νήμα για Πριστ, δεν θα είναι ποτέ για καλό 
2 Likes