Εγώ θα το πήγαινα ακόμα παραπέρα.
Το Ram it Down έχει τρεις μεγάλες κομματαρες.
Τον ομώνυμο υμνο, το Hard as Iron (επίσης υμνος), κ φυσικά το ανυπερβλητο Blood Red Skies ( του οποίου η συνθετικη δομή ωστόσο, θεωρώ ότι είναι εντελώς διαφορετικης σχολής/νοοτροπίας από την αντίστοιχη των 70ς επικών τραγουδιών τους).
Από κει κ περα υπάρχουν δυο πολυ αξιολογα τραγουδια των sessions για το Ram it Down.
Τo ορμητικο Thunder Road κ το πιο ατμοσφαιρικο Fire Burns Below.
Κομματαρες αμφότερα, έμειναν εκτός δίσκου κ τα γνωρίσαμε χρόνια μετά ως bonus tracks σε επανακυκλοφοριες του κλασικου υλικού.
Η παραπανω πενταδα τραγουδιών, μαζί με τις κλασικοτερες στιγμές του Turbo (ομώνυμο, Out in the Cold, Reckless), αν συγκεντρωθούν σε ένα ενιαίο συνολο, θα μπορουσαν να αποτελεσουν έναν δυνατό Priest δίσκο της εποχής ( αντί για το Twin Turbos, δηλαδή, που ηταν το αρχικό τους πλανο, να συγκεντρωναν το πιο δυνατό υλικο των δυο δίσκων σε μια κυκλοφορία).
Having said that, ακόμα κ σε μια τέτοια περιπτωση - κ με αληθινά τυμπανα - το τελικό αποτέλεσμα, όσο αξιόλογο κι αν ηχουσε, δεν θα μπορουσε να συγκριθεί με το Painkiller.
Αφενός γιατί τα συγκεκριμένα τραγουδια ήταν συνθέσεις της εποχής τους, κ μπορει να άνοιξαν τον δρόμο για τον καταιγισμό του Painkiller, αλλά η μπάντα δεν ήταν ακόμα εκεί (πνευματικα/συναισθηματικα/συνθετικα).
Αφετέρου, επειδή ΚΑΙ το Painkiller ήταν προϊόν της εποχής του - ένας από εκείνους τους δίσκους που απαιτείται πολυ συγκεκριμένη συναστρια για να δημιουργηθεί.
Η δικαστική περιπετεια που είχαν μόλις βιώσει, η επανάπαυση/ στασιμότητα της εμπορικής επιτυχίας των 80ς, η αίσθηση του χαμένου εδάφους σε σχέση με τους πιο επιθετικους μουσικούς απογόνους που είχαν αναδυθεί, η ανάγκη να αποδείξουν ότι έχουν ακόμα πραγματα να πουν κ να δώσουν.
Όλα αυτά γεννησαν το Painkiller και το καθιστούν μνημειο του καιρου του (last grand stand μιας ολόκληρης εποχης/γενιας θα μπορουσαμε να πουμε).
Δεν θα μπορουσε να βγει νωρίτερα, ουτε υπάρχει κάποια εκδοχή του Ram it Down που θα μπορούσε να το ξεπεράσει.
Προσωπική γνώμη όλα τα παραπανω προφανως ε…
(κ με εξτρα συγκινησιακη φορτιση, μιας που τις τελευταίες μέρες - μετά από πολυ καιρό ομολογουμένως - επισκέπτομαι ξανά διασπαρτες στιγμές της δισκογραφιας της μπανταρας)
