Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

Καλά, διαφωνώ έντονα με διάφορα που διαβάζω στα τελευταία posts:

Για το ότι η αξία των Crass δεν είχε και τόσο σχέση με τη μουσική τους: ΟΚ, σαφώς και δεν έχω ακούσει οτιδήποτε είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε στον punk χώρο, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να φέρω πολλές μπάντες στο νου μου προ-Crass (ή και μετά-Crass) που να πλησίασαν αυτόν τον 100% προσωπικό και καινοτόμο ήχο που δημιούργησαν οι Crass: να πούμε για τους εμβατηριακούς/στρατιωτικούς ρυθμούς του Rimbaud που απείχαν χιλιόμετρα από το κλασικό 4/4 beat; Να πούμε για τον τζιτζικέ ήχο στις κιθάρες που σχεδόν black metal-ίζει; Να πούμε ότι οι τύποι τολμούσαν να ηχογραφούν και τα θέματα του N.A. Palmer ο οποίος ΔΕΝ ήξερε να παίζει (χαρακτηριστικές οι φωτογραφίες του από live με τον τρόπο που κρατάει την κιθάρα) κι αυτό ουσιαστικά δημιουργούσε ένα «φυσιολογικό» κανάλι κιθάρας κι ένα ουσιαστικά «noise»; Να πούμε για τη χρήση των samples ή την καινοτομία του ένα album-ένα τραγούδι (κι ας μην τους βγήκε ποιοτικά. Αλλά επειδή λέμε για καινοτομίες); Σαφώς και οι στίχοι ήταν το δυνατότερο τους κομμάτι, σαφώς και οι Crass «δεν είναι μόνο μουσική» γιατί Dial House, γιατί Stop the City, γιατί Crass Records, γιατί τα stencils κλπ. κλπ., αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι ΚΑΙ μουσική, και μάλιστα πρωτότυπη, χαρακτηριστικότατη και ανταποκρινόμενη στα δικά τους δημιουργικά standards για το κατά πόσον μπορούσαν να βγάλουν κάτι που ναι μεν να μην εντείνει αυτόν τον βαθύ διαχωρισμού «ακροατή» και «καλλιτέχνη» (βλέπε π.χ. την όλη κριτική του punk στο prog rock), αλλά από την άλλη να μην είναι π.χ. ένα τόσο «προχώ»/καταστασιακό project του τύπου απαγγελίες πάνω από θόρυβο ξέρω ‘γώ. Να παραμείνει punk, δηλαδή, τραγουδίσιμο, ευκολοάκουστο (στα μέτρα του punk, OK) κλπ. Εγώ νομίζω αυτό το πέτυχαν οι Crass -δε θα μπορούσαν να έχουν το ίδιο εκτόπισμα που είχαν απλά και μόνο δημιουργώντας τις γνωστές δομές, τα D.I.Y. δίκτυα, τα κείμενά τους κλπ. Η απήχησή τους (γιατί μιλάμε για απήχηση, όχι αστεία) οφείλεται ΚΑΙ στη μουσική τους πρόταση -πρόταση που ακόμα και σήμερα εμένα μου φαίνεται ενδιαφέρουσα και φρέσκια σύμφωνα με τα σύγχρονα standards.

Για την ενοχλητική υπεροψία του D.I.Y: καλά, γνωστή καραμέλα αυτή της «υπεροψίας», αλλά το ερώτημα που θα θέσω εγώ είναι το εξής: άντε και ήταν «υπερόπτες» οι Crass ή οι Ναυτία ή οι Ξεχασμένη Προφητεία ξέρω ‘γώ, αλλά ως προς ποιους; Μήπως την ίδια στιγμή υπήρχαν συγκροτήματα, περσόνες ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο που προσπαθούσαν να πουλήσουν ένα παρόμοιο lifestyle στην εικόνα και τους στίχους τους, αλλά κατά τ’ άλλα οι ζωές και οι πράξεις τους δεν είχαν καμία σχέση με ό,τι περιέγραφαν ή καλούσαν τους οπαδούς τους να κάνουν; Μήπως υπήρχαν άλλοι που «έβλεπαν» τις D.I.Y. υποδομές (συναυλιάδικα, καταλήψεις, fanzines κλπ.) ως ένα «προσωρινό» σκαλοπατάκι που θα οδηγήσει στα μεγαλύτερα clubs, στα καλύτερα συμβόλαια και σε μία πολλά υποσχόμενη καριέρα; Μήπως υπήρχαν κι άλλοι (μανατζαρέοι, εταιρείες, διαφημιστικές κλπ.) που είχαν ψιλιαστεί ότι τελικά το «διαφορετικό», το «επαναστατικό» πουλάει και μάλιστα καλά; Εγώ δε θα πω ότι όλα τα κάνανε καλά οι Crass και το D.I.Y. γενικά, αλλά αν είναι να μιλάμε για «υπεροψίες», «αποκλεισμούς» ή «σέχτες» (δε λέω ότι αυτά ειπώθηκαν εδώ, αλλά αποτελούνε γνωστές «καραμέλες»), ας δούμε επιτέλους και ποιοι διάολο ήταν αυτοί που ένιωθαν «αποκλεισμένοι», τι λέγανε, ποια ήταν τα προτάγματά τους, τι δημόσιες δηλώσεις κάνανε, τι πορείες ακολούθησαν κλπ.

Για το αν ήταν «απολίτικοι» οι Clash ή οι Pistols: όντως, αμφιταλαντεύτηκα για λίγα δευτερόλεπτα στο αρχικό post μου αν έπρεπε να γράψω «πολιτικοποιημένο punk» ή «anarcho-punk» που, ιστορικά και λεξιλογικά, ίσως είναι πιο ορθό. Ωστόσο επέλεξα το πρώτο και θα εξηγήσω γιατί.

Σ’ αντίθεση με ό,τι ισχυρίζεται ο Παντελής, τυπικά μιλώντας οι Sex Pistols είχαν ένα καθ’ όλα πολιτικό μήνυμα στους στίχους τους: το γνωστό no future, καθώς κι έναν γενικευμένο χλευασμό προς τους ιερούς θεσμούς του Ηνωμένου Βασιλείου -ακόμα κι αν αυτός εκφραζόταν με απλουστευτικούς (και άστοχους, φυσικά) όρους τύπου «φασισμός», όπως ειπώθηκε. Αντίστοιχα, και οι Clash είχαν εδώ κι εκεί αντιρατσιστικές ή αντιαποικιακές ανησυχίες + τις συμβολικές συμμετοχές σε Rock Against Racism κλπ. Σωστά όλα αυτά, δεν αντιλέγω, μα εγώ θέτοντας την αφετηρία του πολιτικοποιημένου punk στους Crass, ήθελα ακριβώς να καταδείξω τα όρια της πολιτικοποίησης των Clash ή των Pistols. Τα μηνύματά τους, ο τρόπος με τον αντιλαμβάνονταν αυτήν την «πολιτική» (την αντίσταση στην εξουσία, τον αντικομφορμισμό κλπ.), ξεπεράστηκαν όχι απλά από τα χρόνια (άντε, να δεχτώ ότι οι Pistols όντως ήταν λίγο «άγουροι» και δε θα μπορούσαν να πάνε παραπέρα ακόμα και να ‘θελαν), μα από τους συγχρόνους τους! Γιατί μπορεί μεν οι Crass να γνωρίστηκαν σε συναυλία των Clash, μα για ένα μεγάλο μέρος της πορείας τους, αυτοί οι δύο είχαν παράλληλους δρόμους (γι’ αυτό και το μένος των Crass με τους Clash στους στίχους τους -δε θα είχε κάποιο νόημα π.χ. να «την λένε» στους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, νεκρούς Pistols). Ε, η επανάσταση που ήρθε με τους Crass όσον αφορά το πώς ηχογραφείς και διανέμεις τη μουσική σου, πώς διαχειρίζεσαι την εικόνα σου, πόσο ταυτίζεις τη μουσική με την καθημερινή σου ζωή, πόσο διευρύνεις την έννοια του «πολιτικού» για να πάει πολύ πιο πέρα απ’ ό,τι είχε καταφέρει οποιοσδήποτε μέχρι τότε, πώς συνειδητοποιείς ότι μόνος σου, σαν «μοναχικός καβαλάρης» απέναντι στις κακές πολυεθνικές δεν πας πουθενά, αλλά θα πρέπει να δικτυωθείς και μ’ άλλα συγκροτήματα, πώς βοηθάς έμπρακτα κι άλλα συγκροτήματα να ξεκινήσουν, πώς επαναπροσδιορίζεις την έννοια του «live» κι άλλα τέτοια πολλά, ε, όλα αυτά ισοπέδωσαν όποια έννοια «πολιτικής» υπήρχε σε οποιουσδήποτε Clash. Και δεν το έκαναν (ξαναλέω) σαν μετά Χριστόν προφήτες, το έκαναν εκείνη τη στιγμή. Συνεπώς καταλήγω στο ότι ό,τι θεωρούμε σήμερα σαν «πολιτικό punk» σε καμία περίπτωση δεν έχει την αφετηρία του στους Pistols ή τους Clash, ανεξαρτήτως των πολιτικών μηνυμάτων τους. Ό,τι μας έρχεται στο νου σήμερα σαν «πολιτικό punk», δηλαδή η κουλτούρα του D.I.Y., η ατζέντα περί φεμινισμού, διατροφικών επιλογών, της επανάστασης της καθημερινής ζωής, η κριτική στη μουσική βιομηχανία κλπ., έχουν την αφετηρία τους εκεί, κι όχι στις μηδενιστικές ιαχές του Rotten ή τα νερόβραστα μηνύματα του Strummer (sorry not sorry). Κι αυτό είναι καλό να το αναγνωρίζουμε και να τους δίνουμε το credit -χωρίς μ’ αυτό θέλουμε να υποτιμήσουμε το μουσικό εκτόπισμα των άλλων δύο ή οποιονδήποτε άλλων.

6 Likes

Ο Sid Vicious ήξερε να παίζει :stuck_out_tongue:;

Ο Παντελής δεν ισχυρίστηκε αυτό πάντως :smiley:. Το “Never Mind The Bollocks” είναι μια συγκεκριμένη υπόθεση, οι άνθρωποι από πίσω του είναι μια άλλη υπόθεση. Πολλοί έχουν γράψει στίχους με πολιτικό μήνυμα, ένα πρόχειρο παράδειγμα είναι ο Bono. Πιστεύει κάποιος μας ότι ο Bono δεν είναι ένας απολιτίκ γιάπης;

Μόνο που του Sid του σβήνανε τον ενισχυτή στις συναυλίες, ενώ του N.A. Palmer όχι μόνο ακουγόταν, αλλά τον ηχογραφούσαν και στους δίσκους τους. :crazy_face:

Για το δεύτερο έχεις δίκιο, δεν έγραψες για απολιτίκ στίχους, αλλά απολιτίκ άτομα. Δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να διακρίνω την τόσο μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δύο -ακόμα και για τον Bono ή τον Γιώργο Νταλάρα π.χ. Ξανά, τυπικά μιλώντας, έναν καλλιτέχνη που επιλέγει συνεχώς να παίζει σε φεστιβάλ πολιτικού κόμματος π.χ., όπου βρεθεί κι όπου σταθεί να μιλάει για πονεμένες πατρίδες ή να διοργανώνει φιλανθρωπικές συναυλίες γι’ αυτές, σ’ εποχές οικονομικής κρίσης να επιλέγει να κάνει τζάμπα συναυλίες για να “στηρίξει τον ελληνικό λαό” κλπ., δεν ξέρω σε ποιον βαθμό μπορούμε να τον πούμε “απολιτίκ” -κι ας απεχθανόμαστε βαθιά το τι επιλέγει να εκφράζει πολιτικά μέσα από το έργο του, αλλά και μέσα από τα λόγια/έργα του όχι σαν άτομο πάντα, αλλά σαν ο συγκεκριμένος μουσικός καλλιτέχνης/πρόταση που ονομάζεται Γιώργος Νταλάρας ή Bono ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Συνήθως κάπως πάνε πακέτο όλα αυτά. Και νομίζω ότι η κριτική των Crass στους Clash δεν εδραζόταν τόσο σε κάποιο ζήτημα “υποκρισίας”, αλλά στο συνολικό καλλιτεχνικό τους πακέτο (στίχοι, δημόσιο attitude κλπ.).

  1. Rush - 2112

1η απ’ τις - υποψιάζομαι - πέντε πρωτιές, που χωρίς να έχω φτιάξει λίστες για παρακάτω φαντάζομαι πως ούτε καν θα πλησιάσει άλλη μπάντα

  1. Boston - Boston (+ εξώφυλλο της χρονιάς για μένα, που λογικά θα το πάρει το Sad Wings με τα τσαρούχια - και δίκαια)

Μόνο κομματάρες. Τεράστιος δίσκος, άσχετα με ό,τι (δεν) έκαναν μετά

  1. Camel - Moonmadness

Άλλοι ίσως το ‘χουν αισθητά πιο κάτω από Mirage και Snow Goose, για μένα είναι ισάξιο και γι’ αυτό είναι τόσο ψηλά

  1. Judas Priest - Sad Wings of Destiny

Το ακούω αυτό για τη σειρά στα κομμάτια αλλά και μόνο κλανιές του Metal God να είχε μέσα - για να είναι το Ripper όνομα και πράμα δηλαδή - μετά την κορόνα στο Victim of Changes, πάλι 5άδα θα ήταν, και γενικά οι Priest θα έχουν μπόλικες εμφανίσεις ακόμα όπως υπολογίζω

  1. Kansas - Leftoverture

Όλος ο δίσκος ακούγεται νεράκι αλλά το Magnum Opus ειδικά είναι κομμάτι για προγκ ΑΝΘΟΛΟΤΖΥ (που έλεγε κάποτε και μια ψυχή εδώ)

+5 (χωρίς σειρά):

Van der Graaf Generator - Still Life
AC/DC - High Voltage
Queen - A Day At The Races
Stevie Wonder - Songs In the Key of Life
Rainbow - Rising

14 Likes

Για το ότι η αξία των Crass δεν είχε και τόσο σχέση με τη μουσική τους: Σαφέστατο αυτό που είπα και ξαναλέω. Σπουδαίοι οι Crass, υπέροχη η μουσική τους, τεράστιο συγκρότημα, αν όμως δεν είχαν αυτή τη στάση ζωής και “παίζανε απλά μουσικούλα”, θα μιλούσαμε για αυτούς σαν να ήταν απλά ένα ακόμη κατσαπανκ των late '70s.

Για την ενοχλητική υπεροψία του D.I.Y: Να ξαναδιαβάσεις τι έγραψα. Υπεροψία δεν είναι να κάνει κανείς D.I.Y. Υπεροψία είναι να λες πως πως όποιος δεν κάνει DIY, δεν μπορεί να είναι πολιτικοποιημένο συγκρότημα. Αυτό έγραψες για το πως οι Crass έκαναν πολιτικό το punk. Σε αυτό σου απάντησα.

Για το αν ήταν «απολίτικοι» οι Clash ή οι Pistols: Απλά θα πω πως ο κόσμος που προβλημάτισαν οι Clash είναι υπερδεκαπλάσιος σε νούμερα από αυτούς που προβλημάτισαν οι Crass και , συνεπώς, η συνεισφορά τους στο να αλλάξουν νοοτροπίες είναι επίσης υπερδεκαπλάσια. Αδιάφορο το αν συμφωνεί κανείς με τα politics των Clash, αν τα βρίσκει νερόβραστα (το “Guns of Brixton” σας στέλνει αγάπη), αν θεωρεί πως δεν πιάνουν τα standards της καθαρής ριζοσπαστικής επαναστατικής του ιδεολογίας και καθαρότητας, και αν αυτά, στην τελική, είχαν ταβάνι. Σεβαστή η τεράστια συνεισφορά των Crass, λατρεμένο συγκρότημα, αλλά, όπως αποδεικνύεται και από την κουβέντα μας, τα κουτάκια τους και οι ιδεολογικές τους αγκυλώσεις παραμένουν σημαντικό κομμάτι της κληρονομιάς τους σε αντίθεση με τους Clash, τους οποίους η πλειοψηφία του κόσμου θα θυμάται ως το σημαντικότερο πολιτικό συγκρότημα της εποχής του όσο και αν κάποιοι θα τους απαντάτε “Nαι, αλλά Crass έχεις ακούσει;”.

υ.γ. Πάντως, για να το πάμε και στα δικά μας, και οι Γενιά του Χάους και οι Stress και οι Αδιέξοδο από εταιρίες έβγαζαν δίσκους. Mηπως ήταν κι αυτοί απολιτικοί;

5 Likes

1976 και το μαγικό πρώτο μισό των seventies ανήκει πια στο παρελθόν, όμως τα νέα παρακλαδια του rock που μορφοποιήθηκαν αρχίζουν πλέον να δίνουν καρπούς λίαν εντυπωσιακούς! Πάμε λοιπόν:

1. Judas Priest - Sad Wings of Destiny

Θα αρκούσε ίσως να παρατηρήσω πως ένας πολύ δυνατός υποψήφιος για τον επίζηλο τίτλο του καλύτερου metal δίσκου όλων των εποχών, εύλογα κερδίζει την πρωτιά στο έτος που κυκλοφόρησε!
Αξίζει όμως να προστεθεί ότι εδώ οι Priest, χωρίς υπερβολή, έρχονται από το μέλλον αφού παίρνουν την, από πάσης απόψεως βαριά, κληρονομιά των Sabbath και της δίνουν μεταλλική αιχμή ορίζοντας (και τελειοποιώντας) πολλές από τις σταθερές του ιδιώματος.
Ταυτόχρονα βέβαια, το ελεύθερο από συμβάσεις και συμβατικές υποχρεώσεις δημιουργικό πνεύμα που ακόμη τους διακατείχε, επέτρεπε στον Tipton να “ερωτοτροπεί” με το πιάνο, με τον Halford να κάνει χρήση όλων των εκφραστικών δυνατοτήτων του (ή έστω πολλών από αυτές!) αφού το ύφος της μουσικής κάλυπτε ένα ευρύ πεδίο. Και όλα αυτά επενδεδυμένα με στίχους που σε κάνουν να απορείς για το αν γράφτηκαν από τους ίδιους ανθρώπους με εκείνους που είχαν την αντίστοιχη ευθύνη στα 80s!
Στην πραγματικότητα, και σαν single να είχε κυκλοφορήσει το Sad Wings of Destiny με μόνο τα δυο πρώτα στη σειρά τραγούδια θα του άξιζαν όλες οι τιμές!

2. Kansas – Leftoverture

Στον τέταρτο δίσκο τους με το ωραίο λογοπαίγνιο για τίτλο, οι Kansas πετυχαίνουν την ιδανικότερη ίσως αναλογία όλων των χαρακτηριστικών τους, και σφραγίζουν οριστικά και αμετάκλητα τα progressive διαπιστευτήρια τους με το τόσο κατάλληλα ονοματισμένο Magnum Opus, μια εντυπωσιακή μίνι σουίτα σε έξι μέρη!
Ας προσθέσουμε εδώ ότι την περίοδο που γραφόταν το Leftoverture, o Steve Walsh περνούσε αυτό που αποκαλείται writer’s block κι έτσι όλο το βάρος έπεσε στον έτερο εκ των βασικών συνθετών, Kerry Livgren, ο οποίος για καλή τους τύχη βρισκόταν σε δημιουργικό οίστρο! Έτσι, “κάθε μέρα” έφερνε στο προβάδικο κι από ένα καινούριο τραγούδι.
Την τελευταία μέρα μάλιστα πριν μπουν στο στούντιο, έχοντας προβάρει όλο το υλικό που είχαν έως τότε, τους παρουσίασε κι ένα ακόμη κομμάτι που είχε μόλις γράψει και το παίξανε πρώτη φορά στην ηχογράφηση . Ήταν το “Carry On Wayward Son” που, εκτός από έναν ακόμη διαχρονικό ύμνο στο ενεργητικό τους, τους έδωσε το πολυπόθητο hit που απαιτούσε η εταιρεία και τους έκανε πλέον headline act. Παρόμοια περίπτωση με το Paranoid (το τραγούδι) δηλαδή!

3. Rainbow – Rising

Ο Βlackmore προκειμένου να εξασφαλίσει τις υπηρεσίες του Dio είχε κάνει την παραχώρηση να στρατολογήσει και τους υπόλοιπους από τους Elf (πλην του κιθαρίστα φυσικά) για το πρώτο LP των Rainbow. Με την νέα σύνθεση στο δεύτερο δίσκο όμως, οι πλανήτες είχαν ευθυγραμμιστεί, ο Dio βρίσκεται στο στοιχείο του περισσότερο από κάθε άλλη φορά πριν ή έκτοτε, η εισαγωγή στο Stargazer μετατρέπει σε ήρωα τον Powell ενώ η συνέχεια του τοποθετεί τον Ritchie στο πάνθεον!
Το Rising στέκει έκτοτε πολύ ψηλά, ανέγγιχτο στις συνειδήσεις, έχοντας κυριαρχική επιρροή (sic) στο όλο power/επικό παρακλάδι!

4. Rory Gallagher – Calling Card

Όποιος μείνει στα πολυπαιγμένα χιτάκια χάνει ένα απίστευτο LP. O Rory μαγεύει έχοντας μαζί του μια μπάντα που διαπρέπει, τελευταία φορά σαν τετράδα.

5. Rush – 2112

Ο make or break δίσκος των Rush μέσω του οποίου οι τεράστιοι Καναδοί εξασφάλισαν την πολυπόθητη καλλιτεχνική ελευθερία που τους οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερα κατορθώματα. Ξεχωρίζει φυσικά το δυστοπικό μελλοντολογικό ομώνυμο έπος που καλύπτει την πρώτη πλευρά με τον Geddy να ερμηνεύει τους διάφορους ρόλους και να καταπλήσσει!

…και τα πάντα απαραίτητα honourable mentions:

Blue Öyster Cult - Agents of Fortune: Η θρυλική ασπρόμαυρη περίοδος έκλεισε μεγαλοπρεπώς με το On Your Feet or on Your Knees και οι BÖC έβαλαν χρώμα στο εξώφυλλο και έγιναν περισσότερο… φιλικοί στον μέσο ακροατή. Συνεργάστηκαν με την Patti Smith (ήταν ζευγάρι με τον Allen Lanier εκείνο τον καιρό) και, κατά παρέκκλιση των συνηθειών τους έως τότε, βρήκαν ένα διαχρονικό “ραδιοφωνικό” hit με το (Don’t Fear) the Reaper, το οποίο πάντως ο Buck Dharma φρόντισε να προικίσει με ένα εντυπωσιακό solo, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε!

Van Der Graaf Generator – Still Life: Χωρίς να χάσουν χρόνο μετά την περιοδεία για το Godbluff, οι VdGG ξεκίνησαν στις αρχές του 1976 να ηχογραφούν το έκτο LP τους, δεύτερο της επανασύνδεσης, έχοντας σαν “προίκα” δύο έτοιμα κομμάτια από τα εξόχως παραγωγικά sessions του προηγούμενου δίσκου!
Το Still Life, με το εξώφυλλο να απεικονίζει μια ηλεκτρική εκκένωση από μια… γεννήτρια Van Der Graaf, δείχνει ξεκάθαρα πόσο είχαν ωριμάσει, παρότι τόσο νεαροί, οι μουσικοί που απάρτιζαν το “ιδιότροπο” αυτό σχήμα. Τόσο συνθετικά σε επίπεδο songwriting, ενορχηστρώσεων, στρωμάτων μέσα σε κάθε τραγούδι κλπ, όσο κι ερμηνευτικά το κάθε μέλος προεξάρχοντος του χαρισματικού Peter Hammill, αλλά και στον τομέα των στίχων. Στίχων που, καίτοι ενδοσκοπικοί και αποτέλεσμα βαθιάς περισυλλογής, πραγματεύονται πανανθρώπινα θέματα και το κάνουν με απαράμιλλη λογοτεχνική αξία!

Camel – Moonmadness: Η κλασική σύνθεση των Camel λίγο πριν αρχίσει να φυλλοροεί παραδίδει ένα τελευταίο αριστούργημα, έστω και με λίγα παραπάνω λόγια απ’ ότι συνήθιζε έως τότε!

Aerosmith – Rocks: Είχα διαβάσει αυτή την ιστορία με πρωταγωνιστή τον έφηβο Slash που γνώρισε μια κοπέλα και όταν βρέθηκαν στο δωμάτιο της για τα… περαιτέρω, έβαλαν να ακούσουν το Rocks που είχε στη συλλογή της. Το αποτέλεσμα ήταν να το ξανακούσουν στο καπάκι με τον Slash να λατρεύει το LP και να… αγνοεί το κορίτσι!

Queen - A Day at the Races: Άλλη μια… ξεδιάντροπη επίδειξη της πολυσυλλεκτικότητας της μουσικής των Queen, που καταγράφουν εδώ άλλον έναν θρίαμβο!

19 Likes

Ενδιαφέρουσα η συζήτηση περί Crass, αν μου επιτρέπεις να σταθώ σε μερικά που είπες και να σημειώσω πως είναι ξεκάθαρα λανθασμένα.

Αρχικά και για του λόγου το αληθές, οι Crass δε γνωρίστηκαν σε συναυλία των Clash, καμία σχέση βασικά. Στην πραγματικότητα, ο Steve, μέσω του αδερφού του και ως 13χρονος σκινχεντ επισκέφτηκε το Dial House όπου ήρθε πρώτη φορά σε επαφή με την τότε παρέα του Rimbaud, όλοι χίπηδες και όλοι πάνω από 30 ετών. Αυτό που τον γοήτευσε ήταν πως τον αντιμετώπισαν σαν ίσο, άκουγαν τα όσα είχε να πει ακόμα και αν ήταν τότε ένας μικρός πλεμπαίος και τον εντυπωσίασε το πνεύμα της ελεύθερης έκφρασης που υπήρχε εκεί. Όταν ξαναγύρισε να επισκεφτεί το σπίτι μετά από δυο χρόνια (είχε εν τω μεταξύ εμφανιστεί το πανκ), βρήκε τον Rimbaud να έχει απομείνει μόνος γράφοντας ποιήματα (Christ, reality asylum συγκεκριμένα). Ο Steve εξέφρασε την επιθυμία να φτιάξει μια πανκ μπαντα (είχε δει όντως εκείνος μια συναυλία των Clash και άκουσε τον Strummer να απευθύνει στο κοινό την ατάκα: Αν νομίζετε πως μπορείτε να το κάνετε καλύτερα, φτιάξτε μπάντα) και ο Rimbaud του απάντησε: Γαμώ, θα παίξω ντραμς. Τα υπόλοιπα μέλη απλώς προσκολλήθηκαν στην -χαλαρή πολύ τότε- κολλεκτίβα μέσω του Dial House, βασικά όποιος ερχόταν και ήθελε απλά έπαιζε, γιατί ουσιαστικά δεν υπήρχε κανένα πλάνο για να προχωρήσει η μπάντα, απλά εκφράζονταν καλλιτεχνικά και γίνονταν χάλια από ξύδια και περαιτέρω ουσίες.
Αναφορικά με το diss σε Clash και Sex Pistols; Οι λόγοι θεωρώ ήταν βασικά τρεις και αλληλένδετοι μεταξύ τους.
α) Το χάσμα εντός της σκηνής ανάμεσα σε “πασιφιστές” και “χαοτικούς” αναρχικούς. Οι Crass στέκονταν ξεκάθαρα στην πρώτη θέση.
β) Publicity stunt, όπως έχει πει ο Steve. Όπως το έκαναν οι Crass στους δυο προαναφερθέντες, το έκαναν και άλλοι στους Crass, π.χ. Exploited με το Punk’s not Dead, ως απάντηση στο Punk is Dead, αλλά και πιο ευθέως οι Special Duties, με την κραυγή Fight Crass, not Punk

γ) Ουσιαστικότερος και πιο σοβαρός λόγος; Οι Crass (ουσιαστικά ο Rimbaud ως ηγετική φιγούρα, οκ) δεν άκουγαν ούτε τους άρεσε το ροκ, ροκενρολ, ονόμασέ το όπως θες. Ξεκινούσαν από άλλη αφετηρία. Ανήκαν σε άλλη ηλικιακή ομάδα (γνωστό πως ήταν “γέροι” συγκριτικά με οποιαδήποτε άλλη μπάντα του κινήματος και της εποχής), χίπηδες και οι περισσότεροι, από ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Ο Rimbaud και ο Andy ήταν πρώην δάσκαλοι τέχνης και στην κολλεκτίβα μετείχαν ποιητές, καλλιτέχνες, με σπουδές κτλ. Η διαδικασία που ακολουθούσαν στις κυκλοφορίες της κολλεκτίβας τους είναι γνωστή, ελάτε βγάλτε έλα single, μάθετε πως γίνεται και κάντε το μόνοι σας, δε θα βγάζουμε εμείς ως Crass τους δίσκους σας. Και όπως έχουν σημειώσει αρκετά συγκροτήματα, όπως οι Zounds ή οι Flux of Pink Indians, αντιμετώπιζαν με κάποια δυσαρέσκεια τη ντιρεκτίβα πως η παραγωγή θα είναι με συγκεκριμένο τρόπο, τον τρόπο του Rimbaud, ο οποίος απεχθανόταν τον “όγκο” και τον “πλούσιο” ήχο και μάλιστα έθετε το τελεσίγραφο “ή με τον τρόπο που σας λέμε, είτε άντε γεια” (οκ, δεν θέλω να τον περιγράψω και ως δικτάτορα, καμία σχέση). Αποτέλεσμα αυτής της διαφορετικής αφετηρίας, ο ήχος που περιέγραψες πολύ σωστά και για μένα, αποτελεί ένα landmark και μια τεράστια συνεισφορά στην ιστορία της μουσικής. Άλλωστε, ο ίδιος ο Rimbaud είχε διατυπώσει την αηδία του για τους Clash εναργώς, λέγοντας πως “άκουσα ένα τραγούδι clash στο ραδιόφωνο και κατάλαβα πως θα μπορούσε να είναι των Rolling Stones. Ροκενρολ, μουσική, ένα προϊόν στο τέλος της μέρας, μέρος της μουσικής βιομηχανίας που -η δουλειά της είναι να- παράγει προϊόν μετά από προϊόν, για να καταναλωθεί από το κοινό”. Όσο λοιπόν και αν η εμμονή του Rimbaud να κράζει τα δυο συγκροτήματα και να επιμένει πως αυτό που έκαναν δεν έχει ουδεμία σχέση με τους Crass φαντάζει κάπως γραφική και αστήρικτη, σε ένα διαφορετικό επίπεδο, έχει βάση και οφείλω να του το δώσω.

Τέλος, σε σχέση με το δίπολο “απολιτικ/πολιτικοποιημένη” μπάντα και χωρίς να θέλω να ψέξω σε κανένα σημείο την ακεραιότητα ή την προσφορά των Crass, δεν είναι τυχαίο που το ψευδώνυμο του Steve π.χ. ήταν Ignorant ε :stuck_out_tongue_closed_eyes:. Ο μόνος white trash προλετάριος από όλη τη μπάντα ήταν και ο πιο απολιτικ, που απλά γοητεύτηκε από τη δύναμη του punk, προσπάθησε να γίνει μέρος αυτού και να προωθήσει κάποιες ιδέες που μπορεί να είχε (π.χ. vegan) αλλά στην τελική κάπου χαλιόταν που μετά τα live καθόταν να μιλάει με το κοινό για αναρχία και δεν έφευγε με κάποιο κορίτσι. Δεν είναι μόνο άσπρο/μαύρο τα πράγματα θαρρώ.

4 Likes

40 + 1 δίσκοι και στο 1976, τους περιόρισα όσο μπορούσα “κόβοντας” καμιά 20αριά+ ακόμα, στους οποίους οκ έχω μια πιο στοχευμένη 10άδα - αν και η η 5άδα μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει με οποιονδήποτε από τους 10 αυτούς δίσκους.
Σε spoiler οι 40+1 σε τυχαία σειρά:

Summary
  1. Hotel California - The Eagles
  2. Gong - Gazeuse!
  3. Jean-Michel Jarre - Oxygen
  4. Van der Graaf Generator - Still Life
  5. Ερωτόκριτος - Νίκος Ξυλούρης
  6. Boston – Boston
  7. Frampton Comes Alive - Peter Frampton
  8. Station To Station - David Bowie
  9. Harmonium - L’heptade
  10. Rory Gallagher - Calling Card
  11. Strawbs - Deep Cuts
  12. Kiss – Destroyer
  13. Ramones – Ramones
  14. Teenage Depression - Eddie and the Hot Rods
  15. Radio Birdman – Burn my Eye
  16. Blue Öyster Cult - Agents of Fortune
  17. Legalize It - Peter Tosh
  18. Van der Graaf Generator - World Record
  19. Rastaman Vibration - Bob Marley
  20. A Day At The Races – Queen
  21. Destroyer – Kiss
  22. Jailbreak - Thin Lizzy
  23. The Runaways - The Runaways
  24. 2112 – Rush
  25. Kansas – Leftoverture
  26. Styx - Crystal Ball
  27. Sad Wings Of Destiny - Judas Priest
  28. The Modern Lovers - The Modern Lovers
  29. Blondie – Blondie
  30. Presence - Led Zeppelin
  31. Rising – Rainbow
  32. War Ina Babylon - Max Romeo & The Upsetters
  33. Agents Of Fortune - Blue Öyster Cult
  34. A New World Record - Electric Light Orchestra
  35. Small Change - Tom Waits
  36. Radio Ethiopia - Patti Smith Group
  37. Bigger Than Both Of Us - Daryl Hall & John Oates
  38. Still Life - Van der Graff Generator
  39. Year of the Cat - Al Stewart
  40. Moonmadness – Camel
  41. Eloy - Dawn

War Ina Babylon - Max Romeo & The Upsetters
image

Δίσκος της χρονιάς, ο “επιτάφιος” του Max Romeo (σε υποδειγματική παραγωγή Lee “Scratch” Perry) για την Τζαμάικα των mid70s που κατέρρεε οικονομικά και κοινωνικά, με βαθιά πολιτική συνείδηση πίσω από κάθε στίχο καθ’ ενός εκ των 9 κλασσικών tracks του. Διαχρονικό μνημείο όχι μόνο των 70ς, αλλά και της γενικότερης μουσικής του 20ου αιώνα.

Year of the Cat - Al Stewart
image

Τίποτα λιγότερο από του πως δημιουργείς μια υποδειγματική μίξη folk, rock, pop με μια μικρή δόση τόσο-όσο προοδευτισμού. Ομότιτλο hit-άρα, On the border αιώνιο ραδιοφωνικό hit σε πρώτες πρωινές ώρες τοπικών σταθμών της επαρχίας -όσοι ξέρετε, ξέρετε- και αυτά, αριστούργημα.-

Kiss – Destroyer
image

Δεν ξεχνάω ποτέ την αγορά Destroyer από Metropolis Ομόνοιας στα 19κάτι μου, στη έξοδο από το κατάστημα → cd enters discman και πηγαίνοντας προς Ομόνοια να πάω το metro, μετά το Detroit Rock City ανεβαίνω πάλι πάνω, καρφί για Μοναστηράκι και αγοράζω το πρώτο μου ever metal/rock t-shirt… του Psycho Circus :stuck_out_tongue: γιατί δεν βρήκα Destroyer.
Σπουδαίος δίσκος, μόνο κλασσικά κομμάτια μέσα που αγκαλιάζουν πλήρως και άκοπα την ουσία του Rock ‘n’ Roll σαν state of mind.

Sad Wings Of Destiny - Judas Priest
image

Βlack Sabbath το heavy, Judas Priest το metal και δίσκος με το σπουδαιότερο metal κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ (Victim of Changes) δεν μένει έξω.-

Station To Station - David Bowie
image

Welcome the Thin White Duke, 6 αδιανόητα κομμάτια, 1 εκ’ αυτών μια υποδειγματική διασκευή for the ages. Τίποτα λιγότερο από τα αναμενόμενα ενός Bowie που διαμορφώνει την εποχή του -για άλλη μια φορά.

5 ακόμα συνοπτικά για τη 10άδα μου
Jean-Michel Jarre - Oxygen
The Modern Lovers - The Modern Lovers
Agents Of Fortune - Blue Öyster Cult
Moonmadness – Camel
Teenage Depression - Eddie and the Hot Rods

Εξώφυλλο χρονιάς θέλω να πω Sad Wings of Destiny, θέλω να πω War ina Babylon, θέλω Oxygene αλλά το δίνω σε Destroyer γιατί αν μη τι άλλο, είναι γαμημένα cool :stuck_out_tongue: !!!

18 Likes

Με συγκινησες με Αλ Στιουαρτ βρε.

2 Likes

Καλά, ούτε αυτό είναι ακριβώς έτσι και τόσο απλό. Γίνονταν πολλά τότε αναφορικά με το τι κόσμος μαζευόταν στα λάιβ, τι έκαναν μετά, τι αναλύσεις έπαιζαν, και το ότι το είχε πει ο Steve (o Ignorant :stuck_out_tongue: - που μετά με τους Conflict έγινε ακόμη πιο militant) και το τέλμα της πολιτικής άποψης που προσέφεραν οι Clash, που συχνά οδηγούσε και σε ρεφορμιστικές αντιλήψεις.

Επίσης υπάρχει και η προδοσία της τάξης, όχι μόνο ο εναγκαλισμός της συχνά με προς τα πάνω αποτελέσματα.

Γενικότερα στην μουσική ξεχνάμε να βλέπουμε πως αισθητική δεν είναι μόνο η ένδυση, οι στίχοι, τα εξώφυλλα και η σκηνική παρουσία, αλλά και οι ίδιες οι νότες και η τοποθέτησή τους, και επίσης παραμελούμε το γεγονός πως μια αισθητική καθεαυτή μπορεί να διαρρήξει πράγματα πολύ πιο δυνατά από ότι μια καταναλωτική στάση. Και οι Crass το πέτυχαν σε τεράστιο βαθμό, ποικιλοτρόπως, και με εσωτερικές συγκρούσεις και αναζητήσεις σε αυτό (δες την διαφορά θέσης και ήχου και προσέγγισης των κυκλοφοριών τους). Εκεί πήγαινε σε μεγάλο βαθμό και το σχόλιο για την μουσική των Clash, όχι τόσο δηλαδή το από που βγαίνει, αλλά το πώς. Και όχι καθαυτό στην ροκενρολ φόρμα, αλλά στην σύγκρουση του πανκ ως φόρμα μουσική με περιεχόμενο και τι κάνει η ηχητική αισθητική ανάμεσα.

Τώρα, ποιός σκέφτεται τι πιο εύκολα, δεν λέει και πολλά όταν σκεφτόμαστε “πολιτικό πανκ”, γιατί μετράει το πλαίσιο της διάδοσης ιδεών αναλογικά με το πόσο “ήπιες” ή μή είναι.

Αλλά αυτά, και άλλα πολλά, αναλυτικά σε 2 εβδομάδες ή και σε άλλο τόπικ (υπάρχει νήμα των Crass συνεχίστε εκεί ρε).

Υ.Γ. Αγαπάμε Clash, μην τρελαθούμε.

2 Likes

Θα μπω κι εγώ δειλά δειλά στο παιχνίδι όσο περνάνε οι χρόνιες και ξεκινάει η σφαγή λόγω του τεράστιου όγκου αριστουργηματικών κυκλοφοριών

1976

  1. Judas Priest - Sad Wings of Destiny

Νομίζω ότι και χρονικά και ποιοτικά είναι το blueprint του παραδοσιακού χέβι μέταλ. Χαλφορντ με σπασμένα φρένα δεν βλέπει τίποτα στο διάβα του . Φανταστικές κιθάρες και ωραίες ιδέες στις μελωδικές στιγμές

  1. ACDC - High Voltage

Με κάλυψε ο @potofgold . Το βίντεο του it’s a long way… Δεν χρειάζεται κάτι άλλο . Νιώθεις και ακούς το ρεύμα των ενισχυτών, τον ηλεκτρισμό . Νιώθεις την αλητεία στην χροιά του Σκοτ

  1. Rory Gallagher - Calling Card

Από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες και μουσικούς. Με έχουν καλύψει οι υπόλοιποι. Τεράστιος

  1. Thin Lizzy - Jailbreak

Γενικά δηλώνω αναρμόδιος σε οτιδήποτε 70’s . Εδώ τα τραγούδια μιλούν από μόνα τους

  1. Eagles - Hotel California

Μου αρέσει πολύ αυτός ο δίσκος , χωρίς να σημαίνει ότι τον έχω λιώσει κιόλας . Μου βγάζει κάτι dreamy, ταξιδιαρικο, αγνό . Ακούω αυτά τα χρώματα του εξωφύλλου στη μουσική τους . Ορθά τα είπε ο @QuintomScenario

17 Likes

Το πρόβλημα που έχω με τους Eagles είναι οι πολλές μπαλάντες. Μην παρεξηθώ, μου αρέσει η συντριπτική πλειοψηφία. Αλλά η αναλογία μπαλαντών ανά δίσκο κάποιες φορές μου πέφτει βαριά.

2 Likes

Nα πω πάντως εδώ πως περισσότερο ρεφορμιστική και ήπια για την εποχή εκείνη ήταν η εμμονή στον πασιφισμό των Crass απ’ ότι ο Strummer που έβγαινε στις συναυλίες με μπλουζάκια με logo από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και την RAF κι έφτιαξε ένα δίσκο για την ένοπλη εξέγερση στη Νικαράγουα.

Για το αισθητικό κομμάτι, το πως οι Clash έφεραν κοντά το reggae, το dub, το funk, το post- punk, το new wave, το ska, το rockabilly με το punk, προφανώς και αποτέλεσε τομή. Καλώς ή κακώς, οι Clash (αλλά και άλλοι) ήταν αυτοί που όχι μόνο έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της punk φόρμας αλλά και αυτοί που, μέχρι να διαλυθούν, αποδόμησαν και, παράλληλα, διεύρυναν το τι μπορεί να είναι punk φόρμα.

Aυτά για τώρα, θα το συνεχίσουμε κάποια στιγμή φυσικά είτε από εδώ, είτε από κοντά.

Υ.Γ. Αγαπάμε Crass, μην τρελαθούμε.

2 Likes

Ναι ρε κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό θεωρώ, αλλά ξαναλέω αδικείς τον ήχο τους ειδικά τις διάφορες εκδοχές του. Μην μένεις στο 78-79.

Καλά, μην βάλουμε τώρα το τι έκανε πολιτικά ο καθένας κάτω, κρίμα είναι και όχι της παρούσης :upside_down_face:

1 Like

Εδώ μένει στο '77!

2 Likes

Ενδεχομένως, δεν ξέρω κατά πόσον μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα με «αν». Δεν είπα ότι ήσουν αφοριστικός μαζί τους (ούτε εγώ είμαι με τους Clash, κι ας μην άντεξα ν’ αφήσω την κακιούλα μου εκεί στο τέλος), κατά λέξη έγραψες πως «η τεράστια αξία τους μικρή σχέση έχει με τη μουσική τους», το οποίο δε νομίζω ότι το παρανόησα τόσο πολύ αν το εξέλαβα σαν «αν δεν υπήρχε η όλη στάση ζωής/attitude κλπ., λίγα πράγματα έχουν να πούνε οι Crass από καθαρά μουσικής άποψης». Εγώ πάνω σε αυτό βασίστηκα και απάντησα πως, ανεξάρτητα απ’ όλες τις υπόλοιπες κινήσεις τους (μην τις ξαναλέω) και τις καινοτομίες που εισήγαγαν στο punk όσον αφορά την D.I.Y. φιλοσοφία και τη σύνδεση πολιτικής και δημιουργίας, το καθαρά μουσικό σκέλος δεν ήταν καθόλου αμελητέο -το ακριβώς αντίθετο. Μάλιστα, αν συμφωνήσουμε πως μουσική είναι και οι στίχοι, η εκφορά τους, το πάθος της φωνής, η ικανότητα στη ρίμα και το flow, η οξύνεια που εκπορεύουν, μιλάμε για ένα συγκρότημα που μάλλον πάταγε κάτω οτιδήποτε κυκλοφορούσε εκείνη την περίοδο -ίσως και μετέπειτα. Να το πω κι αλλιώς: η διατύπωσή σου θ’ ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα μόνο αν οι Crass είχαν περιοριστεί στην κυκλοφορία του “Yes Sir, I will”. Μόνο σ’ αυτό το album το συγκρότημα έφτασε στα άκρα τη στρατευμένη λογική της «μουσικής στην υπηρεσία του πολιτικού μηνύματος» -με τα γνωστά άδοξα αποτελέσματα… Μόνο αυτός ο δίσκος προσπάθησε να κάνει πράξη αυτό που λες, δηλαδή ν’ αποδείξει ότι το πολιτικό μήνυμα μπορεί να υπερκεράσει την αξία της μουσικής αισθητικής. Πέρα απ’ αυτό, η ίδια η απήχηση των Crass τα προηγούμενα χρόνια (το ξανατονίζω αυτό γιατί πολλοί έχουν την εσφαλμένη εντύπωση ενός «περιθωριακού φαινομένου») δεν μπορεί να είναι παράγωγο ενός απλά «πετυχημένου πολιτικού μηνύματος». Όλα τους τα albums (αν δεν κάνω λάθος) είχαν σκαρφαλώσει στην κορυφή των indie charts της Βρετανίας, ενώ δε θυμάμαι για πόσες πωλήσεις είχε κάνει λόγο ο Ian Glasper στο γνωστό βιβλίο του “The day the country died”, αλλά μιλάμε για έναν τρελό αριθμό. Ακόμη, αν ακούσει κανείς τα live albums/bootleg τους, θα πάθει πλάκα με τη συμμετοχή του κοινού, να τραγουδιούνται όλοι οι στίχοι του “Punk is dead” ή του “Banned from the Roxy” εν χορώ (όπως φαίνεται και στο ένα και μοναδικό ντοκουμέντο που υπάρχει στο Youtube), πράγμα που για ‘μένα και πάλι αποδεικνύει ότι οι τύποι δεν είχανε υποτιμήσει καθόλου το ζήτημα της τραγουδοποιίας. Αντίθετα, ιδίως τα πρώτα δύο δισκάκια τους περιέχουν πάρα πολύ καλοπαιγμένο punk που φαίνεται (απ’ όλα τα παραπάνω που ανέφερα) ότι δεν ήταν δυσπρόσιτο στις «punk μάζες», μα κατάφερε να τις συγκινήσει και να τις κάνει να τραγουδάνε τα τραγούδια τους -όχι, να βγαίνουν το βράδυ στο μετρό για stencil (αυτή ήταν και μία βασική αντίφαση της πορείας και επιτυχίας των Crass που τους ταλαιπωρούσε μέχρι το τέλος και συνετέλεσε και στη διάλυσή τους)… Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως για κάθε Crass υπήρχαν 2-3 Dirt και για κάθε Dirt… ας το αφήσουμε καλύτερα. Αν κανείς ανατρέξει στο παραπάνω (εξονυχιστικό) βιβλίο που ανέφερα θα πάθει πλάκα με τον αριθμό των anarcho-punk μπαντών που ξεπήδησαν. Ε, δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι κανείς δεν έφτασε τους Crass παρ’ όλο που όλοι τους, θα μπορούσαμε να πούμε, είχαν όλα τα εχέγγυα για να γίνουν Crass: δηλαδή το σωστό πολιτικό μήνυμα, το σωστό attitude, την D.I.Y. φιλοσοφία κλπ. Προφανώς οι Crass έκαναν και κάτι πολύ καλά όσον αφορά τη μουσική, λέω εγώ.

Ξαναδιάβασα τι έγραψες από περιέργεια μήπως όντως παρανόησα, κι είχες γράψει ότι οι Crass έφεραν «αυτήν την ενοχλητική υπεροψία του D.I.Y.». Όποτε εύλογα αναρωτήθηκα, «υπεροψία ως προς ποιους;». Λες «υπεροψία δεν είναι να κάνεις D.I.Y., αλλά το να λες ότι όποιος δεν κάνει, δεν μπορεί να είναι πολιτικοποιημένος». Δε θέλω να μπω σ’ ένα παιχνίδι λέξεων για το τι εννοούμε με τους όρους D.I.Y./πολιτικοποιημένος (ας πούμε ότι πάνω-κάτω καταλαβαινόμαστε κι ότι ένας διαξιφισμός για τους σωστούς όρους δεν είναι η ουσία της διαφωνίας μας), αλλά θα καταδείξω το προφανές: η χάραξη μίας πολιτικής, μίας ιδεολογίας, όπως θέλεις πες το, ΑΥΤΟΜΑΤΑ γεννά και διαχωριστικές γραμμές, ένα «εμείς» κι ένα «εσείς». Δεν έχει νόημα να λέει κανείς «δεν έχω πρόβλημα με το D.I.Y. μωρέ, μόνο όταν βγάζει υπεροψία προς όποιον δεν είναι». Μα, αυτό κάνει το D.I.Y., γεννήθηκε από (και γέννησε) έναν ριζικό διαχωρισμό και μία εμβριθή κριτική (φυσικά και δε δέχομαι τον όρο «υπεροψία», αλλά το ξαναλέω, ας μην παίζουμε με τις ορολογίες) που χάραξε γραμμές, σύνορα. Σ’ αυτό το «παιχνίδι» θα υπάρχουν δύο πόλοι, δε γίνεται να υπάρχει μόνο ένας. D.I.Y. και λογικές «όλοι οι καλοί χωράνε κι όλοι μια οικογένεια είμαστε, βρε αδελφέ» δεν πάνε μαζί, πώς να το κάνουμε, δηλαδή. Αυτά περί «υπεροψίας». Περί «πολιτικοποίησης», το εξήγησα νομίζω αναλυτικά τι εννοώ: και οι U2 (που θυμήθηκε ο Παντελής) πολιτικότατο στίχο είχαν, κι ο Bob Dylan και οι New Model Army. Για τους πρώτους δύο (κι όχι μόνο γι’ αυτούς), όμως, βγήκανε κάποιοι Chumbawamba (πριν το γυρίσουν κι αυτοί) και σωστά λέγανε “Pictures of starving children sell records” και “Give the anarchist a cigarette”, ενώ για τους τελευταίους βγαίνανε οι Conflict και τους κάνανε ρεζίλι με το “Only stupid bastards sign to EMI” (σε μία αντιπαραβολή του jacket στο “The ghost of Caine”). Θέλω να πω, δηλαδή (και το είπα και πριν), ότι τυπικά, έχει δίκιο, σαφώς και ο πολιτικός στίχος υπήρχε στο punk (ή και γενικά στη μουσική) πριν τους Crass. Μα είναι γελοίο σήμερα να λέει κανείς «ακούω πολιτικοποιημένο punk» και ο άλλος να καταλαβαίνει Clash ή Stiff Little Fingers. Είναι γελοίο, αν μας ρωτήσει κανείς «δείξε μου μία εικόνα πολιτικοποιημένου punk», εμείς να του δείξουμε τις λαοθάλασσες του Rock Against Racism, κι όχι τη Villa Amalias π.χ. Καμιά φορά αυτό που έχει σημασία δεν είναι η κυριολεκτική και τυπική ορθότητα ενός ισχυρισμού, μα κατά πόσον αυτός ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί ιστορικά, τα σημαινόμενα που κουβαλάει με τα χρόνια κλπ. Ε, οι Crass, το D.I.Y., το καταληψιακό, το crust, όλα αυτά επαναπροσδιόρισαν μια για πάντα το τι σημαίνει «πολιτικό» στην punk μουσική. Και οι Clash δεν ήταν ποτέ κομμάτι αυτού του πράγματος όσο συνέβαινε.

Το ζήτημα του «εύρους του μηνύματος» που θίγεις είναι ένα διαφορετικό ζήτημα -όχι άσχετο με αυτά που συζητάμε, αλλά διαφορετικό. Ανέκυψε και σ’ άλλο topic αυτό πρόσφατα και δε θέλω να ξαναπώ τα ίδια εδώ: αν η «αλλαγή της συνείδησης» (κακός όρος, αλλά ΟΚ, συνεννοούμαστε) είναι ένα ποσοτικό ζήτημα και όχι ποιοτικό, ναι σαφώς και πρέπει ΧΤΕΣ όλοι όσοι εμφορούνται από «επαναστατικές ιδέες» να λειάνουν τον ήχο τους ώστε να γίνει πιο εμπορικός, να ακολουθούν πιστά τις εντολές των δισκογραφικών εταιρειών και των manager τους ώστε να τους ανοίξουν όλες οι πόρτες στα media κλπ. κλπ. Ναι, το μήνυμά τους θα φτάσει σίγουρα σε περισσότερους καταναλωτές. Απλά στη διαδρομή θα έχει χάσει οποιαδήποτε ανατρεπτική ικανότητα τυχόν είχε, μιας και θα είχε καταντήσει άλλο ένα καλογυαλισμένο προϊόν που θ’ αναπαρήγαγε τη μουσική βιομηχανία, θα επέτρεπε σε πολλούς ενδιάμεσους να βγάλουν υπερκέρδη από την κάψα του κοινού για «επανάσταση εδώ και τώρα» και θα καταντούσε τους δημιουργούς του το «επαναστατικό alter-ego» των πιο κοινών pop-stars. Δεν καταλαβαίνω γιατί ακόμα επιμένουμε να θεωρούμε ότι η «αλλαγή» ή η «ανατροπή» είναι πράγματα που πρέπει ντε και καλά να μετριούνται με ποσοτικούς όρους, ενώ στην πραγματικότητα τα πάντα εξαρτώνται από τους όρους με τους οποίους «πραγματοποιείται» αυτή η «αλλαγή».

Τέλος, για να πάμε και στα «δικά μας» όπως λες, ισχύει ότι οι Γενιά του Χάους, οι Αδιέξοδο και όλη αυτή πρώτη γενιά του εγχώριου punk δεν ήταν (και δε θα μπορούσαν να ήταν) D.I.Y., μιας και τότε ούτε καταλήψεις υπήρχαν, ούτε η κριτική στην εμπορευματοποίηση της έκφρασης, ούτε όλα αυτά που στη χώρας μας ήρθαν με την καθυστέρηση μιας δεκαετίας περίπου. Παρ’ όλα αυτά, η αντιστοιχία που κάνεις είναι λάθος: αν θες να βρεις το ιστορικό αντίστοιχο των Clash της εποχής π.χ., αυτό δεν είναι τα παραπάνω συγκροτήματα που δεν είχανε που να παίξουνε γιατί κανείς δεν τους δεχόντανε, τα μέλη τους και οι οπαδοί τους ήταν στο περιθώριο της δημόσιας έκφρασης και πολλές φορές γίνονταν στόχος ξυλοδαρμών και συλλήψεων από την αστυνομία και οι δίσκοι τους κυκλοφορούσαν κατά κανόνα από μικρές, ανεξάρτητες εταιρείες, μα τύποι σαν τον Βασίλη Παπακων/νου! Ε, για τι είδους (κι όχι μεγέθους) πολιτικό στίγμα μιλάμε στην προκειμένη; (Πάντως, για μην ξεχνάμε και κάποια πράγματα, όταν οι Γενιά του Χάους στα γεράματα πήγαν να εξαργυρώσουν την υστεροφημία τους, η στάση και οι δηλώσεις τους ήταν κατάπτυστες (κι ευτυχώς δεν ήταν λίγοι αυτοί που τους κράξανε ή τους κλάσανε τη δεύτερη μέρα για να πάνε Tragedy) και περισσότερο ταίριαζαν σε κακογερασμένους, πικραμένους rock stars, παρά σε ό,τι είχαμε φτιάξει εμείς τόσα χρόνια στη φαντασία μας διαβάζοντας τους στίχους τους).

Όσον αφορά αυτά που γράφει ο kbil, πρώτα απ’ όλα να παραδεχθώ ότι είναι 100% σωστός στη διόρθωσή του και η ιστορία με τους Clash είναι όπως τη λέει -για κάποιον λόγο η μνήμη μου με πρόδωσε. Η συνέχειά του post του είναι απλά άψογη περιγράφοντας με ακρίβεια το οικονομικό/κοινωνικό υπόβαθρο των Crass και πώς αυτό τους οδήγησε στις γνωστές ρήξεις, αλλά και στην αντιμετώπιση που είχανε από τους υπόλοιπους punks που επέμεναν να εξυμνούνε την «εργατική» και «δρομίσια» καταγωγή τους (ένας διαχωρισμός που από εκεί κι έπειτα «ξέμεινε» σαν κληρονομιά στην punk σκηνή, όπως μπορούμε να δούμε και εδώ από τα 90’s και μετά (στη Θεσσαλονίκη σίγουρα, νομίζω και στην Αθήνα). Μάλιστα εδώ πάνω μέχρι πολύ πρόσφατα (τέλη 00’s) ξανά οι χαρακτηρισμοί που εκτοξεύονταν από «σκληροπυρηνικούς» πάνκηδες εναντίον «πολιτικοποιημένων» ήταν τα συνήθη «είστε κωλοφοιτητές» (!) κλπ.).

Δεν μπορώ ν’ αντισταθώ στον πειρασμό να σχολιάσω κι αυτό όμως:

Για να καταλάβεις πόσο διαφορετικά βλέπουμε τα πράγματα π.χ., θεωρώ το σκηνικό που λες με τον Strummer ΤΟΝ ορισμό της θεαματικής και εμπορευματοποιήσιμης εικονοποίησης της επανάστασης. Δηλαδή πραγματικά θεωρούμε πιο «προχώ» αυτόν που φορά μπλουζάκια ένοπλων οργανώσεων, από αυτούς που τουλάχιστον μιλάνε για τις ζωές τους και ωθούν και τους υπόλοιπους να κάνουν ακριβώς το ίδιο από το να παραμείνουν απομακρυσμένοι θεατές της επανάστασης; Γιατί ακριβώς αυτόν τον τρόπο «αντίστασης» αναπαράγει ο Strummer («φόρα το μπλουζάκι, πλάσαρε την ταυτότητά του») και δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι το κάνει προωθώντας ακριβώς αυτήν την πλευρά της «αντίστασης» που δεν επιθυμεί τίποτε άλλο παρά θεατές, στείρους χειροκροτητές («γεια στα χέρια τους» κλπ.). Οτιδήποτε άλλο από το να μιλάμε για τις ζωές μας. Γιατί τέτοιες φιγούρες σαν τον Strummer (δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο, τυχαία η αναφορά, απλά το παράδειγμα που έφερες είναι καλό για να πω αυτό που θέλω) αυτό ακριβώς αναπαράγουν: τη χρεωκοπία του «δυτικού πολίτη» σαν επαναστατικό υποκείμενο, που το μόνο που του απομένει πλέον είναι να χειροκροτά από μακριά τα εθικοαπελευθερωτικά κινήματα του Τρίτου Κόσμου ή να τ’ αναπαράγει με τους χειρότερους τρόπους μίμησης στις πρωτοκοσμικές μητροπόλεις («αντάρτικο πόλεων» κλπ.). Τέλος πάντων, ξεφεύγει η συζήτηση, αλλά δεν μπορούσα να μην το σχολιάσω, γιατί σ’ αυτούς τους «πασιφισμούς» των Crass (προβληματικοί σ’ ένα μεγάλο μέρος τους, συμφωνώ) εγώ βλέπω μία ειλικρινή και παραγωγική διέξοδο από αυτήν την αντίληψη που έβλεπε την «επανάσταση» ως ένα αποκλειστικό ζήτημα των «ειδικών των όπλων» ή των τριτοκοσμικών πληθυσμών.

Ουφ, αυτά από εμένα, απλά θέλω να πω ότι ελπίζω να μην παρεξηγήθηκε το ύφος μου ούτε τώρα, ούτε πριν. Δε θέλω να το παίζω D.I.Y. warrior, με απωθούν οι λογικές μαύρου/άσπρου που λέει κι ο kbil και με την ίδια ζέση μπορώ ν’ αντλήσω επιχειρήματα για τα «κακώς κείμενα» των Crass και του D.I.Y. γενικότερα, απλά κάτι τέτοιο δεν ανέκυψε στην κουβέντα. Πραγματικά ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ τέτοιες συζητήσεις, και το ότι σ’ ένα rock forum εν έτει 2023 εμείς καθόμαστε και συζητάμε για το κατά πόσον οι Clash ή οι Crass άφησαν μεγαλύτερο πολιτικό στίγμα στη μουσική, είναι μία πολυτέλεια κι απ’ τα ευχάριστα της ζωής. Και, αν και μπορεί να φαίνομαι απόλυτος σε σημεία, παραδέχθηκα εξαρχής ότι κι εγώ με μία διστακτικότητα έκανα λόγο για «αφετηρία του πολιτικοποιημένου punk». Ό,τι ακολούθησε ήταν ουσιαστικά μία προσπάθεια να δω αν μπορώ να πείσω πρώτα απ’ όλα εμένα για την ορθότητα του ισχυρισμού μου, οπότε όλη αυτή η διαδικασία εμένα με ιντριγκάρει μ’ έναν πολύ θετικό τρόπο κι ελπίζω και οι υπόλοιποι να το εκλαμβάνουν έτσι κι όχι μ’ έναν αρνητισμό τύπου «ναι, αλλά είπες αυτό, κι εγώ δεν εννοούσα το άλλο» κλπ. κλπ.

4 Likes

1976

  • 37 τα επικρατεστερα

  • κατεβασα 15αδα

  • ιδιαιτερη μνεια για : BRAND X - unorthodox behaviour
    και ας μην το αριθμησα,prog-fusion,jazz οργιο .

  • All in the spotlight :arrow_heading_down:

9 Likes

Το ίδιο βιβλίο έχω διαβάσει (και το συμβουλεύτηκα και τώρα, και μένα η μνήμη μου δεν τα συγκρατεί όλα πια), εξαιρετικό! Όποιος ενδιαφέρεται για το συγκεκριμένο κίνημα, να το ψάξει!
Να σου θυμίσω και άλλο ένα κομμάτι;

Μετά το Christ, και όλη τη διαδικασία σύνθεσης, για το Yes Sir, I will πέρα από όσα λέει ο Ignorant, ότι δεν του άρεσε καθόλου και δε θα το έβγαζε ποτέ, ο Rimbaud τόνιζε πως ήταν “fucking unlistenable” και πως δεν καταλάβαινε γιατί ο κόσμος επέμενε να το ακούει και να το αποθεώνει (θα με βρει κάπως σύμφωνο). Θέλει κότσια όταν το μήνυμα όχι απλά υπερκερνά, αλλά αποτελεί το μόνο ουσιώδες και μάλιστα με όχημα την “καταστροφή” του ίδιου του μέσου που επιλέγεις για να το διαδώσεις

Στα υπόλοιπα που γράφεις, σε γενικές γραμμές συμφωνώ και χάρηκα που σε διάβασα. Ειδικότερα, για την ηχητική τους προσέγγιση και επίθεση, όπως έγραψα, τους θεωρώ τρομερά καινοτόμους, αποτελεσματικούς και landmark από μουσικής απόψεως, κάτι που ο Αποστόλης μάλλον παρέλειψε να διαβάσει, με βάση όσα μου απάντησε

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ανοίγετε/ανοίγεται καινούριο thread τύπου Crass vs Clash, dyi vs ξεπουλημενους στη τάδε εταιρία etc και συνεχίζεται αυτό το βιολί εντελώς off topic εδώ αλλά whatever

6 Likes

Δεν θυμόμουν ότι το Technical Ecstasy είναι του '76, αλλιώς θα το ψήφιζα :100: σίγουρα 10αδα.

3 Likes