Εντάξει μιλάμε για albums που είναι τοτέμ όχι μόνο του ευρύτερου ροκ αλλά και γενικότερα της pop κουλτούρας. Τραγούδια τους ακούγονται παντού - πάντα - σε κάθε περίσταση είτε μιλάμε για soft στιγμές (unforgiven, come as you are), είτε για πιο βαριά μουσική για mainstream κοινά (enter sandman, smells like). Εν έτει 1991, στο επεισόδιο των Απαράδεκτων με την κατάληψη παίζει Enter Sandman ενώ οι καταληψίες λένε στην Δήμητρα νομίζω ότι ο Νιρβάνας είναι συγκρότημα. Μουσικά μιλάμε για 10άρια ακατέβατα δεν έχει νόημα να πούμε κάτι παραπάνω.
#5
Red Hot Chilli Peppers - Blood Sugar Sex Magic
Ξέρουμε όλοι τι παιχταράδες είναι, εδώ πραγματικά κάνουν ένα τεράστιο άλμα προς τον ήχο που τους καθιέρωσε και σε πιο ευρύτερα ακροατήρια αλλά και στην παραδοχή πολλών σκληροπυρηνικών ακροατών. Φοβερή ροή και ποικιλία, feelgood αλλά και μελαγχωλικοί με πολλά τραγούδια ύμνους. Έχω μία αδυναμία στο ομώνυμο το οποίο θεωρώ τρομερά πορωτικό και χωσιματικό κομμάτι με τον τρόπο του.
#4
Slint - Spiderland
Πολύ ξεχωριστός δίσκος και πολύ ιδιαίτερος ήχος. Και μόνο για το Washer θα ήταν ένας δίσκος άνω του μέσου όρου αλλά συνολικά η περιρέουσα ατμόσφαιρά του είναι στριφνή σαν το main theme του Nosferatu Man. Από την άλλη το εξώφυλλο μου βγάζει μία ζηλευτή εφηβική ανεμελιά που με κάνει να επιστρέφω συχνά στο δύσκολο άκουσμά του.
#3
Sepultura - Arise
Όλεθρος. Οι Seps πιάνουν κορυφή και μόνο να υπήρχαν τα πρώτα περίπου 15 λεπτά της τριάδας Arise - Dead Embryonic Cells - Desperate Cry. Το album συνεχίζει με τα ίδια γκάζια (κορυφώνει πάλι στο Altered State) με riffs και τρομακτικά κοψίματα και αλλαγές που είναι σήμα κατατεθέν του. Μέγιστο.
#2
Soundgarden - Badmotorfinger
Το αγαπημένο μου κομμάτι ever από την σκηνή του Seattle είναι το Slaves & Bulldozers. Στον γάμο μου μπήκαμε στο κέντρο με την φωνή του Cornell (αλλά riffs άλλων ). Είναι heavy, έχει μία από τις μεγαλύτερες φωνές των τελευταίων 30 χρόνων, έχει ύμνους, its a classic. A must have.
#1
Fates Warning - Parallels
Παρόλο που είμαι πια, πιο κοντά σε διαφορετικά ακούσματα, το Parallels είναι αυτό που λέμε για μένα desert island album. Είναι η οικογενειακή θαλπωρή στην οποία θέλεις να επιστρέψεις και να κουρνιάσεις όταν ζορίζουν τα πράγματα. Είναι αγαπημένες μυρωδιές και γεύσεις. Είναι εικόνες. Είναι πάνω από όλα μία ωδή στον λυρισμό. Μία σπουδή στον άνθρωπο, τις αδυναμίες του, τις διαδρομές και τους προορισμούς του. Είναι δίσκος ζωής. Είναι ο δρόμος που δεν τελειώνει…
10. SCREAMING TREES “Uncle Anesthesia”
Μια φοβερή φωνή, γεμάτη αυθεντική μελαγχολία, βρίσκει το γρέζι της και μαζί με τους υπόλοιπους βρίσκουν το δρόμο έξω απ’ τα γκαράζ (pun intended) της Washington State, δημιουργώντας τον πρώτο δίσκο τους που να μου μιλάει «πολύ». Κι αυτό γιατί ενώ γδέρνουν τον ήχο τους, δεν πετάνε και τελείως τα ψυχεδελικά στοιχεία που χαρακτήριζαν τις προηγούμενες (καλές μεν, αλλά με ταβάνι) δουλειές τους.
9. GOATLORD “Reflections of the Solstice”
Τι κι αν άργησαν να το βγάλουν το ρημάδι, αυτές οι μονολιθικές ριφάρες που σε σημεία σέρνονται πιο αργά και από μαστουριασμένο γυμνοσάλιαγκα είναι αδύνατο να αφήσουν ασυγκίνητο τον ρέκτη του πρωτόλειου death/doom/black/whatever metal. Καθότι, ακόμα κι όταν ανεβάζουν (κάπως) τις ταχύτητες, οι GOATLORD ακούγονται τελετουργικοί, λες και τηλεμεταφέρθηκαν κατευθείαν απ’ τις απαρχές του Χρόνου.
8. MORBID ANGEL “Blessed Are the Sick”
Κανονικά το sophomore album των αμερικάνων, θα έπρεπε να είναι στην πεντάδα μου, ωστόσο όποτε το ακούω πάντα νιώθω ότι κάτι απροσδιόριστο με εμποδίζει από το να μπω ολοκληρωτικά στο σύμπαν του. Υποψιάζομαι τον λόγο αλλά δεν είναι της παρούσης. Σημασία έχει ότι κι εδώ τα Υποχθόνια Πνεύματα είναι παρόντα και έρπουν απειλητικά προς το μέρος μας, ειδικά όταν μπαίνει το δεύτερο μισό του δίσκου. Τα ξαναλέμε όταν θα έχει αλλάξει η κατάσταση πίσω απ’ το μικρόφωνο.
7. DARKTHRONE “Soulside Journey”
Δίσκος που βάζει σκληρή υποψηφιότητα στην κατηγορία «καλύτερος αδικημένος δίσκος όλων των εποχών». Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς βέβαια, αφού οι Νορβηγοί από την επόμενη χρονιά πήραν πρωταγωνιστικό μέρος σε όσα ταρακούνησαν το μεταλλικό γίγνεσθαι (κι ας μην είχαν οι ίδιοι άμεση συμμετοχή στα εξω-μουσικά). Πίσω στο “Soulside…” όμως, εδώ έχουμε την τελειοποίηση των όσων μας είχαν υποσχεθεί στα demos τους, παράγοντας ένα ιδιότυπο death metal που έμοιαζε ελάχιστα με οτιδήποτε άλλο της εποχής, λες κι ερχόταν κατευθείαν από ένα εναλλακτικό μέλλον. Και μήπως είναι έτσι τελικά;
6. ROTTING CHRIST “Passage to Arcturo”
Η πρώτη κολοσσιαία κυκλοφορία της εγχώριας μαύρης σκηνής είναι γεγονός.
Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο να σας παρουσιάσω την θεωρία μου περί «κεντροευρωπαϊκού μαυρομεταλλικού τόξου» το οποίο βέβαια δεν είναι τίποτα άλλο από μια γραμμή, λίγο τεθλασμένη, που ξεκινάει από την Ιρλανδία (θα τα πούμε σε λίγες εβδομάδες) και διασχίζει Βέλγιο, Τσεχοσλοβακία, Ελβετία, Ιταλία καταλήγοντας στη χώρα μας. Αν και γεωγραφικά τελικά μάλλον δεν έχει καμία συνοχή, πρακτικά μιλάω για έναν απλό διαχωρισμό του ύφους των περισσότερων συγκροτημάτων που προέρχονταν από τις ανωτέρω χώρες (μαζί χωράνε και περιπτώσεις όπως οι Πορτογάλοι MOONSPELL στα πρώιμα βήματά τους) σε σχέση με τους Σκανδιναβούς και τους ακολούθους των (π.χ. Γερμανία, Αυστρία).
Το ύφος στο οποίο αναφέρομαι είναι αυτό που δεν τραβάει τόσα από τους BATHORY ή/και το πρώιμο σατανικό thrash (βλ. SODOM/DESTRUCTION) αλλά πατάει πολύ περισσότερο στους CELTIC FROST με γενναίες δόσεις σκοτεινού heavy metal και χωρίς να αρνείται τις μελωδίες ή ακόμα και τα πλήκτρα.
Ε, το “Passage to Arcturo” όσο άγουρο κι αν ακούγεται (αν και δεν είμαι καθόλου βέβαιος), αποτελεί μια τρομακτική μετουσίωση των παραπάνω.
5.
MASTER’S HAMMER “Ritual”
Και να λοιπόν, αμέσως-αμέσως, άλλη μια τέτοια περίπτωση! Βέβαια με τους MASTER’S HAMMER έχουμε ήδη ασχοληθεί λόγω των ηχηρών demo τους, όμως στο ντεμπούτο “Ritual” τελειοποιούν όλα όσα είχαν υπονοήσει σε αυτά. Ξεροκέφαλοι βέβαια καθώς ήταν και είναι (με πρωτεργάτη τον θείο-που-όλοι-θα-θέλαμε-να-έχουμε Franta Storm) αφού θέλουν να τραγουδάνε στη γλώσσα τους αλλά και λόγω αντικειμενικών συνθηκών, παραλίγο να χάνονταν στη λήθη, ευτυχώς όμως εμφανίστηκε η Osmose και τόσο το “Ritual” όσο και το “Jilemnice” έφτασαν σε πολύ περισσότερα αυτιά από αυτά που ήταν προορισμένα αρχικά να φτάσουν. Και πλήκτρα έχουμε κύριε, και χέβι-μέταλ απ’ το καλό, το διεστραμμένο, ελάτε να σας διηγηθούμε δαιμονικές ιστορίες και παγανιστικές δοξασίες, όχι απ’ την Θεσσαλία αλλά απ’ την κεντρική Ευρώπη.
4.
SOUNDGARDEN “Badmotorfinger”
Διάλειμμα για διαφημίσεις ξέφρενους χορούς, καθώς οι Cornell και σία πετυχαίνουν την απόλυτη όσμωση μαγικών στιγμών που μας χάρισαν τα 70ς (με προεξάρχοντες τους SABBATH και τους ZEPPELIN), χωρίς όμως να αρνούνται και τον όγκο που έδωσαν στο ευρύτερο rock τα 80ς, χτίζοντας δαιδαλώδεις κιθαριστικές διαδρομές, για να πατήσει πάνω τους μια εμβληματική φωνή που μοιάζει να δημιούργησε το κλισέ “sky is the limit”. Και πάρτε τα σινγκλάκια/χιτάκια μέσα στα πρώτα 4 κομμάτια του δίσκου γιατί μετά να ξέρετε φίλοι μας, «θα κάνουμε Ο,ΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ». Ναι, γι’ αυτό το διαστημικό σερί “Searching…”/”Room…”/”Mind Riot”/”Drawing Flies” μιλάω…
3.
SAMAEL “Worship Him”
Καλώς μας ξανάρθατε ελβετικά σκοτάδια. Το ντεμπούτο των SAMAEL είναι για μένα από τους πιο σημαντικούς δίσκους τους ιδιώματος, ταυτόχρονα παραδοσιακός και πρωτοποριακός. Και πέρα από το όποιο μουσικό αποτύπωμα, έχει -στο μεγαλύτερο μέρος του- μια εντυπωσιακά ώριμη στιχουργική προσέγγιση για τον Εωσφόρο, ειδικά αν λάβουμε υπόψη το τότε νεαρό της ηλικίας των Xy και Vorph. Το ξέρω πως οι περισσότεροι samaelic afficionados προτιμάνε το επόμενο και το μεθεπόμενο, αλλά για μένα όλη η ουσία της πρώτης περιόδου τους βρίσκεται εδώ. Το καλό είναι πως και η επόμενη περίοδος κρύβει επίσης πολύτιμους λίθους!
2.
TIAMAT “The Astral Sleep”
Από το Δηλητήριο του Θεού (SAMAEL) μεταφερόμαστε στο σουμεριακό Χάος (TIAMAT). Είπαμε, τα δικά μου 90ς έχουν πολύ (πάρα πολύ) από δαύτους. Κι ενώ τα γοτθικά φώτα πέφτουν -δικαίως ως ένα βαθμό- στο Νησί, οι Σουηδοί πάνε τα πράγματα αρκετά βήματα παρακάτω στο δεύτερο άλμπουμ τους. Όντας μάλλον οι καλύτεροι μαθητές της Πανδαιμόνιας περιόδου των FROST, κρατάνε μεν αρκετά νεκρομεταλλικά σημεία, όμως ρίχνουν τις ταχύτητες, παίζουν με πλήκτρα και ανατολίτικες μελωδίες και δεν διστάζουν να χώσουν και 70ς σολαρίσματα αναγνωρίζοντας ότι μέσα σε αυτά ενυπάρχει ένας διονυσιακός μυστικισμός. Το αποτέλεσμα είναι ορισμένα ονειρικά κομμάτια όπως τα “Mountain of Doom”, “The Southernmost Voyage”, “Ancient Entity” και “A Winter Shadow” αν και αν με ρωτάτε εμένα, αδύναμη στιγμή στον δίσκο ουδεμία δεν βρίσκω!
1.
METALLICA “Metallica”
Το αναπόφευκτο νο. 1 της χρονιάς. Τα περισσότερα πράγματα στις ζωές μας αλλάζουν, κάποια λίγα όμως πρέπει να μένουν τοτέμ:
Ειδικές Καταστάσεις (ομαδοποιημένες γιατί το ‘χουμε ξεφτιλίσει)
Ξεκίνημα με VARATHRON, την μάλλον λιγότερο αναγνωρισμένη μπάντα της εποχής, οι οποίοι στο demo τους (που σύμφωνα με archives είχε ήδη κυκλοφορήσει απ’ τα τέλη του ΄90, αλλά ας πάμε με την επίσημη εκδοχή) ηχούν επικίνδυνα σπηλαιώδεις και απειλητικοί.
Πάμε Αγγλία, καθότι μπορεί ήδη οι PARADISE LOST να έχουν πρωτοπορήσει με το “Gothic”, ωστόσο γίνονται ζυμώσεις για να προκύψει Τριαρχία. Οι ANATHEMΑ με το “All Faith Is Lost” πλησιάζουν όλο και περισσότερο στο στόχο, ενώ παράλληλα έχουμε την εμφάνιση ενός σχήματος που προορίζεται να γίνει συνώνυμο του Θρήνου και της Εσχατιάς. Οι MY DYING BRIDE στο “God is Alone” 7’’ αλλά πολύ περισσότερο στο “Towards the Sinister” demo, θα βγάλουν ψήγματα του μοναδικού τους ήχου, έχοντας την πρώτη μορφή ενός κομματιού σταθμού, για το οποίο θα πούμε περισσότερα πράγματα του χρόνου.
Πεταγόμαστε λίγο στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, καθότι μια εκ των (λίγων) αγαπημένων μου νεκρομεταλλικών μπαντών, οι αβυσσαλέοι INCANTATION, κυκλοφορεί το έξοχο “Deliverance of Horrific Prophecies” 7’’. (Περίπου) ταυτόχρονα κάτι φλοριδιανοί, που δεν μοιάζει να ψήνονται ιδιαίτερα με τον τότε καλπάζοντα νεκρομεταλλικό ήχο της περιοχής, κυκλοφορούν το πρώτο demo τους σε πολύ πιο ακραία (σαρκοφαγικά) μονοπάτια. Μιλάμε βέβαια για τους IRREVERENT, που θα αποτελέσουν την πρώτη εκδοχή των μεγάλων (σε επίπεδα βλασφημίας πάντα) BLACK WITCHERY.
Επιστροφή στην Ευρώπη και πέρασμα από τη Φινλανδία όπου αφενός οι BEHERIT εξαπολύουν μια ακόμα επίθεση με το “Dawn of Satan’s Millenium” EP, αλλά -το σημαντικότερο- το συνθέτουν μαζί με το “Demonomancy” της προηγούμενης χρονιάς σε compilation CD (αφού τα κουκιά δεν βγαίνανε για ηχογράφηση full length) το οποίο αφενός θα τους φέρει σε πολύ περισσότερα αυτιά και αφετέρου κοσμείται από ένα εκ των πρώτων -και εμβληματικότερων- εξωφύλλων του ηρωικού Chris Moyen. Πέραν αυτών όμως, έχουμε και τις δύο κασετούλες κάτι ημίτρελων με το όνομα IMPALED NAZARENE, από τις οποίες η πρώτη είναι ένα μάλλον κακοπαιγμένο deathgrind, στη δεύτερη όμως κάτι πάει να γίνει…
Κλείνουμε με την μητέρα Νορβηγία. Πώς αλλιώς να γίνει όταν: 1) το ντουέτο των Marius Vold & Sverd, με τη βοήθεια του Hellhammer ηχογραφεί ένα 7’’ που είναι όλο το majestic black metal, σχεδόν πριν καν υπάρξει νορβηγικό black metal, 2) ο τύπος που επιμελείται το artwork του “My Angel” εκθέτει τις instrumental ιδέες του σε μια κασέτα που τελικά μοιάζει και αυτή να περιέχει όλο το νορβηγικό black metal και 3) ακούμε από μια τεράστια φωνή τη φράση “when it’s cold… and when it’s dark… the freezing moon can obsess you!!!”.
Μετα από αργοπορία τριων εβδομάδων, λοιπόν, ας αφήσω κ γω το σεντόνι μου για το:
1988
Η Χρονιά στην οποία κορυφώνεται ο θρίαμβος των κλασικών 80ς ηχων, αποτελεί ταυτόχρονα κ την Χρονια όπου ολοκληρώνεται η Τερατογενεση του Ακραίου Ήχου που ειχε ξεκινησει να ζυμωνεται την προηγουμενη Πενταετία.
Στο προσωπικο μου Timeline,
Από το Σημείο Μηδέν του 83, οδηγουμαστε, επιτέλους, εδώ, στο απόλυτο Big Bang του Extreme Metal, με αποτέλεσμα να θεωρώ, προσωπικά, το 1988, ως την πιο κρίσιμη μουσική χρονια, οχι μονο των 80s, αλλά κ ολοκληρης, ισως, της 52ετιας με την οποία καταπιανομαστε.
Γι αυτό κ με παιδεψε τόσο, κ με εξανάγκασε σε τόσο ανεξέλεγκτη σεντοναρα.
All Around Honorable Mentions:
Summary
Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son
Το να γραφτεί άλλο ένα κειμενακι για την σπουδαιότητα του Seventh Son (κ μάλιστα κανα τριβδομαδο αφότου το υπολοιπο φόρουμ σταμάτησε να μιλάει για το 88) δε νομίζω πως έχει ιδιαίτερο νόημα.
Όποτε θα εστιάσω απλώς σε κάποιες προσωπικες παρατηρήσεις, ξεκινώντας απο την επιμονή μου να χαρακτηριζω όλες τις κυκλοφοριες της Χρυσής Εποχής των Maiden ως Εκτός Συναγωνισμού.
Τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμο τους τον αποδίδω, γιατί τον πιστεύω μέχρι εκεί που δεν παει
(κ οχι για να φτιάξω πιο ευκολες λίστες, ουτε για να αποφυγω τις συγκρισεις ε).
Οι Maiden ειναι οι τελευταίοι των Παλαιών.
Ανήκουν στη γενιά εκείνων των συγκροτηματων, για τα οποία το Heavy Metal αποτελουσε συνέχεια κ εξέλιξη του κλασικου Hard Rock
(σε αντίθεση με όλα εκείνα τα -αγαπημενα- σμήνη συγκροτηματων, από το 83 κ περα, που το αντιμετώπισαν ως ένα αυθυπαρκτο πεδιο έκφρασης κ το οδήγησαν - ευτυχώς, για μένα - σε πιο ακραίες κατευθυνσεις).
Αυτός ο διαχωρισμός αντίληψης κ νοοτροπίας, καλώς ή κακως, τοποθετει τους Maiden στα Ιερα Τέρατα του ευρύτερου rock.
Για μένα, στέκουν πιο ευκολα δίπλα στους Pink Floyd κ τους Zeppelin, παρά μαζί με τους Metallica κ τους Slayer.
K έχοντας ως συνοδοιπόρο κ εκφραστή του οράματός τους έναν από τους κορυφαίους παραγωγους που περασε ποτε από το ευρύτερο rock, δεν ήταν τόσο περιεργο που η παγκοσμιοτητα της επίδρασης τους στα μουσικά δρώμενα, περα κ πανω απο τη μέση metal μπάντα, κατακτήθηκε μέσα σε λίγα μόλις χρόνια.
Όλα τα παραπανω σημεία, πουθενα δε νομίζω πως έγιναν περισσοτερο αντιληπτα (τουλάχιστον σε βάθος χρόνου), απ οτι στο Seventh Son, δηλ τον δίσκο που, παρα τις αρχικες γκρίνιες μιας μερίδας συντηρητικων οπαδων, τα τελευταία (πολλα) χρόνια ειναι μάλλον ο πιο δημοφιλής υποψήφιος για καλυτερος δίσκος μιας, ουτως ή άλλως, εξαιρετικης δισκογραφιας (ειδικά μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο).
Κ θεωρώ άξιο λογου το πόσο υπερβατικό καταλήγει να ηχεί το τελικό αποτέλεσμα, χωρίς, ωστόσο, να απομακρυνεται η μουσικη, στον πυρηνα της, από τις κλασικοχεβιμεταλικες καταβολές της (τα guitar synths, κ οι ευφανταστες classic rock παρεμβάσεις του υπερταλαντουχου Adrian, αντί να αλλοιώνουν την ταυτότητα της μπάντας,όπως θα μπορουσαν να φοβουνται οι πιο συντηρητικοί ακροατες, καταλήγουν να την ενισχυουν/εμπλουτιζουν).
Κ, ναι, θεωρώ κ γω πως το Seventh Son αποτελεί υπόδειγμα προοδευτικοτητας επί της ουσίας, οχι σε ζητήματα τεχνικής, αισθητικης ή σημειολογίας, αλλά σε ο,τι αφορά τον ευφανταστο τρόπο με τον οποίο επαναπροσδιοριζουν τον συνθετικό τους κόσμο, χωρίς να αλλάζουν τα βασικά δομικά του στοιχεία
(Κοινώς: ασυλληπτες κομματαρες για έβδομη συνεχόμενη φορά).
Αν προσθεσουμε σε όλο αυτο το μουσικό επίτευγμα το βάθος του θεματικού κόνσεπτ που αγγίζουν εδώ, με κάποιους από τους πιο δυνατους τους στίχους, αποδεχόμενοι, εμμεσως πλην σαφως, την Μανιχαϊστικη Θεαση του Mεϊντενικου Συμπαντος (ακόμα κ οταν μοιάζει να την αμφισβητουν), ερχόμαστε αντιμετώποι με την πιο ολοκληρωμένη δισκογραφική εμπειρία του Maiden οικοδομήματος.
Εδώ, ειναι πια Παντοκράτορες, κ αγγίζουν κορυφές που φωτιζουν/σκιάζουν το φαντασιακό μας έως κ σημερα…
Queensryche - Operation Mindcrime
Οκ, ο δίσκος δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα γαμημενο αριστουργημα.
Ενα υπεροχο δείγμα ευφανταστου, εμπορικου Hard Rock/Heavy Metal της εποχής, με έναν συγκλονιστικό Degarmo , κ έναν Tate σε κατάσταση μεθεξης.
Having said that, εχω εκφράσει κ στο παρελθόν τους προβληματισμους/ενστάσεις μου για το περιεχομενο του concept, και τις πολιτικες συνδηλωσεις/συμπεράσματα που έχω αντλήσει από αυτό, προσωπικα μιλωντας παντα, οποτε δεν θα επεκταθω εδω, κ σιγουρα δεν θεωρώ ότι ακυρώνουν το καθαρά μουσικό αποτέλεσμα του δίσκου, ουτε φυσικά την συναισθηματική επίδραση που (εξακολουθεί να) ασκεί σε πολλες ψυχές εκεί έξω.
Manowar - Kings of Metal
Την άποψή μου για την συγκεκριμένη εποχή της μπάντας την είχα καταθέσει πριν από λίγο καιρό εδώ:
Προσωπικά, βρίσκω αρκετές διαφορες ανάμεσα στα μεγαλειώδη ultra-heavy υπερεπη των Manowar της τριετίας 82-84, κ στην σαφώς πιο “εξημερωμένη” τους εκδοχή του 87-88.
Ωστόσο, έστω κι έτσι, μέσα από αυτή την (πολυ πιο) εμπορική κατευθυνση, κατεθεσαν κάποια τραγουδια εμβληματικα για το επικό Heavy Metal της εποχής, που ενεπνευσαν κόσμο κ κοσμάκη να ασχοληθεί με το άθλημα, κ που στέκουν ακόμα κ σημερα ως μεγάλες στιγμές του είδους, ακόμα κ για κόσμο που έχει πιο επιδερμική επαφή με τον χώρο.
Virgin Steele - Age of Consent
Προσπερνώντας τον παντελως άκυρο τίτλο (νομιζω πως η αρχική προθεση ήταν να ονομαστεί ο δίσκος Wings of the Night), κ την γραφικότητα που συχνά χαρακτήριζε, ηδη απο τοτε, τον De Feis, κ αφήνοντας στην άκρη ενα- δυο φιλλερακια, το συγκεκριμένο album παραμένει από τα πιο καλοκρυμμενα μουσικά διαμαντακια της χρονιάς, όσον αφορά το μελωδικό, έντονα συναισθηματικο, όσο κ ιδιότυπο επικό Heavy/Power Metal με το οποίο καταπιανονται εδώ.
Η φωνή του De Feis, με την εξαίρεση κάποιων κορυφαίων στιγμών της διλογιας των Marriage of Heaven and Hell, ποτε δεν ακουστηκε πιο επιβλητική/συγκινητική απ ότι εδώ.
Κ τραγούδια σαν το Burning of Rome κ το Lion in the Winter δεν γράφονται κάθε μέρα.
Δεν μνημονεύεται συχνά, αλλά παραμένει μια απο τις αληθινά αξιόλογες μουσικές στιγμές της χρονιάς.
Judas Priest - Ram It Down
Κ γι’ αυτην την περίπτωση δίσκου, είχα δώσει το προσωπικό μου (hot) take σχετικά προσφατα:
Όπως κ να χει, μιλάμε για την τελευταία καθαρά 80s μουσική προταση των μεγάλων Priest, κ σιγουρα αξίζει μνημονευσης.
The Mission - Children
Ακόμα πιο συναισθηματικό από το σπουδαίο ντεμπουτο, με μεγάλη γκάμα ηχοχρωματων, κ με μια υπεροχη διασκευή στο Dream On, το δευτερο άλμπουμ των The Mission τους φέρνει ακομα πιο κοντά στην κορυφαία τους στιγμή (που είναι ο επόμενος -κ πολυαγαπημενος- τριτος τους δίσκος).
Fields of the Nephilim - The Nephilim
Το δευτερο δισκογραφικο πονημα του McCoy ειναι κι η στιγμή της καθιέρωσης των FotN ως της νέας μεγάλης δυναμης στο γοτθικό Βασίλειο. Κ μόνο το Last Exit for the Lost να είχε, κ παλι θα άξιζε αναφορας.
Ministry - The Land of Rape and Honey
Μετά από δυο πρωτα full lengths όπου ο big Al ακόμα ψαχνοταν, εδώ ξεκινάει για τα καλα η εποποιία των μεγάλων Ministry, συστήνοντας στο ευρυ κοινό τον μαγικό κόσμο του Industrial (κι ας μην ανήκουν οι Ministry πραγματικά εκεί - μιας που επι της ουσίας μιλάμε για ένα ανερχόμενο, ακατατακτο Rock μεγαθήριο).
Danzig - Danzig
Η αυτοπεποίθηση που εκπέμπει εδώ ο Danzig, όπως κ η ολοκληρωμένη μουσική προταση του δίσκου μ αυτό το αυθαδικο blues/heavy rock υφος του κ την υπεραναγνωρισιμη φωνή, παραπεμπουν πολυ περισσοτερο σε φτασμενη μπάντα, παρα σε ντεμπούτο.
Sonic Youth - Daydream Nation
Όσον αφορά στους δυο προηγούμενους, μεγάλους δίσκους τους ( Evol κ Sister), η αληθεια ειναι οτι με ζόρισα ώστε να μην τους αναφέρω, για οικονομία χώρου σε σεντόνια που απλώνονται ολοένα κ περισσοτερο, ωστόσο είναι αδυνατον να μη συμπεριληφθεί στις αγαπημένες κ αξιομνημόνευτες κυκλοφορίες της χρονιάς η πιο εμβληματική στιγμή της μεγάλης αυτής μπάντας. Ουτε λίγο πολυ, μια από τις κομβικες στιγμές του rock, ξετυλίγεται μέσα σ αυτον εδω τον δίσκο. Η εμβληματικη δυαδα της Kim κ του Thurston, στα φωνητικά, στις κιθάρες, στην έμπνευση κ το όραμα επιτελουν εδώ την δημιουργική τους υπέρβαση οδηγώντας ουσιαστικά το rock στην ενηλικίωση του κ ανοίγοντας δρόμους για ένα (πολυ) μεγάλο μέρος των όσων θα παιχτουν στα 90s. Μεγαλειώδες κ κρίσιμο.
Κ φυσικά σε μια τόσο κλασική χρονια, δεν θα μπορουσαν να λείπουν κ μερικά Pure Metal Honorable Mentions:
Summary
Ακολουθουν, αυστηρά ονομαστικα,
Πέντε δισκαρες ανοθευτου καταιγιστικου ατσαλιου εξ Αμερικής.
Liege Lord - Master Control Helstar - A Distant Thunder Vicious Rumors - Digital Dictator Flotsam and Jetsam- No Place For Disgrace Forbidden - Forbidden Evil
Κ Πέντε (υπερ)λατρεμένες δισκαρες του ευρυτερου extreme metal της εποχης.
Pestilence - Malleus Maleficarum Napalm Death - From Enslavement to Obliteration Carcass - Reek of Putrefaction Coroner - Punishment for Decadence Sabbat - History of a Time to Come
Και δυο τελευταίες ξεχωριστες περιπτωσεις αγαπημένων δίσκων:
Megadeth - So Far, So Good, So What… Testament - The New Order
Αμφότεροι, ειναι δίσκοι που συμπεριλαμβανουν κάποιες απο τις κορυφαίες συνθέσεις των δυο συγκροτημάτων (το In My Darkest Hour είναι, ισως, η πιο συναισθηματική στιγμή του Mustaine, κ το Disciples of the Watch αποτελεί ο,τι πιο κοντινό έχουν οι Testament σε δικό τους Master of Puppets- γεγονός που φαίνεται καλυτερα στα live τους).
Ωστόσο, το So Far, παρά τις τρεις τέσσερις κομματαρες του, θεωρώ πως στο συνολο του ειναι ενας μάλλον ανισος δίσκος, τουλάχιστον για τα δεδομένα ενός τόσο μεγάλου συγκροτήματος, κ νομίζω πως, κατά βάθος, τον αντιμετωπιζα πάντα ως μια άτυπη συλλογή τραγουδιων, παρα ως το κλασικό τρίτο album που αρμοζει σε μια τέτοια μπάντα (μετά από δυο χρόνια βέβαια, θα αναπληρωσουν κ με το παραπανω, με το Rust In Peace).
Όσο για το New Order, ναι, έχει υπερκομματαρες, που όμως θεωρώ ότι, οπως κ στο επικο ντεμπουτο, αδικούνται καπως από την παραγωγή, κ τα άγουρα φωνητικά του μετέπειτα ημίθεου Chuck, οπότε χαιρετίζω το συνθετικό επίπεδο, αλλά θα προτιμησω, κ παλι(όπως είχα γράψει κ για τα τραγούδια του Legacy), τις μεταγενέστερες εκτελέσεις των συγκεκριμένων κομματιων, όσο hot take κι αν ακουγεται αυτό.
Top 10
Θέσεις 10 - 6
Summary
10. Candlemass - Ancient Dreams
Δεν ξέρω αν ακουγεται ως hot take η ακόλουθη τοποθέτηση, παντως, για μενα, το Ancient Dreams ειναι επιεικώς ισάξια δισκαρα με το Nightfall, κ νομιζω πως αποτελεί τον δευτερο αγαπημένο μου Candlemass δίσκο, μετά από το αξεπέραστο ντεμπουτο. Η ατμόσφαιρα κ το μεγαλείο της μπάντας ειναι σε πληρη ανάπτυξη εδώ, κ μέσα από έπη όπως το Darkness in Paradise, το ομώνυμο κ το Bells of Acheron, προσφέρει Καταδίκη (pun intended), αλλά κ εξάρσεις επικης ανάτασης με έναν τρόπο που μόνο οι αληθινά μεγάλοι μπορουν να δώσουν.
9. Blind Guardian - Battalions of Fear
Ο πρώτος δίσκος της λατρεμενης μπάντας, κ πρωταθλητων του πιο τιμιου escapism στον metal χώρο, δεν θυμίζει σε τίποτα ντεμπούτο.
Ήδη από αυτον τον πρωτο δίσκο, το επικό power metal των Guardian ειναι μπολιασμενο με όλη την ορμητικοτητα των thrash ακουσματων τους, κ ξεχωρίζει.
Κ φυσικά,εδω είναι που ο Hansi συστήνει την φωναρα του στο ευρυ κοινό, η οποία αν κ ακομα αγουρη, διαθέτει ήδη το χαρακτηριστικό της γρέζι, κ εκείνη την ανεπιτήδευτη επικοτητα που σε πειθει πως σε κάθε στίχο που ακολουθεί, κ σε κάθε επερχόμενο ριφφ, διακυβεύεται η μοίρα του κόσμου.
Όσο για το Majesty, όσα χρονια κι αν έχουν περάσει από εκείνη την πρωιμη φάση της μπαντας,κι όσο μεγάλες στιγμές κι αν μας χάρισαν αργότερα, παραμένει το πρωτο έπος τους, κι από τα πιο αγαπημένα.
8. Metallica - And Justice for All
Η τελευταία, για μένα προφανως, πραγματικά μεγάλη στιγμή των Metallica, οχι γιατι δεν έχουν αξιόλογες στιγμές στην μετέπειτα πορεια τους, όσο γιατί θεωρώ πως σε κανένα άλλο ηχητικό πεδιο δεν θριαμβευσαν τόσο άνετα (συνθετικα, αλλά και σε εκτελέσεις κ φωνητικες ερμηνείες) οσο στο ιδιότυπο Heavy/Thrash υφος που τους καθιέρωσε στην κλασική 80s εποχή τους.
Εδώ κλείνουν την ατυπη τριλογία που ξεκίνησε με το Ride, αποτυπώνοντας με τον πλέον ευθυ κ απροκάλυπτο τρόπο, την μάχη που θα έδιναν από δω κ πέρα με τον χρόνο, τον κόσμο κ - κυρίως- την απώλεια.
Κ, ναι, δεν θυμάμαι πότε κ πού είχε ειπωθεί, αλλά μάλλον θα συμφωνήσω ότι το One ειναι το Stairway to Heaven μιας ολόκληρης γενιάς.
7. Fates Warning - No Exit
Ο πρωτος δίσκος του Alder με τους Fates Warning, κ απαρχή της progressive metal πορείας τους, παραμένει η αγαπημένη μου, μέχρι κ σημερα, δουλειά τους. Τεχνική, λυρισμος, ενδοσκοπηση, αλλά κ κάποιες στιγμές υπερβαρης μεταλλικης έντασης (περισσοτερες κ πιο αιχμηρές απ ότι θυμόμουν), ως καλοδεχούμενα κατάλοιπα του προσφατου US Power παρελθόντος.
Κ, φυσικά, όλα αυτά καταλήγουν να αποτυπώνονται με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο στο the Ivory Gate of Dreams, το οποίο αποτελεί στιγμή κορυφωσης, οχι μονο για τους Fates Warning, αλλά κ για την λυρικη πλευρα του progressive metal, στο συνολο της.
6. Slayer - South of Heaven
Τα τρία πρωτα albums των Slayer, για μένα θα παραμένουν εσαεί αξεπέραστα, ακόμα κι από τους ίδιους.
Ωστόσο, στον τέταρτό τους δίσκο παρέδωσαν ένα σπουδαίο μάθημα στο πως να απεγκλωβιζεσαι από την συγκριση με το παρελθόν, κ να βρίσκεις νεους (πιο ατμοσφαιρικους,αλλα εξίσου πειστικους) τρόπους για να σκιαγραφησεις την ίδια νοσηρη εικονα.
Κ, ναι, θα συμφωνήσω με @Aldebaran ότι το ξεκίνημα του πρωτου τους λάιβ στην Ελλάδα, με το ομώνυμο έπος του συγκεκριμένου δίσκου, ειναι από τις πιο ανατριχιαστικες συναυλιακες στιγμές που ζήσαμε σ αυτη τη χώρα.
Κ η Τελική Πεντάδα
Summary
5. Crimson Glory - Transcendence
Ο κορυφαίος δίσκος του US Power Metal.
Θα μπορούσα απλα να μείνω σ αυτη την τοποθετηση,χωρις να προσθεσω κάτι άλλο. Ωστόσο η παραπανω δήλωση δεν αποκαλυπτει τιποτα ουτε για το μεγαλείο των συνθέσεων, ουτε για την απίστευτη ατμόσφαιρα εμβυθισης του συγκεκριμένου έργου, ουτε για τις αδιανόητες φωνητικες ερμηνείες του Midnight, ουτε για τα συναισθήματα που μπορεί να γεννηθουν από μια πιο ενδελεχή ακρόαση.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα διαφορετικά κι αν είναι τα ακουσματα πολλών από μας πλεον (ή κ όχι), σε σχέση με την εποχη που πρωτακουσαμε τον συγκεκριμένο δίσκο, η μαγεία του κ η ξεχωριστη του, αμίμητη, ταυτότητα παραμενει ανίκητη από τον Χρόνο.
4. Helloween - Keeper of the Seven Keys Part II
Ο κορυφαίος δίσκος του Ευρωπαϊκού Power Metal.
K εδώ, θα μπορούσα απλα να μείνω σ αυτη την τοποθετηση,χωρις να προσθεσω κάτι άλλο.
Ωστόσο, δεν μπορώ να μην φανμποΰσω για έναν δίσκο που με συγκινει σημερα, εξίσου αναλλοίωτα με τον δεκαπεντάχρονο εαυτό μου, όταν εισήλθε στην λατρεμένη κοσμάρα τους, αιώνες πριν.
Κ δε νομίζω να σταματήσει ποτέ να με εντυπωσιάζει η ενέργεια που εκλυεται μέσα απ αυτα τα τραγούδια (προσωπικα εννοείται ότι μετράω μέσα στο tracklist του δίσκου κ το θρυλικό save us, αλλά κ το υπέροχο - κ θεματικά relevant -Don’t Run For Cover).
Εδω, ολοκληρώνεται το όραμα που είχε αρχίσει να ξεδιπλώνεται στο πρωτο μερος, κ παραμενει, εδω κ τρεισήμισι δεκαετίες, η αξεπεραστη δισκογραφική κορυφή του είδους.
Όσο για τον αμίμητο λυρισμό που είναι διάχυτος στις πιο εμβληματικες στιγμές του δίσκου (οπως το 14λεπτο ομώνυμο, που τυχαίνει να το θεωρώ όχι απλα το κορυφαιο τους τραγούδι, αλλα κ μια απο τις σπουδαιότερες συνθέσεις του κλασικου metal), προσωπικά δεν θεωρώ τόσο ότι υποκρύπτει μελαγχολία, όσο ότι αποτυπώνει άψογα την αγωνία της σύγκρουσης στο δίπολο φωτός - σκότους που διεπει καθε αληθινα συναρπαστικό παραμυθι.
Γιατί, στον πυρηνα του, αυτό είναι η ουσία της διλογιας. Ένα διαχρονικο παραμυθι, δοσμένο με όρους εμπνευσμενου, μελωδικου, αλλά κ σαρωτικου power metal της εποχής του, που, κάπως, καταφέρνει να ηχεί εξίσου εντυπωσιακό κ σημερα.
3. Death - Leprosy
Το Leprosy δεν ειναι τιποτα λιγότερο από το σπουδαιότερο album μιας αριστης δισκογραφίας, κ στο δικό μου Συμπαν δεν υπάρχει δίσκος των Death που να το ξεπερνάει, παρα μονο το λατρεμενο ντεμπουτο (όπως ειχα γράψει κ στα του 87).
Εδω έχουμε την ολοκλήρωση του αρχετυπικου Death Metal ήχου, ζοφερου, πνιγηρου κ υπέρβαρου, με οκτώ τραγουδια τόσο κλασικά, αναγνωρίσιμα κ επιδραστικα ,που θα αποτελεσουν πεδιο εμπνευσης, μιμησης αλλά κ στεγνης αντιγραφης, για αμέτρητες μπαντες.
Ο Chuck εξελιξε, στα χρόνια που ακολουθησαν, το συνθετικό του υφος όσο ελάχιστοι metal τραγουδοποιοί, κ άφησε πισω του δισκαρες που αφορούν υπερβολικά περισσότερο κόσμο από τους ντεθμεταλαδες.
Ωστόσο, ανήκω σ αυτους που θεωρουν πως αυτή είναι η πιο κρίσιμη, κ ίσως κορυφαία (μαζι με το ντεμπούτο), στιγμή του.
Born dead into this world It’s their choice, why can’t you see
2. Bathory - Blood Fire Death
Όπως είχα ξαναγράψει παλιά:
Εδω θα προσθεσω απλά πως, ενώ είναι ο δίσκος που αναγνωρίζεται ως η αρχή της Επικης Περιόδου των Bathory (κ καλα κάνει, μιας που, όσες μεγαλειώδεις στιγμές κι αν επακόλουθησουν, για μένα, οι κορυφές του Blood, Fire and Death θα παραμεινουν ανέγγιχτες, ακόμα κι από τον ίδιο τον Quorthon), ταυτόχρονα ολοκληρώνει ΚΑΙ την Extreme Metal φάση τους.
Το ανηλεο black/thrash των Pace till Death κ Holocaust, κ η καταμαυρη ηχητικη επίθεση των Dies Irae, For All Those Who Died κ The Golden Walls of Heaven, αποτελουν εμβληματικες στιγμές της ακραίας πλευρας των Bathory (άρα κ του Black Metal στο σύνολό του), ενώ το ομώνυμο (το οποίο, όπως έχει γραφτεί κ στο παρελθον, χρωστάει στους Manowar, κ στο Battle Hymn, πολλά περισσοτερα απο εναν ρυθμό τυμπάνων), μέσα σε όλη την επικη του αχλή εξακολουθεί να αποτελεί την υψίστη στιγμή αυτου του μεγάλου δημιουργου.
Deaths star on horizon Lightning and rain Black winds and thunder The skyline is in flames
1. Bolt Thrower - In Battle There is No Law
Ξεκινώ (ξανά) μ αυτό:
6 μέρες, κ άλλες 6, του 6ου μήνα, λοιπόν, του Δωδεκατου Έτους πριν από την Αλλαγή της Χιλιετίας
(δηλ 12/6/1988, για όποιον χαθηκε),
στην προσωπικη μου Μουσική Κοσμογονία, έλαβε χώρα η Μεγαλη Έκρηξη που ζυμωνόταν την προηγουμενη πενταετια, κ έσκασε στον κόσμο, οχι με ψιθυρο, αλλά με τεράστιο κροτο (σορρυ Έλιοτ),το ντεμπούτο της - κατ εμε - κορυφαίας μπάντας του ακραίου ήχου.
Οι Bolt Thrower είναι ότι πιο κοντινό έχει να επιδείξει το Extreme Metal σε δικους του Black Sabbath, κ αξιζουν τον μέγιστο δυνατό σεβασμό για μια μακρά σειρά από λόγους:
- Έχουν τον πιο υπέρβαρο, αρχοντικο, αναγνωρίσιμο ήχο στον πλανητη, χωρις να το προσπαθουν καν.
- Έχουν τα πιο επιβλητικά φωνητικά, δοσμενα με ψυχή κ απολυτη τιμιότητα από τον Theoden του Death Metal, τον μεγάλο Carl Willets
(κ τις δυσκολες εποχές που χρειάστηκε να αποχωρησει, οι μόνοι που τόλμησαν να σταθουν στη θέση του ήταν οι σεβασμιες μορφαρες των Martin Van Drunen κ Dave Ingram).
- Έχουν μια από τις πιο εντυπωσιακες δισκογραφιες εκεί έξω, χωρίς την παραμικρη υποψία μετριότητας.
- Έδωσαν νέα διάσταση στην έννοια του ασυμβίβαστου κ απέδειξαν ότι μπορεί μια μπάντα να κινηθεί με γνώμονα το προσωπικο της όραμα κ της δικές της αξίες, ακόμα κι αν δισκογραφει σε μεγάλες εταιρείες όπως η Earache κι η Metal Blade.
- Αρνούνταν να περιοδευσουν κ να κυκλοφορησουν υλικό αν δεν το ήθελαν, κ ποτε δεν το εκαναν, αν δεν ένιωθαν ότι είχαν κάτι να πουν.
- Δεν λειτουργουσαν ποτε με γνώμονα το κέρδος, γι αυτό κ αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις εργασίες που τους εξασφάλιζαν τον βιοπορισμό.
- Είχαν άμεσο έλεγχο όχι μόνο της μουσικής τους κ των περιοδειων τους, αλλά κ του merch τους, απαγορευοντας τις παραλογες κοστολογησεις στα t-shirt τους κλπ.
- Αντιμετωπιζαν τα μέλη τους, παροντικα κ παρελθοντικα, οχι απλά σαν συνεργάτες, αλλά σαν οικογένεια.
Γι αυτό κ αποφάσισαν να κλείσουν τον κυκλο τους ως συγκρότημα, με τον θάνατο του drummer τους, Martin Kearns.
(Ακόμα κ η συνέχεια του Willets με τους Memoriam, αποτελεί φόρο τιμής όχι μόνο στη σπουδαία κληρονομιά των Bolt Thrower, αλλά κ στη μνήμη του αδικοχαμένου φίλου τους, όπως φανερώνει κ το ίδιο το όνομα της μπάντας).
- Είχαν μια ξεκαθαρη συνολικη αισθητική ταυτότητα που τους συνόδευε σε κάθε έκφανση του έργου τους, από τα ίδια τα τραγουδια μέχρι το artwork, καταλήγοντας να παρουσιαζουν μια απόλυτα ολοκληρωμένη καλλιτεχνικη προταση.
- Η μουσικη τους ένωσε ετεροκλητους (μέχρι πρότινος) μουσικους κοσμους
(οποτε συμφωνώ εδώ με τον Αποστολη), σμιλευοντας νέες βάσεις για περαιτερω ζυμώσεις στον ακραίο ήχο.
Κ η συσπείρωση που πετυχαν προεκυψε αυθόρμητα κ οχι από προθεση.
Οι ίδιοι έπαιξαν από τον πρωτο τους δίσκο μέχρι τον τελευταιο, μια από τις πιο αυθεντικες, αρχεγονες εκδοχές Extreme Metal που έχουν ακουστει ποτε, κ το έκαναν τόσο αποτελεσματικα ώστε να μπουν, χωρίς να το επιδιώξουν, σε εκείνο τον πολυ στενό κυκλο των συγκροτημάτων για τα οποία μπορεί να ειπωθεί ότι επαναπροσδιορισαν/ επανεφηύραν την μουσική που υπηρετούν.
- Το Extreme Metal τους, σφυρηλατημενο από τα πιο απλά, αρχετυπικα υλικα, έχει ως βάση του το proto-death του Warrior κ των πρωιμων Hellhammer κ Celtic Frost κ την πολεμικη Thrash διακήρυξη των αρχεγονων Slayer, μπολιασμενα κ ενισχυμένα μέσα από την επηρεασμένη από Sacrilege, Discharge κ Crass αισθητική τους, καταλήγοντας σε έναν από τους πλεον προσωπικους κ αναγνωρίσιμους ήχους στο Extreme Metal
(κ φυσικά ΟΧΙ stenchcore - θα μπορουσε, ισως, με το ζόρι κ με πολυ φαντασία, να τους αποδοθεί αυτός ο χαρακτηρισμος μόνο για την πρωτη τους κασσετουλα του 86, προ Willets κ πριν ολοκληρωθεί η μουσικη τους ταυτότητα, οποτε διαφωνώ κάθετα με τον Αποστόλη εδω. Οχι ότι θα ήταν κακό, αν έπαιζαν stenchcore, αλλά από την στιγμή που αυτό δεν ισχύει ουτε στο ελάχιστο, ε ας μην αφαιρέσουμε από το Extreme Metal μια από τις κορυφαίες - κ πιο σωστές στους τομείς που πραγματικα μετράνε - μπάντες ενός χώρου που πραγματικά χρειάζεται συγκροτήματα τετοιας ακεραιότητας).
- Κατόρθωσαν, κ παλι χωρίς να το επιδιώξουν, να είναι από τις ελάχιστες μπάντες που χαιρουν τόσο καθολικής αποδοχής από την συντριπτική πλειοψηφια των οπαδών του Extreme Metal, υπερβαίνοντας - κατά πολυ - τα όρια της λαοφιλιας κ του σεβασμου που συνήθως έχει μια death metal μπάντα (έως κ οι σκληροπυρηνικοι blacksters του Δευτέρου κύματος, που απέρριπταν τα περισσότερα death metal συγκροτήματα της εποχής, σπάνια τολμούσαν να καταφερθουν εναντίον των Bolt Thrower).
- Η μουσικη τους είναι από τα πρώτα δείγματα ΟΛΙΚΟΥ Extreme Metal, μέσα από την πηγαια, αυθόρμητη Death/Grind σύμπτυξη που αποτελεί ιδιότυπο χαρακτηριστικο τους. Κ όλο αυτό το εκρηκτικό μείγμα, βουτηγμένο από τον πρωτο τους κιόλας δίσκο μέσα στην αυθεντικά κατάμαυρη, ασφυκτικη ατμόσφαιρα της πιο πραγματικής κ ρεαλιστικής αιτίας σκότους που μπορεί να γεννησει αυτός ο κόσμος - δηλαδή του Πολεμου - έχει ως αποτέλεσμα έναν αρχετυπο μουσικό κόσμο που αφορά το Συνολο του Extreme Metal, κ οχι απλως τα κατακερματισμένα παρακλαδια του
(γιατί οσο καιριο Συμβολο Αντιπαραθεσης κι αν είναι ο Σατανάς, ειχε φτασει επιτέλους η Στιγμή για να προσεγγισουμε την Εννοια της Συγκρουσης, απαλλαγμενη απο Διαμεσολαβητες, διεισδυοντας στην Πηγη του Χαους: τον Αιώνιο Πόλεμο).
- Ειναι η μπάντα που, αν κ ταυτίζεται περισσότερο από κάθε άλλη με την θεματική του Πολέμου, κατάφερε ταυτόχρονα να μην αφήσει ποτε περιθώριο παρερμηνείας ως προς το ιδεολογίκο της αποβάθρο, αποτυπώνοντας, καλυτερα απο οποιονδήποτε, τη Φρικη κ την Απολυτοτητα του Πολέμου, χωρίς να πεσει ουδέποτε στην παγιδα να τον δοξασουν
(Ισως να έχει βοηθήσει σ αυτό η εξαρχής απερίφραστη αντιφασιστική τους θέση, όπως κ το θρυλικό ξυλικι που είχαν ρίξει κάποτε σε ναζιστομαλακες με ρόπαλο του baseball, εν μέσω εκείνης της επικης περιοδειας που είχαν κάνει μαζί με τους Immolation).
- Η θριαμβικη τους είσοδος στην δισκογραφια, με το In Battle There is No Law, ένα χρόνο πριν από το ντέμο των Blasphemy, επισφραγίζει την πρωτοκαθεδρία τους σε κάθε είδους War Metal που θα παιχτει ποτέ.
Ακόμα κ σε περιπτώσεις όπου η επιρροή που άσκησαν ειναι από μη ανιχνευσιμη έως ανυπαρκτη (όπως στην περιπτωση των ίδιων των Blasphemy), η αλήθεια είναι πως η εμφάνιση κ η παρουσια τους στην σκηνή αποδεικνύεται τόσο καταλυτική κ εμβληματική, ώστε να ρίχνει την σκιά της στο Συνολο του χώρου, σε τέτοιο βαθμό που να μας κάνει να αναρωτιόμαστε ποσο διαφορετικη θα ήταν αυτή η σκηνή, χωρίς τους Bolt Thrower.
- Υπενθυμισαν, με τη σειρά τους, το ποσο ιδιαίτερη ειναι η ενεργειακή ζωνη των West Midlands (βλέπε κ Birmingham), απ όπου, μισό αιώνα κ βάλε, τροφοδοτουμαστε με κάποια από τα κορυφαία (κ πρωτοπόρα) δείγματα του ακραίου ήχου της έκαστοτε εποχής.
Το ανυπέρβλητο ντεμπουτο τους, λοιπόν, παρολο που ΔΕΝ είναι ο καλυτερος τους δίσκος (όπως θα φανει ήδη από την ακριβώς επόμενη χρονιά), παραμένει από τις πιο κρίσιμες κυκλοφοριες του Extreme Metal, ακραιο - περισσοτερο απο Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ είχε ακουστεί μέχρι τότε - ασυμβίβαστο, απολυτο κ αδυσωπητο (οπως ο ίδιος ο Πόλεμος, σε ολες τις αποτροπαιες εκδοχές του) κ αποτελεί το Σημείο Τομής για την πορεια αυτου του Ήχου, κ για τα όσα συγκλονιστικά επακόλουθησουν.
No turning back In battle there is no law!
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Αρχετυπικη, όσο κ μακάβρια, αποτυπωση της Κυριαρχίας του Θανάτου, εδώ κάτω, Νότια του Παραδείσου.
Πάμε για το πιο δύσκολο – συνολικά ή ως τώρα θα δείξει – Κυριακάτικο δελτίο, ξεχωρίζοντας 13 κυκλοφορίες του 1991.
Το να μπουν σε αξιολογική σειρά… Μαν, αυτό είναι θέμα να το βάλεις πανελλήνιες να πέσουν οι βάσεις στα τάρταρα και να διασφαλίσεις ψυχολογικά προβλήματα στους εξεταζόμενους για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Τα δυο άλμπουμ που θα ξεκινήσουν το δελτίο είναι δυο μαγικά για το χώρο του το καθένα άλμπουμ, με περισσότερο ειδικό παρά γενικό βάρος κι εντελώς συμπτωματικά προερχόμενα αμφότερα από την Γερμανία.
Το “Livin’ InHysteria” των Heaven’sGate είναι πιθανότατα το πιο αδικημένο άλμπουμ στο ευρωπαϊκό power metal. Μια έμμεση δικαίωση για την σπουδαία αυτή μπάντα ήρθε από την μετέπειτα πορεία του Sascha Paeth, ο οποίος - κυρίως ως παραγωγός -έβαλε τη σφραγίδα του στην χρυσή εποχή του ιδιώματος.
Το δε “ASenseOfChange” των SiegesEven στα μάτια μου μοιάζει σηματοδοτεί το ξεκίνημα της αυξημένης σημασίας του παράγοντα της αισθητικής στο progressive metal – ένας παράγοντας που έλαμψε στα 90s και κάποια στιγμή σαν να χάθηκε. Κάθε φορά που το ακούω νιώθω ότι δεν έχω αρκετή τριβή με τη μουσική να το αποκωδικοποιήσω, κι όμως μου «μιλάει» με έναν δικό του τρόπο. And still I’m chasing the day…
Στην επόμενη τριάδα άλμπουμ, το γεγονός ότι φαίνεται σα να μπαίνουν σχετικά χαμηλά απλά νιώθω ότι μειώνει κατάφορα το πόσο τα αγαπάω, πόσο σημαντικά έχουν υπάρξει για μένα και πόσο σπουδαία τα θεωρώ εν γένει.
Για το “Arise” των Sepultura δεν χρειάζεται να πω πολλά. Θα πω μόνο ότι το σημείο περίπου στα 3:30 λεπτά του “Dead Embryonic Cells” ανήκει στο πάνθεο της metal μουσικής. Αδιανόητα γαμηστερό. Αν δεν σε κάνει να θέλεις να κάνεις headbanging δεν ξέρω τι είδους metal ακούς.
Τι χρονιά είναι το 1991 που κρατάει το “Slave To The Grind" των Skid Row μακριά από τις κορυφαίες θέσεις; Ισάξιο του φοβερού ντεμπούτου, πιο «σοβαρό», πιο heavy, πιο αγαπημένο προσωπικά. Από την μπασογραμμή του “Psycho Love” ως τον ήχο της κιθάρας και την ερμηνεία του Bach στο “In A Darkened Room” εδώ έχουμε τέλειο hard/heavy rock από το πρώτο ως και το τελευταίο τραγούδι.
Το ότι βάζω εδώ το “Parallels” των Fates Warning νομίζω ότι οφείλεται ασυνείδητα στην σκιά του μέλλοντός τους που είναι ακόμα πιο βαριά για μένα. Πάλι νιώθω ότι το αδικώ, γιατί είναι από τους δίσκους που μου άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο ακούω μουσική, που κατεύθυναν το γούστο μου, που θεμελίωσαν μια σχέση με τη μουσική που δεν είναι απλά και μόνο για να περνάμε καλά, αλλά κάτι πολύ ουσιαστικότερο, βαθύτερο και σημαντικότερο. Ναι, τέτοιο άλμπουμ είναι αυτό εδώ.
Από εδώ και πέρα, όλα τα άλμπουμ θα μπορούσαν να είναι δυνητικά ν.1, χωρίς καμία τύψη (πέραν των τύψεων που θα είχα για τα άλμπουμ που δεν θα έβαζα ν.1)
Το riff του “Jesus Saves”, το συναισθηματικό ταξίδι από το “Can You Hear Me Now” στο “If I Go Away” κι από εκεί στο “Believe”, με όλους τους απαραίτητους ενδιάμεσους σταθμούς. Το γαμημένο “Tonight He Grins Again”. Το είπαμε και δεν πειράζει να το ξαναπούμε. Οι Savatage υπάρχουν βράδια που είναι το σημαντικότερο μουσικό συγκρότημα του κόσμου και το “Streets” είναι αυτού του είδους ο φίλος… ε συγνώμη ο δίσκος.
Από τα 7 που υπολείπονται, έχω τρεις θέσεις που έχουν ένα προβάδισμα να μπουν στην 5αδα. γιατί νιώθω ότι χωρίς το “Metallica” , το “Use Your Illusion ΙI” και το “Nevermind” (και μάλλον με αυτή τη σειρά) δεν θα ήμουν εδώ τώρα πιθανότατα να μιλάω σχεδόν αυτιστικά για μουσικές και να ψάχνω να βρω ποιοι μη μετρήσιμοι παράγοντες θα μπορούσαν ίσως να με κάνουν να καταλάβω ποιο άλμπουμ μου αρέσει περισσότερο από κάποιο άλλο. Και φυσικά να μη βγάζω άκρη. Αν δεν βρισκόντουσαν στην πορεία μου το “Sad But True” ή το “The Unforgiven”, το “In Bloom” ή το “Lithium” το “Estranged” ή το “You Could Be Mine” (κι όλα τα υπόλοιπα φυσικά), νιώθω ότι τίποτε δεν θα ήταν το ίδιο.
Και στην ίδια λογική πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν δεν εμφανιζόντουσαν τις κατάλληλες στιγμές το “Alive”, το “Jeremy” και το “Black” (PearlJam– “Ten” ), το “November Rain” και το “Don’t Cry” (GunsN’Roses– “UseYourIllusionI” ), το “Call Me A Dog” και το “Hunger Strike” (TempleOfTheDog ), το “Rusty Cage” και το… “Outshined” (Soundgarden - “Badmotorfinger”) … Που με τα χρόνια άλλα είναι τα αγαπημένα μου τραγούδια μέσα από τα εν λόγω άλμπουμ. Ή και όχι. Ή ίσως δεν υπάρχουν πραγματικά αγαπημένα τραγούδια σε τέτοια έργα.
Πάλι μπερδεύτηκα. Θα τα βάλω κάποια στιγμή σε μια σειρά όπως μου έρθει εκείνη τη στιγμή και συμπληρώσω τη φόρμα, απλώς για τη συμμετοχή. Γιατί άκρη ακόμα δεν έβγαλα, ούτε περιμένω να βγάλω.
Όπως κλείνει κι ένα από τα παραπάνω άλμπουμ… Release me…
Δώσε παράταση μιας μέρας, πληζ ρε @anhydriis , είναι τριήμερο, έχω γάμο/βάφτιση/γαμοβάφτιση, είμαι σε εκδρομή κλπ
(την έχω συμπληρώσει την φόρμα, απλά το είχα καημό να το πω κι εγώ μια φορά!)
Βεβαια ο δισκος λεγεται κι αυτος Metallica, οποτε ειναι δυο φορες εκει η λεξη θεωρητικα. Μπερδευεται κανεις, ειναι δυσκολα πραγματα αυτα. Προσωπικα λεω να ΜΗΝ το βαλεις, για να παρεις εκδικηση απο την Μαρια απο το γυμνασιο που τραγουδουσε ολη την ωρα το Nothing Else Matters και μας ξενερωνε η παλιοφλωραντζα.
). Είναι heavy, έχει μία από τις μεγαλύτερες φωνές των τελευταίων 30 χρόνων, έχει ύμνους, its a classic. A must have.
