Καλά, διαφωνώ έντονα με διάφορα που διαβάζω στα τελευταία posts:
Για το ότι η αξία των Crass δεν είχε και τόσο σχέση με τη μουσική τους: ΟΚ, σαφώς και δεν έχω ακούσει οτιδήποτε είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε στον punk χώρο, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να φέρω πολλές μπάντες στο νου μου προ-Crass (ή και μετά-Crass) που να πλησίασαν αυτόν τον 100% προσωπικό και καινοτόμο ήχο που δημιούργησαν οι Crass: να πούμε για τους εμβατηριακούς/στρατιωτικούς ρυθμούς του Rimbaud που απείχαν χιλιόμετρα από το κλασικό 4/4 beat; Να πούμε για τον τζιτζικέ ήχο στις κιθάρες που σχεδόν black metal-ίζει; Να πούμε ότι οι τύποι τολμούσαν να ηχογραφούν και τα θέματα του N.A. Palmer ο οποίος ΔΕΝ ήξερε να παίζει (χαρακτηριστικές οι φωτογραφίες του από live με τον τρόπο που κρατάει την κιθάρα) κι αυτό ουσιαστικά δημιουργούσε ένα «φυσιολογικό» κανάλι κιθάρας κι ένα ουσιαστικά «noise»; Να πούμε για τη χρήση των samples ή την καινοτομία του ένα album-ένα τραγούδι (κι ας μην τους βγήκε ποιοτικά. Αλλά επειδή λέμε για καινοτομίες); Σαφώς και οι στίχοι ήταν το δυνατότερο τους κομμάτι, σαφώς και οι Crass «δεν είναι μόνο μουσική» γιατί Dial House, γιατί Stop the City, γιατί Crass Records, γιατί τα stencils κλπ. κλπ., αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι ΚΑΙ μουσική, και μάλιστα πρωτότυπη, χαρακτηριστικότατη και ανταποκρινόμενη στα δικά τους δημιουργικά standards για το κατά πόσον μπορούσαν να βγάλουν κάτι που ναι μεν να μην εντείνει αυτόν τον βαθύ διαχωρισμού «ακροατή» και «καλλιτέχνη» (βλέπε π.χ. την όλη κριτική του punk στο prog rock), αλλά από την άλλη να μην είναι π.χ. ένα τόσο «προχώ»/καταστασιακό project του τύπου απαγγελίες πάνω από θόρυβο ξέρω ‘γώ. Να παραμείνει punk, δηλαδή, τραγουδίσιμο, ευκολοάκουστο (στα μέτρα του punk, OK) κλπ. Εγώ νομίζω αυτό το πέτυχαν οι Crass -δε θα μπορούσαν να έχουν το ίδιο εκτόπισμα που είχαν απλά και μόνο δημιουργώντας τις γνωστές δομές, τα D.I.Y. δίκτυα, τα κείμενά τους κλπ. Η απήχησή τους (γιατί μιλάμε για απήχηση, όχι αστεία) οφείλεται ΚΑΙ στη μουσική τους πρόταση -πρόταση που ακόμα και σήμερα εμένα μου φαίνεται ενδιαφέρουσα και φρέσκια σύμφωνα με τα σύγχρονα standards.
Για την ενοχλητική υπεροψία του D.I.Y: καλά, γνωστή καραμέλα αυτή της «υπεροψίας», αλλά το ερώτημα που θα θέσω εγώ είναι το εξής: άντε και ήταν «υπερόπτες» οι Crass ή οι Ναυτία ή οι Ξεχασμένη Προφητεία ξέρω ‘γώ, αλλά ως προς ποιους; Μήπως την ίδια στιγμή υπήρχαν συγκροτήματα, περσόνες ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο που προσπαθούσαν να πουλήσουν ένα παρόμοιο lifestyle στην εικόνα και τους στίχους τους, αλλά κατά τ’ άλλα οι ζωές και οι πράξεις τους δεν είχαν καμία σχέση με ό,τι περιέγραφαν ή καλούσαν τους οπαδούς τους να κάνουν; Μήπως υπήρχαν άλλοι που «έβλεπαν» τις D.I.Y. υποδομές (συναυλιάδικα, καταλήψεις, fanzines κλπ.) ως ένα «προσωρινό» σκαλοπατάκι που θα οδηγήσει στα μεγαλύτερα clubs, στα καλύτερα συμβόλαια και σε μία πολλά υποσχόμενη καριέρα; Μήπως υπήρχαν κι άλλοι (μανατζαρέοι, εταιρείες, διαφημιστικές κλπ.) που είχαν ψιλιαστεί ότι τελικά το «διαφορετικό», το «επαναστατικό» πουλάει και μάλιστα καλά; Εγώ δε θα πω ότι όλα τα κάνανε καλά οι Crass και το D.I.Y. γενικά, αλλά αν είναι να μιλάμε για «υπεροψίες», «αποκλεισμούς» ή «σέχτες» (δε λέω ότι αυτά ειπώθηκαν εδώ, αλλά αποτελούνε γνωστές «καραμέλες»), ας δούμε επιτέλους και ποιοι διάολο ήταν αυτοί που ένιωθαν «αποκλεισμένοι», τι λέγανε, ποια ήταν τα προτάγματά τους, τι δημόσιες δηλώσεις κάνανε, τι πορείες ακολούθησαν κλπ.
Για το αν ήταν «απολίτικοι» οι Clash ή οι Pistols: όντως, αμφιταλαντεύτηκα για λίγα δευτερόλεπτα στο αρχικό post μου αν έπρεπε να γράψω «πολιτικοποιημένο punk» ή «anarcho-punk» που, ιστορικά και λεξιλογικά, ίσως είναι πιο ορθό. Ωστόσο επέλεξα το πρώτο και θα εξηγήσω γιατί.
Σ’ αντίθεση με ό,τι ισχυρίζεται ο Παντελής, τυπικά μιλώντας οι Sex Pistols είχαν ένα καθ’ όλα πολιτικό μήνυμα στους στίχους τους: το γνωστό no future, καθώς κι έναν γενικευμένο χλευασμό προς τους ιερούς θεσμούς του Ηνωμένου Βασιλείου -ακόμα κι αν αυτός εκφραζόταν με απλουστευτικούς (και άστοχους, φυσικά) όρους τύπου «φασισμός», όπως ειπώθηκε. Αντίστοιχα, και οι Clash είχαν εδώ κι εκεί αντιρατσιστικές ή αντιαποικιακές ανησυχίες + τις συμβολικές συμμετοχές σε Rock Against Racism κλπ. Σωστά όλα αυτά, δεν αντιλέγω, μα εγώ θέτοντας την αφετηρία του πολιτικοποιημένου punk στους Crass, ήθελα ακριβώς να καταδείξω τα όρια της πολιτικοποίησης των Clash ή των Pistols. Τα μηνύματά τους, ο τρόπος με τον αντιλαμβάνονταν αυτήν την «πολιτική» (την αντίσταση στην εξουσία, τον αντικομφορμισμό κλπ.), ξεπεράστηκαν όχι απλά από τα χρόνια (άντε, να δεχτώ ότι οι Pistols όντως ήταν λίγο «άγουροι» και δε θα μπορούσαν να πάνε παραπέρα ακόμα και να ‘θελαν), μα από τους συγχρόνους τους! Γιατί μπορεί μεν οι Crass να γνωρίστηκαν σε συναυλία των Clash, μα για ένα μεγάλο μέρος της πορείας τους, αυτοί οι δύο είχαν παράλληλους δρόμους (γι’ αυτό και το μένος των Crass με τους Clash στους στίχους τους -δε θα είχε κάποιο νόημα π.χ. να «την λένε» στους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, νεκρούς Pistols). Ε, η επανάσταση που ήρθε με τους Crass όσον αφορά το πώς ηχογραφείς και διανέμεις τη μουσική σου, πώς διαχειρίζεσαι την εικόνα σου, πόσο ταυτίζεις τη μουσική με την καθημερινή σου ζωή, πόσο διευρύνεις την έννοια του «πολιτικού» για να πάει πολύ πιο πέρα απ’ ό,τι είχε καταφέρει οποιοσδήποτε μέχρι τότε, πώς συνειδητοποιείς ότι μόνος σου, σαν «μοναχικός καβαλάρης» απέναντι στις κακές πολυεθνικές δεν πας πουθενά, αλλά θα πρέπει να δικτυωθείς και μ’ άλλα συγκροτήματα, πώς βοηθάς έμπρακτα κι άλλα συγκροτήματα να ξεκινήσουν, πώς επαναπροσδιορίζεις την έννοια του «live» κι άλλα τέτοια πολλά, ε, όλα αυτά ισοπέδωσαν όποια έννοια «πολιτικής» υπήρχε σε οποιουσδήποτε Clash. Και δεν το έκαναν (ξαναλέω) σαν μετά Χριστόν προφήτες, το έκαναν εκείνη τη στιγμή. Συνεπώς καταλήγω στο ότι ό,τι θεωρούμε σήμερα σαν «πολιτικό punk» σε καμία περίπτωση δεν έχει την αφετηρία του στους Pistols ή τους Clash, ανεξαρτήτως των πολιτικών μηνυμάτων τους. Ό,τι μας έρχεται στο νου σήμερα σαν «πολιτικό punk», δηλαδή η κουλτούρα του D.I.Y., η ατζέντα περί φεμινισμού, διατροφικών επιλογών, της επανάστασης της καθημερινής ζωής, η κριτική στη μουσική βιομηχανία κλπ., έχουν την αφετηρία τους εκεί, κι όχι στις μηδενιστικές ιαχές του Rotten ή τα νερόβραστα μηνύματα του Strummer (sorry not sorry). Κι αυτό είναι καλό να το αναγνωρίζουμε και να τους δίνουμε το credit -χωρίς μ’ αυτό θέλουμε να υποτιμήσουμε το μουσικό εκτόπισμα των άλλων δύο ή οποιονδήποτε άλλων.
;
. Το “Never Mind The Bollocks” είναι μια συγκεκριμένη υπόθεση, οι άνθρωποι από πίσω του είναι μια άλλη υπόθεση. Πολλοί έχουν γράψει στίχους με πολιτικό μήνυμα, ένα πρόχειρο παράδειγμα είναι ο Bono. Πιστεύει κάποιος μας ότι ο Bono δεν είναι ένας απολιτίκ γιάπης;
. Ο μόνος white trash προλετάριος από όλη τη μπάντα ήταν και ο πιο απολιτικ, που απλά γοητεύτηκε από τη δύναμη του punk, προσπάθησε να γίνει μέρος αυτού και να προωθήσει κάποιες ιδέες που μπορεί να είχε (π.χ. vegan) αλλά στην τελική κάπου χαλιόταν που μετά τα live καθόταν να μιλάει με το κοινό για αναρχία και δεν έφευγε με κάποιο κορίτσι. Δεν είναι μόνο άσπρο/μαύρο τα πράγματα θαρρώ.
σίγουρα 10αδα.